Sfinks zaterdag
Zaterdag op Sfinks heb ik me (in goed gezelschap) voornamelijk in de concerttent opgehouden voor een diverse reeks wereldmuziekjes, met één gemeenschappelijke noemer: het was gemiddeld meer dan dansbaar.Dansbaar is ook wel het enige wat er van Los Afro Salseros gezegd kon worden, want hun salsa op afrikaanse wijze (de naam zegt het al) ging het ene oor in en het andere uit. Dan maar naar de clubtent (de sfeer van een cultureel centrum op een festival, het blijft bevreemdend) voor Driss El Maloumi. Helaas was het donker in de zaal en speelde Driss iets te rustige muziek, wat mijn namiddagdipje deed omslaan in een middagdutje. Reden om terug de zon in te gaan op zoek naar meer spectaculairs.
Dat was te vinden in de concerttent bij de Bajofondo Tango Club: het deed dan wel heel, heel, héél erg denken aan Gotan Project, ik vind tango en een goeie beat wel een geslaagd huwelijk. Daarna was het tijd voor wereldverbetering... Sheva liet ons dansen voor geluk, en liefde, en vrede in het Midden-Oosten en in de wereld in het algemeen. Een beetje zweverig, maar erg genietbaar. In tegenstelling tot Ojos de Brujo. Energiek, dat wel, maar ook teveel noise naar mijn zin en een frontmadam die teveel show verkoopt om mij te kunnen boeien. Bovendien werd er tussen de nummers door overmatig geleuterd over het ietwat simplistische wereldbeeld (van de antiglobo-/anarcho-strekking) van de groep. Geen topper wat mij betreft.
Omdat Muchachito Bombo Infierno mij iets teveel van hetzelfde leek te worden (weer de Barcelona scene), gokte ik erop dat het fijner zou zijn in de clubtent, bij de Noite de Cabo Verde. Ja hoor! Een man die ik ondertussen heb kunnen identificeren als Americo Brito (het programmaboekje had iets duidelijker gemogen, beste Sfinksorganisatie) bracht zalig rustige, en toch dansbare liederen over vissers, migratie en nog wat van die typisch Kaapverdiaanse thema's. Daarna werd het podium ingepalmd door 26 madammen in traditionele klederdracht die op stofbundels het ritme sloegen, zongen, én twee per twee vooraan kwamen om daar met hun (meestal redelijk omvangrijke) achterwerk te schudden. Merkwaardig gebeuren. En meteen de afsluiter van een drukke, boeiende dag, voor ons dan toch, want de Kaapverdianen en Barcelonezen zijn – zo schijnt het - nog tot het ochtendkrieken doorgegaan…