Amparanoia @ AB
In 2017 zorgde de 20ste verjaardag van debuutalbum El Poder De Machin ervoor dat Amparo Sanchez, de moeder van de Spaanse mestizo-sound, haar alter ego Amparanoia nieuw leven inblies. Na El Coro De Mi Gente, een album waarvoor ze tal van collega's uitnodigde om een nummer uit El Poder De Machin opnieuw onder handen te nemen, volgde ook een eenmalige reünie-tournee. Ondertussen bleven de concertaanvragen echter binnenstromen, nam Amparanoia afgelopen zomer de nieuwe single No Me Olvides op (in maart alweer gevolgd door Primavera), en vertrok Amparo opnieuw op Europese tournee met als eerste stop de Brusselse Ancienne Belgique! Dat laatste zal wel geen toeval geweest zijn, want het Belgische Via Lactea verzorgt ondertussen al heel wat jaren het management van Amparo.
Voor we Sanchez en de haren zelf aan het werk te zien krijgen, worden we eerste nog getrakteerd op een korte set van Rumbaristas, een nieuwe internationale "supergroep" zo u wilt samengesteld uit gitarist Willy Fuego (sinds jaar en dag de muzikale rechterhand van Amparo Sanchez, maar ook frontman van Depedro), bassist Tomas De Smet en drummer Roel Poriau (beiden ex-Think of One) en trompettist/vocalist Thomas Morzewski aka. Don Tomasino (bekend als soloartiest en als lid van Orchestre International Du Vetex).
Het kwartet komt op 29 maart hun debuutalbum voorstellen in de AB Club en wij krijgen dus alvast een voorsmaakje geserveerd.De Italiaanse opener Bruciamo La Candela, met Don Tomasino op vocals doet ons nog een aan Figli di Madre Ignota denken, maar als Willy Fuego overneemt krijgen we met Vamos A Reir' een typische Spaanse rumba geserveerd, en voor Isola gaan de heren dan weer de Balkan-cumbia toer op. Voor band-anthem Rumbaristas gaat het terug naar de kern, en na de reggae-cumbia van Panda Revolucion besluit de band met Canhaveral, rumba-salsa, maar vooral een leuk woordspel waarin van de "rum" uit Rumbaristas naar het Spaanse "ron" gesprongen wordt, een drank die dan weer gemaakt wordt van suikerriet of "caña". Leuk nieuw feestkwartet om zeker in de gaten te houden!
Amparo opent met Sacaron Agua, een nummer uit La Vida Te Da, in 2005 de laatste langspeler van Amparanoia voor Sanchez haar alter ego van zich af schudde. Daarna volgt het bekende Buen Rolito uit debuutalbum El Poder De Machin, wellicht nog beter bekend in de versie van Manu Chao (Welcome To Tijuana), met nog wat knipoogjes naar klassieker Tequila van The Champs. Tijdens dit nummer vraagt Sanchez de liefhebbers van het groene kruid om de handen in de lucht te steken en we kunnen enkel concluderen dat er nogal wat fans van legalisering in de zaal staan. We krijgen wat Tex-Mex frontera meets reggae met You Know What I Mean, opnieuw uit La Vida Te Da, en dan gaat het tempo stevig omhoog voor het energieke La Semana, met een knipoog naar het iconische King Kong Five van Mano Negra. Tijdens het reggaegetinte El Destino krijgen trompettist Jose Alberto Varona en gitarist Willy Fuego uitgebreid de tijd om te soleren, en na de cumbia van Hacer Dinero zorgt Amparo voor een tweede hoogtepunt met het intieme Alma De Cantaora, het titelnummer van haar gelijknamige soloalbum uit 2012 en tegelijk een warme oproep voor een betere wereld.
Opnieuw volop feest is het met Somos Viento, titeltrack van het gelijknamige Amparanoia-album uit 2002, waarna we getrakteerd worden op het vorige zomer verschenen No Me Olvides, aanstekelijke parlando meets hip-hop meets reggae met een knipoog naar de Clash-klassieker Should I Stay Or Should I Go. En dan gaat het dak van de AB er nogmaals af voor En La Noche, destijds opgenomen in duet met Manu Chao, en luidkeels meegebruld door de ganse zaal. Met de hoempa van La Fiesta duwt Amparo haar set verder naar een hoogtepunt. Nog even trekken we naar het noorden van Mexico voor de ranchera van Que Te Den en dan verdwijnt de zangeres in de coulissen.
We hebben hier met de Spaanse Amparanoia te doen en dus klinkt vanuit de zaal massaal "otro" in plaats van het gebruikelijk "we want more". En die "otro" krijgen we… Eerst in de vorm van de Hector Lavoe-achtige ballade Tiempo Pa' Mi, die net zoals in de nummers van de meester destijds het geval was, halverwege uitbarst in stevige salsa met nog een knipoog naar El Viento van Manu Chao in de vorm van "…el tiempo viene, el tiempo se va!". Met La Primavera krijgt het Belgische publiek de live-première van het in maart te verschijnen nieuwe nummer van de band. Nog een keer lekker feesten op de Nuyorican salsa van Mar Estrecho en met Ella Baila Bembe, waarvoor Don Tomasino voor wat extra trompetgeluid komt zorgen, neemt Amparo voorlopig afscheid van haar Belgische fans.
Voor een keertje laten we het slotwoord over aan een derde, zijnde Irene Rossi van Couleur Café die na afloop op Facebook stelde: "Soms zijn concerten niet hip maar gewoon goed!", iets waar wij het in dit geval alleen maar volmondig eens kunnen zijn. ¡A la proxima Amparanoia!