Ziggi, je werd geboren in Rotterdam, maar baracht je eerste levensjaren door op het kleine eiland Sint Eustatius. Kan je ons daar even wat meer over vertellen?
Ziggi: "Sint Eustatius is het, op één na, kleinste eiland van de Nederlandse Antillen. Het is werkelijk piepklein en heeft slecht rond de 3.500 inwoners (Sint Eustatius behoort met Saba en Sint Maarten tot de Bovenwindse Eilanden, ten noorden van Venezuela en ten oosten van de Dominicaanse Republiek. De hoofdplaats is Oranjestad, red.)."

Kom je er tegenwoordig nog wel eens?
Ziggi: "Yeah man! Mijn grootouders wonen er nog, mijn vader ook en verschillende andere familieleden. Ik ben er zowat een jaartje geleden nog voor het laatst geweest."

Voor reggaemuzikanten is het niet vreemd dat ze hun artiestennaam of bijnaam krijgen van iemand anders, maar meestal is dat dan van vrienden of fans. Bij jou is het toch wel een beetje bijzonder, want het was jouw grootmoeder die je Ziggi is beginnen noemen (Ziggi werd geboren als Ricardo Blijden, red.)
Ziggi: "Ik heb er destijds nooit bij stilgestaan waarom ze mij zo is beginnen noemen, dus ik heb er haar jammer genoeg ook nooit naar gevraagd en ondertussen is ze overleden dus zal het altijd wel een mysterie blijven. Jah knows why though en ondertussen is het meer dan mijn artiestennaam geworden, het is gewoon mijn naam, want iedereen noemt me gewoon zo."

Zoals dat ook geldt voor veel Jamaicaanse reggaeartiesten heb jij ook leren zingen in de kerk. Vanaf wanneer ben je erover gaan denken om daar je carrière van te maken?
Ziggi: "Goh, dat is pas veel later gekomen. Ik ben op mijn achttiende naar Nederland gekomen om te studeren. Ik speelde toen ook wat basket, maar met muziek had ik eigenlijk niks, maar via vrienden die wel allemaal in de muziek zaten ben ik er langzaamaan ingerold zeg maar. Het begon met af en toe eens mee te toasten en zo ben ik uiteindelijk bijna toevallig in een studio beland. Dat was de studio van Rock'N Vibes, wat nu nog steeds mijn platenfirma is, en daar ontmoette ik ook Mr. Rude (Berteaut Fleming, red.) die wel iets in mij zag. Het is eigenlijk pas toen mijn eerste single uitkwam, dat ik bij mezelf zei: "Hey, ik ben hier nu wel echt serieus met muziek bezig. Als ik er mijn hoofd bijhoud kan dit misschien nog wel wat worden!" (lacht)"

Ik merkte net al op dat je in de kerk hebt leren zingen en je hebt dus duidelijk een christelijke opvoeding genoten. De stap van reggae naar Rastafari is vaak klein. Speelt de Rasta-ideologie een rol in jouw muziek of in je leven?
Ziggi: "Ik denk zeker van wel ja, want mijn levensstijl zou je zeker wel Rasta kunnen noemen. Ik ben door mijn grootmoeder opgevoed in de kerk van de zevendedagsadventisten en daarna heb ik nog een tijdje bij mijn moeder gewoond die lid was van Jehova's Getuigen, dus spiritueel gezien heb ik verschillende dingen meegekregen en via de reggae kwam daar dan nog eens Rastafari bij. Ik heb er mijn eigen conclusies uit getrokken. Ik ben er rotsvast van overtuigd dat er een hogere kracht is, maar die hoeft voor mij niet echt Jah, Jehova of Boeddha te heten."

Muzikaal gezien breng jij zowel reggae als dancehall. Hoe sta jij tegenover de vaak gewelddadige of overmatig seksueel getinte dancehall die ons uit Jamaica bereikt?
Ziggi: "Het is wat het is. Ik maak zelf niet zulke teksten omdat ik niet zo ben opgevoed. Ik leef niet op die manier dus het is ook niet mijn vibe. Moest ik het dan toch doen dan ben ik gewoon dingen aan het verzinnen. Maar zij leven daar zo en de muziekindustrie promoot dit soort muziek graag want het brengt veel geld binnen. Weet je, het is allemaal nogal tegenstrijdig. Enerzijds is het jammer dat jongeren beïnvloed raken door dit soort teksten, maar anderzijds is het wel hun leven en hun realiteit, dus het is moeilijk om er een goed of fout discussie van te maken."

Je hebt je nieuwe album In Transit genoemd. In de transitzone zit je ergens tussen twee plaatsen, het is een soort niemandsland waar je letterlijk alle kanten uitkunt. Waarom precies die titel?
Ziggi: "Toen ik dit album aan het opnemen was, zat ik ook precies in transit. Bij mijn eerste album (So Much Reasons, red.) was ik nog maar net de muziekbusiness ingerold en het was eigenlijk niet meer dan een compilatie van singles, maar voor In Transit was ik voor de eerste keer echt op zoek naar een richting die ik wou inslaan."

Nu is er dan ook die distributiedeal met het befaamde Greensleeves label uit de UK. Hoe is dat er precies gegaan?
Ziggi: "Mijn manager stond al een tijdje in contact met hen en op een bepaald moment is Greensleeves dan gefusioneerd met het Amerikaanse VP Records. Die laatsten waren vooral geïnteresseerd in de Europese markt en ze waren dan ook op zoek naar een Europese artiest die ze konden promoten."

Reggae is Jamaica en Jamaica is reggae. Heb je al plannen om daar te gaan opnemen of optreden?
Ziggi: "Need To Tell You This werd daar goed gepromoot, that much I know. Toen ik Queen Ifrica laatst tegen het lijf liep begon ze het spontaan voor me te zingen! (lacht) Maar voor de rest heb ik niet echt grote plannen om daar te gaan opnemen of optreden. Ik heb sowieso goede contacten met een aantal producers daar, dus ik krijg wel de nodige muziek toegestuurd."