In de relatief korte levensduur van onze wereldmuziekblog hebben we al meermaals moeten afscheid nemen van legendes en held(inn)en.
(lees verder)
Laatste Reacties
pieter (Win een duo-ticke…): @babbe: inderdaad. bedankt om het te melden. Babbe (Win een duo-ticke…): Is dat concert niet op donderdag 26 maart? Luc Bafort (Moonlight Benjami…): de live show gezien in AB club 9-2; geweldige zange… Jesus (Songhoy Blues - R…): The sound studio is very good Peter "Baobab" Ge… (The Souljazz Orch…): Super sympathieke mensen ook. Ik heb ze in Gent gez… de saegher doris (Win een duo-ticke…): Zou leuk zijn deze band aan het werk te zien ozuna (Don Omar dubbel): Skreeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee ozuna (Don Omar dubbel): One of the best artists at the time and still conti… Marian Munoz-Orti… (Win een duo-ticke…): Salif Keita tim (Radio Mukambo #33…): Beste beide programma’s hebben jammerlijk besloten … Michiel Hasewinke… (Win een duo-ticke…): Oost- en West-Afrika in één concert. Elk de TOP in … Vinnie (Radio Mukambo #33…): Waar blijven de wekelijkse radio Mokambo shows op t… Jonas (Brazzmatazz - Tur…): Brazzmatazz is de max!! Benieuwd naar de nieuwe pla… Karahuevo (Dinamo - Ahora Ba…): Muy infantil para gente tan mayor. Nada nuevo. :( tim (Interview met Azi…): beste, dan vermoed ik dat u de Marokkaanse agenda d…
Zeven jaar na Fifavela is het Vlaams-Waals-Noor-Franse collectief Orchestre International Du Vetex terug de studio ingedoken voor deze Plaza Mayor. Songschrijver en trompettist Thomas Morzewski: "Tot het uitbreken van de COVID-19-crisis begin 2020, was het voor ons eigenlijk evident om met onze muziek zowat overal in europa rond te trekken, langsheen festivals allerhande. De voorbije maanden was dat wel even anders, en dus probeerden we van de gelegenheid gebruik te maken om samenwerkingen met andere artiesten digitaal verder te zetten.".
Vier jaar nadat de release van het El Coro De Mi Gente compilatiealbum Amparanoia nieuw leven inblies, en 15 (!) jaar na La Vida Te Da, is er met deze Himnopsis Colectiva nu ook eindelijk een nieuw studioalbum. Amparo Sanchez: "This album is undoubtedly the result of having started the band again, the songs and having had contact with the public for three years. We realized that they missed Amparanoia and so did we. It has been a revealing time to start in 2017 with 'El Coro De Mi Gente', which was above all a tribute to other artists covering songs from Amparanoia's career. The only unreleased song was the one we did with Macaco (title track El Coro De Mi Gente, red.). That album was the tribute, the tour was also the tribute to the 20 years of El Poder De Machín. Suddenly at the end of 2017 we realized that we had lacked countries to visit and that there was demand for the group. We decided to extend the tour until 2018 and in the middle of that year we realized that they were still counting on us, not only in Spain but in other countries. That's when the idea of wanting to make a new album for Amparanoia began. In 2019 we were already demoing the first songs and thinking about what we were going to propose.".
Focuste Halva, het muziekproject rond de Belgische violist Nicolaas Cottenie, op langspelerdebuut The Sweetest Klezmer Orchestra nog voornamelijk op het klezmergenre, dan neemt de band ons voor opvolger Dinner In Sofia mee op een trip rond de Zwarte en Middellandse Zee. We ontbijten in Oekraïne met Breakfast In Kiev, dineren in Bulgarije met titelnummer Dinner In Sofia en sluiten af met een pousse-café in Libanon met het oriëntaalse Coffee In Beirut. Onderweg knipogen Griekse sirto, Arabische maqam, Oekraïense kolomeyka, Joodse bulgar en Roemeense taraf voortdurend naar elkaar en wisselen de feestelijke uitbundigheid en melancholie, die ook al aanwezig waren op voorganger The Sweetest Klezmer Orchestra, elkaar ook deze keer voortdurend af. De tracklist telt officieel 11 nummers, maar als u na afsluiter Horu Pentru Lora nog even door luistert zult u de verborgen track The Budapest Bulgar ontdekken, een nummer dat Halva met opzet deed klinken als een oude krakende archiefopname. Uitstekende muzikale hongerstiller!
Namgar Lkhasaranova, de frêle frontvrouw van het naar haarzelf vernoemde Namgar, werd geboren in Kunkur, een klein dorp in het grensgebied tussen Rusland, China en Mongolië, bekend als de autonome republiek Boerjatië. Namgar trok van een leven als herderin op de steppe naar een grootstedelijk bestaan in de Russische hoofdstad Moskou, waar ze in 2001 de formatie Namgar vormde, met als voornaamste doel om het muzikale erfgoed van de Boerjaten te redden van de teloorgang door de traditionele volksliederen een modern metal/rockjasje aan te meten. Het deed ondergetekende meteen terugdenken aan Hanggai, de band uit Binnen-Mongolië die gelijkaardige dingen doet met de traditionele muziek uit hun regio. Ook Nayan Navaa (vrij vertaald "land onzer voorvaderen"), de titel van dit album en de gelijknamige afsluiter, past prima in die filosofie. Namgar gebruikt een mix van westerse instrumenten als bas, drums, elektronica en gitaar, en traditionele zoals de yataga (een dertiensnarige citer), de chanza (een driesnarige luit) en de khomus (een lokale mondharp), en afwisselend tussen diep meditatief, melancholisch en opzwepend, katapulteert Namgar Lkhasaranova zo, als een moderne sjamane, de eeuwenoude muziektradities van de Boerjaten naar de eenentwintigste eeuw. Geslaagd muzikaal retro-futurisme!
Vijf jaar na Big blue Desert is Medhi Haddab's Speed Caravan terug op snelheid met Nuba Nova. Voor deze nieuwe langspeler sloeg de Frans-Algerijnse meester van de elektronische oed de handen ineen met Cheikh Hamdi Benani, violist en grootmeester van de ma'luf traditie (een genre van muziek in de Andalusische klassieke muziektraditie van Algerije, Libië en Tunesië, maar van Iberische oorsprong en in de Maghreb geïntroduceerd door Andalusische vluchtelingen). De samenwerking, een idee van David Queinnec, toenmalig directeur van het Institut français in Annaba, een stad in het noordoosten van Algerije, dicht bij de grens met Tunesië, resulteerde eerst in een succesvolle tournee door Algerije en het logische vervolg is natuurlijk dit album. Donker randje: Nuba Nova is meteen ook het muzikale testament van Cheikh Hamdi Benani geworden, want de man viel op 77-jarige leeftijd ten prooi aan COVID-19 en overleed op 21 september 2020. Maar als testament kan dit album wel tellen.
Meng son en rumba met de ritmes van Orisha-, Palo- en Abakuá-rituelen en je krijgt Okuté. In de Yoruba- of Santeria-religie belichaamt Okuté de koude wateren die de geketende Afrikaanse slaven naar Havana brachten. In de muziek van deze Cubaans band worden de Batá drums uit de Lucumi-traditie gekoppeld aan de tres uit de son montuno en de trompetlijnen uit de comparsa.
Het was ondertussen alweer even geleden dat we nog iets van Kasai Allstars vernomen hadden. In 2017 verzorgde de Congolese formatie nog de soundtrack bij Félicité, een film van de Senegalese regisseur Alain Gomis, maar daarna werd het stil. Met deze Black Ants Always Fly Together, One Bangle Makes No Sound presenteert het collectief nu eindelijk toch opnieuw een nieuwe langspeler, en het is meteen ook het eerste Kasai Allstars album dat volledig geproduceerd werd door gitarist Mopero Mupemba. Het ondertussen vertrouwde instrumentarium van de band (elektrische gitaren, traditionele drums als de lokombe en ditumba, en elektronisch versterkte likembe's) werd deze keer aangevuld met voorgeprogrammeerde elektronische drumritmes; een zet waarover wij toch nog wat in dubio zijn.
De veteranen van Boikot zijn al sinds 1987 een vaste waarde in het linkse punkrock-milieu van Spanje. Dat ze nu ook op onze radar opduiken heeft alles te maken met dit special albumproject. Voor Balkan Acoustic selecteerde de Madrileense band een aantal nummers uit hun repertoire en gaven ze een akoestische ska-punk meets Balkan-adaptatie, waarbij naast viool, en koperblazers ook traditionele Baskische instrumenten als de trikititxa (of trikiti, een Baskische diatonische accordeon) en txalaparta (een moeilijk te omschrijven houten of stenen percussie-instrument) te horen zijn. Los Ojos De La Calle was al terug te vinden op Esperando En El Metro uit 1990, No Callar komt uit La Ruta Del Che (No Callar), De Espaldas Al Mundo was het titelnummer uit het gelijknamige Boikot-album uit 2002 en ook Ines was op dat album terug te vinden, ook uit het in 2008 verschenen Ameneció krijgen we het titelnummer, opener Skalashnikov, Juntos To Y Yo, Bubamar en Hoi He Vuelto A Caer, en Naita Na komt samen met Instinto Animal, Enloquecer en het gelijknamige titelnummer uit Lagrimas De Rabia uit 2012. Enkel Boikot's interpretatie van het Italiaanse partizanenlied Bella Ciao (dat in Spanje recent opnieuw aan populariteit won dankzij de televisiereeks La Casa De Papel) verscheen nog niet eerder op één van hun albums. Leuke kennismaking met deze tegendraadse Spaanse punkveteranen!
Het rond de in Berlijn gevestigde Turkse vocaliste en multi-instrumentaliste Derya Yildirim opgetrokken Derya Yildirim & Grup Grup Şimşek, is de zoveelste exponent van de heropleving in de Anatolische psychedelische rock. Nog meer dan bij vergelijkbare acts, legt deze band echter de nadruk op het psychedelische, waardoor hun interpretaties van traditionele Anatolische folknummers, afgewisseld met eigen werk, ergens gesitueerd moeten worden tussen klassieke Turkse filmsoundtracks uit de jaren zeventig van de vorige eeuw, het vroege synthesizerwerk van pionier Giorgio Moroder en het werk van pioniers van de Anatolische rock als Moğollar of Erkin Koray. Dost 1 (Turks voor "vriend") is het tweede album van de band en het eerste deel van een tweeluik.
Muito Kaballa Power Ensemble is een negenkoppige formatie uit Keulen rond tenorsaxofonist Niklas Mündermann en pianist Jan Janzen. Niklas begon zijn muzikale carrière als straatmuzikant, waarbij hij al snel de aandacht trok met zijn capriolen op zijn loop station of looper (live-looping is het opnemen en afspelen van stukjes muziek in real-time door gebruik te maken van specifieke hardware-apparatuur, bekend als loopers of phrase samplers). Na de release van zijn debuutalbum Everything Is Broke in 2019, vond Niklas het echter tijd om andere muzikale paden te gaan bewandelen, en nadat hij pianist Jan Janzen tegen het lijf liep, werd al snel besloten om een heuse band te vormen. Op Mamari, de nieuwe dubbel-LP vol Afro-jazz, afrobeat, Afro-groove, Afro-Cubaanse invloeden en meer, hoort u naast Niklas (tenorsaxofoon, flute en synth) en Jan (toetsen) dan ook Nora Beisel op vocalen, André van der Heide op drums, Leonard Gaab op percussie, Lilli Thomas op trompet, Till Weise op bas, Benjamin Schneider op gitaar en Tim von Malotki op baritonsaxofoon.
Nkom Bivoué is een jonge Kameroense DJ en producer uit de hoofdstad Yaoundé. De man behaalde vreemd genoeg een masterdiploma financieel management en boekhouding, maar besloot daarna om zijn leven volledig om te gooien en al zijn tijd en energie in zijn ware passie, muziek, te stoppen. Nkom volgde in 2016 een stoomcursus computer assisted music, en in 2019 volgt dan uiteindelijk een eerste single met Akelekui Tche, Beti voor "tot 's morgens" en een uitnodiging om van het leven te genieten en te dansen tot de dageraad, ongeacht de problemen en moeilijkheden waarmee we in het leven worden geconfronteerd. In april 2020 verschijnt Bivoué's debuut-EP From The Stars en in december van hetzelfde jaar is daar al opvolger Processus. Deze Before Zeun Ya Yop ("de weg naar spirituele en materiële verheffing") moet dienen als opwarmertje voor Nkom's later dit jaar te verschijnen eerste volwaardige album Zeun Ya Yop. In de tracklist drie elektronische producties in Bivoué's kenmerkende eclectische stijl, een mix is van EDM, Afro-house, Zuid-Afrikaanse gqom en meer, en die hij zelf omschrijft als Afro Euphoric Dance Music. Bivoué ziet zichzelf als een vrijdenker ("I don't follow the trend, but I do what I feel!") en creëerde zelfs een heel eigen universum waarbij hij zichzelf ziet als een buitenaards wezen afkomstig van de planeet Sirún en zijn fans omschrijft als Sirúnians. From Cameroun to the remote planet of Sirún, welkom in het Afro-futuristische muziekuniversum van Nkom Bivoué!
Balkan Taksim zijn de in Boekarest gevestigde multi-instrumentalist Saşa-Liviu Stoianovici en producer Alin Zăbrăuţeanu. Saşa raakte gepassioneerd door de traditionele muziek uit de Balkan en Roemenië en de Slavische cultuur, en begon tijdens zijn omzwervingen door de regio steeds vaker opnames te maken van lokale muzikanten en volkszangers, om ze uiteindelijk te verwerken in de muziek van Balkan Taksim: "Some years ago, in the Balkans, I had the privilige to record stories and songs of the Aromanian community. I could sometimes feel, bei t in the Aromanian, Bulgarian or Macedonian villages, some traces of an Ottoman past, mixed with the Slavic ancient customs and Latin words. And there it was, the music sung by that couple in Velingrad or played on mandolin in Kruševo, in a unique and beautiful house filled with photographs.". Toch is het resultaat volgens Saşa geen simpele collage of culturele toe-eigening (zelfs van de term "fusion" wil hij niet weten), maar eerder het resultaat van gelijkwaardige ontmoetingen tussen verschillende Balkanculturen, traditionele instrumenten, oude ritmes uit de Karpaten, tijdloze stemmen, psychedelica, hedendaagse muzikale technologieën, futuristische visies... en Roemenen. Laat u vooral zelf meevoeren door de bezwerende sound van Balkan Taksim!
Na de release van Miziki in 2018 ging het Dobet Gnahoré carrière-gewijs niet helemaal voor de wind. De Ivoriaanse verloor haar platenlabel, boekingsagent en tenslotte viel ook haar begeleidingsband uit elkaar, en dan was de COVID-19 pandemie nog niet eens begonnen! Een mens zou voor minder teruggrijpen naar zijn wortels en dus besloot Gnahoré om begin 2020 vanuit haar tweede thuis Frankrijk terug te keren naar haar geboorteland Ivoorkust. Daar pikte ze al snel de draad weer op en begon samen te werken met een aantal getalenteerde maar ondergewaardeerde producers, muzikanten, ontwerpers en artiesten. Het resultaat is een album gevuld met emancipatieboodschappen voor vrouwen (Yakané, Jalouse, of het stevig feministische statement Mon Epoque, een duet met haar broer Okou Camille Gnahoré aka. Black K, rapper bij de Ivoriaanse band Kiff No Beat), hoop voor een positieve toekomst (Zaliguéhi) en een upbeat, dansbare Afro-pop vibe.
Beetje een randgeval voor ondergetekende deze Abantu/Before Humans, want het betreft hier een nieuwe langspeler van de Zuid-Afrikaanse art-rockband BLK JKS (spreek uit "black jacks"). De band, een kwartet bestaande uit Lindani Buthelezi (vocals & gitaar), Mpumi Mcata (gitaar), Molefi Makananise (bas) en Tshepang Ramoba (drums), werd rond de eeuwwisseling gevormd en groeide al snel uit tot publiekslieveling in de Zuid-Afrikaanse underground scene.
Wanneer ook Diplo, bekend van zijn werk met Major Lazer, de band ontdekt gaat he plots heel snel… Ze raken bevriend met leden van The Mars Volta en TV On The Radio (twee bands waarmee BLK JKS vaak vergeleken wordt), jammen met The Rootz en ontmoeten Lou Reed op het SXSW Festival in Texas. In 2008 verschijnt Mystery, een eerste 4 tracks tellende EP opgenomen in de Electric Lady Studios van wijlen Jimi Hendrix, in 2009 gevolgd door langspelerdebuut After Robots, omschreven als een mix van Afrikaanse funkrock, jazz, kwaito, folk, dub, psychedelische prog-rock, mbaqanga, soul en meer, en door Foo Fighters-frontman Dave Grohl uitgeroepen als zijn favoriete album van dat jaar. Maar net zo snel als hun internationale doorbraak er was gekomen, verdween BLK JKS ook weer van het toneel. Het continue toeren had zijn tol geëist en niet lang daarna besluiten de vier bandleden een hiatus in te lassen om zich te wijden aan "individuele projecten".
Na een jarenlange samenwerking met Les Vieilles Pies, probeert de uit Nantes afkomstige singer-songwriter Gabriel Saglio het nu ook voor de eerste keer solo met deze Lua'. Lua is Portugees voor "de maan" en geeft meteen de de koers aan die Saglio met dit album wilde varen: een ode brengen aan de muziek uit de Lusophonia of het Portugese Gemenebest (een term afgeleid van Lusus, de mythische aartsvader van de Lusitaniërs, de Romeinse naam voor het Portugese volk).
We proberen het zoveel mogelijk te vermijden, maar af en toe mist ook ondergetekende wel eens de boot, en dat is zeker het geval wat het Amsterdamse Altin Gün betreft. Dankzij releases van Turkse acts als Baba ZuLa of Gaye Su Akyol en compilaties als Uzelli Elektro Saz waren wij al volop vertrouwd met de heropleving van de Anatolische rock en Turkse psychedelica, maar om onduidelijke redenen is deze Yol ("weg"), alweer hun derde langspeler, onze eerste kennismaking met de band. Met voorganger Gece (ATO Records, 2019) maakten de Amsterdammers alvast indruk, want het album leverde hen zelfs een Grammy-nominatie op. En ook deze Yol, waarvoor Altin Gün noodgedwongen voor een andere aanpak moest gaan, is opnieuw een knaller van een album geworden. Vocalist Merve Daşdemir: "We were basically stuck at home for three months making home demos, with everybody adding their parts. The transnational feeling maybe comes from that process of swapping demos over the internet, some of the music we did in the studio, but lockdown meant we had to follow a different approach.". Daarnaast werkte Altin Gün deze keer ook samen met het Gentse producer-duo Asa Moto (Oliver Geerts en Gilles Noë), die verantwoordelijk waren voor de mix van het album.
Twee jaar na debuut-EP Forgotten Kingdom is het Antwerpse Kolonel Djafaar terug met opvolger Cold Heat. Daarmee doet de band gelijk ook een greep naar de internationale podia, want de EP wordt verdeeld door het Engelse Batov Records label. De 4 tracks tellende EP opent met Bactrian Camel, waarin al meteen de uitstekende blazerssectie van de band (Doyin Smith - tenorsaxofoon, Willem De Mol - trombone, Dylan Meersman - trompet en Lodewijk Lefevre - baritonsax) opvalt en dat dankzij het gitaar- en orgelwerk van Joris Wendelen en Jan De Groote een oriëntaals tintje krijgt. Met het door trombonist Willem De Mol gecomponeerde Lamentation krijgen we dan weer stevige Ethio-groove en ook Recording 68 is van hetzelfde allooi. Afsluiten doet de band met het stevige The Heist, een titel die meteen aan een filmsoundtrack doet denken en perfect geschikt zou zijn voor de betere achtervolgingsscene! Absolute aanrader voor fans van gelijkaardige bands als daar zijn The Budos Band, The Comet is Coming, Black Flower of Jungle By Night.
New York lijkt wellicht een wat vreemde locatie voor een Marokkaans gnawa-gezelschap, maar toch is het de thuishaven van Innov Gnawa, een zeskoppige band onder leiding van vocalist en sintir/guembri-speler Ma'alem (of "meester") Hassan Ben Jaafer. Ook het feit dat dit album verschijnt bij Daptone Records, een label dat voornamelijk geassocieerd wordt met de betere soulreleases, zal sommigen wellicht verbazen, maar Daptone-oprichter Gabriel Roth aka. Bosco Mann blijkt een grote gnawa-fanaat en, nadat hij het ensemble aan het werk zag, wilde hij Innov Gnawa dan ook absoluut naar zijn Daptone's House of Soul studio halen. Lila (of "nacht", verwijzend naar een traditionele ceremonie en spiritueel ritmefeest dat de hele nacht duurt en bedoeld is om lichaam, geest en ziel te reinigen) werd in één take opgenomen in een lange meer dan vijf uur durende opnamesessie, resulterend in 6 bezwerende tracks met de bijna een kwartier lange Chorfa en El Kouhel als stomende hoogtepunten. De puurste Marrokaanse gnawa uit het hart van The Big Apple!
We gaven al eerder aan dat 2021 wel eens het muziekjaar van de Indische Oceaan zou kunnen worden en Glitterbeat Records bevestigt nu dat vermoeden met deze We Are An Island, But We're Not Alone, een nieuw deel in hun Hidden Musics reeks, waarvoor samensteller/producer Ian Brennan deze keer naar de Comoren trok. Ian Brennan: "It took us six flights to get to the tiny African island, well sequestered in the Indian Ocean and uninhabited by man until centuries after Christ. It is a nation with no army, only police. A place where women don thick mud-masks for sunblock. Instead of sustenance farming, here there are canoe boat sustenance fishermen, who haul in lobster for their families to take the edge off of discontent and poverty versus the desperation we have seen elsewhere such as in Malawi where some are forced to resort to eating mice. There is a trash-filled beach meters past the Presidential Palace, abutting its walls. The island's tone is so laid-back that we did a three-point turn in his driveway, without incident, and barely detecting notice.".
Met deze My Last Song brengen Filip en Rade Nunevski, beter bekend als Nune Brothers, een laatste postuum eerbetoon aan de Macedonische zigeunerdiva Esma Redzepova, die in 2016 overleed na een kort ziektebed. Samen met haar man en bandleider Stevo Teodosievski had Esma de gewoonte om kansarme Roma-jongeren een muzikale opleiding aan te bieden en verschillende van die protegés vervoegden later ook de rangen van Esma's eigen ensemble. Zo nam accodeonist Simeon Atanasov de rol van bandleider over na de dood van Stevo in 1997. In 2015 stelde Simon Esma voor aan Filip en Rade Nunevski, twee getalenteerde koperblazers, en het duo kreeg niet veel later een plaatsje in Redzepova's ensemble. In 2016 nodigden de broers Esma uit in hun studio in Skopje waar ze aan een nieuw album vol eigen materiaal bezig waren. Ze vroegen de zangeres of ze bereid zou zijn ook een bijdrage te leveren en Esma ging maar al te graag op die uitnodiging in. Voor ze in december van 2016 ten prooi viel aan complicaties ten gevolge van diabetes, wist Redzepova nog zes nummers met de broers en hun zevenkoppige band af te werken.
Zeven jaar na Fifavela is het Vlaams-Waals-Noor-Franse collectief Orchestre International Du Vetex terug de studio ingedoken voor deze Plaza Mayor. Songschrijver en trompettist Thomas Morzewski: "Tot het uitbreken van de COVID-19-crisis begin 2020, was het voor ons eigenlijk evident om met onze muziek zowat overal in europa rond te trekken, langsheen festivals allerhande. De voorbije maanden was dat wel even anders, en dus probeerden we van de gelegenheid gebruik te maken om samenwerkingen met andere artiesten digitaal verder te zetten.". 
Vier jaar nadat de release van het 
Focuste 
Namgar Lkhasaranova, de frêle frontvrouw van het naar haarzelf vernoemde 
Vijf jaar na 
Meng son en rumba met de ritmes van 
Het was ondertussen alweer even geleden dat we nog iets van 
De veteranen van 
Het rond de in Berlijn gevestigde Turkse vocaliste en multi-instrumentaliste Derya Yildirim opgetrokken 
Na de release van 
Beetje een randgeval voor ondergetekende deze Abantu/Before Humans, want het betreft hier een nieuwe langspeler van de Zuid-Afrikaanse 
Na een jarenlange samenwerking met Les Vieilles Pies, probeert de uit 
We proberen het zoveel mogelijk te vermijden, maar af en toe mist ook ondergetekende wel eens de boot, en dat is zeker het geval wat het Amsterdamse 
Twee jaar na debuut-EP 
New York lijkt wellicht een wat vreemde locatie voor een Marokkaans gnawa-gezelschap, maar toch is het de thuishaven van 
We gaven al eerder aan dat 2021 wel eens het muziekjaar van de Indische Oceaan zou kunnen worden en 
Met deze My Last Song brengen Filip en Rade Nunevski, beter bekend als