Lolomis - Red Sonja

Zoals de titel al aangeeft liet het Franse kwartet Lolomis zich voor hun nieuwe langspeler, die ze zelf omschrijven als: "…een moderne en vrouwelijke danskroeg vol verfijnde dromers, ondeugende heldinnen, machtige sjamanen, onstuimige jonge vrouwen of doorwinterde verleidsters, die ons met hun kleine alledaagse levensverhalen vol grote emoties onderdompelen in een wereld van liefde, leven en dood.", inspireren door Red Sonja. Dat personage dook voor het eerst op in 'The Shadow Of The Vulture', een kortverhaal van de Amerikaanse schrijver Robert E. Howard uit 1934, maar werd in 1973 door Marvel Comics omgetoverd tot de schaars geklede fantasy-amazone die in 1985 op het grote doek vereeuwigd werd in de gelijknamige fantasyfilm met Brigitte Nielsen en Arnold Schwarzenegger in de hoofdrollen. Dat het op dit album om de kracht van de vrouw draait mag zeker geen twijfel leiden en wordt nog eens benadrukt door een afsluitend citaat uit de Aeneis van Vergilius achteraan in de liner notes: "De dux femini facti!", letterlijk vertaald: "De leider van de daad was een vrouw!", en doorheen de geschiedenis vaak gebruikt (onder andere door de Engelse vorstin Elizabeth I) als een slogan voor vrouwelijk leiderschap.

Lees verder

Trad.Attack! - Make Your Move

Make Your Move is de derde langspeler van het Letse trio Sandra Vabarna, Jalmar Vabarna en Tŏnu Tubli, die als Trad.Attack! al sinds 2013 Letse folk mixen met invloeden uit rock, metal en EDM; een sound die ondergetekende af en toe aan die van het Finse Värttinä deed denken. De introtekst in de liner notes bij dit album willen we u zeker niet onthouden want, hoewel de bandleden het ongetwijfeld anders bedoelden, lezen die regels als een waarschuwing tegen de momenteel wereldwijd heersende COVID-19 paniek: "Everything that stops dies… Hearts, thoughts, traditions… We know that people tend to repeat the same patterns, just because someone told them that this is "the right way", because someone gave them the evil-eye when they wanted to do something in their own unique way…".

Lees verder

Orkesta Mendoza - Curandero

Een toepasselijkere titel dan Curandero (Spaans voor genezer of sjamaan) had Sergio Mendoza wellicht niet kunnen bedenken voor dit nieuwe Orkesta Mendoza album dat in volle COVID-19 crisis verschijnt. Op Curandero nog steeds de Amerikaans-Mexicaanse frontera mix van Mexicaanse cumbia, mambo, ranchero, Americana, rock en psychedelica (Bora Bora, de enige instrumental op het album, maar meteen wel één van onze favorieten uit de tracklist), maar dit album klinkt duidelijk iets meer rockgetint dan voorganger ¡Vamos A Guarachar!; iets wat Mendoza ook ten volle beaamt: "I'm definitely a rock-'n-roll fan, but it's in my DNA to have Mexican and South American styles in my music. In my head, though, Orkesta Mendoza is definitely a rock band.". Ook de boogaloo, een mengeling van soul en latinomuziek, een muziek- en dansstijl die in de jaren zestig van de twintigste eeuw populair was en waarvan Joe Cuba als de grondlegger gezien wordt, vormde deze keer een grote bron van inspiratie: "Boogaloo has lyrics in English, Spanish and Spanglish. Joe Cuba mixed Latin rhythms, soul and r&b together and made something new. The r&b part was a real reference point for me, but the rhythm was obvious in the percussion and the handclaps.".

Lees verder

Dzambo Agusevi Orchestra - Brasses For The Masses

Telkens als wij weer eens vermoeden dat het Balkan brass genre nu echt wel op zijn laatste benen loopt, duikt er toch opnieuw een artiest op die het genre letterlijk nieuw leven inblaast! Deze keer is dat de Macedonische trompettist en bandleider Džambo Ozden, beter bekend als Džambo Aguševi en algemeen beschouwd als de populairste Macedonische muzikant na de onovertrefbare diva Esma Redžepova. Džambo werd geboren in Strumica, een stad in het oosten van Macedonië, als telg van een muzikale familie. Zijn vader Džemal speelde bij verschillende lokale orkesten en de kleine Džambo, die hem vaak vergezelde, liet algauw zijn oog vallen op de trompet. Džambo droomde al uidop van zijn eigen trompet, maar wetende hoe zwaar het leven van een muzikant kon zijn, hield zijn familie aanvankelijk de boot nog af. De dirigent van één van de orkesten waarbij Džambo kreeg echter medelijden met het kereltje dat de muzikanten dag na dag meet zoveel intensiteit bestuurde en observeerde, en besloot hem een instrument cadeau te doen. Vanaf dat moment was er geen weg terug: Džambo Ozden moest en zou de grootste trompettist uit de Balkan worden!

Lees verder

Awale Jant Band - Yewoulen

Yewoulen is het langspelerdebuut van Awale Jant Band, een formatie samengesteld uit Awalé, de band van de in Londen gevestigde Franse producer en gitarist Thibaut Remy, en de Jant Band van de Senegalese zoon van een gawlo (het Noord-Senegalese equivalent van een griot of djeli), singer-songwriter Biram Seck (in het Wolof betekent awale "laten passeren" en jant, "zon", dus samen wordt dat iets als "de zon laten voorbijkomen"). Voeg daarbij de sabar-percussie van Kaw Secka (Fofoulah) en de Senegalese percussionist Medoune Ndiaye (die al met groten als Thione Seck en Youssou N'Dour op het podium stond) en jazzimprovisaties door onder andere saxofonist John Martin (Metamorphic, Dr Das Dubnoiz Coalition, het zijproject van Asian Dub Foundation oprichter en bassist Dr Das) en trompettist Lawrence Wilkins (Zeñel), en je eindigt met een hoogst aanstekelijk album dat je het ene moment (Kassak, Jeunesse) terug katapulteert naar de hoogdagen van de Senegalese mbalax van Youssou N'Dour of Baaba Maal, vervolgens weer herinneringen oproept aan de Cubaanse invloeden in de sound van Orchestra Baobab (Cubalkafro, Amandine) en in een nummer als Just Be Free dan weer de Amerikaanse funktoer opgaat.

Lees verder

Proyecto Secreto - Alto

Met een bandnaam als Proyecto Secreto loop je natuurlijk altijd het risico onder de radar te blijven, maar in alle eerlijkheid was uw dienaar in 2003 nog helemaal niet met muziekjournalistiek bezig en dus ging de release van hun langspelerdebuut Bruce Lee Is Back destijds volledig aan ons voorbij. Maar eventjes zeventien (!) jaar later keert de Gentse formatie nu terug met 'Alto'. Daarvoor sloegen ze de handen ineen met Dave Hillyard (saxofonist bij The Slackers, Stubborn All-Stars en bandleider van zijn eigen David Hillyard & The Rocksteady Seven) die het album produceerde, diens bandmakker bij The Slackers en Stubborn All-Stars Vic Ruggiero (die te horen is in Guilty, het enig vocale nummer in de tracklist) en Victor Rice die samen met Hillyard zorgde voor de mix.

Lees verder

Tony Allen & Hugh Masekela - Rejoice

Wat oorspronkelijk een eerste samenwerkingsproject had moeten worden van twee muzieklegendes en muzikale boezemvrienden werd uiteindelijk eerst een postuum eerbetoon aan de in 2018 overleden Zuid-Afrikaanse jazztrompettist Hugh Masekela, en nu, door het plotse overlijden van afrobeatpionier en meesterdrummer Tony Allen, jammer genoeg een dubbel afscheid. Maar, zoals we dat van de heren gewend zijn, doen ze dat in stijl en laat de titel van het album nog enige troost brengen: Rejoice, er is altijd nog hun muziek!

De fundamenten voor dit album werden al in 2010 gelegd in de Livingston Studios in Londen (waar Nick Gold eerder al juweeltjes als Ali Farka Toure & Toumani Diabate's Ali & Toumani en Orchestra Baobab's Specialist In All Styles opnam), maar eigenlijk bracht Tony Alleen het idee zelfs al een eerste keer ter sprake in 1984: "I first proposed the idea of working with Hugh in 1984 in London, just before I moved to France. Eventually we were in the same place at the same time, it just happened tob e over a couple of decades later!". Hoewel hun paden zich al eerder gekruist hadden, bezegelden Allen en Masekela hun vriendschap nadat ze in 1977 beiden deelnamen aan FESTAC 77 of Festival des Arts et de la Culture négro-africain, dat in dat jaar georganiseerd werd in Lagos, Nigeria, en een belangrijke rol speelde in de popularisering van het Pan-Afrikanistische gedachtengoed. Masekela heeft sindsdien altijd een fascinatie gekoesterd voor afrobeatritmes en Allen had een passie voor Afrikaanse groove en Afro-jazz; een combinatie die doorheen talrijke levendige conversaties tussen de twee opleverde. Dat het uiteindelijk nog tot 2019 geduurd heeft om dit project af te werken lag vooral aan het hectische en vaak niet te combineren toerschema dat beide heren erop na hielden, zoals ook Tony zelf toegaf: "I would meet Hugh when we played together in places like Helsinki and Copenhagen. Every time we met, he would ask me: "What's happening with this project?", and I had to say: "I don't know!". Eventually I asked Nick if I could hear the tapes, and that started the project back up again. Unfortunately, Hugh passed away soon after.".

Lees verder

Sangit - Librar

Dotan Segal, beter bekend als Sangit, is een Israëlische producer, percussionist en songwriter die opgroeide op een kibboets vlakbij Hadera waar zijn ouders hem al van jongs af aan het muziekvirus probeerden door te geven. Op aandringen van zijn vader nam Sangit muziek- en danslessen, maar zijn passie voor muziek ontlook pas echt toen hij op elfjarige leeftijd de saxofoon ontdekte. Sangit's vroegste muzikale herinneringen gaan terug tot het samen naar klassieke muziek luisteren met zijn grootvader, maar al snel kreeg hij toch een voorkeur voor rock en nog later ontdekte hij ook Afrikaanse genres, funk en elektronische muziek die een grote invloed zouden hebben op de ontwikkeling van zijn eigen sound. Op zijn negentiende ontvluchtte hij de verplichte legerdienst in Israël om naar India te trekken op zoek naar zichzelf. Daar leert hij tabla en sitar spelen, maar komt hij ook onder andere in Poona of Pune terecht, de locatie van het Osho International Meditation Resort, de ashram en het hoofdkwartier van de Bagwhanbeweging, alwaar Dotan na het ondergaan van een Sannyasa-ritueel (een vorm van ascese, gekenmerkt door verzaking aan materiële verlangens en vooroordelen, onthechting van het materiële leven, en met als doel een vreedzaam, liefdevol, eenvoudig geestelijk leven) er zijn nieuwe naam Sangit (Sanskriet voor "muziek") kreeg toegewezen. Terug in Israël volgde Sangit nog een tijdje lessen muziekcompositie en -arrangement aan de Rimon School of Music in Ramat Hasharon vooraleer opnieuw zijn koffers te pakken en af te reizen naar Cuba, waar hij percussietechnieken ging aanleren. In 2004 richt hij dan samen met Alon Yaffe en Abate Berihun Kuluma op, een Ethio-jazz ensemble; een samenwerking die een jaar later de langspeler Mother Tongue oplevert. Ondertussen heeft Sangit singer-songwriter Noa Golan leren kennen; een kennismaking die algauw uitmondt in een relatie en intense muzikale samenwerking, in 2012 resulterend in het Open Channels album. In de daaropvolgende jaren volgen collaboraties met uiteenlopende artiesten en bands als Kutiman, Karolina, de Ethiopische muzieklegende Mahmoud Ahmed, Funk'n'stein (het Israëlische antwoord op Funcadelic en Parliament) en afrobeatdrummer Tony Allen, om er maar enkele te noemen. In 2016 was er al Afro Love, een eerste 5 tracks tellende solo-EP, nu dus gevolgd door debuutalbum Librar (Amhaars voor "vrijheid").

Lees verder

La Sra. Tomasa - Alegre Pero Peligroso

We waren de Spaanse electro-mestizo formatie La Sra. Tomasa wat uit het oog verloren na Corazon, Bombo Y Son, hun gesmaakte langspelerdebuut uit 2014. Met deze Alegre Pero Peligroso ("vrolijk maar gevaarlijk"), waarvoor ze de handen ineensloegen met de Barcelonese producer Genis Trani, en ze ondermeer de Ghanese afrobeats-ster Stonebwoy (opener Para Ti), de Belgische rapster Coely (Muevelo) en de Spaanse rapper Bejo (het super aanstekelijke Que Venga) uitnodigden, verlegde de zevenkoppige band opnieuw haar muzikale grenzen door hun mix van Latijns-Amerikaanse stijlen als salsa, cumbia, timba, en guaguanco met reggae en hip-hop, nu ook met genres als afrobeats en trap te experimenteren. Het zal wel aan de gevolgen van de huidige COVID-19 pandemie liggen, maar onze favoriet uit de tracklist was het meer intiemere Sin Miedo ("zonder angst"), waarin de zangstijl van frontman Pau Lobo ons wat deed denken aan die van de legendarische salsero Hector Lavoe, en dat inhoudelijk een perfect strijdlied vormt om de huidige gezondheidscrisis het hoofd te bieden. Een andere salasalegende, Ruben Blades, is dan weer te horen in de korte interlude Estado Mental, waarin hij filosofeert over het belangrijke verschil tussen materiële en geestelijke armoede. Van een poëtische schoonheid is dan weer Olivo, een andere interlude waarin Yolanda Oliva, de moeder van bassist Alberto Limiñana haar zoon op een prachtige manier moed inspreekt, opdraagt sterk als een olijfboom te zijn en kracht uit zijn muziek te putten. Een eerbetoon aan hun eigen collectief brengt La Sra. Tomasa tenslotte met El Colectivo, waarvoor ze versterking kregen van niet minder dan vier vocalisten gaande van de Spaanse reggae- en dancehallartiest Sr. Wilson over de Venezolaanse Ahyvin Bruno en Desiree Diouf (vocaliste bij de Barcelonese swing-soul-jazz formatie The Black Barbies) tot de eveneens in Barcelona gevestigde Uruguayaanse percussionist/vocalist Marcio Ramirez.



www.lasratomasa.com

Jiggy - Hypernova

Folkreleases behoren niet echt tot ons vakgebied, maar voor deze Hypernova, het tweede album van de Ierse band Jiggy, maken we graag een uitzondering. Het zevenkoppige collectief mixt Ierse folk met invloeden uit de Indische muziektraditie zoals konnakol, vocale percussie uit de zuid-Indische Carnatische muziek (afsluiter Back To Belfast, Tāl, Road To Errogie), hip-hop (Pádraig 'MC Muipéad' Ó Conghaile die zowaar in het Iers-Gaelisch rapt in Man Of Aran), westerse beats en zelfs wat rock-meets-zydeco invloeden in Who Put The Blood. De naam van de band verwijst natuurlijk naar de jig, de typisch Ierse volksdans en bijhorende folkmuziek. Stuwende kracht achter Jiggy is percussionist en bodhrán-speler Robbie Harris, die het idee voor het project kreeg nadat hij in 2007 de Indische zigeunerfanfare Dhoad vergezelde tijdens enkele concerten in Ierland. Het hele album werd dan weer opgedragen aan voormalig Jiggy gitarist en bassist Gavin Ralston die vorig jaar de strijd tegen kanker verloor. Bij ondergetekende riep de sound van Jiggy bij momenten vooral herinneringen op aan de muziek van Afro Celt Sound System, en daarom verdient Hypernova dus zeker een plaatsje op deze pagina's.



www.jiggy.ie

Les Amazones D'Afrique - Amazones Power

De West-Afrikaanse vrouwensupergroep Les Amazones D'Afrique is terug met een opvolger voor hun in 2017 verschenen debuut République Amazone. Sterkhouders van het project blijven Mamani Keita en Rokia Kone, maar de rest van de line-up op deze 'Amazones Power' bestaat grotendeels uit jonge leeuwinnen als Fafa Ruffino uit Benin, Niariu uit Guinée, Ami Yerewolo uit Mali, Kandy Guira uit Ivoorkust en Nacera Ouali Mesbah uit Algerije, deze maal zelfs aangevuld met de mannenstemmen van Douranne 'Boy-Fall' Fall (opener Heavy) en Amadou Denbélé (Timbuktu, Dogon). De Beninse Fafa Ruffino is alvast zeer duidelijk wat haar motivatie om deel te nemen aan het project betreft: "The first thing was the concept… I mean, asking different female singers to team up and fight for women's rights, by using music as the ultimate force, is just amazing. I came running because I felt this was a duty call, and even more than that… We come from different countries, yet we're facing the same issues in our home towns. We need to show the world that there are no boundaries when it comes to standing for our rights… It felt like the universe put us together. We were fighting alone, and something pushed our energy to meet.". Ook de Guinese muzikante, danseres en zangeres Niariu is meer dan enthousiast: "To me particularly, the biggest message would be to say that there are voices that really need to be heard and we have to make space for all women to express themselves and take part in solutions. We can't make feminism only about gender equality in western countries when a lot of women don't have access to basic human rights. If we're not all free, then some become the oppressors while others stay oppressed. This project is called Les Amazones D'Afrique, but I think it's important not to put it in a "box". People need to start realizing that the African continent is a significant part of the world. Everything is international about this project, from the people that worked on it to the languages and the sounds we're using, to the message we're sharing, and I hope everyone will embrace it as a whole.".

Lees verder

Ibrahim Ferrer - Buenos Hermanos

Bij World Circuit Records is het ditmaal Buenos Hermanos, in 2003 het tweede soloalbum van Buena Vista Social Club vocalist Ibrahim Ferrer (en meteen goed voor de Grammy voor Best Traditional Latin album) dat een opfrisbeurt krijgt. Omringd door een all-star band bestaande uit Orlando 'Cachaito' Lopez (bas), Manuel Galban (gitaar/toetsen), Chucho Valdes (piano), Miguel 'Anga' Diaz (percussie) en Ry Cooder (gitaar), aangevuld met het accordeon van de Mexicaanse meester Flaco Jimenez, de stemmen van Blind Boys of Alabama en de trompet van John Hassell, kon Ferrer ook haast niet falen. Deze keer pakte het label het echter iets grondiger aan dan bij vorige heruitgaven het geval was, want onder leiding van Ry Cooder, destijds de drijvende kracht achter het Buena Vista Social Club project, werd de originele tracklist aangevuld met vier nooit eerder verschenen songs, opgenomen tijdens de originele opnamesessies voor Buenos Hermanos, en daarnaast greep Cooder meteen de kans aan om alle originele tracks te remixen en de tracklist een andere volgorde te geven: "We went back into the session tapes and found songs that were overlooked for some reason, and you're going to be as thrilled as I am. We’ve really polished it up and improved it and expanded it, it sounds almost brand new.". Zelfs de originele hoesfoto van het album werd vervangen door een alternatieve uit dezelfde fotosessie van Christien Jaspars. Wat de "nieuwe" nummers betreft is Ven Conmigo Guajira een levendige interpretatie van een Cubaanse klassieker van de hand van componist en bandleider Francisco 'Machito' Grillo; een versie die Ry Cooder omschrijft als: "…the best version of that song I've ever heard!". Mujer is een versie van een klassieke bolero, deze keer van de Mexicaanse muzikant en songschrijver Augustin Lara. In dezelfde lijn ligt Ojos Malvados ("kwade ogen"), alweer een bolero maar deze keer van Cristina Saladrigas, één van de weinige vrouwen uit de vroege Cubaanse trova-traditie, en Me Voy Pa' Sibanicu is tenslotte een heerlijke uptempo guaracha. Het laatste woord geven we maar al te graag aan de betreurde Ibrahim Ferrer zelf: "These are songs that make me feel younger. I have put my deepest feelings into them and it's my way of giving something back to my listeners and thanking them for their support; I enjoy feeling there is something inside what I am singing!".

www.worldcircuit.co.uk

Uzelli Elektro Saz: 1976-1984

Fans van het Turkse gezelschap BaBa ZuLa die benieuwd zijn waar deze band onder andere de mosterd haalde, kunnen we zeker deze Uzelli Elektro Saz: 1976-1984 aanraden. De compilatie werd samengesteld door BaBa ZuLa frontman Murat Ertel en zijn vrouw Esma en focust enerzijds op de revolutie die de traditionele saz of ba%u011Flama doormaakte toen het instrument vanaf de jaren zeventig van de vorige eeuw ook elektronisch versterkt werd, en anderzijds op de gloriejaren van het Uzelli Kaset label in 1971 in het leven geroepen door Muammar en Yavuz Uzelli, twee naar Frankfurt uitgeweken Turkse broers die met hun cassettes algauw de soundtrack leverden voor de vele Turkse gastarbeiders verspreid over Europa. Door de toenemende populariteit van het label (ook binnen Turkije) verhuisden de broers in 1977 opnieuw naar Istanboel. Doorheen de jaren verschenen op het Uzelli label een aantal van de belangrijkste releases uit de Turkse pop, folk, psychedelica en jazz, zoals İbrahim Tatl%u0131ses, Grup Turbo and Kibariye. Toen de muziekindustrie in de jaren negentig de switch maakte naar het CD-formaat, bleven de broers Uzelli desondanks focussen op hun cassettes. Pas recent werd de hele backcatalogus van het label gedigitaliseerd en zijn ook al enkele vinylreleases verschenen zoals deze Uzelli Elektro Saz. De compilatie opent met Darildim Darildim van Akbaba Ikilisi, het relaas van een man die zijn lot in eenzame opsluiting aanklaagt, een nummer dat wat ondergetekende betreft zo uit de soundtrack van de filmklassieker Midnight Express had kunnen komen. Andere aanraders uit de tracklist zijn Misket (in twee versies terug te vinden) en Topal, beide instrumentals van respectievelijk Kina Gecesi Ensemble en Sari Zeki. Fascinerend stukje Turkse muziekgeschiedenis!

www.uzelli.com

Léve Léve: São Tomé & Principe Sounds 70s - 80s Vol.1

Zo af en toe belandt ook deze doorwinterde recensent nog eens in onbekende wateren, en met deze Léve Léve: São Tomé & Principe Sounds 70s - 80s Vol.1, een compilatie vol muziek uit de kleine Afrikaanse eilandstaat São Tome & Principe, geldt dat zowel geografisch als muzikaal. Léve Léve laat zich vertalen als "kalm aan!" en de compilatie is het werk van de Franse DJ en vinylverzamelaar Tom Bignon aka. DJ Tom B, die bij het zoeken naar Angolese muziek plots ook op zeldzame platen uit São Tome & Principe stootte. Net als Angola was de eilandstaat een voormalige Portugese kolonie bestaande uit het grotere São Tome en het kleinere Principe, aangevuld met nog een hele reeks mini-eilandjes als Ilhéu Bom Bom, Ilhéu Caroço, Ilhéu das Cabras, Tinhosa Grande, Tinhosa Pequena en Ilhéu das Rolas. São Tomé & Principe mag dan de kleinste Afrikaanse natie zijn, toch stonden de eilanden zeer lang bekend als de "chocolade-eilanden", omdat ze tijdens de koloniale periode verantwoordelijk waren voor het overgrote deel van de wereldwijde cacaoproductie. Het mag dan ook niet verbazen dat de muziek op São Tome & Principe een cruciale rol ging spelen in de ontvoogdingsstrijd tegen de koloniale machtehebbers.

Lees verder

Antibalas - Fu Chronicles

Met de release van deze Fu Chronicles wordt een lang gekoesterd droomproject van Antibalas frontman Duke Amayo realiteit. De man is al zowat zijn ganse leven net zo gepassioneerd door kungfu als door afrobeat en zocht jarenlang naar de juiste muzikale fusie van de twee. Dat springt trouwens meteen al in het oog dankzij de prachtige hoesillustratie voor het album (ook van de hand van Amayo), waarop een geïdealiseerde weergave te zien is van Duke's dojo in Williamsburg, Brooklyn, New York, die jarenlang ook diende als de thuisbasis voor zowel Antibalas als Daptone Records. Daarnaast is op de hoes van Fu Chronicles ook nog een afbeelding te zien van Amayo's moeder Amenawon, gekleed in traditionele Chinese klederdracht en in een pose die aan die van een zwart Vrijheidsbeeld doet denken, een baby dragend en de linkervuist gebald in de hoogte (de gebalde vuist is een symbool van solidariteit en steun en wordt ook gebruikt als teken van eenheid, kracht, opstandigheid en verzet, onder andere door de Black Power beweging in de Verenigde Staten). Amayo eert zijn moeder ook in de opener van het album, een nummer dat ook haar naam draagt. Maar haar naam laat zich ook vertalen als "mag het water dat je zult drinken niet aan je voorbijgaan", en met het nummer brengt Amayo net zo goed een eerbetoon aan Yomoya, in de Yoruba-cultuur de godin van de rivieren. Tenslotte staat water in kungfu dan weer symbool voor het zich steeds weer kunnen aanpassen aan een gewijzigde situatie.

Lees verder

Disques Debs International Vol. 2: Cadence Revolution 1973-1981

Met deze Disques Debs International Vol. 2: Cadence Revolution 1973-1981 breidden Hugo Mendez (Sofrito) en Emile Omar zoals beloofd een vervolg aan de Disques Debs International Vol. 1 compilatie uit 2018. Focuste het duo op dat eerste volume nog op de vroege output van het Guadeloupse Disques Debs label uit de periode 1960 tot 1972, dan zijn op dit vervolg releases uit de periode 1973 tot 1981, de bloeiperiode van de cadence, te horen. Cadence of Kadans is een moderne vorm van Haïtiaanse méringue (niet te verwarren met de Dominicaanse merengue), en een voorloper voor de latere zouk, die begin jaren zestig door saxofonist Webert Sicot werd gepopulariseerd. Toen Sicot het kompa- of compas-orkest Nemours Jean-Baptiste verliet, noemde hij zijn muziek cadans om het te onderscheiden van de compas. Na het verblijf van de gebroeders Webert en Raymond Sicot/Cicault op de Franse Antillen, werd Cadence er de populairste dansmuziek van de vroege jaren zeventig in, beguine en gwoka achter zich latend. In de tracklist grote namen uit die periode zoals Les Vikings, Super Combo en Typical Combo, maar ook een boel minder bekende artiesten zoals Guadafrica Combo, Koumbit, Galaxy, Ti Celeste of nog Bienveillance Abymienne. Naast cadence is er op dit volume trouwens net zo goed plaats voor invloeden uit Porto Ricaanse salsa (Typical Combo's Piensalo), Dominicaanse reggae (het uitstekende Stranger van Midnight Groovers) of disco- en funk (Galaxy's aanstekelijke Disco Funk, zeker één van de hoogtepunten op deze compilatie). Absoluut feestschijfje van begin tot einde!

www.strut-records.com

Antwerp Gipsy-Ska Orkestra - Duivelsblauw

Het repertoire van Antwerp Gipsy-Ska Orkestra lijkt zich alsmaar minder te laten beperken tot de limieten die die bandnaam hen in theorie oplegt, zoals het Antwerpse gezelschap opnieuw bewijst op hun net verschenen langspeler Duivelsblauw. De titel en het gelijknamige (Nederlandstalige) nummer verwijzen naar het moment net voor dageraad, wanneer de lucht een onheilspellende diepblauwe kleur krijgt en voor de hoesillustratie deden de band duidelijk beroep op dezelfde hand die ook al zorgde voor de hoes van voorganger Black Panther: de Roemeense kunstenaar Paul Hitter. In nummers als Insomnia of It's Never Too Late serveert Antwerp Gipsy-Ska Orkestra nog steeds de vertrouwde mix van ska of reggae met Balkanritmes, maar Banghra Love, een combinatie met rapper Clement 'Nerlock' Werom van Jahwed Family (die ook al te horen was op Kilo Gipsyska), is bijvoorbeeld reggae meets Indische banghra meets Franstalige hip-hop, opener Jamileh nijgt dan weer eerder naar Turkse psychedelica met frontman Gregor Engelen die een korte vocale ode aan de Franse grootmeester Serge Gainsbourg lijkt te brengen, en in Take My Wrist deed Gregor's stem ons dan weer wat aan die van de Canadese singer-songwriter Leonard Cohen denken. Antwerp Gipsy-Ska Orkestra staat zoals steeds garant voor een stomend feestje, maar blijft ook muzikaal vervellen en weet zo keer op keer onze aandacht vast te houden!

Antwerp Gipsy-Ska Orkestra stelt Duivelsblauw nog live voor op 14 maart in Zaal Goedleven in Gent en op 4 april samen met Projecto Secreto in 4AD in Diksmuide!

www.gipsyska.com | www.doxrecords.amsterdam

Moonlight Benjamin - Simido

Met deze Simido van zangeres Moonlight Benjamin, een Haïtiaanse die over een stem als een klok blijkt te beschikken, mogen we meteen al de eerste echte knaller van 2020 optekenen. Net zoals het geval was met haar vorige langspeler, het in 2018 verschenen Siltane, vernoemde Moonlight ook dit album opnieuw naar een fictief personage aan wie ze haar nummers richt. Daarnaast is Simido ook de naam van de figuur die in Haïti traditioneel de voodoorituelen leidt. De geboorte van Benjamin leest als een boek van Stephen King. Haar moeder bleef in het kraambed, iets wat in het bijgelovige Haïti al snel tot paniekreacties en grote gebedsdiensten leidt, zodat haar vader zich uiteindelijk genoodzaakt zag zijn pasgeboren dochtertje bij een weeshuis achter te laten. Daar werd ze opgevangen door dominee Doucet Alvarez die meteen verklaarde: "If she stayed alive, there is certainly a reason. I will call her Moonlight; a light which will light the future! I will adopt her as my daughter." Het mag dan ook niet verbazen dat Moonlight's muzikale carrière begon als gospelzangeres bij het lokale kerkkoor, al vindt de zangeres pas echt spiritualiteit als ze de Haïtiaanse voodoo leert kennen: "Voodoo rhythms and songs are like the umbillical cord that connects the western part of the island of Haiti tot he womb of its people, Africa!". In haar late tienerjaren leert ze echter de zanger en gitarist Tines Salvant kennen, die haar al snel uitnodigt om mee te werken aan zijn debuutalbum Kè'm Chavire en zo een heel nieuw muzikaal universum voor Benjamin doet opengaan. Later werkte ze nog onder andere samen met gitarist Max Aubin en auteur Jean-Claude Martineau, maar als die laatste komt te overlijden vormt Moonlight's grote verdriet meteen ook de katalysator om het eiland te verlaten en zich in Frankrijk te vestigen.

Lees verder

De 10 strafste wereldmuziek albums van 2019

Er gaat hier geen jaar voorbij zonder dat karre­vrachten albums de weg naar de genadeloze tropicalidad.be testbank vinden. Die stapel van 2019 was zo danig hoog dat we er tot enkele dagen geleden nog zoet mee waren. Naar jaarlijkse gewoonte presenteren we, zij het met enige vertraging, de tien strafste plaatjes van het jaar. Hier zijn ze dan, in geheel willekeurige volgorde:



Lees verder

Milton Nascimento - Maria Maria

Far Out Recordings sluit het jaar af met een vinylheruitgave van Maria Maria, de soundtrack die Milton Nascimento in 1976 schreef voor het gelijknamige ballet van Grupo Corpo, een gezelschap voor hedendaagse dans onder leiding van de Argentijnse choreograaf Oscar Ariaz, met de erfenis van de slavernij in Brazilië als beladen thema. De soundtrack, die samen met Ultimo Trem, dat Nascimento in 1984 schreef voor een volgend ballet, al een eerste keer in 2003 verscheen als dubbel-CD, wordt nu door Far Out Recordings ook voor het eerst op vinyl uitgegeven. Voor Maria Maria werkte Milton samen met een indrukwekkende all-star cast van Braziliaanse muzieklegendes waaronder Naná Vasconcelos (percussie en effecten), Toninho Horta (gitaar), Paulo Moura (saxofoon), João Donato (toetsen en percussie), Paulinho Braga (drum), en de hele line-up van Som Imaginario (Frederyko - gitaar/gefluit, Luiz Alves - bass, Robertinho Silva - drums, Tavito - gitaar, Wagner Tiso - toetsen en Zé Rodrix - orgel/fluit/percussie). Over de muziek op Maria Maria, de ene keer stevig soulvol, vaak met Milton's hemelse falsetto in een hoofdrol (al zijn ook de vrouwenstemmen van MPB-ster Fafá de Belém, sambazangeres Clementina de Jesus en Nana Caymmi, die samen met Gilberto Gil populariteit verwierf in de Braziliaanse tropicalia-scene, te horen), elders parlando (beïnvloed door de Franse artcinema van de jaren zestig van de vorige eeuw), en in nummers als Lilia of Trabalha, waarin respectievelijk een slavin gegeseld wordt en Afrikaanse percussie en metaalklanken het werkritme van de slaven op de plantages moet verbeelden, sterk evocatief en rauw, zei Nascimento zelf: "I only began composing because of enjoying the movies so much, and I wrote the music for Maria Maria in a tiny Rio apartment with friends and their kids running around and having fun! I love to be in noisy places, surrounded by people.". Maria Maria is tegelijk een tijdsdocument, een ijkpunt in de carrière van Nascimento en ondertussen een tijdloze Braziliaanse parel!

www.miltonnascimento.com.br | www.faroutrecordings.com