Bucovina Club 1 & 2

Bij Radio 1 is het nog tot morgen Shantel-week, een goede gelegenheid om zijn 2 laatste CD's te reviewen. Volume 1 in de Bucovina Club reeks dateert van 2003, en volume 2 kwam vorig jaar uit, maar het is pas na de BBC awards, en een tournee met zijn huisorkest Bocuvina Club Orkestar dat zijn faam zich over de Duitse landsgrenzen verspreidde. En dan nog had ik een Duitse collega nodig om mij er attent op te maken.

Om een lang verhaal kort te maken: Stefan Hantel is een gerenommeerde DJ en producer in Duitse techno wereldje. Op een bepaald moment trekt hij naar Bocuvina, een regio in de karpaten, vroegere uithoek van het Habsburgse rijk, sinds 1940 een deel van Roemenie en Ukraine, en geboorteplaats van zijn grootouders. Hij plundert de muziekwinkels van Czernowitz, komt terug met een massa muzikaal materiaal, en begint daarmee te experimenteren op zijn draaitafels. Als de schauspielfrankfurt op zoek is naar een originele programmatie ziet hij zijn kans schoon en samen starten ze de Bucovina Club, waar Shantel de oosteuropese Gypsy party music van een electronisch onderstelletje voorziet.

De club is blijkbaar bijzonder succesvol, en dat weerspiegelt zich in de CD's. Beide volumes zijn in feite een compilatie van Shantel's favoriete Gypsy, hier een daar wat geremixt en gepolijst, al dan niet door hemzelf, en doorspekt met wat experimenteler eigen materiaal. Ik had me eerlijk gezegd verwacht aan meer electronica, maar dat blijkt goed mee te vallen. Het merendeel zijn geweldige songs van de muzikale ambassadeurs van de Balkan en daarrond. Goran Bregovic mocht uiteraard niet ontbreken, onder meer met zijn schitterende Wedding-Cocek uit soundtrack van Kusturica's Underground. Of de 4 generaties van Roemeense Taraf de Haidouks of Fanfare Ciocarlia. Daarnaast heb je minder bekende pareltjes, zoals Macaco's zanger El Mono Loco, die samen ging zitten met een stel handlangers van Roy Paci en onder de naam Banda Ionica geweldige brassband weet neer te zetten.

Daarnaast heb je subtiele remixes, zoals Fanfare Ciocerlia's Iag bari, maar ook creatieve meesterwerkjes. Wie in het meeslepende Dimineata meteen een brassband versie van de hiphop tune van Dissidenten herkent, mag zijn vinger opsteken. Of het catchy calypso rifje van Wilmot Houdini dat meermaals terugkomt, achtereenvolgens als brass, dub en soca versie (die je nu op onze radio kunt vinden). Ik heb het ergens in mijn muziekcollectie zitten, maar vraag me niet waar. In deel 2 gaat Shantel dezelfde toer op, maar draait hij iets minder spaarzaam aan de knoppen. Zoals de dub versie van Mahala Rai Banda, of de remix van Fanfare Ciocarlio. Ook zijn huisorkest Bucovina Club Orkestra doet er zijn intrede. Verder meer van hetzelfde, maar daar hoor je mij niet over klagen.

Alles samen een geweldig stel CDs. Zeker voor wie Bregovic of de Haidouks net dat tikkeltje te onverteerbaar vindt, is dit een aangename gepolijste brok Oosteuropa. Wie zich dan weer wil uitleven in de details, heeft een vette kluif aan de manier waarop Shantel subtiel electronica gebruikt om de ruwe brass op verschillende manieren in te kleuren zonder het karakter eraf te vijlen of de boel te verpesten met botte beats. Een dikke aanrader.

reacties