Azmari - Ekera EP

Met hun Brusselse stadsgenoten van Azmari - Amhaars voor een Ethiopische zanger of muzikant vergelijkbaar met een Europese bard of een West-Afrikaanse griot - hebben de heren van Black Flower er een muzikaal broertje bij! De zeskoppige band werd opgericht in 2015 en stelt met Ekera, een term uit de Ethiopische Oromo-cultuur die verwijst naar het hiernamaals of de onderwereld, een eerste 6 tracks tellende EP voor. Haalde de band aanvankelijk zijn inspiratie nog vooral uit de uitmuntende Ethiopiques-reeks van Francis Falceto, dan liet een concertenreeks in Istanbul hen in de lente van 2018 ook kennismaken met de Turkse psychedelische rock uit de jaren zestig van de vorige eeuw, en deden ook instrumenten als de ney en de ba%u011Flama of saz hun intrede in het repertoire van Azmari. Ondertussen citeren ze bands en artiesten als Okay Temiz, Herbie Hancock, Cymande, The Heliocentrics, Fela Kuti, John Berberian en The Soul Jazz Orchestra als lichtende voorbeelden.

Lees verder

Danças Ocultas - Dentro Desse Mar

Het Portugese accordeonkwartet Danças Ocultas viert dit jaar zijn dertigjarige bestaan en dan willen muzikanten hun horizonten wel eens verruimen. Dat mag u in het geval van deze Dentro Desse Mar (Portugees voor "in deze zee") zeer letterlijk nemen, want voor dit album sloegen Artur Fernandes, Filipe Cal, Filipe Ricardo en Francisco Miguel São niet alleen de handen ineen met de Braziliaanse cellist, componist en producer Jaques Morelenbaum, jazzdrummer Robertinho Silva, percussionisten Marcelo Costa, Paulo Braga en Marcos Suzano, pianist David Feldman, gitaristen Lula Galvão en Rogério Caetano, mandoline en cavaquinho-speler Luis Barcelos en vocalisten Zelia Duncan, Carminho en Dora Morelenbaum, maar voor de opnames trok het viertal ook naar de Caso do Mato Studios in Rio de Janeiro. Het resultaat is een grotendeels instrumentaal album waarmee Danças Ocultas een muzikale brug slaat tussen Lissabon en Rio de Janeiro, cultureel nauw verwant, maar van elkaar gescheiden door de enorme Atlantische Oceaan, maar: "An ocean is also a sea of sounds and the instrument can be our ship.". Fascinerende Portugees-Braziliaanse accordeon 2.0 trip, die de ene keer klinkt als een filmische soundscape (opener Azáfama, Caixinha De Música), vervolgens de neo bossa toer opgaat (As Viajantes met Zelia Duncan), dan weer als heerlijk melancholische fado (O Teu Olhar met Carminho), of speels zoals in Búzios of Sorriso.

Lees verder

Gili Yalo - Made In Amharica EP

Na het succes van zijn vorig jaar verschenen titelloze debuutalbum, sloeg Gili Yalo voor deze Made In Amharica EP de handen in elkaar met Niles City Sound, een Amerikaans productieteam bestaande uit Josh Black, Austin Jenkins en Chris Vivion. De titel van de EP is dan ook een woordspeling waarmee Yalo naar het Amhaars, de lingua franca in Ethiopië, verwijst, maar die tegelijk kan gelezen worden als "made in America". In de tracklist 4 nummers, waarvan de Engelstalige afsluiter Heart Of Gold ons iets minder lag, maar ook Sew Lesew, over het tonen van menselijkheid tegenover anderen, waarin Gili verwijst naar de huidige vluchtelingencrisis, landsgrenzen en discriminatie van nieuwkomers (iets wat hij als Ethiopische migrant in Israel zelf aan den lijve mocht ondervinden), en tenslotte ook nog Zelel Zelel, een cover van het gelijknamige nummer dat in de jaren tachtig van de vorige eeuw een grote hit was voor Aregahegn Worash en verhaalt over twee ex-geliefden die elkaar opnieuw treffen op de dansvloer. Heerlijk tussendoortje van onze favoriete Falasha!

Lees verder

Newen Afrobeat - Curiche

Ondergetekende leerde de Chileense afrobeat van Newen Afrobeat in 2017 kennen dankzij de release van de 2 tracks tellende Newen Plays Fela EP, maar nu is de vijftienkoppige band terug met Curiche, een nieuw 7 nummers tellend album. Die titel betekent "zwarte mensen" in het Mapudungun, de taal van de inheemse Mapuche-bevolking in Chili, en in het gelijknamige nummer belicht de band de verborgen of toch weinig bekende geschiedenis van de zwarte minderheid in Chili. Ook Chaltumay ("bedankt") is Mapudungun en een ode aan de bedreigde traditionele Mapuche-cultuur. Maar zoals de prachtige hoesafbeelding al illustreert (een werk van de Chileense tattoo-artieste Camila Fuentes) is Curiche ook een eerbetoon aan de vrouw geworden, gestalte gegeven door lead vocaliste María Francisca Riquelme (sowieso al een zeldzaamheid op afrobeatgebied) en gekristalliseerd in het nummer Cantaros ("kleien potten"), een eerbetoon aan het vrouwelijke gesymboliseerd door water als essentieel levenselement. Politiek wordt het dan weer in Open Your Eyes, een samenwerking met afrobeat-veteraan Oghene Kologbo waarin de band pijnlijke paralellen blootlegt tussen de ongelijkheid, corruptie en werkloosheid op het Latijns-Amerikaanse continent en in Afrika. Newen Afrobeat weet die intercontinentale paralellen ook prima muzikaal te vertalen en levert met Curiche wederom een uitstekende afrobeatrelease af!

BCUC - The Healing

Met deze The Healing, die net als zijn vorig jaar verschenen voorganger Emakhosini amper drie tracks telt (waaronder twee stomende composities van 16 en 19 minuten), zorgt de Zuid-Afrikaanse wervelstorm BCUC (Bantu Continua Uhuru Consciousness) onder leiding van frontman Zithulele 'Jovi' Zabani Nkosi voor een passend sluitstuk van een trilogie die in 2016 begon met Our Faith. Als afstammelingen van stammen als de Zoeloes en Shona, die muziek als therapie zien, speelt BCUC vanuit het ancestrale axioma dat muziek de kracht heeft om onze geest te helen door ons lichaam te bevrijden. Nieuw is dat BCUC voor The Healing ook twee gasten uitnodigde: in Sikhulekile kreeg de saxofoon van Femi Kuti een prominente plaats en de stem van de Amerikaanse rapper, singer-songwriter en slam-poëet Saul Williams duikt dan weer op in afsluiter Isivunguvungu. Zithulele vat het allemaal zelf nog het best samen: "We are the original spirit of jazz, we are the foundation of rock'n'roll! My magic flow is contagious, it's nothing like pop music, it's something that grows inexorably in you!".

Lees verder

AKA Trio - Joy

Na het soloalbum 22 Strings en de samenwerkingen met de Welshe harpiste Catrin Finch en de Cubaanse pianist Omar Sosa, sloeg de Senegalese kora-meester Seckou Keita deze keer de handen ineen met de Italiaanse gitarist Antonio Forcione en de Braziliaanse percussionist Adriano Adewale, voor een project dat ze AKA Trio doopten. AKA staat natuurlijk voor "also known as" of "ook bekend als", gebruikt om aan te geven dat iemand een pseudoniem gebruikt in plaats van zijn echte naam, maar het had ook bijna een acroniem kunnen zijn van de eerste letters van de namen van dit trio (Antonio, Keita en Adewale). Het verhaal van AKA Trio begon al in 2011, toen het drietaal vijf shows uitverkocht tijdens het befaamde Edinburgh Festival. Seckou kan zich die eerste concerten nog zo voor de geest halen: "It was powerful, an amazing concept in a way - ideal musicians, ideal talent. The joy of feeling secure with the musicians you play with, not worrying that a note will be left hanging. The security of three people feeling like seven on stage. And the joy of knowing that your smile is out there, in the audience.". Alle drie hebben ze het graag over de vrijheid binnen AKA Trio of betrokkenheid zoals Adriano het noemt: "We put the music first. It's not about me or him; it's about the music we make. That's the healer. And it's funny, from different countries, from different experiences, we've almost reached the same intensity. The same answer. To have three people from three different continents, really like a family, in harmony, and doing it, it speaks for itself. There's nothing more to be said."

Lees verder

Hama Sankare - Niafunke

Voor de opvolger van Ballébé: Calling All Africans, zijn vorig jaar verschenen debuut bij Clermont Music, koos de Malinese vocalist en kalebaspercussionist Hama Sankare voor een eerbetoon aan zijn geboortedorp Niafunke, waar trouwens ook collega's Yoro Cisse (djurkel) en Afel Bocoum (vocals) vandaan komen en dat echt op de kaart werd gezet door de Malinese muzieklegende Ali Farka Touré. Ook te horen op Niafunke zijn nog gitarist/vocalist Oumar Konate (wiens eigen nieuwe soloalbum we u weldra op deze pagina's zullen presenteren), Dramana Toure (bas), Makan Camara (drums en percussie) en Sekou Toure (vocals). Het meest tot onze verbeelding sprak de funky opener Dewel Wegé, waarin Hama oproept steeds de nodige waardigheid en zelfrespect in acht te nemen, Remobe, een ode aan het belang van de landbouw waarin de gitaar van Oumar Konate heerlijk doorklinkt, en het naar Toeareg-blues nijgende Solane, een oproep voor meer verdraagzaamheid in de wereld. Uitstekende Malinese productie!

Lees verder

Pulo NDJ - Desert To Douala

Tsjaad is zo één van die Afrikaanse staten die muzikaal grotendeels een blinde vlek gebleven zijn op de wereldmuziekkaart, maar daar wil Pulo NDJ nu verandering in brengen. Het avontuur van deze zeskoppige band begon in mei van vorig jaar toen de New Yorkse DJ Nickodemus op uitnodiging van HAPE Collective (een platform dat culturele uitwisseling aanmoedigt door middel van baanbrekende muzikale ontmoetingen) afreisde naar de Tsjadische hoofdstad Ndjamena om er een groep getalenteerde jongvolwassenen uit Tsjaad, Kameroen, Togo en Congo DJ-technieken en elektronische muziekproductie aan te leren. De groep trok zich uiteindelijk terug in een door Josué Buosi aka djbuosis en Nickodemus in elkaar gestoken pop-up studio en het resultaat is deze 11 tracks tellende Desert To Douala.

Lees verder

Las Migas - Cuatro

Normaal gesproken behoort flamenco niet echt tot het kennisdomein van ondergetekende, maar voor de verfrissende sound van Las Migas maken we graag een uitzondering. Het Barcelonese vrouwenkwartet viert met Cuatro niet alleen zijn vijftiende verjaardag, maar het album is tegelijk ook de vierde langspeler van de vierkoppige band. Voor Cuatro namen de dames samen met producer Sebastian Marlin acht nummers uit hun vorige albums, Reinas Del Matute (2010), Nosotras Somos (2012) en Vente Conmigo (2016), opnieuw onder handen en voegden daar met Alli Te Esperare en La Maleta nog twee nieuwe nummers aan toe. Bandnaam Las Migas (letterlijk vertaald uit het Spaans: "de kruimels", maar ook de naam van een Spaans gerecht, oorspronkelijk een ontbijtschotel gemaakt van restjes brood of tortas, maar uitgegroeid tot een hip voorgerecht dat wordt geserveerd in veel Spaanse restaurants en waarvan de ingrediënten variëren van provincie tot provincie) verwijst naar de sound van de band waarvoor de vier dames vlotjes de Spaanse flamencotraditie bijkruiden met invloeden uit pop, jazz, rumba catalana en meer. Uiterst genietbare Spaanse flamenco 2.0 met een feministisch kantje.

Lees verder

KOKOKO! - Fongola

Bij het beluisteren van deze Fongola, het debuutalbum van de nieuwste Congolese revelatie KOKOKO!, moesten wij spontaan aan gelijkaardige "congotronics" projecten als Staff Benda Bilili, het daaruit voortgevloeide Mbongwana Star of de pioniers van Konono N°1 denken, maar net zoals elk van die bands toch een eigen unieke sound en verhaal had, is dat ook bij KOKOKO! het geval. Het avontuur van KOKOKO! begon in 2016 toen de Franse synthesizer specialist en producer Débruit (die wij in 2013 leerden kennen dankzij zijn samenwerking met de Soedanese zangeres Alsarah) in Kinshasa was om opnames te maken voor de soundtrack van Système K (een documentaire van Renaud Barret over de levendige street art scene in de Congolese hoofdstad) er kennismaakte met Makara Bianko, een charismatische vocalist uit de Lingwala buurt, die er elke avond optrad met zijn dansers, zingend en dansend over elektronische loops, en Boms Bombolo, Dido Oweke, Love Lokombe en Bovic Mwepu, een aantal doe-het-zelvers uit de Ngwaka-wijk die experimenteerden met zelf in elkaar geknutselde instrumenten zoals een eensnarige gitaar gemaakt van een remkabel van een fiets en een leeg poedermelkblik. Débruit hoefde niet meer te doen dan beide groepen samenbrengen en KOKOKO! was geboren.

Lees verder

Olcay Bayir - Rüya: Dream For Anatolia

Dankzij het vernieuwende geluid van artiesten als BaBa ZuLa, Gaye Su Akyol of Altin Gün is Turkse muziek de nieuwe hype op wereldmuziekgebied. Zo rebels en eigenzinnig als voorgaande voorbeelden klinkt de uit Gaziantep in het Anatolische deel van Turkije afkomstige Olcay Bayir nooit, maar toch verenigt ze in haar muziek elementen uit de Koerdische en Turkse folklore met invloeden uit westerse genres (Dolama Dolamayi, dat bijna klinkt als Ierse folk). Rüya werd geproduceerd door Al MacSween en Guiliano Modarelli, beide leden van het world-jazz ensemble Kefaya en zei drukten mee hun muzikale stempel op de songs van Bayir. Op haar zestiende kwam Olcay samen met haar ouders in Londen terecht en de lokale taal onmachtig focuste ze zich op haar muziek om toch enige uitdrukking te kunnen geven aan haar gevoelens.

Lees verder

Seikos - Viaje Al Centro

Seikos is een negenkoppige band in 2014 opgericht in Sant Feliu de Llobregat, een gemeente vlakbij Barcelona. Afwisselend tussen Spaans en Catalaans brengt de band een stevig feestelijke mix van ska-punk en reggae (en een enkele keer zelfs wat dubstep voor Es Flipante). Zelf omschrijven ze hun muzikale missie dan ook als: "…to get people to take a moment to think only of themselves and disconnect from the frantic and non-empathic society surrounding us, by making them dance and have a good time.". In 2017 was er met Estrictament Personal al een eerste EP, nu gevolgd door dit debuutalbum Viaje Al Centro ("reis naar het binnenste"), waarvoor de band een imaginaire kabouter of gnoom verzon die de luisteraar in 11 songs meer inzicht in zichzelf zou moeten geven, gaande van titelnummer en opener Viaje Al Centro, over je bewust zijn van je eigen innerlijk en het zoveel mogelijk te vullen met magische momenten, over ¿Quienes Somos?, waarin de band aanstipt dat het soms niet slecht is om even stil te staan bij de weg die we in ons leven bewandelen en of de richting die we daarbij inslaan wel de juiste is, tot het belang van altijd jezelf te zijn in afsluiter A La Que Cuente Tres.

Lees verder

Hoodna Orchestra - Ofel

Hoodna Orchestra is een twaalfkoppige Israëlische formatie rond gitarist Ilan Smilan vernoemd naar Hoodna, een bar in Tel Aviv waar ze destijds begonnen te repeteren en hun eerste concerten gaven. Uit het Arabisch laat "hoodna" zich bovendien vertalen als staakt-het-vuren, wat als naam voor een Israëlische band natuurlijk al een statement op zich is. Met Ofel, Hebreeuws voor "duisternis", hun tweede langspeler, wilde de band naar eigen zeggen: "…to "illuminate" the harsh aspect of everyday reality that prevails in Israel and in many parts of the world; feelings of alienation and disconnection, the rupture of the social fabric, intergenerational and socio-economic gaps, the clash of nations and religions, and the strengthening of various political forces that undermine global stability.".

Lees verder

Ifriqiyya Electrique - Laylet El Booree

Helemaal ons ding zal Ifriqiyya Electrique wel nooit worden, want daarvoor klinkt hun sound, een mix van de tranceritmes uit het Banga-ritueel van de afstammelingen van Afrikaanse slaven in de oases van het Sjott el-Djerid in Zuid-Tunesië en Westerse electro-punkrock ons toch iets te stevig in de oren. Dat neemt natuurlijk niet weg dat dit een uiterst fascinerend muzikaal experiment blijft. Op deze tweede langspeler, Laylet El Booree (wat zich uit het Ajami, de originele taal van de Hausa-slaven, laat vertalen als "nacht van de waanzin"), focust de band op het afsluitende deel van het Banga-ritueel; het moment waarop de geesten bezit nemen van de lichamen van de aanwezigen. Net zoals dat deel van het ritueel zelf, klinkt dit album dan ook nog rauwer en hectischer dan zijn voorganger. Nieuwkomer in de band is Fatma Chebbi die met haar vocals een vrouwelijke toets toevoegt en, en passant, ook nog vaar wat extra krakeb-percussie zorgt. Zelf omschrijven ze hun muziek als een "postindustrieel ritueel", en dat zouden wij zeker niet beter kunnen samenvatten.

Lees verder

Chiki Lora - Ura

De naam Chiki Lora zegt u wellicht niet onmiddellijk iets, maar als we erbij vertellen dat de man in het verleden frontman was bij de formatie Canteca De Macao, gaat er bij liefhebbers van de Spaanse mestizo waarschijnlijk wel een lichtje branden. Met Ura is Lora ondertussen alweer aan zijn tweede soloalbum toe en in de tracklist wisselt hij vlot af tussen reggae (Consuelo, Cantame), funk (opener Caminando, Los Chuchos), salsa (Por Hablar, een duet met Alejandro Gutierrez, frontman van timba-ensemble Habana Abierta), flamenco (titelnummer Tanguillo Del Ura, een samenwerking met Maria Garcia, helft van flamenco-duo Aitor y Maria) en natuurlijk rumba catalana (afsluiter Alai waarin ook wat Baskisch te horen is). Chiki woont ondertussen al enkele jaren in Amurrio, een dorpje ten zuiden van de Baskische hoofdstad Bilbao en albumtitel Ura is dan ook Baskisch voor "water", water dat de dorst lest, kristalhelder, en hoe zuiverder, hoe beter. De mooi geïllustreerde hoesafbeelding van het album, een zogenaamd antropomorf landschap, is het werk van de Spaanse illustrator Maguma en doet wat denken aan het werk van de Italiaanse renaissanceschilder Giuseppe Arcimboldo. Vederlichte poëtische mestizo van een doorwinterde Spaanse singer-songwriter.

Lees verder

Tita Nzebi - From Kolkata

Ondergetekende laat al eens graag een licht schijnen op muziek uit naties die tot nog toe een vrijwel blinde vlek gebleven zijn op de wereldmuziekkaart. Het werk van Tita Nzebi, afkomstig uit het kleine maar olierijke Gabon in Midden-Afrika voldoet zeker aan die omschrijving, maar zoals u wellicht uit albumtitel From Kolkata al kon afleiden, voegt de Gabonese op dit album ook nog een Indische dimensie toe. Tita is afkomstig uit Mbigou, een stadje in het zuiden van Gabon, vlakbij de grens met Congo-Brazzaville, maar begon pas volop op een muzikale carrière te focussen toen ze eind jaren negentig van de vorige eeuw in Parijs terechtkwam. Stilistisch zou u de muziek van Nzebi kunnen vergelijken met die van vrouwelijke collega's als Dobet Gnahore, Fatoumata Diawara of Rokia Traore, maar Tita zingt in het Nzebi, een taal enkel gebruikt door de gelijknamige bevolkingsgroep op het grensgebied tussen Gabon en Congo-Brazzaville. Enkel voor het sociokritische Dictature Inavoué, waarin ze zich uitlaat over de politieke situatie in haar thuisland Gabon, waar "president-voor-het-leven" Omar Bongo meer dan 40 (!) jaar onafgebroken aan de macht was en met de talrijke oliedollars die het land binnenstroomden en zichzelf en zijn getrouwe beloonde, schakelt de zangeres even over op het Frans.

Lees verder

Kanazoé Orkestra - Tolonso

Met deze Tolonso (vrij vertaald: "daar waar men feest viert") zorgt Kanazoé Orkestra, de band rond de Burkinese balafonmeester Seydou Diabaté voor een opvolger voor Miriya, hun zeer gesmaakte debuut uit 2016. Tolonso, een rechtstreekse verwijzing naar het geboortedorp van Seydou in Burkina Faso (maar met wat goede wil ook een knipoog naar Toulouse, de Franse thuisbasis van de band) klinkt wellicht iets minder verrassend dan zijn voorganger, maar afwisselend tussen Sambla, Mandingo en Bambara zorgt de band opnieuw voor een stomend West-Afrikaans feestje. De ene keer klinkt dat enigszins jazzy, zoals in opener Dounia, dan weer stevig opzwepend (Tama, een pleidooi tegen het ontvluchten van het Afrikaanse continent zonder hoop of plannen om ooit terug te keren, Nafiguiya, een waarschuwing tegen roddels of "fake news", of nog Bembaliya, een aanklacht tegen de talrijke interne geschillen die veel Afrikaanse naties teisteren) of zelfs een enkele keer met een Latin toets in Tounga.

Lees verder

Coladera - La Dôtu Lado

Met La Dôtu Lado ("daar aan de andere kant") stipt het duo Coladera, bestaande uit de uit Belo Horizonte in Brazilië afkomstige zanger en gitarist Vitor Santana en de Portugese vocalist/gitarist Joao Pires, nogmaals aan hoe hip en tegelijk weinig verkend de Kaapverdische muziek wel is. De naam van de band verwijst naar de coladeira, een Kaapverdisch muziekgenre met invloeden uit de Portugese fado en ritmes uit Brazilië en Angola, maar ook batuque en funana komen aan bod en het duo afwisselt tussen Portugees en Kaapverdisch Creools. Voor 'La Dôtu Lado' kregen Vitor en Joao bovendien versterking van percussionisten Marcos Suzano, een Braziliaanse pandeiro-meester (een Braziliaanse versie van de tamboerijn) en de Kaapverdische toeverlaat van de betreurde Cesaria Evora, Miroca Paris die in 2017 zelf al een stevige indruk achterliet met zijn solodebuut D'Alma.

Lees verder

Pixvae - Cali

Ondergetekende leerde het Colombiaans-Franse combo Pixvae, samengesteld uit leden van de Franse mathrockformatie Kouma en het Colombiaanse Bambazu, gespecialiseerd in traditionele muziek uit de Pacifische regio van Colombia, in 2016 kennen dankzij hun titelloze debuut waarop ze Colombiaanse currulao-ritmes lieten botsen met jazzcore. Deze Cali is het logische vervolg op dat eerste album, en dat zowel muzikaal als visueel. Was op de hoes van het vorige album nog de perzikpalm, waarnaar de band vernoemd werd, zelf afgebeeld, dan prijkt deze keer een gestileerde foto van een tros palmperziken op de voorkant van Cali. De titel van het album verwijst dan weer naar de gelijknamige stad in het zuidwesten van Colombia, de regio waar zowel currulao als salsa grote populariteit genieten. Cali klinkt een stuk minder rock-getint dan debuut Pixvae, maar in acht lange nummers brengt de band de luisteraar langzaam maar zeker opnieuw in een heerlijke trance!

Pixvae komt Cali live voorstellen in de Brusselse Ancienne Belgique op 9 oktober!

www.budamusique.com | www.xmd.nl

Eumir Deodato - Os Catedráticos 73

Met deze Os Catedráticos 73 blijft Far Out Recordings doorgaan op de weg die ze al insloegen met de heruitgave van Ataque, en blijven ze focussen op het werk van Os Catedráticos, het zijproject van de Braziliaanse componist, arrangeur, producer en toetsenist Eumir Deodato. Zoals de titel al suggereert, werd Os Catedráticos 73 in 1973 opgenomen tussen Rio de Janeiro en New York. In Rio werkte Deodato samen met een Braziliaanse ritmesectie bestaande uit Azymuth-drummer Ivan 'Mamão' Conti, percussiemeester Orlandivo en bassist Sergio Barroso, terwijl in New York de blazers werden toegevoegd. Het resultaat is een pareltje van een album waarin Braziliaanse post-bossanova jazz geïnfuseerd wordt met invloeden uit de Amerikaanse soul en funk. Dat klinkt de ene keer wat als een Hollywoodsoundtrack uit dezelfde periode (opener Arranha Ceu/Skyscrapers zou zo bij een achtervolgingsscene gepast hebben), en elders weer eerder als gezapige Braziliaanse bossanova (het speelse O Jogo/Soccer Game, het dromerige Puma Branco/White Puma), steeds met het briljante toetsenwerk van Deodato in de hoofdrol. Uitstekend bewaard tijdsdocument om van te blijven genieten!

www.eumirdeodato.com.br | www.faroutrecordings.com