Captain Planet - No Visa

No Visa liet ons eindelijk kennismaken met het muzikale universum van Captain Planet, in de jaren negentig van de vorige eeuw nog een ecologische superheld in de animatiereeks 'Captain Planet and the Planeteers', maar hier het alter ego van de New Yorkse producer, radiopresentator en oprichter van de populaire muziekblog Mixtaperiot.com, Charlie Wilder.

Lees verder

Bongeziwe Mabandla - Iimini

Deze Iimini (Xhosa voor "dagen") is alweer de derde langspeler van de Zuid-Afrikaanse singer-songwriter Bongeziwe Mabandla, maar is onze eerste kennismaking met het werk van de man uit Tsolo, een landelijk stadje in de Oost-Kaap provincie. Bongeziwe verhuisde aanvankelijk Johannesburg om filmschool te volgen, maar raakte al snel gefascineerd door de lokale muziekscene. Toen Mabandla in 2012 zijn debuut Umlilo voorstelde werd hij meteen binnengehaald als het nieuwe gezicht van de Afro-folk, en die reputatie groeide alleen maar toen hij met opvolger Mangaliso in 2018 de South African Music Award voor Best Alternative Music Album won. Bongeziwe is duidelijk trots op zijn afkomst want zingt resoluut in het Xhosa (met op Iimini als enige uitzondering Ukwahlukana, Xhosa voor "scheiding", waarin ook het Engels van de Amerikaanse singer-songwriter en muzikant Son Little te horen is), waarbij zijn soulvolle stem in combinatie met de productie van songwriter, muzikant en producer Tiago Correia-Paulo, de luisteraar meeneemt naar een wondermooi universum waar Tracy Chapman, Bon Iver en Michael Kiwanuka elkaar ontmoeten. Zuid-Afrikaans pareltje!

Lees verder

Baco & Urban Plant - Rocking My Roots

Neen, deze Baco Mourchid is niet de eigenaar van Baco Records (dat zijn tot nader order de jongens van de Franse reggaeband Danakil), maar wel een naar Frankrijk geëmigreerde vertegenwoordiger van de Mahorese muziekcultuur. Mayotte is een Frans overzees departement dat behoort tot de eilandgroep van de Comoren en tussen Madagaskar en Mozambique ligt. De naam Baco klonk ons verdacht bekend in de oren en blijkbaar kruisten onze muzikale paden zich al eerder, want in 2010 recenseerden we nog Kinky Station, het debuutalbum van Baco Hiriz Band, het toenmalige reggaeproject van de man. Met dit ambitieuze drieluik keert Baco echter terug naar zijn Mahorese wortels waar de muziek gedomineerd wordt door de ritmes op de goma-trommels (meestal een combinatie van de fumba, waarop vaak wordt gesoleerd, de msindriyo, de basdrum, en de dori, die voor de begeleiding zorgt). Baco ontwikkelde ondertussen een eigen sound die hij zelf r'n'g doopte: "R" voor reggae, rap en rock, allemaal invloeden die in zijn muziek terug te vinden zijn, en "G" voor de al vermelde goma-trommels.

Lees verder

La Gallera Social Club - Tropico Salvaje

La Gallera Social Club is een muziekproject van de Venezolaanse tweelingbroers Alexis en Miguel Romero, die met Tropico Salvaje een nieuwe langspeler voorstellen. De broers werden geboren in Maracaibo, een bruisend oliestadje in het oosten van Venezuela waar de Andes, het tropische regenwoud en de Caribische kust elkaar raken. Galleras zijn in Venezuela de arena's waar traditionele hanengevechten georganiseerd worden, maar een "social club" is natuurlijk een plek waar vrienden elkaar treffen en de gallera wordt hier dus in een context geplaatst waarbij de hanen niet langer vechten maar samen zingen en dansen. De hoesillustratie van Tropico Salvaje ("tropische wildernis") is dan weer een adaptatie van een werk van Angel Peña, een kunstenaar uit Maracaibo. Het duo verhuisde in 2011 naar Frankrijk en is ook nog actief in nevenprojecten als Tito Candela, Mantekiya en Maa' Ngala, een samenwerkingsproject met de Senegalese korameester Ablaye Cissoko. Alexis en Miguel omschrijven hun sound zelf als elektronische folk; een hoogst aanstekelijke iconoclastische caleidoscoop van Latijns-Amerikaanse feestmuziek, inheemse en Afro-Venezolaanse tradities, steel-drums, psychedelica en moderne elektronica.

Lees verder

Mehmet Polat - The Promise

De Turkse oed-speler Mehmet Polat ziet de twaalf nummers op zijn nieuwe langspeler The Promise als huizen in dezelfde straat, allemaal verschillend maar toch verbonden. Natuurlijk blijft Mehmet's oed het leidmotief in de nummers op The Promise, maar ook deze keer liet Polat zich bijstaan door een hele reeks collega's. In het betoverende Footprints zijn dat bijvoorbeeld Sinan Arat op ney en Alper Kekeç op drums, maar een stuk meer eclectisch klinkt Permission, waarvoor Mehmet zich liet inspireren door het concept van "gönül nzasi", wat vertaald uit het Turks iets als "volhartige toestemming" betekent, en dat begint als een melancholische Perzische afshari makkam, maar algauw overgaat in het ritme van opgewekte buleria flamenco. In het nummer is onder ander ook de kamancha of kamancheh (een puntviool die in verschillende varianten voorkomt in Armenië, Iran en de rest van Centraal-Azië en haar oorsprong heeft in het oude Perzië) van Elnur Mikayilov. Fidelity To Istanbul is dan weer een hüzzam makkam (een melancholisch klinkende makkam met kenmerkende microtonale intervallen) die Polat opdroeg aan zijn leermeester Fethi Cönk.

Lees verder

Ssewa Ssewa - Nva K'la

Voor Kaloli van Nihiloxica trokken we net al naar Oeganda en dat is ook het geboorteland van Ssewakiryanga James Jr. aka. Ssewa Ssewa, een multi-instrumentalist en singer-songwriter en de zoon van Ssewakiryanga James Sr., een traditionele drummer, en Betty Namata, die carrière maakte als professionele danseres. Samen richtten zijn ouders de Tebifanana Abifuna Cultural Troupe op, waar de wortels voor Ssewa's huidige muziekcarrière gezaaid werden. Ssewa Ssewa's sound is een kruisbestuiving van Oegandese tradities en genres als reggae, soul, en met We Groove zelfs wat Latin-pop, waarbij de janzi vaak een centrale rol vervult. Gebaseerd op de traditionele adungu, een Oegandese harp met zeven of tien snaren. Ssewa's janzi heeft een dubbele nek en telt in totaal 22 snaren, waarbij de ene zijde diatonisch en de andere pentatonisch gestemd is.

Lees verder

Ivan 'Mamão' Conti - Poison Fruit

Deze Poison Fruit, van drummer Ivan 'Mamão' Conti, verscheen origineel begin 2019 en was 's mans eerste soloalbum in ruim twee decennia (en zijn eerste na klassieker The Human Factor uit 1984). Het album wordt nu heruitgegeven op zogenaamd "poisoned" of gevlekt vinyl, en u krijgt er dan ook nog eens volledig gratis een 7inch bij met daarop Katmandu, een nooit eerder verschenen nummer uit diezelfde Poison Fruit-sessies, en Ninho, dat nooit eerder op vinyl verscheen. Conti is tot nader order nog steeds een derde van het Braziliaanse jazzfunk-trio Azymuth (en ook Alex Malheiros en Kiko Continentino zijn op deze langspeler te horen), maar ook een begenadigd soloartiest. In de tracklist 11 nummers waarin Conti afwisselt tussen elektronische samba (Ecos Da Mata), jazz (Encontro) en elektronische dance beats (titelnummer Poison Fruit), aangevuld met 6 remixen door, onder andere, Berlijners DJ Glenn Astro en Max Graef, de Britse soulartiest Reginald Omas Mamode IV, en natuurlijk Dokta Venom, het alter ego van Daniel Maunick, die samen met Ivan's zoon Thiago Maranhão het album produceerde. Uitstekende langspeler van één van de vaders van de samba daido!

Lees verder

Shiran - Glsah Sanaanea with Shiran

Mixte Shiran op haar titelloze debuut uit 2018 nog vlotjes westerse pop- en electro-invloeden met traditionele Jemenitische folk, dan gaat ze voor opvolger Glsah Sanaanea with Shiran volledig de traditionele toer op. De titel laat zich letterlijk vertalen als "een muzikale ontmoeting met Shiran", waarmee de zangeres een gezellig onderonsje met vrienden bedoelt, die al theedrinkend en chat kauwend samen beginnen te jammen en sanaanea spelen. Dat laatste is dan weer een Jemenitisch muziekgenre dat verwijst naar Sanaa, de stad van herkomst. Shiran's muzikale wereld werd in grote mate gevormd door de vele verhalen en ervaringen van haar geliefde grootmoeder die Jemen in 1949 verruilde voor Israël als deel van haar aliyah, een Hebreeuwse term die letterlijk vertaald "opstijgen" betekent, en waarmee in een Joods-Zionistische context de emigratie naar Israël bedoeld wordt.

Lees verder

Nihiloxica - Kaloli

Je zou deze Kololi, het langspelerdebuut van het Oegandese Nihiloxica, een samenwerkingsverbond tussen de Britse jazzdrummer en producer Jacob Maskell-Key aka. Spooky-J en producer Peter Jones aka. pq, en het vierkoppige Nilotika Cultural Ensemble uit Kampala, kunnen beschouwen als een neefje van de congotronics-scene in Kinshasa. Maar waar er in Congo vooral geëxperimenteerd wordt met likembes en lokole/lokomberums, is op Kaloli, Luganda voor de Afrikaanse maraboe (grote aasvogels bedekt met amorfe steenpuisten en gezwellen, die in het hele land, en met name in Kampala, met zijn grootstedelijke vervuiling, terug te vinden zijn op rottende afvalbergen), vooral Oegandese percussie te horen, door de twee Britten aangevuld met donkere electro-toetsen. Een traditionele Bugandese drumset is samengesteld uit de engalabi (een Oegandese variant van de West-Afrikaanse djembe, hier bespeeld door Alimansi Wanzu Aineomugisha en Jamiru Mwanje), de namunjoloba (een set van vier hooggestemde trommels, bij Nihiloxica in handen van Henry Kasoma), de empuuny (drie basdrums, beroerd door Henry Isabirye), al dan niet aangevuld met ensaasi, Oegandese shakers.

Lees verder

Milton Nascimento - Ultimo Trem

Nadat van Maria Maria, Milton Nascimento's eerste ballet uit 1976, eind vorig jaar al een vinylversie verscheen, was het eigenlijk niet meer dan logisch dat Ultimo Trem zou volgen. Na het succes van Maria Maria besloot Nascimento in 1980 opnieuw samen met Fernando Brant een ballet te componeren. Deze keer liet het duo zich inspireren door de gedwongen sluiting van een spoorlijn die verschillende dorpen en steden in het noordoosten van Minas Gerais met de oostkust van Brazilië verbond, een ballet dat al passende titel dan ook Ultimo Trem kreeg: "The military government shut down the route and the whole region began to fade away. I love train rides, but today there are almost no trains in Brazil, so when I go to the US and Europe, any time I can, I go by train. The longer the journey the better.". Het hele verhaal krijgt u trouwens nog eens samengevat in de intro van het album, Abertura: Mina. De muzikale line-up voor dit album was gelijkaardig aan die van Maria Maria, dus opnieuw Nana Vasconcelos op percussie, João Donato op toetsen en percussie, Paulo Jobim, zoon van de Braziliaanse muzieklegende Antonio Carlos Jobim, op gitaar.

Lees verder

Zenobia - Halak Halak

In het spoor van Jdid, hun tweede release op het Crammed Discs label, lanceert Acid Arab met Acid Arab Records nu ook een eigen sublabel. Het Palestijnse duo Zenobia mag meteen de spits af bijten met deze Halak Halak. Zenobia zijn Nasser Halahlih en Isam Elias, de eerste een pionier wat betreft elektronische muziekproductie in Palestina, en de tweede een vingervlugge toetsenist met een achtergrond in Europese klassieke muziek. Samen produceren ze een mix van Levantijnse dabke, Arabische synth-pop en westerse electro. De naam Zenobia verwijst dan weer naar Septimia Zenobia, van 267 tot 272 de koningin van Palmyra (dat grote delen van het huidige Turkije, Syrië, Libanon, Palestina en Egypte omvatte), waarmee de bandleden verwijzen naar hun Levantijnse wortels. Albumtitel Halak Halak is dan weer straattaal voor "welkom, welkom". Halak Halak is de eerste langspeler van het duo, na Zenobia, een eerste 3 tracks tellende EP uit 2019, waarvan KSR KSR KSR ook hier in de tracklist terug te vinden is. Uitstekende aanvulling in de huidige Arabische keyboard-hype!

Lees verder

Etuk Ubong - Africa Today

Door Seun Kuti omschreven als: "One of the best things to come out of Lagos!", geldt trompettist Etuk Ubong als de nieuwe Nigeriaanse muziekrevelatie. Ubong werd geboren in Akwa Ibom, een staat in het zuiden van Nigeria, maar groeide op in Lagos waar hij zich vanaf zijn veertiende begon te bekwamen in het bespelen van de trompet, eerst aan het lokale Peter King College of Music, vervolgens aan de Muson School of Music, ook in Lagos, en tenslotte aan de Universiteit van Kaapstad in Zuid-Afrika. Op zijn zestiende kreeg Etuk al een aanbod om mee te spelen in de band van highlife-pionier en collega-trompettist Victor Olaiya, waarna nog samenwerkingen met reggae-gospel-artiest Buchi en afrobeatlegende Femi Kuti volgden. Met die laatste trad Etuk herhaaldelijk op in de New Afrika Shrine in Ikeja, wat hem ongetwijfeld de inspiratie gaf om zijn eigen locatie te openen die hij The Truth doopte en waar hij tegenwoordig tot driemaal toe per week optreedt.

Lees verder

Touki - Right Of Passage

Ondertussen meer dan tien jaar geleden leerden de Senegalese griot Amadou Diagne en de Frans-Amerikaanse singer-songwriter, troubadour en multi-instrumentalist Cory Seznec elkaar al buskend kennen in de straten van het Britse stadje Bath. Na die hartelijke ontmoeting in 2007 scheidden de wegen van beide muzikanten opnieuw, maar het lot liet hun paden elkaar toch weer kruisen en dat leidde nu uiteindelijk zelfs tot deze Right Of Passage, opgenomen onder de toepasselijke bandnaam Touki (Wolof voor "reis"). Ne enkele dagen repeteren in Parijs, trok het duo naar de Real World Studios in Wiltshire, waar in amper twee lange studiodagen 13 tracks werden opgenomen. De titel van het album verwijst naar de miljoenen ontheemden op zoek naar een beter bestaan, maar steeds botsend op grenzen en inderhaast opgetrokken muren (iets waar Amadou zelf over mee kan spreken), maar tegelijk ook naar het feit dat die odyssee onherroepelijk als een letterlijk overgangsritueel of "rite of passage" kan gelden. Los daarvan belicht de titel ook de muzikale reis die Amadou en Corey zowel samen als individueel al aflegden.

Lees verder

Chouk Bwa & The Ångströmers - Vodou Alé

Toen wij in 2015 kennismaakten met het zevenkoppige Haïtiaanse gezelschap uit Gonaïves dat één van de vaandeldragers is van de zogenaamde mizik rasin (een subgenre van de traditionele vodou-muziek waarin men ook elementen uit de Haïtiaanse folklore en rock-'n-roll begon te verwerken), heette de band nog voluit Chouk Bwa Libète, maar voor deze samenwerking met The Ångströmers werd dat dus ingekort tot Chouk Bwa (vrij vertaald: "wortel" of "stam"). De naam van The Ångströmers doet dan wellicht weer vermoeden dat het hier om Scandinaviërs gaat, maar het is gewoon de alias van Nicolas 'Ripit' Esterle en Frederic Alstadt, een Brusselse producer-duo dat graag experimenteert met elektronische muziek. Nicolas en Frederic leerden de leden van Chouk Bwa aanvankelijk kennen dankzij een introductie door de Belgische muzikant en manager Michel Wolteche ter gelegenheid van een concert in de Brusselse Ancienne Belgique in 2016. Geïntrigeerd door de muziek en cultuur die het Haïtiaanse gezelschap met veel passie uitdroeg, besloten The Ångströmers om zelf naar Haïti af te zakken om zich daar verder te verdiepen in de vodou-cultuur en een gezamenlijk concert te geven in het Institut Français in de hoofdstad Port-au-Prince. In 2018 vlogen de leden van Chouk Bwa dan opnieuw naar Brussel om er samen dit album op te nemen. Als voorproefje kregen we in 2019 al de single Electric Mambo, een nummer dat het collectief zelf omschreef als: "…future-leaning vodou dub… where rituals of the future can be heard leaking into the precisions of the past.", en nu is er dus deze 9 tracks tellende Vodou Alé, een langspeler waarop de Afro-Caribische polyritmiek van Chouk Bwa versmelt met de dubby elektronica van The Ångströmers.

Lees verder

O Aperto Da Saudade

We kennen Far Out Recordings nu al ettelijke jaren als een trouwe leverancier van heruitgaven van al dan niet vergeten Braziliaanse pareltjes en nieuw werk van artiesten als Marcos Valle, Nomade Orquestra, Sabrina Malheiros, Clara Moreno en natuurlijk Azymuth, maar in volle COVID-19 crisis komt het label nu uitzonderlijk aanzetten met O Aperto Da Saudade ("de greep van de saudade"), een compilatiealbum waarvoor samensteller Josh Tautz ging grasduinen in de ondertussen rijkgevulde archieven van het label en selecteerde uiteindelijk 15 tracks die allemaal de Portugese saudade ademen. Saudade is een term waarvoor in het Nederlands niet meteen een vertaling bestaat, maar die een mengeling van gevoelens van verlies, gemis, afstand en liefde beschrijft, en in het Nederlands vaak vertaald wordt met heimwee, melancholie of weemoed; of zoals de Portugese auteur Manuel de Mello het vatte: "A pleasure you suffer, an ailment you enjoy.". Met deze compilatie probeert Far Out Recordings de term nu te vertalen door de muziek zelf te laten spreken. Traditioneel hing de saudade in de Braziliaanse muziek wat samen met bossa nova en samba, maar op 'O Aperto Da Saudade' is net zo goed psychedelische folk, sambajazz en MBT te horen in nummers die dateren uit de periode tussen 1965 en vandaag, van artiesten als Jose Mauro, Ana Mazzotti, Os Catedraticos, Azymuth of nog Victor Assiss Brasil, die liefhebbers van de releases van Far Out Recordings allerminst vreemd zullen zijn. We besluiten met de laatste twee regels uit de perstekst: "In times of loss and loneliness, recorded music has a magical power to lift the spirits, soothe the soul and serves as a great reminder that you are not alone.". Uitstekende compilatie om in deze donkere en soms zware tijden even heerlijk bij weg te dromen over een tijd die wellicht nooit meer weerkeert.

www.faroutrecordings.com

TootArd - Migrant Birds

Waren op voorganger Laissez Passer nog duidelijk invloeden uit de Toeareg-blues te horen, dan sloegen de broertjes Hasan en Rami Nakhleh voor opvolger Migrant Birds een heel andere richting in. Hasan legt uit: "After Laissez Passer, Rami and I started listening to different things, dance music and old disco. When we were little, we had compilations of 80s hits that we played over and over. We didn't know the artists, but we knew all the melodies and harmonies. A lot of that was dance music. Back then, our family had an Arabic synthesizer with the quarter-tones, called a PSR-62, Oriental Model that I loved to play as a kid. My family still has a similar one. I bought an Oriental and began messing around. That was how Migrant Birds was born.". We maken een tijdsprong naar 1980. Je zit in een disco, misschien wel in Beiroet, Cairo, of eender waar in het Midden-Oosten, gehypnotiseerd door de kleuren en de lichten, overweldigd door het geluid van drummachines en synthesizers. De sfeer is bedwelmend... maar die dagen zijn lang voorbij; misschien was het allemaal wel een droom?

Lees verder

Lightning Orchestra - Source And Deliver

Lightning Orchestra is een twaalfkoppig ensemble uit Atlanta, Georgia, rond multi-instrumentalist, vocalist en componist Travis Murphy, dat zichzelf graag omschrijft als "psychedelic bootyshakers". Met deze zes tracks tellende Source And Deliver presenteert het Orchestra nu zijn langspelerdebuut. Murphy vestigde zich in 2013 in Atlanta, na enkele omzwervingen door de Verenigde Staten. Na een korte kennismaking met de lokale muziekscene, waarbij vooral de wekelijkse jam in Elliott Street, een instituut in Atlanta dat al meer dan tien jaar gerund wordt door de wereldvermaarde bassist Kevin Scott, een grote rol speelde omdat hij daar het merendeel van zijn toekomstige bandleden tegen het lijf zou lopen, besloot Travis zijn eigen project op te zetten. Aanvankelijk beperkte het repertoire zich nog tot covers van funknummers uit de jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw, soulclassics en afrobeat, maar vanaf 2016 kwam daar ook eigen materiaal bij en na twee jaar hard labeur is het resultaat deze Source And Deliver.

Lees verder

Junglelyd - Junglelyd

De afgelopen jaren hebben we u met releases van artiesten en bands als La Yegros, Sonido Gallo Negro, Bareto en Cumbia All Stars al bewezen dat het cumbia-genre opnieuw springlevend is in Latijns-Amerika en Junglelyd, een formatie rond DJ Kenneth Rasmussen (die wij leerden kennen dankzij Queens And Kings, hun samenwerking met de Ghanese muzikant Atongo Zumba voor het African Connection project) introduceert nu ook zijn eigen versie in Denemarken. Deze titelloze album is een ware streling voor het oor geworden, met 11 tracks waarin Rasmussen steeds de perfecte balans weet te vinden tussen elektronische beats en analoge instrumenten.

Lees verder

islandman - Kaybola

islandman is niet het pseudoniem van één artiest, maar de naam van een Turks trio uit Istanboel onder leiding van multi-instrumentalist en producer Tolga Böyük. Böyük's muzikale reis begon al op zeer jonge leeftijd, want al op zijn zevende begon hij zich te bekwamen in het bespelen van de saz of baglama: "I think it's the signature sound of these lands. When I want to add a melody, I always refer back to saz, even if I'm playing synth or electric guitar.". Samen met percussionist Eralp Güven en gitarist Erdem Başer produceert Böyük een sound waarvoor het drietal enerzijds de mosterd haalde bij de Amerikaanse singer-songwriter eden ahbez die beschouwd wordt als één van de grondleggers van het exotica-genre, Turkse drum- en percussieveteranen als Can Kozlu of Okay Temiz en hun erfgenamen (BaBa ZuLa), maar waarin ze net zo goed invloeden uit hip-hop, afrobeat, klassieke Indische muziek, balearic beat, dub en meer verwerken.

Lees verder

Edikanfo - The Pace Setters

Het Duitse Out Here Records label nam ons nog maar net mee naar Ghana voor Alewa, het uitstekende debuut van neo-highlife ensemble Santrofi, en ook Glitterbeat Records trekt nu naar de West-Afrikaanse natie met deze heruitgave van 'The Pace Setters', een pareltje van een album van de formatie Edikanfo uit 1981. Het album verscheen destijds op het Londense E.G. Records en werd verrassend genoeg geproduceerd door Brian Eno die in die periode gefascineerd raakte door de sound van Fela Kuti en naar eigen zeggen op zoek was naar "a vision of a psychedelic Africa…". Edikanfo (de vertaling van albumtitel 'The Pace Setters') was een achtkoppige band onder de vleugels van Faisal Helwani, een charismatische impresario die opereerde vanuit de populaire Napoleon Club in Osu, een buitenwijk van Accra. Met debuutalbum The Pace Setters, waarop ze een mix serveerden van progressieve highlife, Afro-funk, disco en psychedelische jazzinvloeden, schoot Edikanfo meteen raak.

Lees verder