Mabel Flores - Meraki

Mabel Flores, een singer-songwriter uit Terrassa, een stad op een twintigtal kilometer ten noordwesten van Barcelona, levert met Meraki haar tweede langspeler af. De titel van het album, die de zangeres uitgebreid toelicht in de poëtische proloog, is een van oorsprong Griekse term en betekent iets als "je hart en ziel leggen in de dingen die je doet". Flores' sound situeert zich ergens tussen de typisch Catalaanse mestizo en singer-songwriter pop, steeds opgewekt, dansbaar, maar inhoudelijk vaak met een serieuze ondertoon.

Lees verder

Echoes Of Zoo - Breakout

Na de release van een eerste vier tracks tellende EP in 2019, besloten de heren van Echoes Of Zoo om de (muzikale) kooien volledig open te gooien. Met Breakout vertalen ze hun drang naar het losbreken uit bestaande patronen en de zoektocht naar onverwachte maar opwindende culturele en muzikale ontmoetingen nu naar een eerste volwaardige langspeler. Breakout verschijnt bij W.E.R.F. Records en zij omschrijven het album als: Balkan ornaments meet Brazilian rhythms, gipsy scales meet fuzz guitars, Beninese groovers meet Turkish makam, bass guitars meet sufi rhythms, Rage riffs meet Kurdish trance, Indian raga meets western guitars, Romanian drums meet swing riffs en tallava meets drum & bass.

Lees verder

Rafiki Jazz - Nduggu

Nu reizen tijdelijk geen optie is, droomt u wellicht al eens graag weg op de tonen van muziekjes uit verre oorden en dan is deze Nduggu zeker een aanrader. Nduggu is alweer de vijfde langspeler van dit multiculturele collectief uit het Engelse Sheffield dat samengesteld is uit muzikanten met wortels in het Verenigd Koninkrijk (John Ball, Tony Koni), India (Vijay Venkat), Pakistan (Sarah Yaseen), Brazilië (Guery Tibirica), Nigeria (Catherine Ngozi Carr), Egypte (Mina Mikhail Salama) en Senegal (Kadialy Kouyate). Rafiki Jazz maakt wereldmuziek waarbij het ene moment de kora van Kadiala Kouyate in dialoog gaat met de tabla's van John Ball (Bani), u vervolgens de Caribische steeldrums van Cath Carr de Ghanese highlife van Ngozi Ucheoma hoort opluisteren, en talen als Tamil, Fula, Urdu, Igbo, pidgin Engels, Koptisch, Mandinka, Kasjmiri en Turks vlot worden afgewisseld.

Lees verder

Omar Sosa - An East African Journey

Straf album deze An East African Journey van de Cubaanse jazzpianist Omar Sosa, alleen als u weet dat er tien jaar werk en een reis van tienduizenden kilometer door zeven landen aan vooraf ging. In 2009 gingen Omar Sosa, de Senegalese vocalist Mola Sylla en de Mozambikaanse bassist Childo Tomas, samen het Afreecanos Trio, op tournee in een aantal Oost-Afrikaanse landen. Het geheel werd gesponsord door de Franse overheid en veel van de concerten vonden dan ook plaats in lokale afdelingen van de Alliance Française. Sosa hield halt in Ethiopië, Kenia, Madagaskar, Soedan, Burundi, Zambia en Mauritius, en werkte en passant samen met lokale artiesten als Olith Ratego, Rajery, Monja Mahafay, Abel Ntalasha, Steven Sogo, Seleshe Damessae, Dafaalla Elhal Ali en Menwar, waarbij Patrick Destandeau, geluidstechnicus tijdens de tournee, steeds zorgde voor opnames.

Lees verder

Las Karamba - Camino Asi

Las Karamba is een zeskoppige vrouwenband uit Barcelona met leden uit Venezuela, Cuba, Catalonië, Panama en Argentinië, een mix die garant staat voor een eclectische Latin-sound waarin genres als chachacha, timba, salsa, rumba en hip-hop naadloos in elkaar overlopen. De band werd in 2018 opgericht met als idee om via muziek de emancipatie van de vrouw wereldwijd kracht bij te zetten. In hun teksten vertellen de dames dan ook de verhalen de miljoenen stemloze vrouwen wiens verhalen nooit gehoord worden.

Lees verder

Ikoqwe - The Beginning, The Medium, The End And The Infinite

Het Franse Daft Punk mag dan wel net de handdoek in de ring geworpen hebben, met Ikoqwe staat een nieuw duo gemaskerde helden al klaar om de spreekwoordelijke fakkel over te nemen. Ikoqwe (spreek uit: ee-kok-weh) is het samenwerkingsverbond tussen 'Coqwe' of Pedro Coquenão, beter bekend als Batida, een in Lissabon gevestigde Angolees en één van de vaandeldragers van de moderne Afrikaanse elektronische muziek, en 'Iko' of Luaty Beirão aka. Ikonoklasta, eveneens uit Angola afkomstig en rapper en activist. Het duo haalt zijn inspiratie net zo goed uit hip-hop, westerse elektronica als de Angolese muziektraditie.

Lees verder

Fely Tchaco - Yita

Hoewel de ene uit Ivoorkust afkomstig is en de andere uit Benin, riep de Afro-pop van Fely Tchako's Yita meer dan eens herinneringen op aan de sound van Angelique Kidjo. Lete Felicite Martin (geboren Tchaco) is een naar San Francisco in de Verenigde Staten uitgeweken Ivoriaanse geboren in Yamoussoukro, sinds 1983 de officiële hoofdstad van het land en wereldwijd vooral in de bekendheid geraakt dankzij de bouw van de Basilique Notre-Dame de la Paix die een kopie is van de Sint-Pietersbasiliek in Rome en ca. 300 miljoen Amerikaanse dollar heeft gekost.

Fely's muzikale carrière begon op haar vijftiende toen ze lokale bands begon te begeleiden en uiteindelijk deel ging uitmaken van de vaste line-up van de huisband in het Hotel President in Yamoussoukro. Niet veel daarna begon ze ook op te treden in de pianobars in het zuidwestelijke kustplaatsje San Pedro, waar ze naast West-Afrikaanse elementen en Afro-Cubaanse invloeden ook nog onder andere covers van Franse iconen als Edith Piaff, Nana Mouskouri en Mireille Mathieux in haar repertoire verwerkte. Tchaco's muzikale carrière neemt een vlucht en in 1996 verschijnt met Amour Perdu een eerste langspeler, in 1998 gevolgd door Aude À L'amour. Op dat laatste album is ook het nummer Mon Espoir trug te vinden dat voor Fely's internationale doorbraak zou zorgen, mede dankzij de succesvolle begeleidende clip waarin ook de eerder dit jaar aan de gevolgen van een COVID-19 infectie bezweken Amerikaanse acteur Tiny Lister te zien was. Datzelfde jaar wordt Fely nog door het vrouwenblad AMINA uitgeroepen tot één van de 100 meest invloedrijke vrouwen in Ivoorkust, maar in 1999 besluit Tchaco naar de Verenigde Staten te verhuizen om daar haar studies verder te zetten. Het is dan ook wachten tot 2004 vooraleer Fely met De Zere Gnan eindelijk weer eens van zich laat horen. Ze settelt zich in het San Francisco Bay Area en in 2008 en 2011 volgen nog respectievelijk de Awareness EP en het album Maturité.

In 2016 wordt Fely door Freddy Clarke, een Amerikaanse muzikant die eveneens in Bay Area woont, gevraagd om hem te vergezellen tijdens een humanitaire trip naar Griekenland waar ze zullen optreden in een aantal kampen met Syrische vluchtelingen, voornamelijk bedoeld om de lokale vrijwilligers een hart onder de riem te steken. Het zijn de indrukken die ze daar opdoet die inspiratie zullen vormen voor Yita ("diep water"), een album dat Fely opdraagt aan de vele Afrikaanse en Midden-Oosterse vluchtelingen die het leven lieten tijdens de gevaarlijke overtochten op de Middellandse Zee.

Lees verder

Blakkayo - Soz Serye

Wij hadden eerlijk gezegd nog nooit van de man gehoord, maar in eigen land behoort de Mauritiaanse Jean-Clario Gateaux, beter bekend als Blakkayo, tot de voortrekkers in de seggae-scene en treedt nu, na een afwezigheid van zowat tien jaar, opnieuw op de voorgrond met de release van dubbelalbum Soz Serye. Blakkayo werd in 1978 geboren in Goodlands, een klein stadje in het noorden van Mauritius, en begon zijn carrière aanvankelijk nog als danser, maar werd gebeten door het muziekvirus nadat hij de muziek van Joseph Reginald Topize aka. Kaya, uitvinder van het seggaegenre, ontdekte. Seggae is een samentrekking van reggae en sega, dat laatste een van de belangrijkste muziekgenres van Mauritius, Réunion en de Seychellen ontstaan in de achttiende eeuw als een mengeling van Europese en Afrikaanse cultuur en oorspronkelijk enkel gespeeld op traditionele instrumenten als de ravanne (een soort grote tamboerijn), kayamba of maravanne (ratels) of de bobre (een muziekboog). Sega was aanvankelijk vooral geïmproviseerde muziek waarin de onderdrukking en de beproevingen van de slaven bezongen werden, maar wordt ook gespeeld tijdens begrafenis- en exorcismerituelen.

Lees verder

Nubiyan Twist - Freedom Fables

Na het vertrek van hun frontvrouw is Freedom Fables het eerste album zonder Nubiya Brandon, maar dat gemis heeft de band uit Leeds prima opgevangen door samen te werken met een hele reeks gastvocalisten en ook Nubiyan Twist saxofonist Nick Richards is opnieuw te horen in afsluiter Wipe Away Tears en Buckle Up. Freedom Fables werd geproduceerd door gitarist en percussionist Tom Excell en werd opgenomen in hun eigen Henwood Studios in het rurale Oxfordshire: "'Freedom Fables' is our commentary on living in a world that is increasingly shaped by divergent outlooks. Wether it's through politics, religion or the media, we are so quickly and easily divided. As a band we have always loved traditional music from around the world. By celebrating the lineage and history of these sounds, we've experienced, over and over again, the uniting power of music. Music has taught us so much about how to move forward, as artists and in our lives in general.".

Lees verder

Andres Vargas Pinedo - El Fabuloso Sonido De Andres Vargas Pinedo: Una Coleccion De Musica Popular Amazonica 1966-1974

Met de compilatie El Fabuloso Sonido De Andres Vargas Pinedo zet samensteller Luis Alvarado het werk van de blinde Peruviaanse quena-speler en violist Andres Vargas Pinedo in de schijnwerpers. Pinedo werd geboren in Yurimaguas, een havenstadje in het Peruaanse Amazonegebied. Andres leerde quena spelen op zijn negende en groeide op luisterend naar de muziek van Roldan Pinedo, Angel Carbajal en Juan 'El Hacaruna' Eleazar Huanchi; traditionele muzikanten die vooral op dorpsfeesten optraden. Hoewel de Peruviaanse muziekindustrie vanaf de jaren vijftig van de vorige eeuw voornamelijk focuste op de muziekstijlen uit de Andes, was Andres een pionier wat betreft de muziek uit het Peruviaanse Amazonegebied; muziek die traditioneel vaak verbonden was aan dansen als de sitaracuy (letterlijk: "de mier die bijt") en pandilla, die werden opgevoerd op festiviteiten als het Fiesta de San Juan, tijdens het carnaval en de Danza de la Humisha. De instrumentale basis voor die muziek was steeds de quena (de traditionele fluit van de Andes, meestal gemaakt van hout of bamboe, aan beide zijden open en met zes vingergaten en een duimgat, waarbij de bespeler de bovenste opening afsluit met de huid tussen de onderlip en de kin om geluid voort te brengen), aangevuld met basdrum en snaartrom en soms ook klarinet, viool en gitaar. Naast die traditionele muziek werden in het gebied ook vaak walsen, marsen en kinderliederen gespeeld, en gecombineerd met buitenlandse invloeden als Braziliaanse samba, Colombiaanse cumbia, Ecuadoraanse sanjuanito en westerse rock-'n-roll, leverde dat vanaf de jaren zestig een nieuw muzikaal repertoire op dat onder meer werd gepopulariseerd door groepen als Conjunto Tipico de la Selva en Los Pihuichos de la Selva, beiden onder leiding van Andres Vargas Pinedo.

Lees verder

Amparo Sanchez - La Niña Y El Lobo Vol. 1

Op deze La Niña Y El Lobo Vol. 1, een wat later toegevoegde soundtrack bij haar gelijknamige in 2014 verschenen autobiografische roman, toont Amparo Sanchez zich van haar meest kwetsbare en fragiele kant. In de tracklist 10 nummers, gaande van Manu Chao's Mala Vida (dat hier een hartverscheurende getuigenis wordt) over Adoro van de Mexicaanse zanger Armando Manzanero tot La Pistola Y El Corazon van Los Lobos of Gracias A La Vida van Mercedes Sosa, die stuk voor stuk een grote impact hadden in wat een heel moeilijke periode in haar leven was, maar ook Veneno ("vergif"), één van de eerste nummers die Amparo ooit schreef.

Lees verder

Azmari - Samā'ī

Nadat we u vorig jaar al hun debuut-EP Ekera mochten voorstellen, is het Brusselse Azmari nu terug met Samā'ī, een eerste volwaardige langspeler. De titel van het album verwijst naar één van de belangrijkste vormen van Soefi-muziek, waarbij "sama" staat voor de ceremonie zelf waarmee de deelnemers door middel van muziek, zang en dans, vaak in combinatie met dhikr (de islamitische variant van de oosterse mantra), in een toestand van extase proberen te komen om zo dichter bij God te komen. Tegelijk is die albumtitel een knipoog naar de Duitse Ethio-groove band Karl Hector & The Malcouns, waarmee Azmari in het verleden al een aantal keer samenwerkte en die een nummer met de titel 'Samai Thaqilin' hun repertoire hebben.

Lees verder

Sam Mangwana - Lubamba

Ondergetekende leerde de Congolees-Angolese Sam Mangwana destijds kennen als één van de muzikale inspiratiebronnen van Ricardo Lemvo, eveneens een artiest met Congolees-Angolese wortels, maar de man is natuurlijk één van de laatste nog overlevende grote exponenten van de Congolese rumba. Mangwana begon zijn muzikale carrière aan de zijde van rumbalegendes als Tabu Ley Rocherau, Franco & T.P. OK Jazz en Wendo Kolosoy en bouwde daarna een succesvolle solocarrière uit. Dankzij zijn Angolese wortels wisselt Mangwana in zijn nummers niet alleen af tussen Lingala, Kikongo en Frans, maar voegt daar ook nog Portugees aan toe, zoals op Lubamba (Kikongo voor "liaan") het geval is in de door de Angolese componisten Dodo Miranda en Adão Filipe geschreven opener Juventude Actual, waarin ook nog de saxofoon van de vorig jaar overleden Afrikaanse legende Manu Dibango te horen is. Zoals vaak het geval is bij Congolese rumba, zijn ook Mangwana's nummers vaak uit het leven gegrepen smartlappen. Zo doet hij in J.B. Kavungu het verhaal van een dorpsgenoot die problemen had met zijn vriendin omdat hij gezien was met een andere vrouw. Om hem te troosten schreef Sam dit nummer waarin hij de geliefde van de man laat zeggen: "Ook al vertellen de mensen slechte dingen over jou, ik zal je nooit verlaten want ik zie je veel te graag!".

Lees verder

De 10 strafste wereldmuziek albums van 2020

Nu laatste releases van 2020 het oordeel van de de genadeloze tropicalidad.be testbank hebben doorstaan is het wederom tijd om uit die grote stapel plaatjes de tien strafste van het jaar te selecteren. Na heel wat wikken & wegen zijn we tot deze shortlist gekomen, zij het in geheel willekeurige volgorde:



Lees verder

Thornato - Escape Plan

Ondergetekende leerde de naar New York uitgeweken Zweedse producer Thor Partridge aka. Thornato pas onlangs kennen dankzij zijn bijdrage op het No Visa album van Captain Planet. Deze Escape Plan is 's mans tweede langspeler na Bennu uit 2017. Partridge groeide op in Zweden omringd door traditionele klanken uit Griekenland, de Caraïben en Afrika, en is klassiek geschoold in gitaar en piano. Na zijn verhuis naar de Verenigde Staten, kon hij de dancehall, hip-hop en salsa in de straten van The Big Apple niet ontwijken, en om het niet louter bij theoretische kennis te houden maakte Thornato reizen naar onder andere Mali, India en Colombia, waarbij hij terplekke vaak ook veldopnames maakte van lokale muzikanten: "I was always interested in having a balance between more organic sounds and pre-recorded sampled sound. I kept audio journals, I recorded conversations, I just wanted to record those special moments. I kept folders and folders of that stuff on my hard drive. Music has always been the centrepiece of it. As long as there is soul and connection, the recordings will carry themselves.". Wat de titel van dit nieuwe album betreft zegt Thor het volgende: "I feel like I've lived in the city my whole life. As I've got older, I've noticed I've become really rundown by the congestion, the pollution, the concrete. I was born in rural Sweden, I feel like the core of who I am really resonates with nature and so when I was doing the album, I was thinking so much about my physical and philosophical escape plan. I think it was a tension within me, and really wanting to bust out and that energy led to the tunes just coming out unconsciously better for the dancefloor".

Lees verder

Liraz - Zan

Twee jaar geleden maakten we voor het eerst kennis met de Iraans-Israëlische Liraz dankzij Naz, een album waarmee ze naar de wortels van de (voormalige) Iraanse popcultuur van de jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw ging graven. Die invloeden duiken ook nog af en toe op op opvolger Zan (Farsi voor "vrouwen"), een album dat een ode is aan de Iraanse vrouw, maar de sterke vrouwen uit Liraz' eigen familie in het bijzonder: "I sing because of these women, to them, for them. My grandmothers were engaged when they were 11 and 12 and married at 15. They both had many children, but they had so much passion for life. I grew up with so many crazy stories about these women. My mother broke down the walls around women. So did my aunt. I watched them since I was a child. They fought for their freedom, and I’m fighting for mine, telling the stories about them in my songs.".

Lees verder

Faratuben - Sira Kura

Faratuben is het samenwerkingsverbond tussen de Deense muzikanten Mikas Bøgh Olesen (gitaar en toetsen), Jakob de Place (drums) en Mads Voxen (toetsen), en de Malinese gitarist en studio-uitbater Dieudonne Keita, vocalist Sury Dao en balafoonvirtuoos Kassim Keita. De Denen kwamen oorspronkelijk in Mali terecht dankzij een uitwisselingsprogramma van het CAMM (Conservatoire des Arts et Métiers Multimédia Balla Fasséké Kouyaté in Bamako), waardoor ze kennismaakten met de muziekcultuur van de Bwa, een volk uit centraal Burkina Faso en het zuidoosten van Mali. De muziek van de Bwa is, anders dan die van veel andere etnieën in Mali, waarbij vaak snaarinstrumenten als de kora of de ngoni de boventoon voeren, heel percussief en opzwepend van aard. Mikas, Jakob en Mads gingen in ieder geval meteen overstag en vormden in eerste instantie met Dieudonne, Sory en Kassim de gelegenheidsformatie Bobo Jazz Experience, die enkel eenmalig zou optreden op het Bamako Jazz Festival. De reacties waren echter zo overweldigend dat het zestal besloot om samen verder te werken en zich vervolgens terugtrok in de befaamde Bogolan Studio in Bamako om er de nummers Terete en Pari op, die al snel heel wat media-aandacht kregen in Mali. Ondertussen werd ook geopteerd om de bandnaam te wijzigen, waarbij voor Faratuben gekozen werd, een samentrekking van de termen farafin (Bambara voor "zwarte persoon") en toubabou (term uit het Mandé of Wolof voor "blanke").

Lees verder

Ayom - Ayom

Het zeskoppige Ayom, een band die in 2018 werd opgericht in Barcelona en leden telt uit Angola, Brazilië, Griekenland en Italië, stelt met dit titelloze album, opgenomen tijdens een twee weken durende opnamesessie op het landgoed van een Portugese wijnboer, zijn langspelerdebuut voor. De naam van de band verwijst naar de orisha van de muziek in de Braziliaanse candomblé-religie (Ayom zou een Portugese verbastering zijn van Ayan uit de Yoruba-traditie), één van de passies van vocaliste/percussioniste en frontvrouw Jabu Morales (in opener Exú, de orisha van de communicatie en de taal, die optreedt als boodschapper tussen mensen en godheden, bespeelt percussionist Timoteo Grignani de zabumba, een Afro-Braziliaanse trommel, die, in combinatie met de stem van Jabu Morales, het nummer de sfeer geven van een echte candomblé-ceremonie).

Lees verder

SSUE - Bambaya Fire EP

Meng highlife en afrobeat met r&b, (nu-) soul en een snuifje jazz en je krijgt SSUE (geboren Serwah Susan Amoakohene). SSUE werd geboren in de Verenigde Staten, maar keerde op vierjarige leeftijd samen met haar ouders terug naar Ghana, al behaalde ze later nog wel een diploma in marketing en financiën aan de University of Maryland. Verscheidene baantjes volgden, maar hoe ze ook probeerde, het muziekvirus kon ze niet van zich afschudden en na rijp beraad besloot ze dan ook voluit voor haar ware passie te gaan: "I have always known music to be my prime passion, but I wanted to fully convince myself that I was ready to devote the required attention to it.". Met deze Bambaya Fire (verwijzend naar een gelijknamige dans uit het noorden van Ghana, gedanst op het ritme van fontomfrom-drums, die ook te horen zijn op het album), presenteert ze nu een eerste 6 tracks tellende EP. Voor dit project werkte SSUE samen met de Ghanese highlife-veteraan Pat Thomas, en werd ze bijgestaan door de uitstekende negenkoppige Ananse Band.

Lees verder

Barcelona Gipsy BalKan Orchestra - Nova Era

Na een afwezigheid van net geen drie jaar is Barcelona Gipsy BalKan Orchestra terug met deze Nova Era, Esperanto voor "nieuw tijdperk". De Catalaanse band haalde met de Siciliaanse Margherita Abita een nieuwe frontvrouw aan boord en slaat daarmee een nieuwe muzikale bladzijde om. Niet dat dat meteen veel veranderd aan het concept of de sound van de band, want ook deze keer is de tracklist gevuld met een aanstekelijke mengeling van vocale en instrumentale nummers, gaande van sevdah uit Bosnië en Herzegovina (Ciganine Sviraj, Sviraj), Joodse klezmer (opener Dancing With The Rabbi, Magia, bekend gemaakt door Boban Markovic), en feestelijke liederen uit Bulgarije, Macedonië (Kelejaca Jaca, vooral bekend in de versie van de grote Macedonische diva Esma Redzepova), Servië, Roemenië, Rusland/Hongarije (Nane Tshoka/Fuli Tschai) tot helemaal in Turkije (Dere Geliyor Dere. Nieuw hoofdstuk in de evolutie van deze uitstekende Balkan-band, die, ook al kan dat maar een indruk zijn, op deze Nova Era nog authentieker klinkt dan op vorige albums het geval al was.

Lees verder