Mayra Andrade @ De Roma
Dat het wereldmuziek-concert-landschap in ons land behoorlijk uitgestrekt is, daar is onze agenda en de onophoudbare stroom van concert-verslagen getuige van — het mag duidelijk zijn dat we lang niet alle concerten die onze interesse prikkelen kunnen coveren. Gelukkig snelde Chapín (oprichter van de Latino-blog La Onda Tropical en full-time latino-muziek enthousiast) ons ter hulp en vatte afgelopen vrijdag post in De Roma alwaar de Kaapverdische Mayra Andrade op de planken stond. Hier is zijn concert-verslag.
Mayra Andrade is een Kaapverdische schone van amper 22 jaar, geboren in Havana, opgevoed in Senegal, Angola, Duitsland, ... en nu gesetteld in Parijs. Ze heeft gezongen met Cesaria Evora en Charles Aznavour, en haar debuutalbum Navega (2006) kreeg lovende kritieken alom. Als klap op de vuurpijl is ze dit jaar genomineerd als "Beste Nieuwkomer" voor de BBC World Music Awards.
Sinds een goede wind Navega op mijn iPod deed belanden, zat uw dienaar te popelen om live een glimp op te vangen van Mayra. Haar unieke akoestische mengeling van typische Kaapverdische ritmes (morna, batuque), de multiculturele Parijse scene, en Afro-Braziliaanse elementen leent zich immers uitstekend tot een intiem live-gebeuren. Afgelopen vrijdag zat ik dan ook op de eerste rij voor haar doortocht in De Roma, die met kaarsen en tafeltjes deze avond de allure van een sfeervolle jazzclub had.
Vanaf de eerste noot was ik verkocht, onder de indruk van de betoverende stem en — laten we eerlijk zijn — de verbluffende schoonheid van Mayra. Opener Dimokransa mag dan wel een keiharde song zijn over het falen van het democratische ideaal, ze bracht het als een zachte zeebries op een zonnige dag in Cabo Verde. Vervolgens het wervelende Nha Sibitchi, één van de toppers op Navega, waarin ze zich aan een paar gracieuze danspasjes waagde. Ietsje later werd iedereen gecharmeerd door haar ongedwongen bindteksten in het Frans, en Mayra slaagde erin het publiek overtuigend te laten meezingen op Comme S'il En Pleuvait — een hele prestatie, gezien het publiek voornamelijk uit kalende vijftigers bestond.
Het viel op dat haar stem wat heser en grover klonk dan op het album, iets wat het soulgehalte van de songs zeker ten goede kwam. Mayra's stemgeluid schippert ergens tussen een forse jazzdiva en een breekbaar meisje-met-gitaar, soms zwoel en krachtig, soms melancholisch mooi. Maar niet enkel haar stem verdient lof: achter elke song op Navega zit ook een behoorlijk poëtisch verhaal. Comme S'il En Pleuvait gaat bijvoorbeeld over een oude bedelares die Mayra elke dag voorbij kwam op weg naar school, en die vertelde over hoe ze vroeger alles kreeg wat ze wou, comme s'il en pleuvait (alsof het uit de lucht viel).
Terug naar het concert. Destino Maior: Amar is origineel van jazzsaxofonist Carlos Martins, maar werd hier feilloos gebracht met twee gitaren. Mayra toonde haar vocale behendigheid nogmaals door te improviseren als een echte jazzmuze. De enige nieuwe song, Kem Ki Ben Ki Ta Bai, liet spijtiggenoeg geen blijvende indruk achter.
Nog een speciale vermelding voor haar Braziliaanse percussionist Ze Luis Nascimento, die over een indrukwekkend drumstel beschikte en uit een soort amfoor, schelpen, sleutels en zelf zijn kruk (een cajon, is mij verteld) een uitstekende ritmesectie wist te kloppen. Ook de gitaristen zijn duidelijk vakmannen, hun kleine gitaartjes (cavaquinhos) wekten als geen ander instrument een illusie van Kaapverdische zomerzon en zeezout op.
De bissers waren Regassu — haar ode aan de morna, uitgevoerd met gepaste melancholie — en Lua. Nadien kwam Mayra solo nog eens terug voor een beklijvende a capella, ik denk een cover van Cesaria Evora. Puur kippenvel, een waardige afsluiter voor een fantastisch optreden.
PS: Voor een indruk van haar concerten (het is nooit zo goed als live natuurlijk), deze video van dik anderhalf jaar geleden.
¡Gracias, Chapín!