Manu Chao - La Radiolina
Toegegeven, we keken er al even naar uit, die nieuwe CD van Manu Chao. Zijn laatste studiowerk Próxima Estación: Esperanza dateert immers van 2001, en hoewel hij tussendoor met 1001 projecten bezig was (zoals de productie van Amadou et Mariam, het poezieproject met zijn ilustrator Wozniak Sibérie m'était contéee, Radio Colifata, ...) vroegen we ons af of een vervolg op Próxima Estación er uberhaupt nog wel van zou komen. Ja dus. Sinds mei kunnen we genieten van de eerste single Rainin in paradize, en de belofte voor steviger gitaarwerk en chao-esk geknutsel. Benieuwd hoe de hele CD eruitziet? Lees de rest van onze review...
Of de uptempo en extroverte single representatief is voor de hele CD is een netelige vraag. Maar liefst 3 andere nummers (El Kitapena, Panik Panik en Mama Cuchara) gebruiken dezelfde geluidstrack als Rainin' in paradize. En ook op andere plaatsen wordt de recyclageknop duchtig bewerkt. Nog een vijftal nummers mogen eens terugkomen in een ander kleedje (een overzicht hier). La Vida Tombola komt dan weer uit de soundtrack van Emir Kusturica's Maradona, Me Llaman Calle uit Princesas (maar daar kreeg het nummer wel een Spaanse Oscar voor de beste song). En verder vinden we nog een massa referenties naar ouder werk. Politik Kills is nog maar eens een versie van de song op de B-kant van de single Mr. Bobby die ook al bewerkt werd op Amadou et Mariams Dimanche à Bamako als Politik Amagni. En de ruwe versie van Bleeding Clown zou al 20 jaar oud zijn...
En zo zijn er nog wel wat voorbeelden. Bienvenido al universo de Manu Chao. De man doet niets liever dan achter zijn computer zitten, songs uiteenhalen en opnieuw ineensteken. Met het resultaat dat de plaat met 21 tracks eigenlijk half uit bonusnummers bestaat. Fragmenten van soms maar een flinke minuut zonder duidelijk begin en einde (zoals Piccola Radiolina) die je een deja-vu gevoel geven zonder te weten van waar. Maar daartussen staan een aantal ijzersterke songs. 13 días bij voorbeeld, het straffe openingsnummer met vingervlug gitaarwerk van Majid Fahem, of het dromerige Tristeza Maleza, waar we oude bekende Roy Paci met open armen mogen verwelkomen. Ook Me Llaman Calle (in de video) is een bijzonder aanstekelijk nummer met geweldige flamencogitaar van José Manuel Gamboa en Carlos Herrero. En uiteraard heb ik ook een zwak voor de lyrics van Mama Cuchara.
En toegegeven, Chao's stijl is uniek. Het eclectische muziektapijt en zijn teksten in een mix van flarden Spaans, Engels, Frans, Portugees en Italiaans, ademen een sfeer van melancholie (infinita tristeza...), energie, rebellie (...viendo de Washington), en onbestemdheid (y ahora que?) die de ook de kern vormen van Chao's andersglobalistische activisme. Want je moet het hem nageven: zijn energie en idealisme lijken onuitputtelijk. En de stempel die hij daarmee op het alternatieve muzieklandschap heeft gedrukt is moeilijk te overschatten.
Maar toch blijft het gevoel dat hij met Radiolina zijn kast leeggemaakt heeft. Zeker als je weet welke projecten er nog op stapel staan. In de nachtelijke uurtjes van de opnames met Amadou et Mariam, introduceerde de 23-jarige zoon Sam Manu Chao in de hiphop-scene van Bamako. Het resultaat werd opgenomen bij Mali Casette, de plaatselijke opnamestudio, en zou volgend jaar in de winkel moeten liggen. Dan is er nog "Lo peor de la rumba, volumen 1" het rumba-project met zijn gitarist Madjid Fahem. En tenslotte zou Amalucada vida, een CD volledig in het Braziliaans, ook al bijna rond zijn. Benieuwd.
Maar eerst komt de Europese tournee van Radio Bemba eraan. Ze passeren op 23 oktober in Brussel. De aftrap wordt echter op 2 oktober in London gegeven, en omdat we niet kunnen wachten zijn we er uiteraard daar al bij. En oh ja, als je het juiste gerief in huis hebt, kan je La Radiolina integraal beluisteren op de MTV website.