Dub dub dub Syndicate in de VK
Met enige vetraging komen we toch nog aandraven met het verslag van Dub Syndicate vorige week donderdag in de VK. Op papier zag het er allemaal goed uit: een britse dub-bende met járen ervaring, met in het voorprogramma Adrian "the godfather of the British dub scene" Sherwood. Helaas viel het wat anders uit en kwamen van een kale reis terug uit Brussel.
Toen de zaaldeuren zich openden deed het voor-voorprogramma al vermoeden dat de schuivertjes van het mengpaneel aan de hoge kant stonden: de bassen van de vinylplaatjes dreunden dwars door je heen. Een niet zo'n klein beetje later verscheen Adrian Sherwood van achter zijn tafel vol elektronica en deed er dB-gewijs nog een schepje bovenop. Behalve veel lawaai weinig spectaculairs: digitaal gesampled jamaicaans vinyl met min of meer live ge-dub. Tegen het einde van de set ruilde Adrian de reggae plaatjes voor drum 'n bass en andere breakbeats. Zelfs Manu Chao moest eraan geloven en werd voorzien van beats en andere digitale smurrie. Qua podiumbeest viel hij ook wat magertjes uit, op wat schuchter gemummel in de microfoon na bleek de man zich niets van het publiek aan te trekken.Tijd voor het betere werk, dacht ik. Dub Syndicate had geen zingende frontman meegebracht en de aldus lege plek vooraan het podium werd geflankeerd door twee mannen die zich schuil hielden achter keyboards, laptops en ander met knoppen bezaaid materiaal. Ze openden hun set met Time, een mijner favorieten uit plaat Acres of Space. Het klonk helaas vrij rommelig, al leek mij dat niet direct aan de muzikanten te liggen die elkaar geregeld vragend aanstaarden. De klank werd gaandeweg wat beter, maar toch bleef ik met de indruk zitten dat de mannen hun set weinig tot niet hadden voorbereid. Het enthousiasme bleef wederom uit, zowel on- als frontstage. Toch één lichtpuntje middenin hun set toen de Jamaicaanse bassist de rol van frontman op zich nam en voor de broodnodige stroomstoot zorgde. Daarna ging het terug bergafwaarts en de bisnummers hebben met weinig spijt aan ons laten voorbij gaan. In de studio leveren ze prachtig werk af, maar live stellen deze knoppendraaiers toch wel teleur.
