Steve Reid - Daxaar
Ik ben niet meteen een grote jazz-specialist. Al weet ik natuurlijk wel dat de jazz stevige Afrikaanse wortels heeft, waaronder de voodoo-ritmes uit West-Afrika en de pentatonische toonschaal, en dat het genre mee in het receptenboek stond voor een aantal stromingen die me nauw aan het hart liggen, zoals salsa en afrobeat. Maar van Steve Reid had ik amper gehoord, en Daxaar was dan ook eerder een impulsaankoop. Maar het plaatje kon me van het begin bijzonder bekoren. Ook al zijn onze grote (en wellicht meer belezen) broers van de BBC niet laaiend enthousiast, ik gooi het plaatje met plezier op de tropicalidad.be-platenspeler, me zo nodig verschuilend onder de onschendbaarheid van de subjectiviteit van een weblog.
Even rondsnuisteren leert nochtans dat Steve Reid best een grote meneer is. De 64-jarige jazzdrummer heeft in zijn leven heel wat watertjes doorzwommen, zowel op geografisch als muzikaal vlak. Hij groeide op in de Bronx, woonde een aantal jaar in Afrika, en belandde tenslotte aan het Luganomeer in Zwisterland. Hij speelde op platen van Miles Davis, Chaka Khan, James Brown, Sun Ra en een hoop anderen, was sessiemuzikant voor Motown, speelde met Fela Kuti en Guy Warren, en releast nu vooral onder eigen naam, met een select clubje gastmuzikanten.
Onder die laatsten vinden we Kieran Four Tet Hebden, een jonge Londonse electronicamuzikant. Samen brachten ze The Exchange Session Vol. 1 en Vol 2 uit, redelijk experimentele crossover van jazz percussie en electronica. In Daxaar wordt het register verder opengetrokken, en krijgen onder meer Youssou N'Dours gitarist Jimi Mbaye, een trompettist (Roger Ongolo) en kora-speler (Isa Kouyate) een plaatsje in de studio. Die studio lag trouwens in Dakar, de ideale omgeving voor een chill-out zondagavondplaatje dat gezapig meandert tussen funky jazz, afropercussie en electro-soundscapes.
Zes nummers maar op de CD, maar ze spelen toch drie kwartier muziek bij elkaar. De opener Welcome is rasechte desert-blues van Isa Kouyate. Daxaar draait meteen een andere richting in, met hypnotiserende roots drumlijn die doet denken aan de electronische djembe's van Afro Celt Sound System, met uitgesponnen effectjes en een Hammond orgeltje van Four Tet. Het melodische Jiggy Jiggy, met kriebelige jazzgitaar, luie blazers en een loungy ritme is wellicht het hoogtepunt van de CD. Dabronxxar is dan weer een funky jazz-nummer dat rustig doorkabbelt, maar toch de nodige electronische toeters en bellen heeft om niet te vervelen. De twee laatste nummers Big G's family en Don't Look Back gaan op hetzelfde thema voort, repetitieve percussie-loopjes, stevige gitaar bij wijlen, en freewheelende jazzexperimentjes van Roger Ongolo op trompet. Een heerlijk relaxerend, loungy plaatje voor fijnproevers en perfecte achtergrondmuziek met de nodige cool. Samples in het leuke productiefilmpje in bijlage!