Interview met Figli Di Madre Ignota op Festival Mundial
Eén van de bands die er de recentste editie van Festival Mundial (Tilburg) zeker bovenuit stak was het Italiaanse Figli Di Madre Ignota. Hun prettig gestoorde "spaghetti balkan" kon ons op hun album Fez Club al bekoren, dus meer reden hadden wij niet nodig om na hun gesmaakte concert een babbel aan te knopen met gitarist/vocalist Marco Pampaluna.
Marco, hoe is het hele Figli Di Madre Ignota verhaal eigenlijk begonnen?
Marco "Pampa" Pampaluna (gitaar & backingvocals): "Dat was ongeveer vijftien jaar geleden. We hadden toentertijd het idee opgevat om een mix te creëren van de muziek van Mano Negra enerzijds en die van Tom Waits anderzijds. Met die stijl zijn we dan wat blijven experimenteren to we Get Of The Cross..., een album van de Amerikaanse band Firewater, ontdekten. Hun sound heeft ons echt de ogen geopend. Vanaf dat moment zijn we eigenlijk continu blijven ontdekken en experimenteren en zo zijn we dan tenslotte ook bij de balkanmuziek en de klezmer aanbeland. We beschouwen onszelf nog steeds niet echt als een wereldmuziekband, maar eerder als een gewone rockband die al die invloeden in hun/haar muziek verwerkt. Wat wij doen is erg vergelijkbaar met wat Renato Carosone bracht in de jaren zestig. Hij mixte mediterrane invloeden met traditionele Napolitaanse muziek."
Naast Renato Carosone vond ik in jullie biografie ook nog de naam van Fred Buscaglione terug als inspiratiebron. Die namen zullen bij de meeste mensen nu niet bepaald een belletje doen rinkelen, dus kan je hen misschien eens iets meer duiden?
Marco Pampaluna: "Beiden maakten eigenlijk typisch Italiaanse, maar tegelijk internationale muziek, serieus en tegelijk humoristisch. Renato Carosone kruidde traditionele Napolitaanse muziek met een grote dosis ironie en zelfspot. In zijn muziek voerde Carosone steeds weer typische figuren uit het dagelijkse leven in Italië op. Fred Buscaglione hield er dan weer van om de gangster uit te hangen. Hij was als het ware een Italiaanse muzikale versie van Mike Hammer (Mike Hammer is een keiharde privédetective die altijd een .45 Colt M1911 genaamd 'Betsy' bij zich droeg. Het fictionele karakter werd gecreëerd door de Amerikaanse auteur Mikey Spillane, die hem voor de eerste keer opvoerde in zijn boek 'I, The Jury', red.). "
Als je, zoals jullie, verschillende stijlen door elkaar mixt, hoe begin je dan aan het componeren van een nummer? Bepalen jullie vooraf in welke stijl een nummer gaat hebben of is dat eerder een organisch proces?
Marco Pampaluna: "We starten onze nummers altijd vanuit het principe dat wij 'ideeën zonder reden' noemen. In deze maatschappij, die gedreven wordt door economisch belang en egoïsme, doen wij graag dingen gewoon omdat we ze kunnen doen. Als wij morgen zin hebben om cumbia met klezmer te mixen omdat we eens willen horen hoe dat klinkt, dan doen we dat gewoon! Als het resultaat intrigerend genoeg is, was het een waardevol experiment."
Ik hoorde jullie tijdens je set ook net een stukje uit een compositie van Ennio Morricone. Is hij ook een van jullie grote voorbeelden?
Marco Pampaluna: "Absoluut! Je kunt het bijna niet over filmmuziek hebben zonder daarbij aan Ennio Morricone te denken. Hij is vooral bekend door de soundtracks die hij voor talrijke spaghetti westerns componeerde, maar hij heeft zoveel meer op zijn palmares staan dan dat. Zijn muziek is ongelooflijk veelzijdig en wat ons vooral boeit zijn zijn experimenten met verschillende stijlen binnen eenzelfde compositie. Een schitterend voorbeeld daarvan is het openingsthema van Uccellacci e Uccellini (The Hawks And The Sparrows;, 1966, red.), een film van Pier Paolo Passolini. Het nummer werd vertolkt door Domenico Modugno en verandert zowat elke vijftien seconden van stijl."
Het gaat de laatste tijd niet echt goed in de muziekbusiness. Maakt het feit dat jullie niet op een genre vast te pinnen zijn, het voor jullie nog moeilijker om een deal te krijgen?
Marco Pampaluna: "Wel, we hebben tot nu toe inderdaad nog geen enkel aanbod gekregen, maar we hebben wel een distributiedeal kunnen sluiten met het Berlijnse Eastblok Music label. In elk geval is het in Italië zeer moeilijk werken voor ons en we zijn dus min of meer genoodzaakt om naar het buitenland te trekken."
Jullie worden nog vaak gecatalogeerd als een Balkan band.
Marco Pampaluna: "We zijn zeker geen Balkan band, maar als dat label ons helpt om een groter publiek te bereiken, dan waarom niet."
De muziek die jullie brengen zit boordevol humor en op het podium wordt dat soms zelfs bijna slapstick. Heeft Figli Di Madre Ignota ook een serieus kantje?
Marco Pampaluna: "Die humoristische cabareteske nummers zijn voor ons gewoon een middel om onszelf niet te serieus te nemen. Wij zijn gewoon een bende idioten die graag lol maken met het publiek. We bekijken de wereld met een gezonde dosis ironie en zelfspot en vinden al die artiesten die zichzelf super serieus nemen gewoon saai. Niet elke muzikant is een Messias en in de aloude traditie van de commedia dell’arte zijn wij de harlekijns van de muziekwereld; echte Italianen weet je wel!"
Marco "Pampa" Pampaluna (gitaar & backingvocals): "Dat was ongeveer vijftien jaar geleden. We hadden toentertijd het idee opgevat om een mix te creëren van de muziek van Mano Negra enerzijds en die van Tom Waits anderzijds. Met die stijl zijn we dan wat blijven experimenteren to we Get Of The Cross..., een album van de Amerikaanse band Firewater, ontdekten. Hun sound heeft ons echt de ogen geopend. Vanaf dat moment zijn we eigenlijk continu blijven ontdekken en experimenteren en zo zijn we dan tenslotte ook bij de balkanmuziek en de klezmer aanbeland. We beschouwen onszelf nog steeds niet echt als een wereldmuziekband, maar eerder als een gewone rockband die al die invloeden in hun/haar muziek verwerkt. Wat wij doen is erg vergelijkbaar met wat Renato Carosone bracht in de jaren zestig. Hij mixte mediterrane invloeden met traditionele Napolitaanse muziek."
Naast Renato Carosone vond ik in jullie biografie ook nog de naam van Fred Buscaglione terug als inspiratiebron. Die namen zullen bij de meeste mensen nu niet bepaald een belletje doen rinkelen, dus kan je hen misschien eens iets meer duiden?
Marco Pampaluna: "Beiden maakten eigenlijk typisch Italiaanse, maar tegelijk internationale muziek, serieus en tegelijk humoristisch. Renato Carosone kruidde traditionele Napolitaanse muziek met een grote dosis ironie en zelfspot. In zijn muziek voerde Carosone steeds weer typische figuren uit het dagelijkse leven in Italië op. Fred Buscaglione hield er dan weer van om de gangster uit te hangen. Hij was als het ware een Italiaanse muzikale versie van Mike Hammer (Mike Hammer is een keiharde privédetective die altijd een .45 Colt M1911 genaamd 'Betsy' bij zich droeg. Het fictionele karakter werd gecreëerd door de Amerikaanse auteur Mikey Spillane, die hem voor de eerste keer opvoerde in zijn boek 'I, The Jury', red.). "
Als je, zoals jullie, verschillende stijlen door elkaar mixt, hoe begin je dan aan het componeren van een nummer? Bepalen jullie vooraf in welke stijl een nummer gaat hebben of is dat eerder een organisch proces?
Marco Pampaluna: "We starten onze nummers altijd vanuit het principe dat wij 'ideeën zonder reden' noemen. In deze maatschappij, die gedreven wordt door economisch belang en egoïsme, doen wij graag dingen gewoon omdat we ze kunnen doen. Als wij morgen zin hebben om cumbia met klezmer te mixen omdat we eens willen horen hoe dat klinkt, dan doen we dat gewoon! Als het resultaat intrigerend genoeg is, was het een waardevol experiment."
Ik hoorde jullie tijdens je set ook net een stukje uit een compositie van Ennio Morricone. Is hij ook een van jullie grote voorbeelden?
Marco Pampaluna: "Absoluut! Je kunt het bijna niet over filmmuziek hebben zonder daarbij aan Ennio Morricone te denken. Hij is vooral bekend door de soundtracks die hij voor talrijke spaghetti westerns componeerde, maar hij heeft zoveel meer op zijn palmares staan dan dat. Zijn muziek is ongelooflijk veelzijdig en wat ons vooral boeit zijn zijn experimenten met verschillende stijlen binnen eenzelfde compositie. Een schitterend voorbeeld daarvan is het openingsthema van Uccellacci e Uccellini (The Hawks And The Sparrows;, 1966, red.), een film van Pier Paolo Passolini. Het nummer werd vertolkt door Domenico Modugno en verandert zowat elke vijftien seconden van stijl."
Het gaat de laatste tijd niet echt goed in de muziekbusiness. Maakt het feit dat jullie niet op een genre vast te pinnen zijn, het voor jullie nog moeilijker om een deal te krijgen?
Marco Pampaluna: "Wel, we hebben tot nu toe inderdaad nog geen enkel aanbod gekregen, maar we hebben wel een distributiedeal kunnen sluiten met het Berlijnse Eastblok Music label. In elk geval is het in Italië zeer moeilijk werken voor ons en we zijn dus min of meer genoodzaakt om naar het buitenland te trekken."
Jullie worden nog vaak gecatalogeerd als een Balkan band.
Marco Pampaluna: "We zijn zeker geen Balkan band, maar als dat label ons helpt om een groter publiek te bereiken, dan waarom niet."
De muziek die jullie brengen zit boordevol humor en op het podium wordt dat soms zelfs bijna slapstick. Heeft Figli Di Madre Ignota ook een serieus kantje?
Marco Pampaluna: "Die humoristische cabareteske nummers zijn voor ons gewoon een middel om onszelf niet te serieus te nemen. Wij zijn gewoon een bende idioten die graag lol maken met het publiek. We bekijken de wereld met een gezonde dosis ironie en zelfspot en vinden al die artiesten die zichzelf super serieus nemen gewoon saai. Niet elke muzikant is een Messias en in de aloude traditie van de commedia dell’arte zijn wij de harlekijns van de muziekwereld; echte Italianen weet je wel!"