Rodrigo y Gabriela
Ze komen uit Mexico, leerden elkaar kennen in een hardrockband, spelen nu flamenco met latin invloeden, stonden op de planken met artiesten van Damien Rice tot de Buena Vista Social Club, braken door dankzij de Ierse charts en zijn nu razend populair in de VS. Over wereldmuziek gesproken. Desondanks duurde het maanden voor we hen in het oog kregen, en dan was het nog via een (overigens zeer aan te raden) podcast van het Amerikaanse NPR (de aflevering van 16/11 voor wie iTunes al heeft openstaan).
Het was dan ook een beetje hun eigen schuld, want op het Europese vasteland hebben ze zich nog niet veel laten zien. Ze stonden geprogrammeerd op Dranouter, maar zegden af op het 11e uur zodat Joost Zwegers in allerijl moest worden opgetrommeld. En dat is doodzonde, beseffen we achteraf (sorry Joost), want Rodrigo y Gabriela brengen indrukwekkende muzikale klasse.
Ondanks de titel is het de derde plaat van Rodrigo Sánchez and Gabriela Quintero. Hun eerste namen ze low budget op in Ierland, nadat ze de lokale rockscene van Mexico City hadden ontvlucht met niet veel meer dan hun gitaar. Daarop toerden ze door de UK en bundelden live-opnames in Dublin en Manchester tot een tweede plaat. En dan is het dankzij John Leckie (Juan Loco), producer van onder meer de Stone Roses' debuutalbum en Radioheads The Bends, dat ze wat meer studiotijd krijgen.
En met wat voor resultaat. Ik ben sinds de ontdekking van Paco de Lucia (in het bijzonder het Guitar Trio met John McLaughlin en Al DiMeola) niet meer zo onder de indruk geweest van flamencogitaar. Dankzij de adembenemende vingervlugheid van Rodrigo en de onnavolgbare ritmes van Gabriela halen ze klanken uit hun gitaar die je niet voor mogelijk houdt. Ook het slagwerk nemen ze voor hun rekening door tapping op de klankkast. Enkel in Ixtapa krijgen ze gezelschap van de Gypsy vioolvirtuoos Roby Lakatos.
Voor de rest krijg je 42 minuten pure gitaar. Opzwepende hardrock, verleidelijke tango, zwoele latin en meeslepende flamenco mengen zich in een explosieve muzikale orgie van 2 akoestische gitaren. Moeiteloos kneden ze Stairway to Heaven en Metallica's Orion tot frisse, eigentijdse versies. Ook hun eigen songs klinken verrassend veelzijdig. Rechts bij voorbeeld een live versie van Diablo Rojo, geinspireerd door een achtbaan in Denemarken (waarom niet?). Laat je meeslepen door meer audiovisueel materiaal op hun website. Al bij al, een must-have voor elke gitaarfanaat.
PS: onze Antwerpse collega's van la onda tropical ontdekten het duo ook recent. Check it out!
