Max Romeo @ Petrol

Reggae-feestjes in het Antwerpse Zuider­pers­huis zijn misschien niet zo frequent — al blijken ze wel enorm mee te vallen — maar ietwat westwaarts aan de Schelde ligt een muziekbunker, genaamd Petrol, waar ze met de regelmaat van de klok impres­sionante namen uit Jamaica weten binnen te loodsen. Vorig jaar nog zagen we er tot onze groote vreugde Junior Murvin, U Roy en Israel Vibration passeren. Ook dit jaar startten ze hun reggae-jaar behoorlijk indrukwekkend met Maxwell Livingston Smith, beter bekend als Max Romeo.

Met een voorprogramma gepland om tien uur kunnen we de Petrollers er moeilijk van betichten vroege vogels te zijn. De eer was voor O.N.E.S.T.Y. & the Dubtown band, een inlandse reggae-band rond de frontmadam Tina Sureda Castello. Ze zetten een verdienstelijke poging neer, maar konden mij toch niet helemaal overtuigen. Hoewel er genoeg talent op de plaken stond, kon ik mij niet van de indruk ontdoen dat er méér in zat. Met wat extra olie op het vuur hadden ze het reggae-minnend Petrol-publiek denkelijk makkelijker ingepalmd.

Al bij de eerste noten was duidelijk dat Max Romeo's backing band uit het juiste (tropische) hout gesneden was. En toen de kwieke 63-jarige Jamaicaanse held de eerste verzen van One step forward aanhief zat het helemaal snor — al klonk zijn stem aanvankelijk wat uit de verte. De man rijgde de ene klassier na de andere naadloos aan elkaar, die het (verrassend jonge) publiek probleemloos kon mee lippen — War ina Babylon, de legendarische plaat die elke zichzelf respecterende reggae-aficionado in zijn platenkast heeft steken dateert toch uit 1976. Bij wijze van afwisseling liet Max Romeo menig nummer uit­monden in een heerlijke dub, die telkens weer een glimlach op het gezicht van de bassist van dienst toverde die zijn loodzware bassen maar al te graag de tent in stuurde. Met de kreet "Lucifer son of the mourning, I'm gonna chase you out of earth!" zette hij een van zijn laatste nummers in, die de temperatuur in Petrol gevoelig deed stijgen.

reacties