Bixiga 70 @ AB
Het was alweer van in 2016 geleden dat we de negenkoppige Braziliaanse afrobeatformatie Bixiga 70 nog eens aan het werk zagen, en aangezien hun nieuwe album Quebra-Cabeça ("puzzel") ons meer dan nieuwsgierig gemaakt had, togen we afgelopen maandag dan ook met hoge verwachting richting Ancienne Belgique.
Echt veel volk is er wederom niet in de AB Club te bespeuren, maar dat laten de heren van Bixiga 70 duidelijk niet aan hun hart komen en ze vliegen er dan ook meteen stevig in (en dat is wellicht nog een understatement) met het toepasselijk getitelde 'Primeiramente', een eerste nummer met uit het splinternieuwe Quebra-Cabeça, waarin zowel invloeden uit de hip-hop als psychedelica te horen zijn. Voor titelnummer Quebra-Cabeça schakelt baritonsaxofonist Cuca Ferreira een eerste keer over op de dwarsfluit en gaan we meer de vertrouwde afrobeat-toer op.
Als u, net als ondergetekende, na de recente gemeenteraadsverkiezingen nog met de "verbruining" van de Vlaamse maatschappij in uw maag moest zitten, kunnen we u garanderen dat ze in Brazilië momenteel met een nog veel groter ei zitten, want daar dreigt de extreemrechtse en compleet geflipte Jair Bolsonaro veel kans te maken om de presidentsverkiezingen te winnen. Voor meer details verwijzen we graag naar het interview met de band dat binnenkort op deze site verschijnt, maar dat gitarist Cris Scabello ook tijdens de set verwijst naar de zwarte tijden die Brazilië tegemoet gaat, is alvast een veeg teken aan de wand.
Maar terug naar de muziek… Een stuk meer uptempo klinkt Ladeira, waarbij zowel percussionist Rômulo Nardes als saxofonist Cuca Ferreira uitgebreid mogen soleren. Voor wat pure afrobeat-vibes zorgt Bixiga 70 met Pedra De Raio en dan verlaten de bandleden één voor één het podium om percussionist Rômulo Nardes een aantal minuten alle ruimte te geven. Die begint rustig met een ritme op de tama of talking drum, en krijgt dan het gezelschap van drummer Décio 7 voor een duel op conga's, waarna ook bassist Marcelo Dworecki ook terug op het podium verschijnt en Rômulo en Décio overschakelen op de djembe en het drumstel. In ieder geval een meer dan indrukwekkend percussie-intermezzo!
De intro van Deixa A Gira Girar die we te horen krijgen als ook de andere bandleden opnieuw op het podium staan, doet wat denken aan een Braziliaanse versie van de dodenmars, maar slaat dan plots om in heerlijke afrobeat. Toetsenist Mauricio Fleury heeft zijn keyboard ondertussen al een tijdje verruild voor de gitaar en gaat voor Torre een stevig duel aan met collega Cris Scabello. De blazersarrangementen in Areia doen ons live plots terugdenken aan Lumumba van reggae-trombonist Rico Rodriguez, maar echte muzikale magie krijgen we met Mil Vidas, een nummer uit III waarvoor Cuca Ferreira en Daniel Nogueira de krachten bundelen op de dwarsfluit. Voeg daar nog een werkelijk impressionante minutenlange trombone-solo van Douglas Antunes aan toe — die en passant ook nog eens de hele zaal in hurkpositie krijgt en vervolgens doodleuk tussen het publiek gaat verder spelen — en u begrijpt dat het dak van de AB Club eraf gaat!
Voor Ilha Vizinha drukt toetsenist/gitarist Mauricio Fleury ons nogmaals op het hart dat Bixiga 70 tegen een terugkeer van de dictatuur in Brazilië is — een militair bewind dat het land zowat drie decennia lang in een ijzeren greep hield — en voor vrijheid en vrede staat, maar dat ze nu voor het achtjarige bestaan van de band willen vieren. Als feestelijke afsluiter krijgen we nog Kalimba waarbij de Brazilianen er zelf in slagen om het Belgische publiek een Braziliaanse polonaise te laten dansen en dan verdwijnen de muzikanten van het podium. Het AB-publiek heeft er echter nog lang niet genoeg van en als ultiem toemaatje volgen nog Balboa da Silva, een ode aan de voormalige Braziliaanse bokskampioen Nilson Garrido uit het titelloze albumdebuut van de band uit 2011, en A Morte Do Vaqueiro.
Wij zijn letterlijk van onze sokken geblazen… Wat een band!