Abatwa: Why Did We Stop Growing Tall?

Voor het vierde deel van zijn Hidden Musics reeks trok Ian Brennan deze keer naar Rwanda waar hij kennismaakte met de Abatwa of Batwa, één van een hele reeks pygmee-stammen die verspreid over het gebied van de Grote Meren leven (de term pygmee wordt als eerder pejoratief ervaren, maar er bestaat geen vervangwoord, zoals bij Eskimo's/Inuit bijvoorbeeld wel het geval is) en tegenwoordig helaas maar al te vaak een marginaal bestaan lijden. Gedwongen om hun eeuwenlange nomadenbestaan op te geven, leven veel Batwa tegenwoordig in door de overheid opgetrokken dorpen, waar, net als in veel van de indianenreservaten in de Verenigde Staten, depressie en alcoholmisbruik epidemische vormen aannemen. In de titel van het album stellen de Batwa zelf de pertinente vraag: "Why did we stop growing tall?". Alvast een deel van het antwoord daarop is dat in het verleden de grootste Batwa-vrouwen vaak ontvoerd werden door rivaliserende stammen. In de tracklist onder andere de 19-jarige rapster Rosine Nyiranshimiyimana (Umwana W'umuhanda/The Child From The Streets), Emmanuel Hatungimana (Rwanda Nziza/Beautiful Rwanda), moeder en zoon Ruth Nyiramfumukoye en Patrick Manishimine die beide de umudili, een instrument vergelijkbaar met de Braziliaanse berimbau, bespelen (Umutesi/I'll Follow You Until You Kill Me) en het gehuwde duo Emmanuel Habumuremy en Ange Kamagaju (Ihorere/Stop Crying Now). Naast het net genoemde instrument wordt ook de 11-snarige icyembe, een wat op een surfplank lijkend Rwandees snaarinstrument dat vaak even groot of zelfs groter is dan de Batwa-muzikant die het bespeelt, veelvuldig gebruikt. Alweer een mooi stukje etnografisch veldwerk.

www.glitterbeat.com | www.xmd.nl

Rocqawali - Sufi Spirit

Zoals de naam van de band al aangeeft verenigt Rocqawali het beste van Pakistaanse qawwali en westerse rock. Vocalist Ejaz Sher Ali is bovendien van goeden huize, want de zoon van Ustad Sher Ali (na legende Nusrat Fateh Ali Khan, één van de grootste namen in de Pakistaanse qawwali-scene). Sufi Spirit werd in amper zeven dagen opgenomen in de The Village Recording studio in Kopenhagen, waarbij de focus vooral op jammen en improviseren lag. In de islamitische soefi-traditie wordt muziek gezien als een poort naar het goddelijke; een spiritueel instrument om dichter bij god te komen. Vanuit dat perspectief worden strikte arrangementen of vastgelegde melodielijnen in de qawwali-traditie dan ook vermeden en kiest men eerder voor instinctieve improvisatie. Opener 'Ill Allah' is gebaseerd op een gedicht van Dr. Allama Muhammad Iqbal, een dichter, filosoof en politicus die mee aan de wieg stond van de Tehrik-e-Pakistan of Pakistan Movement (een politiek-religieuze beweging uit de eerste helft van de twintigste eeuw die streefde naar een aparte moslimstaat, wat uiteindelijk leidde tot de opsplitsing van India en Pakistan in 1947). Ali Aakhi is een ode van Wajid Ali Khan aan Hazrat Ali, de schoonzoon van de profeet Mohammed en de eerste imam in de sjiitische islam. Ook Sabh Tun is van dezelfde auteur en verhaalt over de universaliteit van het goddelijke. Dhamaal is dan weer van een wat andere orde, want is een interpretatie van de moderne versie van Dama Dam Mast Qalander, een compositie van de meester van de Pakistaanse filmmuziek Ashiq Hussain. Geslaagde oriëntaals-occidentale kruisbestuiving.

www.rocqawali.com | www.worldmusic.net

La Dinamitaaa - ¡Ay Ay Ay!

De leden van de Franse band La Dinamitaaa (multi-instrumentalist, vocalist, DJ en producer Captain Cumbia, de Colombiaanse zangeres Eleonora, klezmer-klarinettist El Samuel en ex-Jim Murple Memorial bassist Monsieur Jonjon) omschrijven hun sound als cumbia fusion; een eclectische mix van cumbia met invloeden uit hip-hop (Ramène Ta Ganesh, Prende La Vela, Que Calor), reggae/dub (Playa Negra, onze persoonlijke favoriet op ¡Ay Ay Ay!) en de soundstracks van spaghettiwesterns (opener ¿Que Paso Capitan?, het trage Long Way From Home). Het recept werkt hoogst aanstekelijk en debuutalbum ¡Ay Ay Ay! kon ons dan ook meteen overtuigen!

www.ladinamitaaa.wordpress.com | www.vladproductions.fr

Elza - End Of The World Remixes

Een jaar na de release van Elza Soares' alom bejubelde The Woman At The End Of The World album, achtte Mais Um Discos de tijd rijp om ook een remixversie uit te brengen en daarvoor trommelde het label een resem internationale DJ's op. Een naam die zeker niet in het rijtje mocht ontbreken is Gilles Peterson, die samen met Simbad Elza's Pra Fuder opnieuw onder handen nam: "I played the album cut all 2016 and so needed a new version fort his summer! An honor to work once again with my queen of grimy samba.". Andere bijdragen werden onder andere geleverd door de Portugese DJ Marfox (Maria Da Vila Matilde) en Nidia Minaj (Pra Fuder), iZem van Soundway Records (O Canal) en New Yorker Laraaji (opener Coração Do Mar), maar natuurlijk kunnen ook enkele Braziliaanse remixen niet ontbreken en die worden geleverd door Omulu, die het titelnummer onder handen nam, Marginal Men en BadSista (Firmeza?!) en Ricardo Dias Gomes (Solto). Bij aankoop van dit remixalbum krijgt u er trouwens meteen ook de originele tien tracks bovenop!

www.maisumdiscos.com | www.xmd.nl

Carmen Souza - Creology

De definitie van creology (Nederlands: "creolistiek") is eigenlijk "de studie van Creoolse talen", maar op Creology nemen de Kaapverdische Carmen Souza en de Portugese bassist/componist Theo Pascal de luisteraar eerder mee op een muzikale reis doorheen de geschiedenis van de creoolse muziek. Vertrekpunt zijn vroegere Portugese kolonies als Kaapverdië, Mozambique en Angola, om vervolgens de Atlantische Oceaan over te steken en terecht te komen in Brazilië, Cuba en de Verenigde Staten (New Orleans). Een fascinerende ontdekkingsreis die u ritmes als batuque, funana, semba, quilapanga en marrabenta laat ontdekken, bijgebruid met een serieuze scheut jazz (Upa Neguinho, Pretty Eyes, London Night, Kem Ka Tem Cabeca…). Naast eigen nummers staan op Creology ook drie covers: Pretty Eyes van Horace Silver, een naam die Souza steeds weer aanhaalt als één van haar grote inspiratiebronnen, Upa Neguinho, origineel van de Braziliaanse zanger/componist Edu Lobo, en Homem Musica van de Portugees-Mozambikaanse Orlanda Guilande.

www.carmensouza.com | www.galileo-mc.de

Calypso Rose - Far From Home

Beetje vreemd dat we dit geweldige album van calypso-koningin Calypso Rose vorig jaar gemist hebben, maar dat maken we hierbij alsnog goed. Calypso Rose, geboren Linda McCartha Monica Sandy-Lewis in Bethel, Tobago, is een levende legende in haar genre: in 1972 werd ze als eerste de titel "Calypso Queen" te veroveren en zes jaar later voegde ze daar bovendien ook nog eens een bekroning als "Calypso Monarch" (een titel die geen rekening houdt met het geslacht van de artiest en dus zowat gelijk staat aan keizer of keizerin van de calypso) aan toe. En dankzij de hernieuwde belangstelling voor calypso wordt met deze Far From Home haar lange en succesvolle carrière nieuw leven ingeblazen. Producer van dit album was Ivan Duran, met zijn Stonetree Records label in het verleden ook al verantwoordelijk voor de heropleving van de Garifuna-muziek, en het gros van de nummers werden gepend door Kobo Town frontman Drew Gonsalves. Het toeval wilde dan ook nog eens dat Manu Chao net op het juiste moment ontspanning zocht in Port-Of-Spain en uiteindelijk in drie nummers op het album te horen is. Maar Far From Home is meer dan calypso alleen, want Calypso Rose waagt zich op dit album net zo goed aan soca (Zoom Zoom Zoom), mento (Trouble) en ska (titelnummer Far From Home).

Op dinsdag 8 augustus staat Calypso Rose op de het podium van La Madeleine in het kader van het Brussels Summer Festival.

www.calypso-rose.com | www.stonetreerecords.com | www.because.tv

Dirty Undies - We'll See But First We'll Wait

Na het uiteenvallen van de Neerpeltse Neder-skaband Sun To Sheeva in 2012, maakten een aantal bandleden, aangevuld met muzikanten van Dr. Blue Beat en Gerasene Pigs, een doorstart als Dirty Undies. De naam van de band is een verwijzing naar: "Walter, I'm sure there's a reason you brought your dirty undies, man.", een stuk dialoog uit The Big Lebowski, een filmklassieker waarvan de bandleden duidelijk grote fans zijn. De Nederlandstalige lyrics hebben plaatsgemaakt voor Engels en op We'll See But First We'll Wait, het debuutalbum van Dirty Undies, serveert de band een mix van ska en reggae met elementen uit surf (Fisherman), Balkan-brass (City Slang), rockabilly (Big Time), zelfs wat Indische invloeden in afsluiter Gaslamp Radio en voor Bees And Love experimenteren de Limburgers zelfs met dub. Onze favoriet uit de tracklist: het stevig uptempo feestnummer Warning waarin de stem van drummer/vocalist Terry Beks bijna iets vrouwelijks krijgt. Extra voordeel: voor een feestje met Dirty Undies hoef je dus zelfs geen proper ondergoed aan!

www.dirtyundies.be

Jupiter & Okwess - Kin Sonic

Vier jaar na de release van het meer dan uitstekende Hotel Univers is Jean-Pierre Bokondi, beter bekend als Jupiter, terug met deze Kin Sonic (vrij vertaald: "de sound van Kinshasa"), geproduceerd door Marc-Antoine Moreau (zie ook Amadou & Mariam en Songhoy Blues) en François Gouverneur. Voor het album werkte Jupiter onder andere samen met Damon Albarn en Warren Ellis (Nick Cave and the Bad Seeds) en voor het hoesontwerp kon hij zelfs rekenen op Robert del Naja aka 3D van Massive Attack (van wie gefluisterd wordt dat hij wel eens de illustere Banksy zou kunnen zijn). 3D stond zijn gage trouwens af aan La Fondation Etoile du Congo, een organisatie die zich bezighoudt met de opvang van straatkinderen en waarvan Jupiter de ambassadeur is. Een nummer op Kin Sonic dat daar perfect bij aansluit is Le Temps Passé, een nummer dat drummer Montana schreef over de zware taak om kinderen op te voeden in de harde realiteit van Kinshasa. In datzelfde nummer is ook de stem van actrice/regisseuse Sandrine Bonnaire te horen die voorleest uit Bandoki ("de tovenaars"), een boek van de Afrikaanse auteur en filosoof Zamenga Batukezanga, net als Jupiter een bewoner van de Lemba-wijk in Kinshasa. Met de toepasselijke opener Hello heet Jupiter ons welkom op dit nieuwe album, maar de top tracks op Kin Sonic zijn wat ondergetekende betreft Ofakombolo en Ekombe, allebei nummers waarop stilstaan geen optie is. Jupiter & Okwess bewijzen met Kin Sonic opnieuw dat ze het strafste zijn wat Kinshasa op dit moment te bieden heeft. Stevig Congolees feestje!

Jupiter & Okwess staan op zondag 2 juli op de Green Stage van Couleur Café!

www.glitterbeat.com

Nomade Orquestra - Entremundos

Met deze Entremundos zorgt Nomade Orquestra voor een opvolger voor hun vorig jaar verschenen titelloze debuut. Het tienkoppige orkest uit São Paulo verkent op dit album verder hun zelfgecreëerde tussenwereld waar genres als jazz, funk, soul, afrobeat, Ethio-jazz, dub en hip-hop vlotjes in elkaar overlopen. Met opener Jardim De Zaira brengt de band ode aan de buurt in de zogenaamde ABC regio (een geïndustrialiseerd gebied in de buitenwijken van São Paulo, zich uitstrekkend over de steden Santo André, São Bernardo do Campo en São Caetano do Sul) waar ze altijd samenkomen om te repeteren. Voor Rinoceronte Blues, waarin een hoofdrol is weggelegd voor een bluesy hill-billy harmonica, neemt de band ons dan weer mee naar een swingende jazz-club in New Orleans, met Madame Butterfly laveren ze heen en weer tussen funk en jazz, en Felag Megu is dan weer duidelijk beïnvloed door de Ethio-jazz van grootmeester Mulatu Astatke (zie ook het spookachtige Deliriuns) en de woestijnblues van Toeareg-groepen als Tinariwen. Eindigen doet het orkest met de bezwerende voodoo-trance van Olho Do Tempo (nog gevolgd door hidden track Travessia). Eigenlijk vat de hoesillustratie, een werk van Pedro H. Ladeira, dit fascinerende caleidoscopische album perfect samen!

www.nomadeorquestra.com.br | www.faroutrecordings.com

Sabrina Malheiros - Clareia

Ondergetekende leerde Sabrina Malheiros, dochter van Azymuth bassist Alex Malheiros, twee jaar geleden kennen toen Far Out Recordings ter gelegenheid van de tiende verjaardag van haar debuutalbum Equilibria met een deluxe heruitgave kwam aanzetten. En nu is er dus Clareia, een splinternieuw 11 tracks tellend album dat opnieuw geproduceerd werd door Daniel 'Venom' Maunick (zoon van Incognito-frontman Jean-Paul 'Bluey' Maunick). Waar wij vorige keer Malheiro's sound nog omschreven als een mix van bossa nova, samba, hip-hop, r&b en jazz, dan neigen de nummers op Clareia eerder naar funk en disco (opener Celebrar, Sol, Ceu E Mar, Renascera, Porto Do Sol), natuurlijk nog steeds met die onmiskenbare samba-toets (titelnummer Clareia, Vai, Maria). Het resultaat is een haast perfecte Braziliaanse zomersoundtrack die je zo naar een caipirinha op het strand van Ipanema zal doen verlangen!

www.sabrinamalheiros.com | www.faroutrecordings.com

Professor Wouassa - Grow Yes Yes!

Het afrobeatgenre lijkt nu echt stilaan tot in elke uithoek van de wereld doorgedrongen te zijn. Voor deze Grow Yes Yes! moeten we in het Zwitserse Lausanne zijn, de thuishaven van Professor Wouassa, een elfkoppige band die zich op dit album zowel aan afrobeat (Doumadem, Touki…) als highlife (Serema) waagt en waarbij vocalisten Thaïs Diarra, zelf van Zwitser-Malinese afkomst, en de uit Senegal afkomstige Mamadou Jim, afwisselen tussen (Pidgin) Engels, Bambara en Wolof. Dat ze bovendien grote namen als Ebo Taylor (opener Serema) en Seun Kuti (het traag groovende meer dan tien minuten durende Sunu Reo) konden overtuigen om een bijdrage te leveren, bewijst het kunnen van deze Zwitsers. Alweer een Afro-groove release van de bovenste plank!

www.professorwouassa.com | www.matasunarecords.com

Ruben Gonzalez - Introducing… Ruben Gonzalez

Twintig (!) jaar na de release van Introducing… Ruben Gonzalez, in 1997 nog het solodebuut van de toen zevenenzeventigjarige Cubaanse pianist die door Ry Cooder nog omschreven werd als: "The greatest piano soloist I have ever heard in my life. He's like a Cuban cross between Thelonious Monk and Felix the Cat.", komt World Circuit met een deluxe heruitgave en dat zowel op CD als vinyl. De tracklist voor deze nieuwe editie werd lichtjes aangepast; zo krijgt u nu extended versions van zowel Cumbanchero, Tres Lindas Cubanas als Tumbao te horen en werd helemaal op het eind nog Descarga Ruben Y Cachaito, een tot nog toe onuitgegeven duet met contrabassist Orlando 'Cachaito' Lopez, toegevoegd. Deze heruitgave moet trouwens min of meer samenvallen met de release van Buena Vista Social Club: Adios, een nieuwe documentaire die meteen ook het definitieve afscheid van de legendarische Cubaanse band inluidt. Meer dan verdiende re-issue van een Cubaanse grootmeester!

www.worldcircuit.co.uk

Sväng - Hauptbahnhof

Op muzikaal vlak heeft Finland ons al meer dan eens verbaasd en met Sväng is dat zeker niet anders. Dit kwartet, bestaande uit Eero GrundStröm, Jouko Kyhälä, Pasi Leino en Eero Turkka (allemaal oud-alumni van de befaamde Sibelius Academy in Helsinki) werd opgericht in 2003 en focust volledig op de mondharmonica in al zijn vormen (waaronder zelfs een Harmonetta, een combinatie van een harmonica en een melodica, en een zware basharmonica). Het leverde het viertal alvast de bijnaam "harmonica-equivalent van het Kronos Quartet" op. Oprichter Jouko Kyhälä beschrijft de muziek van Sväng als volgt: "Our background comes from our country's history. Finland lies between the east and the west. Both melancholic Russians as well as cheerful Swedes used to dominate the country. Hence both aspects are present in Finnish mentality and music alike. We have a deep passion for minor tonality with all its wistfulness. At the same time we also have a lot of joie de vivre.". Op Hauptbahnhof, alweer de zesde langspeler van de band, zowel interpretaties van Finse tangos als Balkanritmes en zelfs harmonicaversies van een wals uit de Japanse animefilm Howl's Moving Castle (Hayao Miyazaki, 2004) en Hedwig's Theme uit Harry Potter. Sväng levert het bewijs dat ook focussen op één enkel instrument allesbehalve saai hoeft te zijn.

www.svang.fi | www.galileo-mc.de

Quantic & Nidia Gongora - Curao

Voor Curao ("geneesmiddel") sloeg de muzikale duizendpoot Will 'Quantic' Holland (The Quantic Soul Orchestra, Combo Barbaro, Flowering Inferno, Ondatropica…) deze keer de handen ineen met Nidia Gongora, frontvrouw bij Grupo Canalon en vooral bekend als de stem van de marimba-muziek uit de zuidelijke Pacifische regio van Colombia. Will leerde Nidia's stem een beetje tegen wil en dank kennen, omdat één van zijn buren in het appartementsgebouw in Cali waar hij een flat betrok, blijkbaar maar niet genoeg kreeg van een nummer van Grupo Canalon en er dan maar niet beter op vond dan het eindeloos op repeat af te spelen. Maar Holland realiseerde zich meteen dat de stem die hij hoorde iets magisch had en ging op zoek naar de zangeres uit Timbiqui, een afgelegen rivierdorp met een Afro-Colombiaanse gemeenschap (waaraan Nidia ode brengt in Un Conto A Mi Terra). Voor Curao mixte Quantic de traditionele nummers van Gongora met moderne elektronica en beats, of zoals Nidia het zelf samenvat: "You have to be very careful to keep a balance, so that this music will not lose its feeling and significance, but by performing songs from the indigenous and ancestral style, and recreating them through modern and dynamic sounds, I feel I can expose this musical proposition to a global space.". Opener E Ye Ye is een ode aan de overvloed aan gewassen en delicatessen die de Pacifische regio voortbrengt en op datzelfde thema wordt voortgeborduurd in Ojos Vicheros, een nummer over de vreugde die gebruikers van de lokale suikerrietbrandewijn viche ervaren. Een stuk spiritueler wordt het met Dios Promete, een lofrede aan God, en Maria No Me Llevo doet hetzelfde voor de Heilige Maagd Maria. Het dubby Dub Del Pacifico is het eerste nummer dat Quantic en Nidia samen opnamen, verschijnt hier in een geremixte versie en vat de mix van Katholieke mystiek en inheemse ceremonieën in de Afro-Colombiaanse gemeenschap mooi samen. Bezwerend mooie mix van Afro-Colombiaanse traditie en moderne elektronica!

www.quantic.org | www.tru-thoughts.co.uk

Oté Maloya: The Birth Of Electric Maloya On Réunion Island 1975-1986

Met deze Oté Maloya, de eerste internationale compilatie waarop de elektrische maloya uit de jaren zeventig van de vorige eeuw centraal staat, zorgt het Réunionse DJ-duo La Basse Tropicale voor een opvolger voor het vorig jaar verschenen Soul Sok Séga. Maloya of séga was origineel een verzamelnaam voor de liederen, dansen en de muziek van de slaven op de suikerrietplantages van Réunion. In de maloya-ceremonies (het woord heeft verschillende betekenissen in de vele Oost-Afrikaanse talen: in Mozambique, betekent maloya "bezwering" en "hekserij", in Zimbabwe: "grote tovenaar", en in Madagaskar betekent maloy aho dan weer: "praten, zeggen wat men te zeggen heeft") werden de voorvaderen geëerd en bemiddeld tussen de levenden en de doden. Vanaf de jaren dertig van de vorige eeuw raakt het genre meer en meer ingeburgerd als ook de Frans-Réunionse folklorist Georges Fourcade maloya-nummers begint te spelen. In de jaren zestig werd het genre nog een tijdje gebruikt als protestmuziek, maar in de seventies begon een heel nieuwe generatie met maloya te experimenteren en naast traditionele maloya-instrumenten als de kayamb, de bobre, de sati of de pikèr ook een westers instrumentarium te gebruiken. Een van de bekendste formaties uit die periode was Caméléon, een band die met La Rosée Si Feuilles Songes deze compilatie ook op gang mag trekken. Uitstekende inkijk op een wellicht minder bekend hoofdstuk uit de wereldmuziekgeschiedenis.

www.strut-records.com

Lolomis - Boukane

Bij het beluisteren van Boukane, het tweede album van Lolomis, een kwartet dat zowel wortels in Brussel als in Parijs heeft, moesten we het ene moment aan Zap Mama (Hababa), dan weer aan Amina Annabi (Pourquoi N'es Tu Pas Là?), en af en toe ook aan de Finse folksensatie Värttinä (Margaret) denken. Lolomis slaagt erin om op een ongedwongen manier genres als folk, zigeunermuziek, hip-hop (Paaradi) en zelfs metal (Naka) in elkaar te laten overvloeien. Meer dan hun stem, enkele fluiten, percussie en een Tiroolse harp hebben Romane Claudel Ferragni (die afwisselt tussen Russisch, Bosnisch, Duits, Roemeens, Romani, Tamil, Engels, Portugees en Turks!), Stelios Lazarou, Elodie Messner en Louis Delignon daar niet voor nodig, al nodigden ze voor Boukane toch enkele gasten uit: in Nicht Vergessen is ook de stem van Marie-Pascale Dubé, een specialiste in de vocale technieken van de Inuit te horen, voor Paaradi nodigde de band rapper Mr. E uit, en in afsluiter Toundra wordt het instrumentarium van Lolomis versterkt met de klarinet van Yom. Bezwerend eclectisch album.

www.lolomis.net | www.budamusique.com | www.xmd.nl

Ghalia Benali & Mââk - MwSOUL

De Belgisch-Tunesische Ghalia Benali haalde de inspiratie voor MwSOUL, een album dat ze zelf omschrijft als haar meest spirituele en soefistische tot nog toe, bij de gebeurtenissen tijdens de Arabische Lente van 2010. Mwsoul-in, opener en titelnummer van het album, dat zich laat vertalen als "verbondenheid", is gebaseerd op een gedicht van de Egyptische dichter Abdallah Ghoneem. Naast werk van Ghoneem, zijn op MwSOUL nog pennenvruchten van andere jonge leeuwen en leeuwinnen uit het Midden-Oosten terug te vinden: Mostafa Ibrahim is een ander jong Egyptisch talent (No Anger), Lamia Abass is een jonge Iraakse schrijfster die tegenwoordig in Londen woont (The Fortune Teller), en Hani Nadeem is een in Saudi-Arabië levende Syrische auteur (Here And Beyond). Een uitzondering vormt Antidote, dat gebaseerd is op een gedicht van de twaalfde-eeuwse Perzische filosoof Shahab al-Din Yahya ibn Habash Suhrawardi. Maar de rode draad doorheen al de nummers op MwSOUL is de tijdloze zoektocht naar verbondenheid en liefde. Naast de oud van Moufadhel Adhoum, overheersen op MwSOUL vooral de blazers van Mââk (Laurent Blondiau - trompet, Guillaume Orti - saxofoon, Jeroen Van Herzele - saxofoon, Michel Massot - trombone/tuba). Arabische poëzie overgoten met een mix van jazz en brassband.

www.ghaliabenali.com | www.dewerfrecords.be

They Must Be Crazy - Mother Nature

Mother Nature is het langspelerdebuut van They Must Be Crazy, een zestienkoppige Portugese afrobeat-ensemble samengesteld uit muzikanten dien hun sporen al verdienden bij acts als Tabanka Djaz, Sara Tavares, Selma Uamusse, Voodoo Marmelade en Pás de Problème. Mother Nature werd deels opgenomen in de historische Namouche Studios in Lissabon. Lead vocalist Pacas wisselt af tussen Engels, Portugees en een enkele keer ook wat Angolees Kimbundu (intro Muxima, Catumbela, Jinguba) en A Voz E A Arma opent dan weer met een beetje Frans: "Dans une bande de quinze, tout le monde est fou. Tu dois sentir le beat pour danser avec nous." (een verwijzing naar de tijd dat de band nog uit 15 in plaats van 16 muzikanten bestond). Mother Nature opent met Muxima (Kimbundu voor "hart"), geen afrobeat, maar opzwepende Afrikaanse percussieritmes, maar met Can Not See barst het afrobeat-feestje dan in alle hevigheid los. Onze twee favorieten uit de tracklist zijn Jinguba, waarin een hoofdrol is weggelegd voor de fluit van João Nunes en Pacas het heeft over het klaarmaken van jinguba, Angolese pindabroodjes, en afsluiter Sinnerman, een meer dan tien minuten durend nummer dat eindigt in een betoverende mbira-solo door Iuri Oliveira. Uitstekende aanvulling in de Europese afrobeat-familie!

Jewish Monkeys - High Words

Zelf omschrijven Jewish Monkeys hun sound het liefst als: "Yiddisch music meets The Marx Brothers!". In hun satirische mix van klezmer, punk en rock, waarbij ze in plaats van met anderen te lachen kiezen voor de Joodse traditie van zelfspot. Ook de naam van de band, die in sommige Arabische landen geldt als één van de meest beledigende scheldnamen die men joden toedicht, moet in diezelfde hoek gezocht worden: "We can do that as Jews! It's always been our right to dare to be politically incorrect and mock our own Jewishness. But in the end, we are looking for what unites us rather than what divides us.". Het verhaal achter Jewish Monkeys begint bij Jossi Reich en Ronni Boiko, twee jeugdvrienden die elkaar leerden kennen bij het jongenskoor van de Westend Synagoge in Frankfurt, maar beiden ondertussen al meer dan dertig jaar in Israël vertoeven. Samen met Gael Zaidner (vocals) en Ran Bagno (accordeon, toetsen) begonnen ze hun muzikale ideeën vorm te geven en dat leverde in 2014 al het langspelerdebuut Mania Regressia op. Om het geheel ook live genoeg substantie te geven, werden nog andere muzikanten aan boord gehaald (Henry Vered - drums, Yoii Baum - bas, Omer Hershman - gitaar, Moran Baron - trombone) en ondertussen zijn de Jewish Monkeys een achtkoppig gezelschap. Het titelnummer van dit nieuwe album is een aanklacht tegen het establishment dat het volk opnieuw probeert te sussen met het soort demagogie die we al kennen uit de laatste wereldoorlog in plaats van te focussen op echte problemen zoals ongelijkheid en ecologie. Maar dat het ook luchtiger kan bewijst de band dan weer met Alte Kacker (vrij vertaald: "oude zak"), een cynisch nummer over onwaardig ouder worden. Anarcho klezmer met een knipoog!

www.greedyforbestmusic.com | www.xmd.nl

Elemotho - Beautiful World

Gaalelekwe Richardo Mosimane aka. Elemotho is een singer-songwriter uit Namibië, een nog relatief jonge Afrikaanse natie die pas de onafhankelijkheid verwierf in 1990, nadat het eerst de Duitse kolonie Duits-Zuidwest-Afrika was en later het Zuid-Afrikaanse bewindsgebied Zuidwest-Afrika werd. Over zijn muziek zegt Elemotho zelf het volgende: "I grew up with storytelling around the fire and that has inspired me to create something that could make you dance as well as listen, smile as well as cry, find peace as well as wisdom.". Beautiful World opent met Ga Lo Itse ("we weten het niet"), een gedicht van Elemotho dat voor de gelegenheid vertolkt wordt door Naita Hishoono. Naast eigen nummers zijn op Beautiful World ook twee Namibische traditionals terug te vinden: Sediegi, Tswana voor: "Raak niet van het pad af!" of "Laat je niet afleiden!", een nummer dat in Namibië vaak bij begrafenisplechtigheden te horen is, en Kuruman, een traditional die zowel in Namibië, Botswana als Zuid-Afrika bekend is en gezongen wordt om te waarschuwen voor de gevaren van een tocht door de Kalahari. Voor dat laatste nummer werkte Elemotho samen met het Makgona Ngwao Cultural Group Choir en die gaven Kuruman een beetje het cachet van Nkosi Sikelel' iAfrika, de negentiende-eeuwse hymne van Enoch Sontonga die in de jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw uitgroeide tot een pan-Afrikaans bevrijdingslied en nog steeds een onderdeel van het Zuid-Afrikaanse volkslied uitmaakt. Namibië mag dan één van de dunst bevolkte naties in Afrika zijn en grotendeels uit woestijngebied bestaan, dat wil daarom niet zeggen dat ze er niet met hun tijd meegaan; zoals Elemotho bewijst in het jazzy Remember, waarin hij oproept om de wereld van Facebook en Twitter opnieuw in te ruilen voor de werkelijkheid. Af en toe deed de Namibiër ons wat aan de Zuid-Afrikaanse superster Johnny Clegg denken en dat is nergens meer zo dan in Viva. Elemotho vat Beautiful World graag samen als: "…a soundtrack of hope, optimism, freedom and positivity in a world that is slowly leaning towards cynicism and negativity.". Hij mag het daar dan enkel over het titelnummer hebben, voor ons vat dit citaat dit album perfect samen. Feelgood music uit de zuidwestelijke punt van Afrika!

www.elemotho.com | www.arcmusic.co.uk