Staff Benda Bilili @ Zuiderpershuis
De laatste maanden gaat het de door Vincent Kenis ontdekte "handicapés" uit Kinshasa voor de wind. In Denemarken gingen Staff Benda Bilili met de WOMEX Artist Award for World Music lopen en het Crammed Discs label, waarop hun debuut Très très fort verscheen ging met de titel Top Label Award aan de haal. Het verhaal van deze polioslachtoffers die zich voortbewegen in uitgebouwde driewielers leest als een roman en geeft — gewild of ongewild — toch een extra dimensie aan de sound van deze illustere straatmuzikanten. Op plaat bleken ze over een aanstekelijke schwung te beschikken en hoewel we naar alle waarschijnlijkheid tijdens een live act de brullende kikkers van de Kinshasa Zoo op de achtergrond moesten missen, waren we bijzonder benieuwd hoe Staff Benda Bilili het er afgelopen vrijdag op het podium van het Antwerpse Zuiderpershuis van af ging brengen.Hun "gepimpte" driewielers hadden ze thuis gelaten en zodoende rolden de leden van Staff Benda Bilili in een stel westerse rolstoelen het podium op. Om praktische redenen werd er aangekondigd dat er dit keer geen pauze was ingepland en daar waren we allerminst rouwig om. In hun bezetting zetelden ook drie "anders-invaliden", die het leeuwendeel van de instrumentatie op zich namen, waaronder een eigenhanding in elkaar gebricoleerd drumstel en de satongé, dat uit niet veel meer dan een leeg melkpoederblik en een stuk ijzerdraad bestaat. Dat laatste instrument is een creatie van Roger (een door de band geadopteerde straatjongen) en zorgt voor de originele en bijzonder herkenbare Staff Benda Bilili sound.
In hun set herkenden we uiteraard veel werk uit Très très fort en dat brachten ze met een joi de vivre waar de gemiddelde westerse mens en zelfs menig andere Afrikaanse band jaloers op zou zijn. Ondanks hun schijnbaar statische toestand swingden deze doorgewinterde straatmuzikanten behoorlijk de pan uit, met de zelfverzekerdheid van een band met járen podiumervaring. Hun dansbare up-tempo nummers die bol stonden van funk en traditionele Congolese rumba — waar Je t'aime een prachtig voorbeeld van is — werden netjes afgewisseld met hun melodieuze, tragere songs: een uitgebalanceerde en hartverwarmende set, die het gros van het Zuiderpershuis publiek moeiteloos inpakte. Très très sympa.
Uit je verslag blijkt weeral eens dat de foto’s (die overigens schitterend zijn) voor jou belangrijker zijn tijdens concerten dan de muziek. Ik zie je regelmatig bezig en ik heb nog nooit eerder iemand gezien die zo fanatiek gedurende een ganse set met zijn fototoestel in de weer is. Kan je dit niet beperken tot bijvoorbeeld enkel het eerste kwartier van een concert? Het geflits is namelijk irritant voor de muziekliefhebbers op de eerste rijen die gekomen zijn om de muziek aandachtig te beluisteren of erin op te gaan. En de kwaliteit van je verslaggeving zal er inhoudelijk zeker op verbeteren!