Acoustic Africa in het Zuiderpershuis
Over het algemeen ben ik niet echt een fan van de het Nederlandse Putumayo-label, maar hun laatste project, om Habib Koité, Vusi Mahlasela en Dobet Gnahore samen op het podium te zetten is wel een schot in de roos. Onder de noemer Acoustic Africa touren ze uitgebreid door de lage landen en de VS, met wat tussenstops in de rest van Europa. Gisteren gaven ze de aftrap in het Zuiderpershuis in Antwerpen en uiteraard waren we erbij. En wat mij betreft was het een van de beste concerten van het voorbije jaar.
Habib Koité moeten we wellicht niet voorstellen. De Malinese gitaarvirtuoos is niet van de productiefste (zijn laatste studio CD Baro dateert van 2001) maar zijn complex polyritmisch gitaarspel, zijn warme stem en de energie van begeleidingsband Bamada vullen op zich moeiteloos de zaal. De Zuidafrikaanse singer-songwriter Vusi Mahlasela is ook een icoon in zijn genre. Als protestzanger tegend de apartheid mocht hij in 1994 spelen op de inauguratie van Nelson Mandela, en kent sindsdien een niet onaardig succes in het buitenland, met onder meer een optreden op Dranouter in 1996. Wie minder met hem vertrouwd is herkent wellicht zijn muziek van de Oscar-winnende film Tsotsi (waar hij ook een bijrolletje pleegt als muzikant) of de typische Zuidafrikaanse klank die Paul Simon vereeuwigde in Graceland. Jong geweld Dobet Gnahore is iets minder bekend, maar de Ivoriaanse greep net naast de prijs voor beste nieuwkomer in de laatste BBC World Awards (inderdaad, niemand speelt duimpiano zoals Konono no.1
) maar ze heeft dan ook nog tijd genoeg om zich te bewijzen...
Het optreden begon nogal theatraal met een paar sobere, akoestisch nummers van elk van de artiesten (Koité met Baro), en deed me even vrezen dat we heel de avond het op en afdraven van artiesten zouden moeten uitzitten. Maar niets was gelukkig minder waar. Na een paar nummers stond Habib fijn mee te jammen met Vusi en nog wat later gingen de drie gitaristen akoestisch door het dak. Het had iets van de Afrikaanse G3, ware het niet dat Colin Laroche de Féline, de gitarits van Ganhoré, eigenlijk uit Frankrijk komt. Desondanks kan hij indrukwekkend overweg met de afrikaanse harmonien. Chapeau.
Na de pauze was het meer van dat. Hoogtepunten waren ongetwijfeld de stomende versies van Habib Koité's Wassiye en Kunfeta. In het iets tragere Foro Banna gaven Koité en Mahlasela een grandioze, hoekige en rauwe versie van desert blues pur sang, waar je je afwisselend in de Malinese zandvlakten, de Mississippi-delta en de Zuidafrikaanse savanne waande. Vusi Mahlasela begeleidde het tweetal met wervelende dans en zwoele achtergrondstem. En tussendoor mocht de zeventiger Kélétigui Diabaté zijn balafoon laten zingen, en imponeerde de geniale Mahamadou Koné Dobet (en het publiek) met zijn virtuoze talking drum. Dobet had inderdaad niet over aandacht te klagen want ook Habib Koité zelf liet zich ontvallen dat haar jeunesse op het podium zeer welkom gezelschap was.Als bisnummer kregen we tenslotte Cigarette a banna, en helemaal op het einde deed het even toch wat vreemd om Habib Koité Pata Pata te horen inzetten, maar de rest van het nummer toonde maar weer zijn geniale capaciteiten als gitarist, door moeiteloos zijn gitaarspel over Makeba's zuidafrikaanse oerklassieker te draperen. Ik ben sowieso verkocht als Habib Koité optreedt, maar het gedenkwaardige aan dit optreden was de kruisbestuiving tussen drie geweldige afrikaanse bands. Mali en Zuid Afrika liggen zo'n 6000 km van elkaar, met Ivoorkust daar (min of meer) tussen, maar dat belette niet om de muzikale tradities perfect samen te smelten. Indrukwekkend.
Wie zich nadien de gelijknamige CD van Putumayo heeft aangeschaft, die werd gepromoot als CD van het optreden, zou wel eens teleurgesteld kunnen zijn. De CD bevat immers maar drie nummers van de artiesten (waaronder Basimanyana van Mahlasela dat inderdaad ook werd gespeeld), en niets van hun samenwerking. De rest van de CD zijn rustig kabbelde akoestische nummers waar niets verkeerd mee is, maar die me niet echt inspireren. Een tip voor Putumayo: geef de drie bands wat studio tijd kado, en giet het resultaat in CD vorm. Je hebt alvast één verknochte fan.En oh ja, voor we het vergeten nog het beste nieuws: naar verluidt kruipt Habib Koité na de tour ook met Bamada terug in de studio, en het resultaat zou in februari in de winkels moeten liggen. Ik kijk er nu al naar uit!