Amina Alaoui - Arco Iris

Op haar laatste plaat Arco Iris valt onmiddellijk het herkenbare timbre van Amina Alaoui op; vroom, statig, een beetje ijl, maar altijd gevoelig. Overladen met een natuurlijke galm en heel sobere arrangementen past het album wonderwel in de ECM catalogus. De bijdragen van de muzikanten zijn eveneens sober maar zeer weldoordacht en gevoelig. Ze creëren samen een prachtige CD geïnspireerd door de Maghreb (Arabische viool en oud) en het Iberische schiereiland (mandoline, flamenco gitaar) en dat is ook waar Amina Alaoui de mosterd haalde. Sinds haar eerste plaat Gharnati (Ethnic, 1995) specialiseerde deze Marokkaanse zangeres zich in de Arabo-Andalusische muziek, de muziek voortgebracht in Al-Andalus, de naam die de Moren gaven aan het door hun veroverde gedeelte van het Iberisch Schiereiland (van ongeveer in de 8ste tot de 14de eeuw).

Waar er op Gharnati nog populaire melodieën stonden, creëert Amina Alaoui op Arco Iris een hedendaagse interpretatie van de culturele uitwisseling tussen Spanje, Portugal en de Arabische wereld. Zo hoor je flamenco (dankzij de gitaar van José Luis Montón), fado (met de mandoline van Eduardo Miranda), Perzische en Arabische klanken. Het geheel leidt je langs een 60 minuten durende trip van zang en snaarklanken, mooie instrumentaties en veel stilte om van te genieten. Mocht je zonder enige talenkennis luisteren naar haar fado, flamenco en Arabo-Andalusische muziek, je zou zweren dat het allemaal dezelfde oorsprong heeft. Geen uitschieters, misschien ook geen virtuoos muziekspel, maar wel een geïnspireerd en coherent geheel opgebouwd uit oude teksten uit Al-Andalus (Al-Mu'tamid Ibn Abbad, Ibrahim Ibn Khafaja, Ibn Zaydûn de Córdoba), twintigste-eeuwse fado (António de Sousa Freitas) en eigen teksten en muziek, die het verhaal vertellen van toen oost en west nog vredig samen leefden.

www.ecmrecords.com

reacties