Calypso Rose @ Brussels Summer Festival

Dat de koningin van de calypso op de affiche van het Brussels Summer Festival stond, zal ongetwijfeld een doorn in het oog van de organisatoren van de Antilliaanse Feesten geweest zijn. Een levende legende als Calypso Rose kan je nu eenmaal niet elke dag aan het werk zien en dus twijfelden wij geen seconde en tekenden afgelopen dinsdag present in zaal La Madeleine op een boogscheut van de Brusselse Grote Markt.

Met wat hulp van Manu Chao, producer Ivan Duran en Kobo Town frontman Drew Gonsalves maakte de ondertussen 77-jarige Linda McCartha Monica Sandy-Lewis vorig jaar een gesmaakte comeback met Far From Home en het is dan ook vooral uit dat album dat de zangeres dinsdag put.

In een tot de nok gevulde Madeleine zet Calypso Rose, geruggensteund door een indrukwekkende Franse band, meteen de toon met I Am African en Zoom, Zoom, Zoom. Voor wie het moest vergeten, in de begindagen van het genre werden calypsonians beschouwd als zingende dagbladen, die, vergelijkbaar met de West-Afrikaanse griots, oraal nieuws van streek tot streek lieten gaan. Een mooi voorbeeld van die traditie is No Madame, een aanklacht tegen de slechte werkomstandigheden van de dienstbodes op Trinidad en Tobago, resulterend in een leven dat niet veel van dat van een huisslaaf verschilde. Leave Me Alone is dan weer Rose's versie van: "Nee, is nee!" — een stevige sneer aan het adres van al te opdringerige mannen. Echt persoonlijk wordt het met Back To Africa, een nummer dat Rose opdraagt aan haar overgrootmoeder die als slavin op Tobago terechtkwam en haar thuisland nooit meer zou weerzien.

Calypso Rose verdwijnt van het podium terwijl de band voor een wel erg langdurig intermezzo moet zorgen. Als diezelfde band dan plots een ska-ritme inzet, weten we dat het titelnummer van Far From Home eraan komt. Abatina is één van onze persoonlijke favorieten uit dat album en wordt in de Madeleine ingeleid met een duidelijke boodschap aan alle aanwezige dames om nooit voor het geld te trouwen. In Trinidad werden in het verleden jaarlijks de Calypso King en Queen van het eiland verkozen — een titel die Rose meermaals op haar naam mocht schrijven — maar dankzij de inzet van de zangeres werd de titel in 1978 omgezet in het gender-neutrale Calypso Monarch, mooi herdacht in Calypso Queen.

Dan verdwijnt Rose opnieuw in de coulissen, maar als ze terug op het podium verschijnt barst het Caribische carnaval volledig los met het opzwepende Fire Fire. Wij moeten helaas nog een trein halen en dus wandelen we op de toen van Wa Fu Dance! van Trinidad richting Centraal Station.

Met dank aan Morgane Brewaeys voor de concertfoto's.

reacties