Orlando Cachaito Lopez - Cachaito

Met de heruitgave van deze Cachaito gaat World Circuit Records verder op het pad dat ze eerder al waren ingeslagen met luxe vinyl-releases van onder andere Ruben Gonzalez' Introducing… Ruben Gonzalez, Ibrahim Ferrer's Buena Vista Social Club Presents Ibrahim Ferrer, en natuurlijk Buena Vista Social Club zelf. Dit soloalbum van Buena Vista Social Club bassist Orlando 'Cachaito' Lopez, de enige muzikant die op alle nummers van Buena Vista meespeelde, dateert oorspronkelijk uit 2001, al mag u data "solo" meteen met een korreltje zout nemen want ook Afro-Cuban All Stars Buena Vista maatjes Miguel 'Anga' Diaz (conga's), Amadito Valdés (timbalen) en Ibrahim Ferrer (vocals) werkten aan Cachaito mee. Voeg daar nog namen als surf-gitarist Manuel Galban (tevens lid van de Cubaanse doowop band Los Zafiros), de Jamaicaanse toetsenist Bigga Morrison, de Amerikaanse funksaxofonist Alfred 'Pee Wee' Ellis, de Zuid-Afrikaanse trompettist Hugh Masekela en de Franse hip-hoppionier DJ Dee Nasty aan toe en je krijgt een ijzersterke internationale all-star cast waarmee het moeilijk fout kon lopen. Het resultaat is een fascinerend album dat natuurlijk hints bevat naar Cachaito's werk met Buena Vista (Wahira) en Afro-Cuban All Stars (Conversacion), maar dat vooral stukken jazzier klinkt en zelfs een vleugje hip-hop (Cachaito In Laboratory) of dub (Redencion) niet schuwt.

Lees verder

AMMAR 808 - Maghreb United

Als de sound van deze Maghreb United van AMMAR 808 herinneringen oproept aan Targ van het Tunesische Bargou 08, dan is dat zeker geen toeval, want het brein achter dit project is opnieuw de Tunesische toetsenist Sofyann Ben Youssef. Voor dit project waarmee Sofyann naar eigen zeggen het muzikale verleden van de Maghreb wilde laten botsen met de toekomst, liet hij zich inspireren door de sound van de TR-808, een klassieke analoge drumcomputer van Roland uit 1980; een toestel waar de naam van de band eveneens naar verwijst: "As soon as you put on distortion, filters, samples, the 808 can shape the sound any way you want. I'm a big science fiction fan; I dream about it. This project is a way to try and build a possible understanding of the world and the musical identity of the world today. It puts everything in a futuristic frame that opens ways to reflect on the present. Experimenting is my way of doing things, and this project is an experiment about a possible future through music and video. The music on Maghreb United is the past with now and the future with now. I'm trying to weave threads from folklore and mythology into futurism. And I'm not necessarily projecting a positive image; from all we can see, things aren't going in the right direction. What I hope is that it will raise an alarm. It's an album that brings power and traditional music together.".

Lees verder

Disques Debs International, An Island Story Volume 1: Biguine, Afro Latin & Musique Antillaise 1960-1972

Deze Disques Debs International, An Island Story Volume 1 is de eerste compilatiereeks van één van de belangrijkste Frans-Caribische labels, het Guadeloupse Disques Debs International. Het label werd in de jaren vijftig van de vorige eeuw opgericht door Henri Debs en produceerde in de daaropvolgende vijf decennia niet minder dan 300 7inch singles en 200 LP's, in genres variërend van vroege beguine en bolero's tot zouk en reggae, en daarbij een cruciale rol spelend in de verspreiding van de Frans-Antilliaanse cultuur. Dit eerste volume, samengesteld door Hugo Mendez (Sofrito) en Emile Omar (Radio Nova), focust op de vroege jaren van het label, toen nog werd opgenomen in een achterkamer van Henri's winkeltje in Point-à-Pitre. Naast Henri's eigen kwintet en sextet (Douce Kombass, Moin Çe On Maléré met Paul Blamar), zijn onder andere bands als Orchestre Esperanza (Ou Pas Bel met Jean Leroy) en Orchestre Caribbean Jazz te horen, maar ook jazz-poëet en radiopersoonlijkheid Casimir 'Caso' Létang (Travail Z'enfants! Chantez Après!) en de folkloristische gwo ka artiest Sydney Leremon (You You Matayango) maken hun opwachting. Daarnaast haalde Disques Debs ook toerende artiesten als de Haïtiaanse trompettist Raymond Cicault ('À Mon Ami Lucien Jolibois') en de Trinidadiaanse Cyril Diaz (Feeling Happy) naar de studio. Volume 2 en 3 mag u verwachten in 2019. Unieke inkijk in de Frans-Antilliaanse muziekgeschiedenis.

www.strut-records.com

Piñata Protest - Necio Nights

Voeg gelijke delen The Pogues, Maldita Vecindad en Rowwen Hèze toe in een blender, even goed schudden en je krijgt Piñata Protest, een vierkoppige band uit San Antonio, Texas. Deze 'Necio Nights' is meteen Piñata Protest's de derde langspeler en hun eerste internationale release. Verwacht je aan een stevig Mexicaans feestje waarin frontera genres als norteño, huapango norteño en cumbia overgoten worden met stevige punk en ska en een hoofdrol steeds is weggelegd voor het accordeon van frontman Alvaro Del Norte. In de tracklist 10 feestelijke nummers van eigen makelij en één cover van de Mexicaanse norteño-koning Ramon Ayala (afsluiter 'Tragos Amargos').

www.pinataprotestband.com | www.kasbamusic.com | www.xmd.nl

Invisible System - Bamako Sessions

Invisible System is het pseudoniem van de Engelse producer Dan Harper die vooral bekendheid verwierf met zijn Ethio-fusion albums. Zoals de titel van dit album al aangeeft trok hij voor deze Bamako Sessions deze keer echter naar Mali, waar hij in 1999 werkte als hulpverlener, zijn vrouw tegen het lijf liep en vader werd. Harper vestigde zich in Samé, een groene voorstad van Bamako waar hij zich omringde met griot-muzikanten als gitarist en percussionist Banjougou Koyaté, ngoni- en tama/talking drum-speler Ousmane Dagnon, gitarist en kalebas-speler Sidi Touré en gitarist Kalifa Koné (Salif Keita, Oumou Sangare…). De opnames vonden plaats in een met matrassen tot opnamestudio omgevormd huurhuis en het hele album werd in zowat een maand afgewerkt. Op het volledig instrumentale Bamako Sessions gaat het van uiterst traditioneel en simplistisch (opener Ndiaro, waarin enkel de ngoni van Ousmane Dagnon te horen is, Koroke Nommos, Dogoke Jeli en afsluiter Mali Griot zijn van eenzelfde orde) tot bezwerende mixen van traditionele Malinese instrumentatie met westerse electro. Check zeker eens het heerlijke meer dan zeven minuten durende Banjougou waarin de kora van Seyba Kouyaté mag duelleren met de gitaar van Bonjougou Koyaté (die vlak na de opnames overleed en met dit album dus zijn muzikale testament achterlaat), en ook nummers als Zéna of het licht psychedelische Bamako behoren tot de absolute hoogtepunten uit de tracklist. Malinees pareltje!

Lees verder

Chalo Correia - Akuá Musseque

Wie nog op zoek is naar een zwoele zomersoundtrack moet zeker deze Akuá Musseque van Chalo Correia eens een kans geven. Chalo Correia is een singer-songwriter, geboren in het Luanda van eind jaren zestig van de vorige eeuw en groeide op in een door burgeroorlog verscheurd Angola van de jaren zeventig.

Een stukje Angolese geschiedenis… Nadat de Portugezen in 1975 de macht overdroegen aan de Angolezen, begonnen het door de Sovjetunie en Cuba gesteunde MPLA van dr. Agostinho Neto en het door Zuid-Afrika gefinancierde en militair ondersteunde UNITA van Jonas Savimbi en Antonio da Costa Fernandes elkaar te bekampen in een bod om de macht over het land. In 1991 tekenden president en MPLA kopstuk José Eduardo dos Santos en UNITA-leider de zogenaamde Bicesse Akkoorden, de eerste van een hele reeks vredesakkoorden. Savimbi werd vermoord in 2002, dos Santos trad uiteindelijk af als president in 2017 en tegenwoordig delen beide partijen officieel de macht. Enkel het FLEC, dat vecht voor de afscheiding van Cabinda, een Angolese enclave ingeklemd tussen de Democratische Republiek Congo en Congo-Brazzaville, blijft de strijd verderzetten.

Aangezien de MPLA de macht had in de hoofdstad Luanda, werd Correia in zijn jeugd vooral beïnvloed door revolutionaire bands als Os Merengues en Os Kiezos. In het begin van de jaren negentig verhuisde Chalo naar Portugal waar hij zich verder bekwaamde in het bespelen van de gitaar en de mondharmonica. Op Akuá Musseque 7 tracks waarin Correia op een eigentijdse manier speelt met traditionele Angolese genres als semba (de Angolese voorloper van de Braziliaanse samba), rebita (Filho Do Mundo), rumba (Nga Mbaxi) en kazucuta (opener Chica Dyá Makongo). Allemaal eigen nummers, behalve Nga Mbaxi, waarvoor Chalo de mosterd haalde bij Caduque, een oud liefdesliedje uit het einde van de negentiende eeuw, terug te vinden in Textos Africanos De Expressão Portuguesa, een werk van de Angolese auteur en folklorist Oscar Ribas. Uitstekend alternatief voor moderne maar soms agressieve Angolese genres als kuduro en kizomba die tegenwoordig hoogtij vieren.

www.xmd.nl

Baiano & Os Novos Caetanos + Azambuja & Cia

Far Out Recordings pakt deze keer uit met twee aparte heruitgaven, want het gaat hier om muzikale producties van de Braziliaanse komieken Chico Anysio en Arnauld Rodrigues.

Baiano & Os Novos Caetanos was dan weer een project waarmee het duo, onder de pseudoniemen Baiano en Paulinho Boca de Profeta, de Braziliaanse tropicalia-beweging van de jaren zeventig parodieerde. De bandnaam was zowel een verwijzing naar Caetano Veloso als naar de psychedelische rockers van Novos Baianos. Daarnaast was dit album, dat origineel in 1974 verscheen, een poëtische kritiek op de toenmalige militaire dictatuur in het land. De heren van Azymuth, zorgden samen met meestertoetsenist Jose Roberto Bertrami, percussionist Orlandivo en multi-instrumentalist Durval Ferreira voor de muzikale ondersteuning. Het album werd opgenomen voor een livepubliek en bevat 11 tracks in een mix van MPB, funk en soulvolle sambarock, aangevuld met invloeden uit de Braziliaanse folk.

Het tweede album, Azambuja & Cia verscheen origineel in 1975 en was een soundtrack of een muzikale herinterpretatie bij een populaire komische Braziliaanse televisiereeks waarin Anysio de rol van Paulo Mauricio Azambuja, een besnorde oplichter uit Rio wiens zwendeltjes altijd mislukten. Opnieuw geruggensteund door Azymuth, toetsenist Jose Roberto Bertrami, saxofonist Victor Assis Brasil en multi-instrumentalist Durval Ferreira, leverde het duo 7 uiterst genietbare tracks af in een mix van jazzfunk, sambasoul en MPB. Op elke kant van de plaat was ook een komische livemonoloog te horen, maar daarvoor moet u natuurlijk wel het Braziliaanse Portugees machtig zijn.

www.faroutrecordings.com

Bernard Orchestar - Le Futur Du Passé

Aan de release van Le Futur Du Passé gingen al twee EP's vooraf, maar dit is wel degelijk de eerste langspeler van Bernard Orchestar, een tienkoppige Brusselse Balkan-fanfare die al van in 2011 aan de weg timmert. De band mixt op aanstekelijke wijze traditionele Balkan-muziek, maar ook invloeden uit het Turkse oriëntalisme (Kavur Baliklari, een herwerking van een Turkse traditional met Isabel Sokol-Oxman op vocalen, en ook afsluiter Le Boucher Espagnol is gebaseerd op een Turkse traditional), met westerse electro en drum & bass invloeden, en creëert zo dus inderdaad letterlijk "de toekomst van het verleden". Aanraders uit de tracklist zijn de instrumentale opener Henri Piège, Balkan-fanfare meets drum & bass, de dubby herwerking van de al vernoemde Turkse traditional Kavur Baliklari, het feestelijke Unua Kopanica, waarin Balkan-fanfare langzaam overloopt in Westerse clubmuziek, Halay 808, met een orgeltje dat ons wat aan de dabke van Omar Souleyman deed denken, en tenslotte het psychedelische BBB. U merkt dat wij moeilijk kiezen konden en met Le Futur Du Passé serveert Bernard Orchestar dan ook de beste Balkan-schijf die wij in tijden mochten aanhoren.

Lees verder

Yiddish Glory - The Lost Songs Of World War II

Wie zin heeft in een stevig stukje unieke muziekgeschiedenis, moet zeker deze The Lost Songs Of World War II eens checken. Het betreft hier een collectie Jiddische liederen uit het Rusland van de Tweede Wereldoorlog, destijds verzameld door etnomusicologen Moisei Beregovsky en Ruvim Lerner, verbonden aan het Kiev Institute for Jewish Proletarian Culture. Het project werd echter nooit afgewerkt, want Beregovsky werd in 1950 gearresteerd tijdens de antisemitische acties in het Stalinistische Rusland van net na de oorlog. De dozen met archiefmateriaal werden verzegeld en bleven decennialang spoorloos.

Een beetje historische duiding is hier wellicht op zijn plaats… Na de oprichting van Israël in mei 1948 en de steun die de jonge natie in volle Koude Oorlog aan de Verenigde Staten toezegde, werden de twee miljoen Sovjet-Joden, die het Sovjetsysteem steeds trouw waren gebleven, plots door het Stalinistische regime afgeschilderd als een mogelijk vijfde colonne. Ondanks zijn persoonlijke afkeer van de Joden, had Stalin zich een vroege voorstander van een Joodse staat in Palestina getoond, omdat hij hoopte er een Sovjet-satellietstaat in het Midden-Oosten van te kunnen maken. De aankomst van Golda Meir in Moskou als de eerste Israëlische ambassadeur in de USSR in de herfst van 1948 bracht duizenden Russische Joden op de been en die scandeerden allen: "Am Yisroel chai!" ("Het volk van Israel leeft!"), een eeuwenoude strijdkreet die door een paranoïde Stalin echter gehoord wordt als een gevaarlijk teken van "Joods bourgeoisnationalisme" dat de autoriteit van de Sovjetstaat ondermijnde. In november van 1948 begonnen de Sovjetautoriteiten met een campagne om alles wat nog overbleef van de Joodse cultuur in de USSR uit te roeien. De leiders van het Joods Antifascistisch Comité werden gearresteerd en beschuldigd van verraad, bourgeoisnationalisme en het plannen van de oprichting van een Joodse republiek in de Krim om de Amerikaanse belangen te dienen. Joodse musea werden een na een gesloten en gedurende de nacht van 12 op 13 augustus 1952, berucht als de Nacht van de vermoorde dichters, werden dertien van de meest prominente Jiddische dichters in de Sovjetunie op last van Stalin geëxecuteerd. Maar in de periode van de Tweede Wereldoorlog, de jaren waaruit al de liederen op deze compilatie dateren, hadden de Russische Joden het dus nog relatief goed - al begon Stalin na de Sovjetinvasie van Polen in 1939 massaal Joden te deporteren naar de Joodse Autonome Oblast (Joods autonoom gebied tegen de grens met China en buiten Israël het enige gebied ter wereld met een officiële Joodse status) en andere delen van Siberië - en konden zich dus vrij uitleven in hun muziek.

Lees verder

Coco Malabar - Tabla Rasa

In de jaren negentig van de vorige eeuw was de Congolese Brusselaar Coco Malabar (echte naam Nicolas Tumba) nog een vaste waarde in de Belgische wereldmuziekscene, maar daarna werd het stil rond de singer-songwriter. Tot nu dus, want met deze Tabla Rasa begint de man met een schone lei! Coco groeide op luisterend naar de Miriam Makeba platen van zijn vader, maar raakte later zelf in de ban van Fela Kuti en Joseph 'Le Grand Kallé' Kabasele. Zelf omschrijft hij zijn stijl als een mix van Afro-pop, Afro-rock en Afro-groove.

Lees verder

Les Tambours De Brazza - Kongo

Al sinds 1991 leidt Jean-Emile Biayenda het Congolese percussieorkest Les Tambours De Brazza, bekend vanwege het gebruik van hun grote houten ngoma-trommels. Het was ondertussen al weer vijf jaar geleden dat we nog eens van de band hoorden en voor deze Kongo werden dan ook niet alleen enkele personeelswissels doorgevoerd, maar kwam ook het vocale gedeelte in de muziek van Les Tambours een stuk meer op de voorgrond. Kongo opent met Ya Samba, een feestelijke ode aan de ngoma-trommels, en van het nog energieker klinkende Ba Kwaku Wo zou je nooit vermoeden dat het eigenlijk een klaagzang betrof. Iets intiemer, maar bijna net even dansbaar is Ah Me Bunsana, waarin de band zich de vraag stelt hoe je je alleen staande kunt houden in deze wereld zonder de steun van familie of geliefden. Met Brazza brengen de drummers een ode aan hun thuisland en ook titelnummer Kongo Diani, waarvoor Les Tambours De Brazza het gezelschap kregen van zangeres Bakaboula Monie, is van eenzelfde orde. Cameleon, een muzikale interpretatie van een oud Congolees gezegde, werd dan weer geschreven door de Congolese Brusselaar Fredy Massamba. De meest traditionele track op Kongo is zonder de minste twijfel Nzila Bangou, een aanklacht tegen de allesverwoestende houtkap in Congo-Brazzaville, waarin alleen stemmen en percussie (ngoma-trommels, maracas en ngongui-bellen) te horen zijn. Ook afsluiter Makangou Ma Tata is van eenzelfde muzikale orde en een lekker stukje soukous krijgen we tenslotte nog met Nsaka Soukous Tambours. Uitstekend Congolees feestje!

www.budamusique.com | www.xmd.nl

Toure Kunda - Lambi Golo

Na een hiatus van tien jaar, maakt het legendarische Senegalese duo Toure Kunda zijn comeback met Lambi Golo. Met de titel van het album, verwijzen de broers uit Zinguinchor, de grootste stad in Casamance (een gebied in Senegal ingeklemd tussen Gambia in het noorden en Guinee-Bissau in het zuiden, dat door de ligging ten zuiden van Gambia, een voormalige Engelse kolonie, altijd een relatief geïsoleerde positie ingenomen heeft ten opzichte van het politieke en economische centrum rond de hoofdstad Dakar, red.) naar het traditionele Afrikaanse worstelen en in het funky titelnummer betreuren ze het feit dat een eeuwenoude traditie nu gereduceerd wordt tot een spektakel waarin alles om grof geld draait. Lambi Golo opent met het heerlijke Demaro, een warme oproep om de ander te helpen ongeacht zijn afkomst of noden, waarin een hoofdrol is weggelegd voor de sax van de legendarische Manu Dibango. Voor dit album nam het duo ook Emma, één van hun grootste successen opnieuw onder handen en gaf het met de hulp van gitaarheld Santana en rapper Nelson Palacios (Cuban Beats All Stars) een salsa/hip-hop kleurtje.

Lees verder

Samba Toure - Wande

Toen de Malinese zanger en meestergitarist Samba Toure aan Wande ("de geliefden") begon, had hij een duidelijke visie voor ogen over waar hij met dit album naartoe wilde, maar eens de opnamesessies erop zaten, bleef van die initiële plannen weinig over: "We had a totally different album in mind, a return to something more traditional, almost acoustic. I think this album is less dark than the previous ones. It has some sad and serious songs, but it sounds more peaceful. All the first takes have been kept, I didn't re-record any guitar lines, the first takes are the one you can hear on the album. There are less overdubs than in previous albums, we didn't try to polish or make anything perfect, it gives a more natural feeling.". Wande werd opgenomen in een tijdsspanne van ongeveer twee weken: "One of the main difficulties we have in Mali is to reunite everyone at same moment. Every young musician plays in at least three bands or has a side job; only a few musicians in Mali can live from music, and have to work, so they are always busy. For the most part, I recorded the guitars first, then came percussion and bass.". De stevige ngoni- en gitaarduels uit voorganger Gandadiko zijn verdwenen en in de plaats krijgen we diepe, trage bluesy grooves (de enige uitzondering in de tracklist is Yerfara, dat iets energieker klinkt dan de rest van de tracks op Wande). Samba had maar twee nummers klaar voor hij de studio indook: titelnummer Wande, een liefdesverklaring aan zijn echtgenote, en afsluiter Tribute To Zoumana Tereta, een ode aan de in mei van 2017 overleden sokou- of njarka-virtuoos waarmee Touré vaak samenwerkte. Samba gebruikte trouwens nog een sample van Tereta's werk en diens geest waart dus letterlijk door het nummer. Ook de tama (talking drum) kreeg een prominentere rol op Wande: "I've always loved tama, for its sounds, it's the only drum that can play eight notes. It's so energetic. And I love tama for its symbol, its tradition. Before cellphones, when something important happened in a village, people would reunite on a place by the call of tama player. It's a symbol of call to reunion.". Normaal gesproken zouden wij Wande omschrijven als een meer dan uitstekend woestijnblues of Mali-blues album, maar dat vindt Samba getuigen van journalistieke luiheid en dus houden we het maar op essentieel Malinees luistervoer waarin zowel invloeden uit het werk van peetvader Ali Farka Toure als rockheld Keith Richards doorklinken.

www.samba-toure.com | www.glitterbeat.com | www.xmd.nl

Fatoumata Diawara - Fenfo

Sinds Fatou, haar solodebuut uit 2011, deed Fatoumata Diawara zowat alles behalve aan een nieuw soloalbum werken. De Malinese schone speelde een rolletje in Timbuktu, een film van Abderrahmane Sissako uit 2014, nam een livealbum op met de Cubaanse pianist Roberto Fonseca, en stapte vervolgens mee in het Lamomali project van Matthieu Chedid aka. M. Het mag dan ook niet verbazen dat Fatou ook voor deze Fenfo ("ik heb iets te zeggen") opnieuw de handen ineensloeg met de Franse producer en componist. Fatoumata stelt zelf: "I've had so many different musical adventures since the last album, touring and working with so many other musicians and I think you can hear how all of that feeds into this record. This is my time an d I'm sharing my soul!".

Lees verder

Skaparapid - Revolta

Skaparapid is een Spaanse ska-punk formatie die in 1993 werd opgericht in het Kasal Popular, het hoofdkwartier van de krakersbeweging Movimiento Okupa in Valencia en met hun antimilitaristische en antifascistische repertoire (Kolors) vooral populariteit genoot in Spanje en Latijns-Amerika en waarbij vooral de combinatie van de mannen- en vrouwenstemmen van vocalisten Josep, Dani en Carmen opviel. In 2007 gaven de bandleden er de brui aan, maar onlangs begon het opnieuw te kriebelen en nu is er dan deze Revolta (Valenciaans voor "revolte", in de zin van een opstand, maar in dit geval ook "uit de assen herrijzen" of "terugkomen"), een compilatiealbum met twintig van de populairste nummers van de band, samengesteld op basis van de favorieten van hun fans.

Lees verder

Bombino - Deran

Het uit 2016 daterende Azel nam de Nigerese Toeareg en gitaarvirtuoos Bombino nog op in Woodstock in de Verenigde Staten, maar voor deze Deran (Tamashek voor "beste wensen") besloot hij terug te keren naar het Afrikaanse continent en trok naar Casablanca waar hij kon beschikken over een studio die zowaar eigendom is van Mohammed VI, de huidige koning van Marokko. Het genre dat Bombino brengt mag dan wel bekendstaan als Toeareg-blues of tichumaren, de nummers op Deran klinken opvallend opgewekt. Het album opent met Imajghane, een aanstekelijke ode aan het Toeareg-volk, meteen gevolgd door het stevigere titelnummer Deran Deran Alkheir, eigenlijk een adaptatie van Toeareg-traditional die vooral tijdens trouwfeesten gespeeld wordt, maar door Bombino getransformeerd werd tot een boodschap van hoop in een tijdperk van grote smart en tumult. Bombino stootte destijds natuurlijk ook door met zijn eigen mix van reggae en Toearegmuziek, een subgenre dat hij zelf "tuareggae" doopte, en ook op Deran duiken enkele van die typische Bombino-nummers op (Tehigren, Tenesse). Onze persoonlijke favoriet op Deran is echter het instrumentale en licht psychedelisch klinkende Takamba, een nummer waarop je heerlijk kunt wegdromen over uitgestrekte woestijnen. Alweer een klein Toeareg-meesterwerkje, zeker als je weet dat Bombino amper tien dagen nodig had om dit uitstekende album af te werken!

Lees verder

Koum Tara - Koum Tara

Koum Tara is een project rond de Franse componist, arrangeur en pianist Karim Maurice waarin chaabi ("populair" in het Arabisch en dus het Algerijnse equivalent van onze popsong), klassieke strijkers (vier leden van het twintigkoppige La Camerata, een strijkersorkest uit Lyon onder leiding van violist Gaël Rassaert) en jazz elkaar moeiteloos vinden. De muzikale ruggengraat van het project wordt gevormd door het repertoire van de Algerijnse chaabi-zanger Sid Ahmed Belksier die op zijn beurt inspiratie putte bij vermaarde chaabi-artiesten als El Hadj M'hamed El Anka (Mazel Khatmi), Hassen Said en Amar Ezzahi.

Lees verder

Cheikh Lô - Né La Thiass

Met deze Né La Thiass ("weg in een flits") zorgt World Circuit Records voor de heruitgave van het uit 1995 daterende door Youssou N'Dour geproduceerde internationale langspelerdebuut van Cheikh Lô. Het album verscheen in 1996 al een eerste keer in op het label, maar voor deze heruitgave werden de originele mixen, die tot nu toe enkel op in Senegal verkochte cassettes te vinden waren, minutieus geremasterd en ook de originele hoesafbeelding gebruikt. Né La Thiass zorgde voor de doorbraak van Lô, die met zijn mix van mbalax-ritmes als dagan en thieboudienne met Latin-invloeden voor een frisse wind zorgde in het Senegalese muzieklandschap. Lô werd geboren in Bobo-Dioulasso, een stad in het westen van Burkina Faso, leerde zichzelf drums en gitaar spelen en trok in 1978 naar de Senegalese hoofdstad in de hoop daar een muzikale carrière te kunnen opbouwen. Hij speelt er een tijdje samen met Ousmane 'Ouza' Diallo, entertaint toeristen in het Savana Hotel en vergezelt in 1984 zelfs Papa Wemba naar Frankrijk, waar hij als sessiemuzikant voor de Congolese superster aan de slag gaat. Zijn ervaringen in Parijs, waar hij enkel de binnenkant van de studio en zijn bed te zien krijgt, verwerkt Cheikh Lô in Doxandeme, een nummer uit 1990 over het leven van Afrikaanse migranten in Europa dat hem in thuisland Senegal meteen een award voor meest veelbelovend nieuw muziektalent oplevert. Lô besluit gebruik te maken van het momentum en neemt een eerste cassette-album Dieuf Dieuf op. Tevergeefs, zo blijkt, want de cassette komt nooit op de markt. Maar na een hiatus van vier jaar is er dan eindelijk deze Né La Thias.

Lees verder

Dobet Gnahore - Miziki

Maar liefst vier jaar werkte de Ivoriaanse Dobet Gnahore aan haar nieuwe album Miziki ("muziek"). Het betekende meteen ook haar afscheid bij Contre Jour, het Belgische label dat tot nu toe haar thuishaven was. Dobet is gek van Afrikaanse artiesten als Yemi Alade, Miriam Makeba of Brenda Fassie, maar kan net zoveel enthousiasme opbrengen voor de westerse sound van Björk of Christine and the Queens. Om die dualiteit weerspiegeld te zien op 'Miziki' werkte Gnahore voor dit album samen met de Franse producer Nicolas Repac, die in het verleden ook al het repertoire van de Malinese Mamani Keita onder handen nam. Waren Dobet's vorige albums nog een vocaal lappendeken van talen als Maninka, Dida, Haïtiaans Creools, Lingala en Bete, dan focuste ze zich voor Miziki vooral op haar moedertaal het Bete, hier en daar aangevuld met een flard Frans en Engels (Éducation).

Lees verder

Catrin Finch & Seckou Keita - Soar

Vijf jaar naar hun eerste samenwerking voor Clychau Dibon, doken de Welshe harpiste Catrin Finch en de Senegalese koraspeler Seckou Keita opnieuw de studio in voor Soar. De titel van dit nieuwe album laat zich vertalen als "zweven" en verwijst naar de majestueuze visarend die na eeuwen afwezigheid recent opnieuw gespot werd in Wales, waar ze jaarlijks komen broeden na een tocht van duizenden kilometers die begint in West-Afrika. Ook opener Clarach verwijst naar de vogelsoort, want is de naam van de eerste visarend die opnieuw haar eieren kwam leggen in het Cors Dyfi Nature Reserve bij Machynlleth in Wales. "I like the bird's freedom to migrate to different places," zegt Seckou: "…they soar their way, and nothing stops them, but they know where they're heading, where they'll find peace and be happy. I've been on the same journey, but in a different way.".

Lees verder