Léve Léve: São Tomé & Principe Sounds 70s - 80s Vol.1

Zo af en toe belandt ook deze doorwinterde recensent nog eens in onbekende wateren, en met deze Léve Léve: São Tomé & Principe Sounds 70s - 80s Vol.1, een compilatie vol muziek uit de kleine Afrikaanse eilandstaat São Tome & Principe, geldt dat zowel geografisch als muzikaal. Léve Léve laat zich vertalen als "kalm aan!" en de compilatie is het werk van de Franse DJ en vinylverzamelaar Tom Bignon aka. DJ Tom B, die bij het zoeken naar Angolese muziek plots ook op zeldzame platen uit São Tome & Principe stootte. Net als Angola was de eilandstaat een voormalige Portugese kolonie bestaande uit het grotere São Tome en het kleinere Principe, aangevuld met nog een hele reeks mini-eilandjes als Ilhéu Bom Bom, Ilhéu Caroço, Ilhéu das Cabras, Tinhosa Grande, Tinhosa Pequena en Ilhéu das Rolas. São Tomé & Principe mag dan de kleinste Afrikaanse natie zijn, toch stonden de eilanden zeer lang bekend als de "chocolade-eilanden", omdat ze tijdens de koloniale periode verantwoordelijk waren voor het overgrote deel van de wereldwijde cacaoproductie. Het mag dan ook niet verbazen dat de muziek op São Tome & Principe een cruciale rol ging spelen in de ontvoogdingsstrijd tegen de koloniale machtehebbers.

Lees verder

Antibalas - Fu Chronicles

Met de release van deze Fu Chronicles wordt een lang gekoesterd droomproject van Antibalas frontman Duke Amayo realiteit. De man is al zowat zijn ganse leven net zo gepassioneerd door kungfu als door afrobeat en zocht jarenlang naar de juiste muzikale fusie van de twee. Dat springt trouwens meteen al in het oog dankzij de prachtige hoesillustratie voor het album (ook van de hand van Amayo), waarop een geïdealiseerde weergave te zien is van Duke's dojo in Williamsburg, Brooklyn, New York, die jarenlang ook diende als de thuisbasis voor zowel Antibalas als Daptone Records. Daarnaast is op de hoes van Fu Chronicles ook nog een afbeelding te zien van Amayo's moeder Amenawon, gekleed in traditionele Chinese klederdracht en in een pose die aan die van een zwart Vrijheidsbeeld doet denken, een baby dragend en de linkervuist gebald in de hoogte (de gebalde vuist is een symbool van solidariteit en steun en wordt ook gebruikt als teken van eenheid, kracht, opstandigheid en verzet, onder andere door de Black power beweging in de Verenigde Staten). Amayo eert zijn moeder ook in de opener van het album, een nummer dat ook haar naam draagt. Maar haar naam laat zich ook vertalen als "mag het water dat je zult drinken niet aan je voorbijgaan", en met het nummer brengt Amayo net zo goed een eerbetoon aan Yomoya, in de Yoruba-cultuur de godin van de rivieren. Tenslotte staat water in kungfu dan weer symbool voor het zich steeds weer kunnen aanpassen aan een gewijzigde situatie.

Lees verder

Disques Debs International Vol. 2: Cadence Revolution 1973-1981

Met deze Disques Debs International Vol. 2: Cadence Revolution 1973-1981 breidden Hugo Mendez (Sofrito) en Emile Omar zoals beloofd een vervolg aan de Disques Debs International Vol. 1 compilatie uit 2018. Focuste het duo op dat eerste volume nog op de vroege output van het Guadeloupse Disques Debs label uit de periode 1960 tot 1972, dan zijn op dit vervolg releases uit de periode 1973 tot 1981, de bloeiperiode van de cadence, te horen. Cadence of Kadans is een moderne vorm van Haïtiaanse méringue (niet te verwarren met de Dominicaanse merengue), en een voorloper voor de latere zouk, die begin jaren zestig door saxofonist Webert Sicot werd gepopulariseerd. Toen Sicot het kompa- of compas-orkest Nemours Jean-Baptiste verliet, noemde hij zijn muziek cadans om het te onderscheiden van de compas. Na het verblijf van de gebroeders Webert en Raymond Sicot/Cicault op de Franse Antillen, werd Cadence er de populairste dansmuziek van de vroege jaren zeventig in, beguine en gwoka achter zich latend. In de tracklist grote namen uit die periode zoals Les Vikings, Super Combo en Typical Combo, maar ook een boel minder bekende artiesten zoals Guadafrica Combo, Koumbit, Galaxy, Ti Celeste of nog Bienveillance Abymienne. Naast cadence is er op dit volume trouwens net zo goed plaats voor invloeden uit Porto Ricaanse salsa (Typical Combo's Piensalo), Dominicaanse reggae (het uitstekende Stranger van Midnight Groovers) of disco- en funk (Galaxy's aanstekelijke Disco Funk, zeker één van de hoogtepunten op deze compilatie). Absoluut feestschijfje van begin tot einde!

www.strut-records.com

Antwerp Gipsy-Ska Orkestra - Duivelsblauw

Het repertoire van Antwerp Gipsy-Ska Orkestra lijkt zich alsmaar minder te laten beperken tot de limieten die die bandnaam hen in theorie oplegt, zoals het Antwerpse gezelschap opnieuw bewijst op hun net verschenen langspeler Duivelsblauw. De titel en het gelijknamige (Nederlandstalige) nummer verwijzen naar het moment net voor dageraad, wanneer de lucht een onheilspellende diepblauwe kleur krijgt en voor de hoesillustratie deden de band duidelijk beroep op dezelfde hand die ook al zorgde voor de hoes van voorganger Black Panther: de Roemeense kunstenaar Paul Hitter. In nummers als Insomnia of It's Never Too Late serveert Antwerp Gipsy-Ska Orkestra nog steeds de vertrouwde mix van ska of reggae met Balkanritmes, maar Banghra Love, een combinatie met rapper Clement 'Nerlock' Werom van Jahwed Family (die ook al te horen was op Kilo Gipsyska), is bijvoorbeeld reggae meets Indische banghra meets Franstalige hip-hop, opener Jamileh nijgt dan weer eerder naar Turkse psychedelica met frontman Gregor Engelen die een korte vocale ode aan de Franse grootmeester Serge Gainsbourg lijkt te brengen, en in Take My Wrist deed Gregor's stem ons dan weer wat aan die van de Canadese singer-songwriter Leonard Cohen denken. Antwerp Gipsy-Ska Orkestra staat zoals steeds garant voor een stomend feestje, maar blijft ook muzikaal vervellen en weet zo keer op keer onze aandacht vast te houden!

Antwerp Gipsy-Ska Orkestra stelt Duivelsblauw nog live voor op 14 maart in Zaal Goedleven in Gent en op 4 april samen met Projecto Secreto in 4AD in Diksmuide!

www.gipsyska.com | www.doxrecords.amsterdam

Moonlight Benjamin - Simido

Met deze Simido van zangeres Moonlight Benjamin, een Haïtiaanse die over een stem als een klok blijkt te beschikken, mogen we meteen al de eerste echte knaller van 2020 optekenen. Net zoals het geval was met haar vorige langspeler, het in 2018 verschenen Siltane, vernoemde Moonlight ook dit album opnieuw naar een fictief personage aan wie ze haar nummer richt. Daarnaast is Simido ook de naam van de figuur die in Haïti traditioneel de voodoorituelen leidt. De geboorte van Benjamin leest als een boek van Stephen King. Haar moeder bleef in het kraambed, iets wat in het bijgelovige Haïti al snel tot paniekreacties en grote gebedsdiensten leidt, zodat haar vader zich uiteindelijk genoodzaakt zag zijn pasgeboren dochtertje bij een weeshuis achter te laten. Daar werd ze opgevangen door dominee Doucet Alvarez die meteen verklaarde: "If she stayed alive, there is certainly a reason. I will call her Moonlight; a light which will light the future! I will adopt her as my daughter." Het mag dan ook niet verbazen dat Moonlight's muzikale carrière begon als gospelzangeres bij het lokale kerkkoor, al vindt de zangeres pas echt spiritualiteit als ze de Haïtiaanse voodoo leert kennen: "Voodoo rhythms and songs are like the umbillical cord that connect the western part of the island of Haiti tot he womb of it's people, Africa!". In haar late tienerjaren leert ze echter de zanger en gitarist Tines Salvant kennen, die haar al snel uitnodigt om mee te werken aan zijn debuutalbum Kè'm Chavire en zo een heel nieuw muzikaal universum voor Benjamin doet opengaan. Later werkte ze nog onder andere samen met gitarist Max Aubin en auteur Jean-Claude Martineau, maar als die laatste komt te overlijden vormt Moonlight's grote verdriet meteen ook de katalysator om het eiland te verlaten en zich in Frankrijk te vestigen.

Lees verder

De 10 strafste wereldmuziek albums van 2019

Er gaat hier geen jaar voorbij zonder dat karre­vrachten albums de weg naar de genadeloze tropicalidad.be testbank vinden. Die stapel van 2019 was zo danig hoog dat we er tot enkele dagen geleden nog zoet mee waren. Naar jaarlijkse gewoonte presenteren we, zij het met enige vertraging, de tien strafste plaatjes van het jaar. Hier zijn ze dan, in geheel willekeurige volgorde:



Lees verder

Milton Nascimento - Maria Maria

Far Out Recordings sluit het jaar af met een vinylheruitgave van Maria Maria, de soundtrack die Milton Nascimento in 1976 schreef voor het gelijknamige ballet van Grupo Corpo, een gezelschap voor hedendaagse dans onder leiding van de Argentijnse choreograaf Oscar Ariaz, met de erfenis van de slavernij in Brazilië als beladen thema. De soundtrack, die samen met Ultimo Trem, dat Nascimento in 1984 schreef voor een volgend ballet, al een eerste keer in 2003 verscheen als dubbel-CD, wordt nu door Far Out Recordings ook voor het eerst op vinyl uitgegeven. Voor Maria Maria werkte Milton samen met een indrukwekkende all-star cast van Braziliaanse muzieklegendes waaronder Naná Vasconcelos (percussie en effecten), Toninho Horta (gitaar), Paulo Moura (saxofoon), João Donato (toetsen en percussie), Paulinho Braga (drum), en de hele line-up van Som Imaginario (Frederyko - gitaar/gefluit, Luiz Alves - bass, Robertinho Silva - drums, Tavito - gitaar, Wagner Tiso - toetsen en Zé Rodrix - orgel/fluit/percussie). Over de muziek op Maria Maria, de ene keer stevig soulvol, vaak met Milton's hemelse falsetto in een hoofdrol (al zijn ook de vrouwenstemmen van MPB-ster Fafá de Belém, sambazangeres Clementina de Jesus en Nana Caymmi, die samen met Gilberto Gil populariteit verwierf in de Braziliaanse tropicalia-scene, te horen), elders parlando (beïnvloed door de Franse artcinema van de jaren zestig van de vorige eeuw), en in nummers als Lilia of Trabalha, waarin respectievelijk een slavin gegeseld wordt en Afrikaanse percussie en metaalklanken het werkritme van de slaven op de plantages moet verbeelden, sterk evocatief en rauw, zei Nascimento zelf: "I only began composing because of enjoying the movies so much, and I wrote the music for Maria Maria in a tiny Rio apartment with friends and their kids running around and having fun! I love to be in noisy places, surrounded by people.". Maria Maria is tegelijk een tijdsdocument, een ijkpunt in de carrière van Nascimento en ondertussen een tijdloze Braziliaanse parel!

www.miltonnascimento.com.br | www.faroutrecordings.com

King'n'Doom featuring Cheikh Lô - King'n'Doom

Dit titelloze album is de culminatie van een onverwachte vriendschapsrelatie en de vervulling van de muzikale droom van Martin Piro en Pavel %u0160mid, twee Tsjechische muzikanten en producers. Het begon allemaal jaren geleden met een bezoek aan Festival au Désert en Festival sur le Niger, twee muziekfestivals in de buurt van Timboektoe, waar het duo al liftend naartoe trok vanuit de Malinese hoofdstad Bamako. De reis zou de vonk vormen voor een gedeelde passie voor (West-) Afrikaanse muziek die het duo nooit meer los zou laten. Enkele jaren later weet Zlata Holu%u0161ova, organisator van het Colours of Ostrova Festival, Cheikh Lô te overtuigen om naar Tsjechië af te zakken, waar dat jaar ook Martin en Pavel op de affiche staan. De drie zouden elkaar uiteindelijk ontmoeten in een tot mobiele opnamestudio omgebouwde caravan van Milan Cimfe, oprichter van Sono Records. Voor ze het zelf goed en wel doorhadden zat het trio samen te jammen en uiteindelijk nam Cheikh Lô zelfs de microfoon ter hand om vervolgens een uitstekende versie van Jarabi, een West-Afrikaans nummer dat Martin en Pavel in een nieuw reggaejasje gestoken hadden en herdoopten tot Jah'rabi, in te zingen. Lô's versie zou later de eerste single van het King'n'Doom project worden en is ook de opener van deze langspeler.

Lees verder

Ismaila Sané Saïsba - Ekiinafrik

Ismaila Sané Saïsba is een Senegalese percussionist, vocalist, danser en choreograaf uit Coubalan, een klein dorp in de zuidelijke Casamance-regio van het land, die zijn carrière begon bij traditionele dansgezelschappen als Les Ballets Bougarabou, Les Ballets Africains en Ballet Mansour Gueye. In de jaren tachtig en negentig van de vorige eeuw verhuisde Sané samen met het tweede ensemble van Ballets Mansour Gueye naar Tenerife waar hij later de Finse saxofonist Sakari Kukko tegen het lijf zou lopen, die Ismaila al snel uitnodigde Ismaila om zijn band Piirpanke te komen versterken. Sané bleef aanvankelijk in Spanje wonen, maar ontmoette ook zijn toekomstige vrouw, de Finse kantele-speelster Outi Nieminen en in 1999 drong een verhuis naar Finland zich dan ook op. Ismaila bleef jarenlang actief bij Piirpanke, werkte met Sakari Kukko ook nog samen bij Humbalax, een project waarbij Finse nummers in een Senegalees mbalax-jasje gestoken werden, en vormde met zijn vrouw het duo Senfi, waarvoor hij opnieuw de Finse en Senegalese muziektradities liet botsen. Het duo werd een vaste waarde in het Finse muziek- en televisielandschap nadat ze begin jaren 2000 opdoken in het Finse kinderprogramma Pikku Kakkonen, waar ze hun eigen multiculturele show Amin Kanssa ("samen met Ami") hosten. Ismaila bracht met Ñamandu al een eerste soloalbum uit in 1999, verdeeld door het Spaanse Azel Producciones, nu dus gevolgd door deze Ekiinafrik ("beschermend Afrika") waarop Sané zich vooral een sociaal bewogen artiest toont met nummers waarin hij onder andere oproept tot eenheid (Namara), in vraag stelt waarom we ons leven laten domineren door technologie (Emasinay, "de machine"), het vluchtelingenprobleem aankaart (Rewum Nasaran, Wolof voor "het land van de blanken", waarin hij zich afvraagt hoe het mogelijk is dat de Afrikanen die vroeger gedwongen en in ketenen afgevoerd werden, datzelfde valse paradijs nu zelf ten allen koste willen bereiken) en vaststelt dat Afrika als een huis zonder dak is waaruit zowel het menselijke potentieel als de bodemrijkdommen wegvloeien.

Lees verder

Solo Moderna - Republica Moderna

Zoals het pseudoniem al enigszins doet vermoeden is Solo Moderna het eenmansproject van de uit het Nederlandse Tilburg afkomstige muzikale duizendpoot Bas Voorn. Die bespeelt een heel areaal aan instrumenten gaande van banjo en gitaar tot piano, diverse blazers en zelfs een versterkte duimpiano, en voegt daar analoge synths, 8bit soundbites en ritmes uit drummachines aan toe. Met Republica Moderna roept Bas nu zijn eigen republiek uit die vooral ruimte moet bieden aan een haast onbegrensd muzikaal universum gaande van Balkangrooves meets dembow (een uit de Jamaicaanse dancehall en Puerto Ricaanse reggaeton geëvolueerd subgenre origineel gebaseerd op de riddim van het gelijknamige nummer van Shabba Ranks uit 1990) in Escuchame Como Soy, over de cumbia van nummers als La Bandolera (een samenwerking met de in Washington D.C. gevestigde Empresarios) en Feliz Sintetizador, tot de Afro-house van Sonido SID Africana, de congotronics van Republica De Chonta en zelfs de Jamaicaanse mento van Mento Moderna. Hoogst fascinerende auditieve trip!

Lees verder

Radio Barbă - Soviet Macho EP

De heren en dame van Radio Barbă, een zeskoppig gezelschap rond gitarist/vocalist Thomas Baert, hebben blijkbaar goed geluisterd naar het voorbeeld van grote broer Gogol Bordello. Net als die Amerikaanse band mixt Radio Barbă zigeunerklanken en Balkangrooves met stevige punkinvloeden. Barbă, de laatste heft van de naam van de band laat zich uit het Roemeens vertalen als "baard" en is een knipoog naar de familienaam van frontman Thomas Baert. Soviet Macho is na hun vorig jaar verschenen debuut-EP Bazar În Mişcare de tweede release van de band uit het Oost-Vlaamse Oudenaarde. En net zoals op die eerste EP serveert Radio Barbă op Soviet Macho opnieuw vijf feestelijke dronkemansliederen tussen Balkan, punk en rock. Nastrovje ("proost")!

Lees verder

Kankou - Kuma

Kankou Kouyate, een telg uit een roemrijke Malinese griotfamilie van meester ngoni-spelers, gaande van haar overgrootvader Bazouma Sissoko, over grootvader Djeli Moustapha Kouyate en haar bekende oom Bassekou Kouyate, werd geboren voor een muzikale carrière. Doorheen de jaren werkte ze samen met tal van Malinese groten waaronder Toumani Diabate, de al genoemde Bassekou Kouyate, Habib Koite, Kasse Mady Diabate en Cheik Tidiane Seck, en in 2013 werd ze uitgenodigd om deel uit te maken van Damon Albarn's Africa Express project, resulterend in het Africa Express presents Maison Des Jeunes album (Transgressive Records). In 2017 leert Kankou dan de Schotse muzikant en producer Mark Mulholland kennen, die dan al enkele jaren in Bamako verbleef. De muzikale vonk sloeg meteen over en in een tijdspanne van enkele weken hadden ze de basis voor de nummers op deze Kuma (Bambara voor "woorden") gelegd.

Lees verder

Mamadou Kelly - Les Bateaux

Met Les Bateaux zorgt de Malinese bard Mamadou Kelly voor een perfect aansluitende opvolger op het in 2017 verschenen Politiki. Kelly werkte voor Les Bateaux dan ook samen met een vrijwel identieke crew (Aly Magassa - gitaar/backing vocals, Kande Sissoko - ngoni, Afo Guindo - kalebas/drums en Adama Sidibe - balafon, aan Malinese zijde en Jacob Silver - bas en Cindy Cashdollar - steelgitaar, in de Verenigde Staten), enkel de klarinet van David Rothenberg die een aparte toets geeft aan nummers als opener Woma Gara of Nisi Tindi is een nieuw gegeven, en het alomtegenwoordige geluid van de éénsnarige djourkel is deze keer niet van Brehim 'Yoro' Cisse, maar werd ingespeeld door Madou Diabate. Het titelnummer verwijst naar de jaren zeventig van de vorige eeuw, toen Mali en de omliggende landen getroffen werden door extreme droogte en hongersnood en de dorpsbewoners op de oevers van de Nigerrivier stonden te wachten op de boten die nieuwe voorraden zouden aanvoeren. Mamadou citeert in het nummer de namen van die boten en in het licht van de huidige vluchtelingencrisis kan je Les Bateaux dus ook op een heel andere manier beluisteren.

Lees verder

King Lagoon's Flying Swordfish Dance Band - The Golden Lagoon

De achtkoppige King Lagoon's Flying Swordfish Dance Band is het geesteskind van de in Brighton in het Verenigd Koninkrijk gevestigde vocalist en multi-instrumentalist Rodrigo Kerr. In plaats van een doodgewone biografie van de band creëerde King Lagoon's Flying Swordfish Dance Band op hun website een legende over King Lagoon, heerser over een tropisch paradijs in een parallelle dimensie: "The realm of King Lagoon hosts many diverse and exotic lands and small islands where the royal flotilla races and cruises to the sounds of the King's favourite bands. This dimension is similar to ours but many things can work quite differently and unexpectedly. A messenger from King Lagoon, a small golden bird with 5 wings, iridescent plumage and large expressive eyes, made contact with Rodrigo in 2010 to ask him to create a band…. Whether it was to simply open up interaction or for a more dramatic reason, the exact motive remains unknown. Appearing at a window, having to be released from the inside of a drum or coming out of a tap, a computer screen or a saxophone, the bird appears to Rodrigo – alone or at band rehearsals - to drop off little parcels of exotic flavoured treats. Rodrigo and the other Flying Swordfish eat these tasty delights, and as they taste the other-dimensional flavours, more becomes known to them about the realm of King Lagoon, as well as inspiring music and ideas for the performance.".

Lees verder

Josef Josef - Josef Josef

Josef Josef is het nieuwe project rond de Franse violist Eric Slabiak, waarin hij samen met ex-bandmakkers bij Les Yeux Noirs Frank Anastasio (gitaar) en Darco Ivkovic (accordeon), en aangevuld met bassist Jérôme Arrighi en drummer Rémi Sanna, op zoek gaat naar de Joods-Oost-Europese wortels van zijn grootouders. Josef Josef, of Yossel Yossel in het Jiddisch, oorspronkelijk opgenomen door Nellie Casman, een in Rusland geboren joodse die uitweek naar de Verenigde Staten en daar een carrière als zangeres en actrice uitbouwde, in 1923 en één van de favoriete nummers van Eric's vader. In de tracklist van dit titelloze debuut, zes nummers uit de Jiddische klezmertraditie van onder andere de Pools-Israëlische dichter Abraham Sutzkever (Unter Dayne Vayse Shtern), de naar de Verenigde Staten gemigreerde acteur en songschrijver Chaim Tauber (Sheyn Vi Di Levone), en de eveneens naar Amerika geëmigreerde Letse jood David Meyerowitz (Vi Zaynen Mayne Zibn Gite Yur), Servische zigeunermuziek (Sila Kale Bal, een cover van het gelijknamige nummer van de Servische zigeunerkoning Saban Bajramovic, Zvecansko Kolo, Chelipe), traditionals uit Rusland (Gene Roma), Roemenië (het instrumentale Hora Lui Buca) en Moldavië (Opinca-Hora De Mana), en met Josef Tanz ook één zelf gepende instrumental als afsluiter.

www.budamusique.com | www.xmd.nl

El Khat - Saadia Jefferson

El Khat is een vierkoppige band uit Tel Aviv met leden die wortels hebben in Irak, Polen, Marokko en Jemen. De naam van de band verwijst naar het verslavende blad dat in Jemen en op het Arabische schiereiland al meer dan 600 jaar wordt gekauwd, en dat nu het land opnieuw verdeeld is in een bloedige burgeroorlog ontsnapping biedt aan de dagelijkse stress en honger. Albumtitel Saadia Jefferson is dan weer een verzonnen personage met een gespleten identiteit, half Jemenitisch, half Amerikaans en Israëlisch staatsburger, verwijzend naar frontman Eyal El Wahab's eigen ervaringen als Jemenitische jood in Israël, iets waar hij jarenlang mee geworsteld heeft en dat de laatste jaren meer en meer zijn tol begon te eisen, zich verloren voelend in een staat die de vlag van het Israëlische joodse nationalisme voert en de joodse geschiedenis in de Arabische buurlanden negeert (een gevoel dat Eyal perfect wist te kristalliseren in het nummer Ptiha waarin geluidssamples van het straatleven in Jemen overvloeien in de geluiden van een metrostation in New York). EL Wahab begon zijn muzikale carrière in 2012 als cellist bij het Jerusalem Andalusian Orchestra en later flamencoproject El Gran Mar. In 2017 besloot hij echter aan alles de brui te geven om op zoek te gaan naar de wortels van zijn grootouders, Jemenitische joden die in de jaren vijftig van de vorige eeuw naar Israël migreerden. In die zoektocht stootte Eyal op een dag op de LP Qat, Coffee & Qambus: Raw 45's from Yemen (Parlotone, 2012), een compilatie vol traditionele Jemenitische muziek. Het werd de katalysator voor een leerproces dat Eyal er onder andere toe aanzette om Arabisch te gaan studeren, zelfgemaakte instrumenten te bouwen in zijn homestudio (op het album zijn onder andere percussie-instrumenten vervaardigd uit verschillende soorten conservenblikken te horen) en de fundamenten te leggen voor wat uiteindelijk dit Saadia Jefferson album geworden is.

Lees verder

Jewish Monkeys - Catastrophic Life

Ondergetekende leerde het Israëlische Jewish Monkeys kennen dankzij de release van hun High Words album in 2017. Ook op Catastrophic Life serveert de achtkoppige bende ongeregeld opnieuw hun eigenzinnige mix van typisch Joodse humor, sociokritische teksten en punkattitude. In de nummers op dit album stellen ze zich onder andere vragen bij de steeds verdere digitalisering van onze maatschappij aan, waarin schermen en algoritmes haast al onze beslissingen beïnvloeden (The Robot Age), proberen ze in het reine te komen met hun gevorderde leeftijd (afsluiter Can't Get It Up) en brengen ze met Punkfurt een ode aan Frankfurt, het tweede thuis van de band en de plek waar het voor Jewish Monkeys allemaal begon. Muzikaal gezien verrijkten de heren hun mix van punk (Punkfurt, Too Little Too Late), klezmer (Golden Tooth), rock en ska, deze keer met invloeden uit reggae meets swingjazz (opener All The Great Things), funk (The Robot Age), met het Franstalige Le Grand Bazar zelfs een streepje afrobeat, en voor het aanstekelijke La Mariquita ("het lieveheersbeestje") - Midden-Oosten meets Midden-Amerika - schakelt Jewish Monkeys dan weer over op het Spaans. In het vinden van de haast perfect balans tussen verschillende genres, talen en culturele invloeden, bewijzen Jewish Monkeys nogmaals de ideale belichaming van het bonte Israëlische muziekspectrum te zijn.

Lees verder

Aziza Brahim - Sahari

De boodschap van het nieuwe album van Aziza Brahim zit al vervat in de intrigerende hoesfoto van Sahari. Een jong meisje poseert in een hagelwitte tutu, maar niet voor de normale geprivilegieerde achtergrond die je wellicht zou verwachten, maar op een stoffige ondergrond voor een rij tenten en lemen huisjes in een vluchtelingenkamp. Geen vrolijke scene dus, maar toch straalt de foto optimisme en hoop op een beter toekomst uit, en met haar muziek wil Brahim dan ook vooral het verdriet van haar volk, en de miljoenen ontheemden in de wereld, een stem geven en hen ook een sprankel hoop geven: "My purpose is to denounce the extreme living conditions there and the great injustice that prevents Saharawi refugees from returning to their home. I try to capture the feeling of longing that my elders express for the land that was taken away and for their past life in their country. But I know it's not just us; there are currently 70 million people forcibly displaced in the world. 26 million of them are refugees. The normalisation of injustice is something that the Saharawis know well. By addressing that in the songs, I’m trying to fight against the prejudices some people have. We all see tragic news caused by the policies of reactionary governments. Of course that’s influenced the writing of the songs on this new album. How could it not?". Een van de sterkste nummers in die context is waarschijnlijk Ard El Hub geschreven door Sahrawi poëet Zaim Alal: "My homeland the land of love, the cradle of my childhood, to you the longings rise, that embrace the sky…".

Lees verder

Daniel Dzidzonu - Walls Of Wonder

Na de gelijktijdige release van de EP's Vikpomé en Unknownland in 2017, verblijdt de Belgisch-Togolese trompettist Daniel Dzidzonu zijn fans nu eindelijk met een volwaardig album. Dat gezegd zijnde, zijn er op Walls Of Wonder nog echo's uit die net vernoemde EP's te horen in de vorm van remixen van Vikpomé en Tsomé, en een in de Brusselse Pianofabriek opgenomen live-versie van E.I.A. (Emergency In Africa). Blijven over: zeven nieuwe tracks waaronder Remember Masekela, een ode aan de vorig jaar overleden Zuid-Afrikaanse trompetlegende, jazzy titelnummer Walls Of Wonder waar in het refrein ook zoontje Elinam te horen is, Afro Dream (met gitaar en percussie door Oghene Kologbo), een letterlijke verwijzing naar de afro-haarstijl als een krachtig symbool, dat vervangen door een afro-pruik plots waardeloos wordt, maar tegelijk een nummer waarmee Daniel duidelijk wil maken dat de Afrikaanse droom niet gelijk is aan de Amerikaanse, en Ewe Blue, een instrumentaal eerbetoon aan zijn volk, de Ewe, een etnische groep in Ghana, Benin en Togo. Uitstekende langspeler waarin de fusie van jazz en afrobeat, Dzidzonu's handelsmerk, perfect tot zijn recht komt!

Lees verder

Staff Benda Bilili - Effacer Le Tableau

Wie had dat nog verwacht? Na haast eindeloze interne twisten over geld en mismanagement, en het Mbongwana Star-project waarvoor bandleden Coco Ngambali en Théo Nzonza de line-up van de band verlieten, staat Staff Benda Bilili er na 8 jaar opnieuw met deze meer dan toepasselijk getitelde Effacer Le Tableau ("met een schone lei beginnen"). De line-up van de band is haast volledig gewijzigd, maar aan het roer staat nog steeds oprichter Ricky Likabu (om maar te zeggen dat je het immer hoopvolle doorzettingsvermogen van Congolezen nooit moet onderschatten, zoals ze ook zingen in Salongo: "Il n'y a rien pour rien, il faut travailler!"). Voor dit album werkte Staff Benda Bilili niet langer samen met Vincent Kenis, maar met de Franse producer Jean Lamoot en de sound klinkt iets minder experimenteel en meer als een traditionele Congolese productie (opener Semba Bilokota, Salongo, Trois Décembre, Bolamu…) en voor Olio Anté gaan ze zelfs even de reggaetoer op. Grote afwezige is de eensnarige satongé van Roger Landu, die niet langer deel uitmaakt van de line-up van de band en aan een solocarrière werkt. Een groot deel van de bandleden van Staff Benda Bilili zijn poliopatiënten en zij kennen dus maar al te goed de vaak erbarmelijke omstandigheden waarin mindervaliden en straatkinderen in Congo moeten zien te overleven. Vandaar ook dat de band 10% van de opbrengst van de verkoop van Effacer Le Tableau en 30% van de opbrengsten van hun komende tournee, die gepland staat voor 2020, zullen afstaan aan Karibu Kinshasa, een NGO die zich inzet voor het lot van de straatkinderen in Kinshasa en zich dankzij de samenwerking met Staff Benda Bilili in de toekomst ook meer op mindervaliden zal richten (zie ook het nummer ONG in de tracklist). De 14 nieuwe composities op dit album werken nog altijd op de dansspieren. Met Bonne Année wenst Staff Benda Bilili ons alvast het beste voor het nieuwe jaar en wij wensen hen zeker hetzelfde toe!

www.noteabene.com | www.wagram.fr