Miriam Makeba - Pata Pata: Definitive Remastered Edition

Sommige albums zijn zo iconisch dat ze nog weinig introductie behoeven. Neem nu deze Pata Pata, het internationale doorbraakalbum van Mama Africa Miriam Makeba dat origineel in 1966 verscheen op het Amerikaanse Reprise Records label en waarvoor ze begeleid werd door Harry Bellafonte, ondertussen al tientallen keren heruitgegeven. Strut Records koos er voor deze Pata Pata: Definitive Remastered Edition voor om zowel de mono- als stereoversies van de nummers in de tracklist op te nemen, iets wat vooral echte audiofielen zal plezieren, maar niet meteen een enorme muzikale meerwaarde oplevert. De Engelstalige nummers op Pata Pata (What Is Love, Ring Bell, Ring Bell) klinken na zoveel jaren wat naïef en gedateerd (lees: ademen nog de onschuld van de flowerpower beweging), maar Makeba's nummers in het Xhosa hebben de tand des tijds wonderwel doorstaan. Een uitzondering op het voorgaande is wellicht het atmosferische West Wind, dat later nog gecoverd werd door Nina Simone.

Lees verder

Dub Colossus - Dr Strangedub, Or How I Learned To Stop Worrying And Dub The Bomb

Het was wat stil geworden rond Dub Colossus, het hobbyproject van Nick 'Dubulah' Page. Met goede redenen trouwens: de man kreeg af te rekenen met serieuze gezondheidsproblemen en besloot daarna om dat nieuwe album volledig zelf te financieren en een crowdfundingactie op touw te zetten. Voor Dr Strangedub, Or How I Learned To Stop Worrying And Dub The Bomb, een titel die in het licht van Dubulah's eigen situatie natuurlijk wel kan tellen, maar die natuurlijk ook een knipoog is naar Dr Strangelove or: How I learned To Stop Worrying and Love the Bomb, de cultklassieker van Stanley Kubrick uit 1964 met Peter Sellers in de hoofdrol, en volgens Page: "…a reflection on the strange Trumpanonic-Brexiting coldwar 3 weirdness presently ongoing…", herwerkte Nick zes tracks uit Addis To Omega (titelnummer Addis To Omega, Keep On Rocking, Fight Back, Orpheus Underground, Family Man en A Voice), stuk voor stuk uitstekende dubversies van de vocal cuts op het vorige album, en voegde daar nog eens acht nieuwe composities aan toe.

Lees verder

BaBa ZuLa - Derín Derín

Als we de dubbele compilatie XX uit 2017 even buiten beschouwing laten, is deze Derín Derín (Turks voor "diep, diep") de eerste langspeler van het Turkse muzikale rebellencollectief BaBa ZuLa in zowat 5 jaar. Wij mogen hun mix van Turkse psychedelica, Anatolische folk met invloeden uit de Duitse krautrock dan beschouwen als een rebelse muzikale anti-beweging in het Turkije van Erdogan, maar zelf zien de leden van BaBa ZuLa hun muziek eerder als kunst, zoals oprichter, vocalist en saz-speler Osman Murat Ertel verklaart: "Art is our language. We're an art group! My father and my uncle were artists. I grew up watching and hearing them. I learned that the barriers between (different) areas of art can be broken. I think there's a consciousness awakening, but it will take time to grow. We keep pushing!". Het instrumentale gedeelte van dit album evolueerde uit muziek die BaBa ZuLa componeerde voor een documentaire over valken: "We learned a lot about the birds while we were making the soundtrack. After we'd completed it, we began to think about new layers and elements we could add.". Het recept van de band is doorheen de jaren alsmaar meer gelaagd geworden. Zo werkte de band voor XX nauw samen met dubmeester Mad Professor en is dus ook dat genre deel gaan uitmaken van de sound van BaBa ZuLa.

Lees verder

Habib Koite - Kharifa

Zowat vijfentwintig jaar na zijn langspelerdebuut Muso Ko en vijf jaar na voorganger Soô is de Malinese bard Habib Koite terug met Kharifa. De sound van Koite is doorheen de jaren duidelijk verfijnder geworden, maar aan de formule werd weinig of niet gemorreld. Wat op Kharifa (Bambara voor "wat we je toevertrouwen", een oproep aan elk individu om zijn of haar verantwoordelijkheid op te nemen in de samenleving) dan ook vooral opvalt zijn de samenwerkingen met onder andere Toumani Diabate (wiens kora te horen is in Forever), Amy Sacko, de echtgenote van Bassekou Kouyate en lead-vocaliste in diens band Ngoni Ba, maar ook Koite's neef M'Bouillé Koite en Habib's zoon Cheik Tidiane Koite, of nog de Guineese gitaarlegende Sekou 'Bembeya' Diabaté (medeoprichter van het legendarische Bembeya Jazz, wiens slidegitaar te horen is in Forever). Veteraan Boubacar Traore is dan wel niet te horen op Kharifa, maar schreef mee aan Ntolognon (dat zich toepasselijk laat vertalen als "vriendschap").

Lees verder

Tinariwen - Amadjar

Het verhaal achter deze Amadjar (Tamasheq voor "onbekende bezoeker") begint in oktober 2018 op het Taragalte Festival voor nomadische culturen in de Marokkaanse Sahara. Na hun set op het festival reden de leden van Tinariwen meteen door richting Nouakchott, de hoofdstad van Mauritanië, een trip van bijna twee weken. Elke avond hield de karavaan ergens halt en begonnen de verschillende muzikanten onder de prachtige open sterrenhemel te werken aan de fundamenten voor deze langspeler. Eenmaal op hun bestemming trokken ze twee weken lang de Mauritaanse woestijn in vergezeld door de Moorse griot Noura Mint Seymali en haar echtgenoot, gitarist Jeich Ould Chigaly.

Lees verder

Marcos Valle - Sempre

Sempre mag dan een splinternieuwe langspeler van de Braziliaanse veteraan Marcos Valle zijn, dit album klinkt alsof het in de jaren zeventig of tachtig van de vorige eeuw geproduceerd werd. Voor de juiste sound haalde Valle onder andere Azymuth-bassist Alex Malheiros, trompettist Jesse Sadoc, al jaren één van zijn vaste muzikale kompanen, en percussionist Armando Marcal aan boord. Het geheel werd dan ook nog eens geproduceerd door Daniel Maunick (zoon van Incognito-frontman Bluey). Het resultaat is een langspeler vol vintage klinkende disco (opener Olha Quem Tá Chegando), cosmic samba (Odisséia) en late-night jazz-funk (Odisséia, het bijna als West-Coast funk klinkende Distância), met als orgelpunt het negen minuten durende Odisséia dat van jazz-funk langzaam evolueert naar psychedelische samba. Sempre telt 9 nieuwe tracks en besluit met instrumentale versies van Alma en Minha Romã. Braziliaanse samba-disco-funk voor de eeuwigheid!

www.faroutrecordings.com

Ekiti Sound - Abeg No Vex

Met Ekiti Sound creëerde de in Londen gevestigde Nigeriaanse muzikant, vocalist en producer Leke 'Chif' Awoyinka een muzikale dialoog tussen twee wereldsteden: Londen en Lagos. Die dualiteit zet zich zowel inhoudelijk als stilistisch door over het hele album, want Abeg No Vex (pidgin-Engels voor: "Don't be angry!" of "Wees niet boos!") gaat niet enkel over Londen versus Lagos, maar ook over yin versus yang, universitair tegenover ongediplomeerde, straatcultuur versus haute couture, en zelfs het platteland van Nigeria (de naam van het project is een knipoog naar Ekiti, de staat in het zuidwesten van Nigeria waar Leke's vader vandaan komt) versus de chaos van de grootstad Lagos (waar Chif's moeder woonde). Chif pendelt al jaren heen en weer tussen de twee steden en werkte nog een tijdje als sound editor in Nollywood, de bloeiende filmindustrie in Nigeria, de bekende Pinewood Studios in het Verenigd Koninkrijk, en is de drijvende kracht achter de Lagos Music Conference, de eerste internationale Afrikaanse muziekbeurs. Leke omschrijft Abeg No Vex als: "…the soundtrack to the new diaspora, actively creating a new narrative for the modern African experience with a global perspective." waarvoor hij zowel inspiratie putte uit squat parties in Oost-Londen als sessies in Fela Kuti's Shrine in Ikeja.

Lees verder

Arrels De Gràcia - Remena, Nen!

De nummers op deze Remena, Nen! (vrij vertaald uit het Catalaans: "dans kind!") behoren tot het collectieve geheugen van de Catalanen en gaan tot wel drie of vier generaties terug. In hun oorspronkelijke vorm doken ze voor het eerst op in de jaren twintig van de vorige eeuw, vereeuwigd door artiesten als Pilar Alonso en Mercè Serós en werden in 1970 nieuw leven ingeblazen op het album Remena Nena van Guillermo Motta. Arrels De Gràcia (Catalaans voor "wortels in Gràcia", verwijzend naar het district Gràcia, een stadsdeel van Barcelona dat een belangrijke rol speelde in de ontwikkeling van de rumba catalana), een band rond voalist/gitarist Jonatan Ximenis, bassis Tony Reyes, Núria Garcia op viool, Laura Santos, Chiqui Amaya en Fanny Hebrard op backing vocals en Jack Chakatanga op gitaar en percussie, nam het album vol evergreens nu opnieuw op en stak de nummers met de toestemming van Motta in een rumba catalana jasje. Stukje Catalaanse muziekgeschiedenis in een aanstekelijk nieuw jasje!

www.satelitek.com | www.xmd.nl

Dhoad - Times Of Maharajas

Dhoad is een kleurrijke zigeunerfanfare uit de deelstaat Rajasthan in het noordwesten van India grenzend aan Pakistan, vernoemd naar de maharadja's (vertaald uit het Sanskriet: "grote heersers") die er eeuwenlang de plak zwaaiden (zie ook de titel van dit album). Bandleider en tabla-speler Rahis Bharti kreeg zijn muzikale erfenis met de paplepel mee van zijn vader Ustad Rafeek, die op zijn beurt het vak leerde van zijn grootvader Ustad Rasool Buxkhan. Maar de hele familiale muziektraditie gaat wel zeven generaties terug, toen de voorouders van Rahis en zijn broers Teepu Khan (tabla en vocals), Sanjay Khan (lead vocals en harmonium) en Amrat Hussain (tabla), de kost verdienden met het opvrolijken van het hof bij feestelijke gelegenheden als geboortes, trouwerijen en religieuze ceremoniën. In de tracklist zijn dan ook echo's uit die geschiedenis te horen in de vorm van Sona Ra Button Banna, waarin de geboorte van een prins gevierd wordt, Dhanra Saheba Ji, over de aankomst van een bruidsstoet, of Janwariyo (Romantic Peacock), waarin de pauw zowel staat voor de komst van het regenseizoen, een symbool van weelde, als een teruggekeerde geliefde symboliseert. Dat klinkt de ene keer opzwepend (Breathing Under The Water, Janwariyo/Romantic Peacock, afsluiter Begha Ghara Ayo/Maharani Longing For Maharaja) en dan weer bezwerend (Dhanra Saheba Ji/Dream Wedding, Lullaby, Nagar Bêle/Never Let You Go…). Indisch muzikaal werelderfgoed!

www.dhoad.com | www.arcmusic.co.uk

Azmari - Ekera EP

Met hun Brusselse stadsgenoten van Azmari - Amhaars voor een Ethiopische zanger of muzikant vergelijkbaar met een Europese bard of een West-Afrikaanse griot - hebben de heren van Black Flower er een muzikaal broertje bij! De zeskoppige band werd opgericht in 2015 en stelt met Ekera, een term uit de Ethiopische Oromo-cultuur die verwijst naar het hiernamaals of de onderwereld, een eerste 6 tracks tellende EP voor. Haalde de band aanvankelijk zijn inspiratie nog vooral uit de uitmuntende Ethiopiques-reeks van Francis Falceto, dan liet een concertenreeks in Istanbul hen in de lente van 2018 ook kennismaken met de Turkse psychedelische rock uit de jaren zestig van de vorige eeuw, en deden ook instrumenten als de ney en de ba%u011Flama of saz hun intrede in het repertoire van Azmari. Ondertussen citeren ze bands en artiesten als Okay Temiz, Herbie Hancock, Cymande, The Heliocentrics, Fela Kuti, John Berberian en The Soul Jazz Orchestra als lichtende voorbeelden.

Lees verder

Danças Ocultas - Dentro Desse Mar

Het Portugese accordeonkwartet Danças Ocultas viert dit jaar zijn dertigjarige bestaan en dan willen muzikanten hun horizonten wel eens verruimen. Dat mag u in het geval van deze Dentro Desse Mar (Portugees voor "in deze zee") zeer letterlijk nemen, want voor dit album sloegen Artur Fernandes, Filipe Cal, Filipe Ricardo en Francisco Miguel São niet alleen de handen ineen met de Braziliaanse cellist, componist en producer Jaques Morelenbaum, jazzdrummer Robertinho Silva, percussionisten Marcelo Costa, Paulo Braga en Marcos Suzano, pianist David Feldman, gitaristen Lula Galvão en Rogério Caetano, mandoline en cavaquinho-speler Luis Barcelos en vocalisten Zelia Duncan, Carminho en Dora Morelenbaum, maar voor de opnames trok het viertal ook naar de Caso do Mato Studios in Rio de Janeiro. Het resultaat is een grotendeels instrumentaal album waarmee Danças Ocultas een muzikale brug slaat tussen Lissabon en Rio de Janeiro, cultureel nauw verwant, maar van elkaar gescheiden door de enorme Atlantische Oceaan, maar: "An ocean is also a sea of sounds and the instrument can be our ship.". Fascinerende Portugees-Braziliaanse accordeon 2.0 trip, die de ene keer klinkt als een filmische soundscape (opener Azáfama, Caixinha De Música), vervolgens de neo bossa toer opgaat (As Viajantes met Zelia Duncan), dan weer als heerlijk melancholische fado (O Teu Olhar met Carminho), of speels zoals in Búzios of Sorriso.

Lees verder

Gili Yalo - Made In Amharica EP

Na het succes van zijn vorig jaar verschenen titelloze debuutalbum, sloeg Gili Yalo voor deze Made In Amharica EP de handen in elkaar met Niles City Sound, een Amerikaans productieteam bestaande uit Josh Black, Austin Jenkins en Chris Vivion. De titel van de EP is dan ook een woordspeling waarmee Yalo naar het Amhaars, de lingua franca in Ethiopië, verwijst, maar die tegelijk kan gelezen worden als "made in America". In de tracklist 4 nummers, waarvan de Engelstalige afsluiter Heart Of Gold ons iets minder lag, maar ook Sew Lesew, over het tonen van menselijkheid tegenover anderen, waarin Gili verwijst naar de huidige vluchtelingencrisis, landsgrenzen en discriminatie van nieuwkomers (iets wat hij als Ethiopische migrant in Israel zelf aan den lijve mocht ondervinden), en tenslotte ook nog Zelel Zelel, een cover van het gelijknamige nummer dat in de jaren tachtig van de vorige eeuw een grote hit was voor Aregahegn Worash en verhaalt over twee ex-geliefden die elkaar opnieuw treffen op de dansvloer. Heerlijk tussendoortje van onze favoriete Falasha!

Lees verder

Newen Afrobeat - Curiche

Ondergetekende leerde de Chileense afrobeat van Newen Afrobeat in 2017 kennen dankzij de release van de 2 tracks tellende Newen Plays Fela EP, maar nu is de vijftienkoppige band terug met Curiche, een nieuw 7 nummers tellend album. Die titel betekent "zwarte mensen" in het Mapudungun, de taal van de inheemse Mapuche-bevolking in Chili, en in het gelijknamige nummer belicht de band de verborgen of toch weinig bekende geschiedenis van de zwarte minderheid in Chili. Ook Chaltumay ("bedankt") is Mapudungun en een ode aan de bedreigde traditionele Mapuche-cultuur. Maar zoals de prachtige hoesafbeelding al illustreert (een werk van de Chileense tattoo-artieste Camila Fuentes) is Curiche ook een eerbetoon aan de vrouw geworden, gestalte gegeven door lead vocaliste María Francisca Riquelme (sowieso al een zeldzaamheid op afrobeatgebied) en gekristalliseerd in het nummer Cantaros ("kleien potten"), een eerbetoon aan het vrouwelijke gesymboliseerd door water als essentieel levenselement. Politiek wordt het dan weer in Open Your Eyes, een samenwerking met afrobeat-veteraan Oghene Kologbo waarin de band pijnlijke paralellen blootlegt tussen de ongelijkheid, corruptie en werkloosheid op het Latijns-Amerikaanse continent en in Afrika. Newen Afrobeat weet die intercontinentale paralellen ook prima muzikaal te vertalen en levert met Curiche wederom een uitstekende afrobeatrelease af!

BCUC - The Healing

Met deze The Healing, die net als zijn vorig jaar verschenen voorganger Emakhosini amper drie tracks telt (waaronder twee stomende composities van 16 en 19 minuten), zorgt de Zuid-Afrikaanse wervelstorm BCUC (Bantu Continua Uhuru Consciousness) onder leiding van frontman Zithulele 'Jovi' Zabani Nkosi voor een passend sluitstuk van een trilogie die in 2016 begon met Our Faith. Als afstammelingen van stammen als de Zoeloes en Shona, die muziek als therapie zien, speelt BCUC vanuit het ancestrale axioma dat muziek de kracht heeft om onze geest te helen door ons lichaam te bevrijden. Nieuw is dat BCUC voor The Healing ook twee gasten uitnodigde: in Sikhulekile kreeg de saxofoon van Femi Kuti een prominente plaats en de stem van de Amerikaanse rapper, singer-songwriter en slam-poëet Saul Williams duikt dan weer op in afsluiter Isivunguvungu. Zithulele vat het allemaal zelf nog het best samen: "We are the original spirit of jazz, we are the foundation of rock'n'roll! My magic flow is contagious, it's nothing like pop music, it's something that grows inexorably in you!".

Lees verder

AKA Trio - Joy

Na het soloalbum 22 Strings en de samenwerkingen met de Welshe harpiste Catrin Finch en de Cubaanse pianist Omar Sosa, sloeg de Senegalese kora-meester Seckou Keita deze keer de handen ineen met de Italiaanse gitarist Antonio Forcione en de Braziliaanse percussionist Adriano Adewale, voor een project dat ze AKA Trio doopten. AKA staat natuurlijk voor "also known as" of "ook bekend als", gebruikt om aan te geven dat iemand een pseudoniem gebruikt in plaats van zijn echte naam, maar het had ook bijna een acroniem kunnen zijn van de eerste letters van de namen van dit trio (Antonio, Keita en Adewale). Het verhaal van AKA Trio begon al in 2011, toen het drietaal vijf shows uitverkocht tijdens het befaamde Edinburgh Festival. Seckou kan zich die eerste concerten nog zo voor de geest halen: "It was powerful, an amazing concept in a way - ideal musicians, ideal talent. The joy of feeling secure with the musicians you play with, not worrying that a note will be left hanging. The security of three people feeling like seven on stage. And the joy of knowing that your smile is out there, in the audience.". Alle drie hebben ze het graag over de vrijheid binnen AKA Trio of betrokkenheid zoals Adriano het noemt: "We put the music first. It's not about me or him; it's about the music we make. That's the healer. And it's funny, from different countries, from different experiences, we've almost reached the same intensity. The same answer. To have three people from three different continents, really like a family, in harmony, and doing it, it speaks for itself. There's nothing more to be said."

Lees verder

Hama Sankare - Niafunke

Voor de opvolger van Ballébé: Calling All Africans, zijn vorig jaar verschenen debuut bij Clermont Music, koos de Malinese vocalist en kalebaspercussionist Hama Sankare voor een eerbetoon aan zijn geboortedorp Niafunke, waar trouwens ook collega's Yoro Cisse (djurkel) en Afel Bocoum (vocals) vandaan komen en dat echt op de kaart werd gezet door de Malinese muzieklegende Ali Farka Touré. Ook te horen op Niafunke zijn nog gitarist/vocalist Oumar Konate (wiens eigen nieuwe soloalbum we u weldra op deze pagina's zullen presenteren), Dramana Toure (bas), Makan Camara (drums en percussie) en Sekou Toure (vocals). Het meest tot onze verbeelding sprak de funky opener Dewel Wegé, waarin Hama oproept steeds de nodige waardigheid en zelfrespect in acht te nemen, Remobe, een ode aan het belang van de landbouw waarin de gitaar van Oumar Konate heerlijk doorklinkt, en het naar Toeareg-blues nijgende Solane, een oproep voor meer verdraagzaamheid in de wereld. Uitstekende Malinese productie!

Lees verder

Pulo NDJ - Desert To Douala

Tsjaad is zo één van die Afrikaanse staten die muzikaal grotendeels een blinde vlek gebleven zijn op de wereldmuziekkaart, maar daar wil Pulo NDJ nu verandering in brengen. Het avontuur van deze zeskoppige band begon in mei van vorig jaar toen de New Yorkse DJ Nickodemus op uitnodiging van HAPE Collective (een platform dat culturele uitwisseling aanmoedigt door middel van baanbrekende muzikale ontmoetingen) afreisde naar de Tsjadische hoofdstad Ndjamena om er een groep getalenteerde jongvolwassenen uit Tsjaad, Kameroen, Togo en Congo DJ-technieken en elektronische muziekproductie aan te leren. De groep trok zich uiteindelijk terug in een door Josué Buosi aka djbuosis en Nickodemus in elkaar gestoken pop-up studio en het resultaat is deze 11 tracks tellende Desert To Douala.

Lees verder

Las Migas - Cuatro

Normaal gesproken behoort flamenco niet echt tot het kennisdomein van ondergetekende, maar voor de verfrissende sound van Las Migas maken we graag een uitzondering. Het Barcelonese vrouwenkwartet viert met Cuatro niet alleen zijn vijftiende verjaardag, maar het album is tegelijk ook de vierde langspeler van de vierkoppige band. Voor Cuatro namen de dames samen met producer Sebastian Marlin acht nummers uit hun vorige albums, Reinas Del Matute (2010), Nosotras Somos (2012) en Vente Conmigo (2016), opnieuw onder handen en voegden daar met Alli Te Esperare en La Maleta nog twee nieuwe nummers aan toe. Bandnaam Las Migas (letterlijk vertaald uit het Spaans: "de kruimels", maar ook de naam van een Spaans gerecht, oorspronkelijk een ontbijtschotel gemaakt van restjes brood of tortas, maar uitgegroeid tot een hip voorgerecht dat wordt geserveerd in veel Spaanse restaurants en waarvan de ingrediënten variëren van provincie tot provincie) verwijst naar de sound van de band waarvoor de vier dames vlotjes de Spaanse flamencotraditie bijkruiden met invloeden uit pop, jazz, rumba catalana en meer. Uiterst genietbare Spaanse flamenco 2.0 met een feministisch kantje.

Lees verder

KOKOKO! - Fongola

Bij het beluisteren van deze Fongola, het debuutalbum van de nieuwste Congolese revelatie KOKOKO!, moesten wij spontaan aan gelijkaardige "congotronics" projecten als Staff Benda Bilili, het daaruit voortgevloeide Mbongwana Star of de pioniers van Konono N°1 denken, maar net zoals elk van die bands toch een eigen unieke sound en verhaal had, is dat ook bij KOKOKO! het geval. Het avontuur van KOKOKO! begon in 2016 toen de Franse synthesizer specialist en producer Débruit (die wij in 2013 leerden kennen dankzij zijn samenwerking met de Soedanese zangeres Alsarah) in Kinshasa was om opnames te maken voor de soundtrack van Système K (een documentaire van Renaud Barret over de levendige street art scene in de Congolese hoofdstad) er kennismaakte met Makara Bianko, een charismatische vocalist uit de Lingwala buurt, die er elke avond optrad met zijn dansers, zingend en dansend over elektronische loops, en Boms Bombolo, Dido Oweke, Love Lokombe en Bovic Mwepu, een aantal doe-het-zelvers uit de Ngwaka-wijk die experimenteerden met zelf in elkaar geknutselde instrumenten zoals een eensnarige gitaar gemaakt van een remkabel van een fiets en een leeg poedermelkblik. Débruit hoefde niet meer te doen dan beide groepen samenbrengen en KOKOKO! was geboren.

Lees verder

Olcay Bayir - Rüya: Dream For Anatolia

Dankzij het vernieuwende geluid van artiesten als BaBa ZuLa, Gaye Su Akyol of Altin Gün is Turkse muziek de nieuwe hype op wereldmuziekgebied. Zo rebels en eigenzinnig als voorgaande voorbeelden klinkt de uit Gaziantep in het Anatolische deel van Turkije afkomstige Olcay Bayir nooit, maar toch verenigt ze in haar muziek elementen uit de Koerdische en Turkse folklore met invloeden uit westerse genres (Dolama Dolamayi, dat bijna klinkt als Ierse folk). Rüya werd geproduceerd door Al MacSween en Guiliano Modarelli, beide leden van het world-jazz ensemble Kefaya en zei drukten mee hun muzikale stempel op de songs van Bayir. Op haar zestiende kwam Olcay samen met haar ouders in Londen terecht en de lokale taal onmachtig focuste ze zich op haar muziek om toch enige uitdrukking te kunnen geven aan haar gevoelens.

Lees verder