Samba de Janeiro
In Brazilië ben ik uiteraard ook gaan dansen. Niet erg vaak weliswaar, maar toch. De fijnste avond uit was een avondje met Braziliaanse vriendinnen in Rio. Wij trokken naar Trapiche Gamboa, een vrij traditionele (hoewel jonge) sambaclub. Bij samba moet je je geen pluimen en halfnaakte dames voorstellen in dit geval, het gaat om de samba-canção, de rustigere samba dus, die je alleen of met zijn twee danst. De laatste jaren lijkt er weer meer aandacht voor dit soort muziek te zijn, en vele clubs werden vrij recent geopend of heropend. De muziek is live en wordt gebracht door een roda de samba. Voor de roda is de dansvloer, en daarnaast staan tafeltjes waar je ook een hapje kan eten. Al wordt er ook aan de tafels gedanst...
Toen ik er was, was het publiek alvast erg gemengd, zowel van kleur, leeftijd als van hakhoogte en roklengte. Bijzondere sfeer daardoor. Het was ook daverend druk, en terecht, want de groep was erg goed, en speelde zowel eigen nummers als bekende klassiekers (door iedereen luid meegebruld en meegedanst). Ik bleek helaas niet echt goed te dansen, maar deed het "voor een Belg" lang niet slecht, werd mij verzekerd. Wat een geruststelling.
Maar goed, wie het zelf wil meemaken vindt op deze website alle informatie over waar en wanneer je kan gaan "sambar", want "Quem não gosta de samba, bom sujeto não é, é ruim da cabeça, ou doente do pé" ofte "wie niet van samba houdt is geen goed mens, hij is niet in goed in het hoofd of heeft pijn aan zijn voeten" — uit Samba da minha terra van o.a. João Gilberto.