Polé Polé 2007 - het luie zetel rapport (2)
Ook afgelopen weekend kon ik de lokroep van de live-stream op Polé Polé moeilijk weerstaan. Ik liet me wederom gewillig onderdompelen in drie avonden virtueel festival-vertier. Nu de Polé Polé crew hun kleurrijke mini-stad netjes verpakt in verhuisdozen richting Zeebrugge stuurt, vatten wij de laatste festivaldagen aan de Gentse leien voor u samen in ons tweede luie zetel rapport.
Vrijdag kon ik nog een stukje meepikken van Discípulos de Otilia, al was hun ska me iets té recht door zee.
Zaterdag rond de klok van halfzeven kregen we wat mij betreft het strafste concert van Polé Polé voorgeschoteld. Atongo Zimba, de ons niet onbekende Ghanees zette vrolijk tokkelend op zijn tweesnarige Molo weer een swingende set neer. Het werd duimen en vingers aflikken bij nummers als Gidi Gidi en Sana Menga. Tsunami Band, de headliner van de avond deed het vrij pover en vergreep zich aan Rebellion van Joe Arroyo en tot overmaat van ramp ook aan het Saramaya-rifje van Habib Koité — niet zo'n goed idee.
Doorgaans komen de salseros goed aan hun trekken op Polé Polé. Zondag nam Stamina Cuba die taak ter harte en deed dat keurig, zonder al te veel verrassingen. Chupalibre heeft naar eigen zeggen de ambitie om de Vlaamse Mano Negra te worden, maar dat lijkt ons iets te hoog gegrepen. Gabriel Rios mocht daarna een thuismatch spelen. Zelf loop ik voor deze Gentse Puertoricaan minder warm dan de gemiddelde bakvis, al blijft iets als La Gran Siesta toch leuk klinken.
De line-up op maandag begon aardig vroeg voor een werkende mens waardoor ik voor mijn laatste virtuele festivaldag pas bij La Kinky Beat kon inpikken. Van hun ska ben ik niet zo heel wild, maar van dit soort deuntjes wel. Van het allerlaatse Polé Polé concert hadden toch net iets meer pit verwacht. De samba rock van Clube do Balanço klonk helaas behoorlijk braafjes en veel te low-tempo naar mijn goesting — stiekem had ik véél meer van dattum verwacht...
Zaterdag rond de klok van halfzeven kregen we wat mij betreft het strafste concert van Polé Polé voorgeschoteld. Atongo Zimba, de ons niet onbekende Ghanees zette vrolijk tokkelend op zijn tweesnarige Molo weer een swingende set neer. Het werd duimen en vingers aflikken bij nummers als Gidi Gidi en Sana Menga. Tsunami Band, de headliner van de avond deed het vrij pover en vergreep zich aan Rebellion van Joe Arroyo en tot overmaat van ramp ook aan het Saramaya-rifje van Habib Koité — niet zo'n goed idee.
Doorgaans komen de salseros goed aan hun trekken op Polé Polé. Zondag nam Stamina Cuba die taak ter harte en deed dat keurig, zonder al te veel verrassingen. Chupalibre heeft naar eigen zeggen de ambitie om de Vlaamse Mano Negra te worden, maar dat lijkt ons iets te hoog gegrepen. Gabriel Rios mocht daarna een thuismatch spelen. Zelf loop ik voor deze Gentse Puertoricaan minder warm dan de gemiddelde bakvis, al blijft iets als La Gran Siesta toch leuk klinken.
De line-up op maandag begon aardig vroeg voor een werkende mens waardoor ik voor mijn laatste virtuele festivaldag pas bij La Kinky Beat kon inpikken. Van hun ska ben ik niet zo heel wild, maar van dit soort deuntjes wel. Van het allerlaatse Polé Polé concert hadden toch net iets meer pit verwacht. De samba rock van Clube do Balanço klonk helaas behoorlijk braafjes en veel te low-tempo naar mijn goesting — stiekem had ik véél meer van dattum verwacht...
Tot zover het virtueel internet stream gedoe. Na het weekend zijn we er terug met een old-school frontstage verslag van op Sfinks festival — waar we wél de bassen in ons lijf voelen en het rondvliegend zweet en bijbehorende geur in ons gezicht geslingerd krijgen. Wij zien er al naar uit en hopen van u hetzelfde!
[ Polé Polé coverage op tropicalidad.be | deel 1 | deel 2 ]