Groundation & Broussaï @ Anciènne Belgique
Groundation timmert al bijna 15 jaar lang aan zijn uitstekende reggae reputatie, maar het was pas op Couleur Café 2009 dat ondergetekende deze muzikale rakkers uit Californië ontdekte. Die ijzersterke set zindert tot op vandaag na en met de release van hun nieuw album Building an Ark zaten we dan ook te hopen op een Europese tournee. En jawel, afgelopen week hield de toerbus halt in De Roma (Antwerpen) en de dag erna in de Anciènne Belgique (Brussel). Met aardig hooggespannen verwachtingen verkasten we naar hartje Brussel en of het wederom een memorabel concert is geworden doen we in ons verslag met veel plezier uit de doeken.
"Uitverkocht" lazen we op het bord toen we de deuren van de Brusselse concerttempel binnenstapten, al was er nog genoeg ademruimte in de zaal toen de heren van Broussaï het podium beklommen. Hun reggae van Franse makelij (freggae voor de kenners) klonk solide en decoreerden ze met rhymes à la Dub Incorporation (fragga voor de kenners) en melodieuze intermezzo's. Naar het einde van hun set toe steeg het energieniveau aanzienlijk, evenals de bevolkingsdichtheid in de zaal. Een gesmaakt voorprogramma, zonder al te veel verrassingen.
Een weinig later verschenen de ondertussen vertrouwde leden van Groundation op het AB podium. Frontman Harrison Stafford (a.k.a. Reggae Professor) moet zowat het anti-cliché van de reggae artiest zijn: klein, gebrild en zonder dreadlocks (al hebben we uiteraard het raden naar wat er op zijn immer verhulde hersenpan groeit) — maar wel een groots muzikant alsook een boeiende mens. Zowel op hun jongste album als op het podium doet hij als vocalist een stapje achteruit voor Kim Pommell en Kerry-Ann Morgan die naast hun vurige danspassen meer zangpartijen voor hun rekening nemen, en met succes.
Hun set vertrok allerminst met de handrem op en hun intense sound maakte zich al vrij snel meester van het voltallige AB publiek. Zo goed als elk Groundation lid kreeg de kans om even te freestylen en wat daarbij het meest opvallend is, is dat Groundation zowat de enige band is die dergelijke intense en uitgesponnen improvisaties weet te lijmen met een strakke sound en tot het in het kleinste detail uitgewerkte songs. Harrison zong, prevelde, schreeuwde en dirigeerde de band met tonnen dynamiek door een uiterst boeiende set die ons meermaals van onze sokken blies. Net toen de boel wat dreigde stil te vallen stak Harrison met de kreet "Jah gonna start the revolution" de lont aan van een ultra vurige versie van Freedom taking over die het uitzinnige publiek deed bedelen om meer. Eén bisnummer volstond uiteraard niet en met Bob Marley's universele feel-good song Could you be loved zette Groundation een punt achter alweer een memorabele set.
