Interview met Baciamolemani @ Café Zeezicht
Dat mestizo niet altijd uit Barcelona moet komen bewijzen de Sicilianen van Baciamolemani (al moet je hen daar ook weer niet teveel op vastpinnen). Op 7 juli aanstaande op het Lommelse Gracias A La Vida, maar nu al voor onze microfoon!
Baciamolemani is een Siciliaanse term die werd gebruikt om gerespecteerde leden van de maffia te groeten. Waarom moest dat precies jullie bandnaam worden?
Enrico Giurdanella (gitaar, banjo, ukelele): "Zoals je net al zei, is het een traditionele manier om iemand van de maffia te groeten; vertaald betekent het iets als: "Laten we de handen kussen!", maar door het als naam voor onze band te gebruiken wilden we de stereotypes die over Sicilië bestaan doorbreken. Sicilië wordt nog vaak vereenzelvigd met de maffia en georganiseerde misdaad, maar het eiland is veel meer dan dat!"
In de begindagen was Baciamolemani nog veeleer een ska- en reggaeband. Wanneer is jullie muziek beginnen evolueren naar wat het vandaag is?
Piero Pizzo (vocals): "We zijn eigenlijk nooit een band geweest die wilde vasthouden aan één bepaald genre en hoe meer we rondreizen, hoe meer invloeden onze muziek binnensluipen."
Enrico Giurdanella: "We zijn inderdaad gek op reizen en vooral onze trip naar Spanje in 2008. Het was daar dat we zijn beginnen experimenteren met genres als rumba en cumbia. Op een avond moesten we in een lokale Siciliaanse bar spelen en, om eerlijk te zijn, het was een complete flop; ik denk dat we die avond hoop en al voor vijftig mensen gespeeld hebben, maar in het publiek bevond zich Guillem Gabernet, die desondanks zeer enthousiast was en ons uitnodigde om in het Casal de Joves de la Guineueta (Catalaanse variant van een jeugdhuis, red.) in Barcelona te komen spelen. In Barcelona hebben we dan de jongens van La Pegatina leren kennen en dat klikte onmiddellijk; zo zeer zelfs, dat toen we aan de opnames voor L'Albero Delle Seppie begonnen, we absoluut iets samen wilden doen en dat is uiteindelijk La Corriera geworden."
Het feit dat jullie al met La Pegatina hebben samengewerkt en dat L'Albero Delle Seppie verdeeld wordt door het Spaanse Kasba Music, stopt Baciamolemani wat in de hoek van de musica mestiza.
Piero Pizzo: "Ik denk dat je dat album moet zien als een hoofdstuk in het bestaan van de band. Zoals ik daarnet al zei, onze muziek zal blijven evolueren; er zitten bepaalde Siciliaanse elementen in die steeds de basis zullen blijven vormen, maar daarbuiten kunnen we alle kanten uit. Ons volgende album kan dus net zo goed helemaal anders klinken; pin ons dus zeker niet vast op die mestizo sound!"
Waar verwijst de titel van L'Albero Delle Seppie naar?
Enrico Giurdanella: "Die titel is ontstaan uit een idee van onze grafische designer (Andrea Calabresa, red.) die met een afbeelding van een boom vol zeekatten aan kwam zetten. De sepia of zeekat, is een soort inktvis die massaal in de Middellandse Zee voorkomt en gevangen wordt voor consumptie (zeekatten zijn vooral populair in Italië, waar ze gebruikt worden in de risotto al nero di sepia, letterlijk "rijst met het zwart van de sepia", red.). Als eilandbewoners maakt de zee deel uit van ons dagelijks leven aangezien ze echt overal rond ons is, maar door die zeekatten aan een boom te laten groeien, krijgt dat beeld iets surrealistisch. Onze muziek is geworteld in de Siciliaanse traditie, maar we hebben er onze eigen ingrediënten aan toegevoegd; het beeld van die boom vol zeekatten vat ons verhaal perfect samen."
Is Baciamolemani vooral een feestorkest of is de inhoud van jullie nummers toch ook belangrijk?
Enrico Giurdanella: "De inhoud van onze nummers is zeker belangrijk, maar omdat wij vooral in het Italiaans en Siciliaans, proberen we onze songs tot leven te brengen op het podium, waar we ons eigen imaginaire universum creëren. Onze shows zijn zeer visueel en theatraal van aard en we stoppen ook heel wat ironie in onze nummers. Het feit dat we ons publiek ook in een feeststemming brengen is gewoon het gevolg van het soort muziek dat wij spelen."
Heb ik het goed als ik zeg dat Vicoli een soort scharniermoment in het bestaan van de band vertegenwoordigd?
Enrico Giurdanella: "Dat nummer heeft ons het muzikale pad getoond dat we nu volgen en heeft ons vooral onze eigen identiteit doen ontdekken, dus in dat licht is het echt wel een symbolisch nummer, ja."
Piero Pizzo: "Vertaald betekent Vicoli zoveel als "steegjes" en dat nummer heeft ons ook duidelijk gemaakt dat we net zo goed nummers kunnen schrijven over de kleine dingen die ons omringen, want als je al die kleine verhaaltjes samenvoegt je alsnog een mooie bloeiende boom kan creëren."
Renato straalt dan weer echt het gevoel van de Roaring Twenties uit. Waar staat de Renato uit het nummer voor?
Enrico Giurdanella: "Dat nummer gaat over de maffia. Renato is een barman die Napels ontvlucht om te ontsnappen aan de greep van de maffia. In Italië controleert de maffia grote delen van bepaalde streken door lokale handelaren te dwingen om "pizzo" of beschermingsgelden te betalen. Door naar Saint-Tropez te verhuizen hoopt Renato hieraan te ontsnappen, maar hij merkt al snel dat het er daar niet veel anders aan toegaat. Met dat nummer wilde ik aantonen dat het beter is om je problemen het hoofd te bieden dan om ervan op de loop te gaan."
Sbarco A Ellis Island gaat over de Italiaanse migratiegolf naar de Verenigde Staten.
Andrea 'Forestiero' Savasta (trumpet): "Migratie zit Italianen in het bloed! Als je vandaag naar de wereld kijkt, zal je overal Italianen vinden; zo heeft België bijvoorbeeld een grote Italiaanse gemeenschap. Door de situatie aan het begin van de vorige eeuw te schetsen, toen hele families alles achterlieten hopend op een beter leven in een nieuwe wereld, wilden we aangeven dat we niet te snel moeten oordelen over mensen die vandaag hetzelfde proberen. Daarnaast gaat het in dat nummer over een utopische wereld gebouwd op een smeltkroes van mensen met een verschillende nationaliteit, culturele achtergrond en religieuze overtuiging."
Abbampa Lu Suli is één van de nummers waarin jullie volledig in het Siciliaans zingen. Vertaal die titel eens.
Piero Pizzo: "Letterlijk vertaald betekent 'Abbampa Lu Suli': "De zon schijnt!", maar het nummer gaat eigenlijk over de verschillen tussen Noord- en Zuid-Italië. Het verhaalt over een noordelijke politicus, die tijdens de wintermaanden niets goeds te melden heeft over de mensen in het zuiden, maar er in de zomer maar al te graag op vakantie gaat."
Wat is het grote verschil tussen Italianen en Sicilianen?
Piero Pizzo: "Italië is een land met ongeveer vijftig miljoen inwoners en hoewel we in theorie één natie vormen, is dat in realiteit niet altijd het geval. Ik heb mezelf altijd eerst als Siciliaan gezien en dan pas als Italiaan. Sicilië vertegenwoordigt voor mij het hart van de Italiaanse cultuur; het eiland werd achtereenvolgens gekoloniseerd door de Grieken, de Arabieren en de Spanjaarden en al die culturen lieten hun sporen achter (Na de val van het Romeinse Rijk in de vijfde eeuw, viel Sicilië herhaaldelijk in andere handen en in de middeleeuwen werd het achtereen volgens bestuurd door de Vandalen, Ostrogoten, Byzantijnen, Arabieren en Normandiërs. Daarna ontstond het Koninkrijk Sicilië dat tussen 1130 en 1816, achtereenvolgens ondergeschikt was aan de Kroon van Aragon, Spanje en het Heilige Roomse Rijk, om onder de Bourbons uiteindelijk verenigd te worden met Napels als het Koninkrijk der Beide Siciliën. Na de Spedizione dei Mille, een door Giuseppe Garibaldi geleidde revolte tijdens het Italiaanse Risorgimento, werd Sicilië in 1860 na een referendum een deel van Italië. Na de oprichting van de Italiaanse Republiek in 1946, kreeg Sicilië de status van autonome regio, red.). Hoewel het eiland de afgelopen eeuw veel van zijn haar pluimen verloren heeft, ben ik nog steeds trots Siciliaan te zijn!"
Enrico Giurdanella (gitaar, banjo, ukelele): "Zoals je net al zei, is het een traditionele manier om iemand van de maffia te groeten; vertaald betekent het iets als: "Laten we de handen kussen!", maar door het als naam voor onze band te gebruiken wilden we de stereotypes die over Sicilië bestaan doorbreken. Sicilië wordt nog vaak vereenzelvigd met de maffia en georganiseerde misdaad, maar het eiland is veel meer dan dat!"
In de begindagen was Baciamolemani nog veeleer een ska- en reggaeband. Wanneer is jullie muziek beginnen evolueren naar wat het vandaag is?
Piero Pizzo (vocals): "We zijn eigenlijk nooit een band geweest die wilde vasthouden aan één bepaald genre en hoe meer we rondreizen, hoe meer invloeden onze muziek binnensluipen."
Enrico Giurdanella: "We zijn inderdaad gek op reizen en vooral onze trip naar Spanje in 2008. Het was daar dat we zijn beginnen experimenteren met genres als rumba en cumbia. Op een avond moesten we in een lokale Siciliaanse bar spelen en, om eerlijk te zijn, het was een complete flop; ik denk dat we die avond hoop en al voor vijftig mensen gespeeld hebben, maar in het publiek bevond zich Guillem Gabernet, die desondanks zeer enthousiast was en ons uitnodigde om in het Casal de Joves de la Guineueta (Catalaanse variant van een jeugdhuis, red.) in Barcelona te komen spelen. In Barcelona hebben we dan de jongens van La Pegatina leren kennen en dat klikte onmiddellijk; zo zeer zelfs, dat toen we aan de opnames voor L'Albero Delle Seppie begonnen, we absoluut iets samen wilden doen en dat is uiteindelijk La Corriera geworden."
Het feit dat jullie al met La Pegatina hebben samengewerkt en dat L'Albero Delle Seppie verdeeld wordt door het Spaanse Kasba Music, stopt Baciamolemani wat in de hoek van de musica mestiza.
Piero Pizzo: "Ik denk dat je dat album moet zien als een hoofdstuk in het bestaan van de band. Zoals ik daarnet al zei, onze muziek zal blijven evolueren; er zitten bepaalde Siciliaanse elementen in die steeds de basis zullen blijven vormen, maar daarbuiten kunnen we alle kanten uit. Ons volgende album kan dus net zo goed helemaal anders klinken; pin ons dus zeker niet vast op die mestizo sound!"
Waar verwijst de titel van L'Albero Delle Seppie naar?
Enrico Giurdanella: "Die titel is ontstaan uit een idee van onze grafische designer (Andrea Calabresa, red.) die met een afbeelding van een boom vol zeekatten aan kwam zetten. De sepia of zeekat, is een soort inktvis die massaal in de Middellandse Zee voorkomt en gevangen wordt voor consumptie (zeekatten zijn vooral populair in Italië, waar ze gebruikt worden in de risotto al nero di sepia, letterlijk "rijst met het zwart van de sepia", red.). Als eilandbewoners maakt de zee deel uit van ons dagelijks leven aangezien ze echt overal rond ons is, maar door die zeekatten aan een boom te laten groeien, krijgt dat beeld iets surrealistisch. Onze muziek is geworteld in de Siciliaanse traditie, maar we hebben er onze eigen ingrediënten aan toegevoegd; het beeld van die boom vol zeekatten vat ons verhaal perfect samen."
Is Baciamolemani vooral een feestorkest of is de inhoud van jullie nummers toch ook belangrijk?
Enrico Giurdanella: "De inhoud van onze nummers is zeker belangrijk, maar omdat wij vooral in het Italiaans en Siciliaans, proberen we onze songs tot leven te brengen op het podium, waar we ons eigen imaginaire universum creëren. Onze shows zijn zeer visueel en theatraal van aard en we stoppen ook heel wat ironie in onze nummers. Het feit dat we ons publiek ook in een feeststemming brengen is gewoon het gevolg van het soort muziek dat wij spelen."
Heb ik het goed als ik zeg dat Vicoli een soort scharniermoment in het bestaan van de band vertegenwoordigd?
Enrico Giurdanella: "Dat nummer heeft ons het muzikale pad getoond dat we nu volgen en heeft ons vooral onze eigen identiteit doen ontdekken, dus in dat licht is het echt wel een symbolisch nummer, ja."
Piero Pizzo: "Vertaald betekent Vicoli zoveel als "steegjes" en dat nummer heeft ons ook duidelijk gemaakt dat we net zo goed nummers kunnen schrijven over de kleine dingen die ons omringen, want als je al die kleine verhaaltjes samenvoegt je alsnog een mooie bloeiende boom kan creëren."
Renato straalt dan weer echt het gevoel van de Roaring Twenties uit. Waar staat de Renato uit het nummer voor?
Enrico Giurdanella: "Dat nummer gaat over de maffia. Renato is een barman die Napels ontvlucht om te ontsnappen aan de greep van de maffia. In Italië controleert de maffia grote delen van bepaalde streken door lokale handelaren te dwingen om "pizzo" of beschermingsgelden te betalen. Door naar Saint-Tropez te verhuizen hoopt Renato hieraan te ontsnappen, maar hij merkt al snel dat het er daar niet veel anders aan toegaat. Met dat nummer wilde ik aantonen dat het beter is om je problemen het hoofd te bieden dan om ervan op de loop te gaan."
Sbarco A Ellis Island gaat over de Italiaanse migratiegolf naar de Verenigde Staten.
Andrea 'Forestiero' Savasta (trumpet): "Migratie zit Italianen in het bloed! Als je vandaag naar de wereld kijkt, zal je overal Italianen vinden; zo heeft België bijvoorbeeld een grote Italiaanse gemeenschap. Door de situatie aan het begin van de vorige eeuw te schetsen, toen hele families alles achterlieten hopend op een beter leven in een nieuwe wereld, wilden we aangeven dat we niet te snel moeten oordelen over mensen die vandaag hetzelfde proberen. Daarnaast gaat het in dat nummer over een utopische wereld gebouwd op een smeltkroes van mensen met een verschillende nationaliteit, culturele achtergrond en religieuze overtuiging."
Abbampa Lu Suli is één van de nummers waarin jullie volledig in het Siciliaans zingen. Vertaal die titel eens.
Piero Pizzo: "Letterlijk vertaald betekent 'Abbampa Lu Suli': "De zon schijnt!", maar het nummer gaat eigenlijk over de verschillen tussen Noord- en Zuid-Italië. Het verhaalt over een noordelijke politicus, die tijdens de wintermaanden niets goeds te melden heeft over de mensen in het zuiden, maar er in de zomer maar al te graag op vakantie gaat."
Wat is het grote verschil tussen Italianen en Sicilianen?
Piero Pizzo: "Italië is een land met ongeveer vijftig miljoen inwoners en hoewel we in theorie één natie vormen, is dat in realiteit niet altijd het geval. Ik heb mezelf altijd eerst als Siciliaan gezien en dan pas als Italiaan. Sicilië vertegenwoordigt voor mij het hart van de Italiaanse cultuur; het eiland werd achtereenvolgens gekoloniseerd door de Grieken, de Arabieren en de Spanjaarden en al die culturen lieten hun sporen achter (Na de val van het Romeinse Rijk in de vijfde eeuw, viel Sicilië herhaaldelijk in andere handen en in de middeleeuwen werd het achtereen volgens bestuurd door de Vandalen, Ostrogoten, Byzantijnen, Arabieren en Normandiërs. Daarna ontstond het Koninkrijk Sicilië dat tussen 1130 en 1816, achtereenvolgens ondergeschikt was aan de Kroon van Aragon, Spanje en het Heilige Roomse Rijk, om onder de Bourbons uiteindelijk verenigd te worden met Napels als het Koninkrijk der Beide Siciliën. Na de Spedizione dei Mille, een door Giuseppe Garibaldi geleidde revolte tijdens het Italiaanse Risorgimento, werd Sicilië in 1860 na een referendum een deel van Italië. Na de oprichting van de Italiaanse Republiek in 1946, kreeg Sicilië de status van autonome regio, red.). Hoewel het eiland de afgelopen eeuw veel van zijn haar pluimen verloren heeft, ben ik nog steeds trots Siciliaan te zijn!"
