Havana Blues: the soundtrack
De film gaan bekijken is niet gelukt, maar de CD met de soundtrack van Habana Blues heb ik wel vastgekregen. Tijd voor een review. In tegenstelling tot Buena Vista Social Club en Musica Cubana is Habana Blues geen reportage, maar een fictieverhaal, dat wel volledig rond (eigentijdse) Cubaanse muziek draait. De eerste 9 tracks zijn speciaal voor de film geschreven, terwijl Benito Zambrano voor de overige 7 tracks is gaan shoppen in de underground scene, waar groepen met funky namen als Porno para Ricardo, Free Hole Negro en Anais Abreu gedijen...
De CD valt een beetje tegen vind ik. Ik had gehoopt op een bonte mengeling van punk en rock tot funk en reggae, maar eigenlijk is het nogal doorsnee Rock Latino. Sommige songs zijn best leuke fusions van bluesy rifjes, wahwah gitaren en son-ritmes. Neem het openingsnummer cansado of de wat melige ballad En todas partes (zowaar met doedelzak). Maar andere nummers, zoals Habana blues, Echate p'allá, échate p'acá of Amanecer, hoewel best verdienstelijke rock'n roll, verschillen weinig van wat je in de rest van het het zuidamerikaanse continent tegenkomt.
In het tweede deel van de CD zit meer variatie. Free Hole Negro brengt een gezellige mix van rumba, funk en rap. Bij Cuba Libre hebben ze dan misschien niet erg lang over hun groepsnaam nagedacht, maar hun No se vuelve atras is misschien nog de beste vertegenwoordiger van wat er leeft in de Calles cubanas. Hun hiphop doet me in elk geval meteen terugdenken aan de straten van Santiago de Cuba, waar de Cubaanse jeugd 's avonds in de verkeersloze straten een rap-feestje bouwde met aftandse beatboxen en geimproviseerde versterkers. De groep Escape gaat dan weer de metal toer op, maar niet zo overtuigend als je't mij vraagt. Tenslotte moeten we tot het voorlaatste nummer wachten tot Tierra Verde ons een snuifje reggae voorschoteld, maar misschien is het toch niet zo'n slecht idee om dat over te laten aan hun collega's op het eiland achter de hoek.
Alles samen zeker geen slecht CD'tje, maar ik vrees dat er meer nodig is om Cuba van zijn Buena Vista connotatie af te helpen. Niet dat ik erom vraag. Eerlijk gezegd ben ik niet zo'n overtuigd aanhanger van de Rock Latino. Er zijn best goede groepen, van wereldsterren als Juanes en Mana tot lokale groepjes als Mägo de Oz (die razend populair blijken te zijn in Ecuador, maar in thuisland Spanje minder potten breken, al zijn mijn spaanse kennissen misschien niet zo'n goede referentie), maar veel andere groepen hebben een onweerstaanbare voorkeur voor sentimentele stroop, en dat gaat me net iets te ver. Maar dit terzijde; Habana blues kunnen we daar in elk geval niet van beschuldigen...