Moonlight Benjamin - Simido
Met deze Simido van zangeres Moonlight Benjamin, een Haïtiaanse die over een stem als een klok blijkt te beschikken, mogen we meteen al de eerste echte knaller van 2020 optekenen. Net zoals het geval was met haar vorige langspeler, het in 2018 verschenen Siltane, vernoemde Moonlight ook dit album opnieuw naar een fictief personage aan wie ze haar nummers richt. Daarnaast is Simido ook de naam van de figuur die in Haïti traditioneel de voodoorituelen leidt. De geboorte van Benjamin leest als een boek van Stephen King. Haar moeder bleef in het kraambed, iets wat in het bijgelovige Haïti al snel tot paniekreacties en grote gebedsdiensten leidt, zodat haar vader zich uiteindelijk genoodzaakt zag zijn pasgeboren dochtertje bij een weeshuis achter te laten. Daar werd ze opgevangen door dominee Doucet Alvarez die meteen verklaarde: "If she stayed alive, there is certainly a reason. I will call her Moonlight; a light which will light the future! I will adopt her as my daughter." Het mag dan ook niet verbazen dat Moonlight's muzikale carrière begon als gospelzangeres bij het lokale kerkkoor, al vindt de zangeres pas echt spiritualiteit als ze de Haïtiaanse voodoo leert kennen: "Voodoo rhythms and songs are like the umbillical cord that connects the western part of the island of Haiti tot he womb of its people, Africa!". In haar late tienerjaren leert ze echter de zanger en gitarist Tines Salvant kennen, die haar al snel uitnodigt om mee te werken aan zijn debuutalbum Kè'm Chavire en zo een heel nieuw muzikaal universum voor Benjamin doet opengaan. Later werkte ze nog onder andere samen met gitarist Max Aubin en auteur Jean-Claude Martineau, maar als die laatste komt te overlijden vormt Moonlight's grote verdriet meteen ook de katalysator om het eiland te verlaten en zich in Frankrijk te vestigen.
Daar vindt ze na een poos en muzikale soulmate in gitarist, componist en producer Matthis Pascaud, die haar passie voor rauwe blues en rock deelt en net als zij een boon voor de muziek van Arctic Monkeys heeft. De nummers op Simido, stuk voor stuk gezongen in Haïtiaans Creools, draaien allemaal om haar hoop en dromen voor de Haïtiaanse bevolking die de laatste tijd zoveel uitdagingen heeft doorstaan, en ontstonden tijdens een twee jaar lange periode van haast onafgebroken toeren en de daarbij horende lange nachtelijke busritten. Zo stelt ze in Nap Chape, de eerste single van het album, de vaak erbarmelijke levensomstandigheden van de gemiddelde Haïtiaan aan de kaak en wijst ze daarvoor de heersende klasse met de vinger vanwege hun laksheid en onverschilligheid, met titelnummer 'Simido' brengt de zangeres een boodschap van hoop en bevrijding en roept ze haar landgenoten op om goed over hun acties na te denken om niet steeds opnieuw in hetzelfde doodlopende straatje te belanden, en de spirituele toer gaat Moonlight dan weer op met Pasay waarin ze de engelen en geesten aanroept om de Haïtiaanse bevolking bij te staan, en afsluiter Kafou, een eerbetoon aan de traditionele Haïtiaanse muziek- en voodoocultuur, want Kafou, een incarnatie van Papa Legba, is één van de belangrijkste loa's in de Haïtiaanse voodoocultuur. Met Simido bewijst Moonlight opnieuw dat ze haar bijnaam "de Caribische Patty Smith" niet gestolen heeft. Stevige, maar zeer warm aanbevolen Haïtiaanse voodoo-bluesrock!
www.moonlightbenjamin.com
