La Ronquita Internacional de la Technocumbia in iTunes!
Wat doet een mens op een dooie zondagnamiddag? Oude CD's afstoffen en rippen. Bovenaan lagen een paar CD'tjes die ik in 1999 bij mijn eerste bezoek aan Ecuador gekocht had, en die dringend een backup nodig hadden voor de goedkope CD coating het helemaal begaf. In die tijd was de technocumbia razend populair. Na elke busreis (bussen zijn in zo'n landen een uitgelezen plek om populaire muziekstromingen te ontdekken) waren je kleren en je hersens doordrenkt van goedkope synthesizerklanken en catchy refreintjes als Quien me persigue, el me consigue, no soy el esclave de un solo amor. Vrij vertaald: wie me wil hebben kan me krijgen, ik ben geen slaaf van de trouwe liefde, gezongen door schelle chola's die je op de hoes van stoffige cassettes in de kraampjes geil aankeken in welgevormde outfits. Maar Rossy War was anders. Rossy had een schorre, rauwe stem, en zong over alleenstaande vrouwen en straatkinderen...
En sinds ik ze live had gezien, ter ere van de feesten van Cuenca, in het Plaza de Toros was ik een grote fan. En wellicht de enige in heel België. Tot er ineens een artikel over haar verscheen in Wereldwijd, het huidige MO* magazine. Nu ja, veel CD's zal ze er hier niet mee verkocht hebben. Desondanks was ik stomverbaasd dat iTunes mijn CD herkende en de tracks nauwkeurig benoemde. En zie, enig zoekwerk verder vond ik zelfs een Best Of van Rossy War in de iTunes music store. En nog wel een release van dit jaar. En ik die dacht dat Rossy's minute of fame al lang uitgedoofd was, en dat ze nu terug huwelijken en dorpsfeesten afschuimde. Veel nieuws staat er niet op, sinds de Best Of bootleg die ik in 99 kocht, maar toch. Vandaar dus even deze milde vorm van reclame.
Maar voor alle zekerheid toch een kleine beschrijving van het genre: technocumbia is in wezen een cumbia ritme, maar met "moderne instrumenten". Een eufemisme voor wat meestal niet veel meer is dan een synthesizer, waar goedkope jengelende deuntjes en rifjes uitgeperst worden, met een klankkleur die het auditieve equivalent is van de pakjes van de zangeressen: minieme, weinigverhullende plastic accessoires in glimmende, felle kleuren. De teksten zijn rechttoe rechtaan, van amor prohibido tot sufre tu traicion . Maar toch het vermelden waard: Rossy's versie van Chicles, cigarillos, caramelos, het lijflied van Manthoc, de organisatie van niños trabajadores of werkende straatkinderen van Lima. Spijtig genoeg niet op iTunes.
