door | 18 Oktober 2017 |
Plaatjes |
Lulendo Mvulu werd geboren in Maquela do Zombo (zie
Zombo City), een stadje in het uiterste noorden van de
Uige provincie in
Angola, maar groeide op in de hoofdstad
Luanda. Zingen leerde hij in de kerk, maar het was zijn grootvader die hem inwijdde in de geheimen van de
likembe (duimpiano). Tussen 1975 en 2002
werd Angola verscheurd door een burgeroorlog tussen het
MPLA (Volksbeweging voor de Bevrijding van Angola) en de
UNITA (União para a independência total da Angola) en in 1982 ontvlucht Lulendo dan ook zijn thuisland om zich in Parijs te vestigen. Nadat hij daar nog een tijd als backing vocalist voor onder andere Papa Wemba aan de kost komt, begint hij ook aan een solocarrière te werken. Deze
Mwinda (
Lingala voor "licht") is ondertussen alweer Lulendo's vierde studioalbum. In zijn nummers wisselt Lulendo af tussen Portugees, Lingala, Frans en zijn moedertaal
Kikongo. Opvallende gast is Tony Allen die een stukje komt mee drummen in titelnummer
Mwinda en
Africa Meu Amor. Op
Mwinda vooral de betere lichtvoetige afro-pop, steeds met Lulendo's likembe in een hoofdrol, maar onze favoriet uit de tracklist is toch het iets meer naar afrobeat nijgende
Mamona Mbua.
www.budamusique.com |
www.xmd.nl
door | 18 Oktober 2017 |
Plaatjes |
Je zult
Litouwen wellicht niet meteen in verband brengen met
een samenwerkingsproject tussen een Amerikaanse blues-veteraan en een Afrikaanse griot, maar inspirator achter deze
Griot Blues was de Litouwse ondernemer
Jay Svarplys die de twee muzikanten aan elkaar voorstelde (het hele verhaal wordt nog eens mooi samengevat in titelnummer
Griot Blues). Vocalist/percussionist
Baba Sissoko en vocalist/toetsenist
Mighty Mo Rodgers kregen voor dit album bovendien het gezelschap van drie Italiaanse collega's (Luca Giordano - gitaar, Walter Monini - bas, Pablo Leoni - drums/percussie) en evenveel Amerikanen (Dale 'Dizzy' Williams - gitaar, Darryl Dunmore - harmonica, Saint Willie - flute). Soms neigt dat eerder naar blues uit de Mississippi-delta (
Mali To Mississippi,
Drunk As A Skunk,
What Is The Color Of Love?) elders meer naar de griot-muziek uit West-Afrika (
Donke/Dance,
Djeli/Griot/Storyteller,
Mo Ba) en soms gewoon een combinatie van de twee (
The Blues Went To Africa,
Nalu/Mother), met als enige uitzondering opener
Shake 'Em Up Charlie, dat een reggaetintje kreeg.
Lees verder
door | 17 Oktober 2017 |
Plaatjes |
Eens in de zoveel tijd trekken de leden van het Nederlandse
New Cool Collective zich terug in de
Electric Monkey studio in Amsterdam. In 2014 resulteerde dat al in
Electric Monkey Sessions, waarvoor ze zich onder meer lieten inspireren door
Orchestra Baobab (opener
Rantanplan,
Thierno,
Sa Jikko Jii,
Casa Di Mansa), psychedelische cumbia (
Cumbia Yaya), Italiaanse cinema (
Cinecittà) en een aantal persoonlijke jazzfavorieten (
Mono Eléctrico,
Thierno), en voor de opvolger wilde de band een nog rauwere en meer analoge sound nastreven; één ruimte, een paar microfoons, enkele takes, rechtstreeks op tape: "Opnieuw met zijn achten in dezelfde ruimte ideeën uitwisselen terwijl Kasper het moment vangt en nog wat extra ingrediënten toevoegt. Het waren spannende, inspirerende en creatieve sessies en uiteindelijk verlieten we de studio met 10 nieuwe tracks.". Het resultaat is een caleidoscoop aan genres die wonderwel bij elkaar lijken te passen. Er is
Villechaize, een melancholisch jazzy eerbetoon aan dwergacteur
Hervé Villechaize (bekend van zijn rollen in de James Bond-film
The Man With The Golden Gun en de televisiereeks
Fantasy Island), en de inhoudelijk gelijkaardige
Max (uptempo latin-jazz) en
Kaspa, respectievelijk opgedragen aan de Amerikaanse jazzdrummer
Max Roach en Electric Monkey studio opnametechnicus Kasper Frenkel. Voor
Limakwa haalde New Cool Collective de mosterd bij de Afro-Peruaanse muziek van
Oscar Aviles, en
Ar Ping Talk ontstond dan weer uit hun gezamenlijke voorliefde voor de sound van
Talking Heads. Een van de absolute feestnummers op
Electric Monkey Sessions 2 is
Skalypso, zoals de titel al aangeeft, een ska-calypso hybride. De heren van New Cool Collective blijven Nederlanders en
Acapulco Gold verwijst dan ook naar een favoriete hennepsoort van de band. Twee keer zeer aangenaam luistervoer dat wij u warm aanbevelen.
www.newcoolcollective.com
door | 17 Oktober 2017 |
Plaatjes |
Antwerp Gipsy-Ska Orkestra coverde in het verleden al vaker een nummer van het Servische zigeunericoon
Saban Bajramovic, bijgenaamd Black Panther, en draagt nu dit hele album aan de man op. Saban kreeg zijn bijnaam toen hij als gewetensbezwaarde werd opgesloten op het gevangeniseiland
Goli otok voor de kust van Kroatië en als lid van de voetbalploeg een uitstekende goalkeeper bleek. Stukje muziektrivia: het ritme van het titelnummer van dit album is gebaseerd op
The Ballad Of Johnny Butt van de Amerikaanse ska-punk band
Sublime. Bandleider Gregor Engelen omschrijft 'Black Panther' als het meest coherente album dat Antwerp Gipsy-Ska Orkestra tot noch toe opnam en dat zowel inhoudelijk als muzikaal, maar ons vielen dan weer vooral de talrijke reggae-invloeden op (opener
Babylon Trap, titelnummer
Black Panther,
As They Wish,
If I Had A Heart…).
Lees verder
door | 10 Oktober 2017 |
Plaatjes |
Voor hun derde langspeler sloeg het Belgisch-Colombiaanse
La Chiva Gantiva de handen ineen met producers Ivan Benavides (Toto La Momposina, Sidestepper) en Vincent Poujol. Het recept van de band, een mix van Afro-Colombiaanse ritmes met invloeden uit punk en rock die ze zelf punkclore doopten, is ongewijzigd gebleven, maar voor
Despegue ("lancering", "lift-off") nodigden de Brusselaars deze keer wel een aantal opvallende gasten uit. Zo zorgt
Arrested Development-frontman
Speech voor wat hip-hop vibes in
Cuero, en duikt de baritonsaxofoon van Martin Perna (
Antibalas) op in
Fais Comme Si, meteen ook het enige Franstalige nummer uit de tracklist.
Lees verder
door | 6 Oktober 2017 |
Plaatjes |
Het was ondertussen alweer
vijf jaar geleden dat het Malinese supersterkoppel
Amadou & Mariam ons nog eens verblijdde met een nieuwe langspeler. Het duo nam
La Confusion op met de Franse producer Adrien Durand (
Bon Voyage Organisation), die het album hier en daar een eighties tintje gaf (de invloeden uit de Chicago house in opener
Boufou Safou, een pamflet tegen luiheid, de saxofoonsolo en keyboard-riffs in titelnummer
La Confusion, de disco/funk vibes en opnieuw de eighties sax van
Adrien Soleiman in
Filao Bessame). Titel
La Confusion verwijst naar alle verwarring en chaos die er op dit moment in de wereld heerst: "C'est la confusion partout. C'est l'illusion partout. C'est la division surtout!", of zoals Amadou het zelf samenvat: "Nothing is what it seems, and you have to have a lot of patience to understand what is really going on.". Maar op
La Confusion worden natuurlijk ook andere onderwerpen aangesneden; zo probeert het duo in
C'est Chaud mogelijke toekomstige Afrikaanse migranten te overtuigen van het feit dat het overal moeilijk is om een leven op te bouwen, brengen ze met
Femmes Du Monde een ode aan de vrouw en roepen ze zelf God's hulp in met
Massa Allah. Ook opvallend is dat Amadou & Mariam deze keer geen vocale gasten uitnodigden, al maken Afrikaanse muzikanten als
Djeli Moussa Diawara (kora) of Youssouf Diabaté (ngoni) dan weer wel hun opwachting naast de Braziliaanse percussionist
Ze Luis Nascimento en de al vermelde Franse saxofonist Adrien Soleiman. Amadou & Miriam mogen dan beide blind zijn, met
La Confusion bewijzen ze opnieuw dat ze de sociale en politieke evoluties in de wereld scherp in de gaten blijven houden.
Lees verder
door | 6 Oktober 2017 |
Plaatjes |
Met deze
At Least Wave Your Handkerchief At Me laten
Glitterbeat Records en producers
Joe Boyd, Edit Pula en Andrea Goertler u kennismaken met het Albanese
Saz'iso. De kiemen voor dit project werden in 2011 gelegd toen Joe samenwerkte met etnomusicologe Lucy Duran en de Albanese kunstenares Edit Pula voor een driedelig programma over Albanese muziek dat werd uitgezonden op BBC Radio 3. In 2014 vergezelde Boyd Lucy naar Albanië waar Edit Pula en haar vriendin Andrea Goertler, beiden gepassioneerd door de muziektradities van het land, hen algauw warm konden maken voor een albumproject. Na een succesvolle Kickstarter-campagne werden een aantal van de beste Albanese vocalisten en muzikanten samen getrommeld en Saz'iso was geboren.
Lees verder
door | 5 Oktober 2017 |
Plaatjes |
Toen wij in onze recensie van
Nneka's
My Fairy Tale album uit 2015 de opmerking maakten dat wij niet echt grote fans waren van de "veelheid aan vrouwelijke singer-songwriters met een etnisch tintje", kwam ons dat op heel wat kritiek te staan; nochtans wilden we met die opmerking enkel aangeven niet goed te begrijpen waarom artiesten die vooral singer-songwriter pop brengen als wereldmuziek gepromoot worden enkel en alleen vanwege de kleur van hun huid. Dat geldt ook voor
Ayo, wiens naam in dezelfde recensie ter sprake kwam. De Duitse singer-songwriter van Nigeriaans-Romani afkomst is met dit titelloze album al aan haar vijfde langspeler toe en die moet meteen een scharniermoment in haar leven markeren.
Lees verder
door | 21 September 2017 |
Plaatjes |
Soms vertelt de naam van een project al zowat het hele verhaal, en in het geval van
ComboNations is dat zeker niet anders. Bezieler is de Iraanse
santurspeler
Javid Afsari Rad, die voor ComboNations de beste internationale muzikanten uit Oslo samenbracht. Het leidde tot een line-up van muzikanten met wortels in India (tabla-speler Jai Shankar,
Harpreet Bansal - viool), Ivoorkust (
de ons al bekende percussionist Diom De Kossa), Senegal (Solo Cissokho - kora) en Marokko (Aissa Tobi -
rabab,
gimbri). Het levert een betoverend album op waarin werelddelen en naties lijken te vervagen en alleen de universele taal van de muziek overblijft; en met
Dunya, Arabisch voor "de wereld" had Javid dan ook geen passendere titel voor dit album kunnen bedenken.
www.javidafsarirad.com |
www.grappa.no
door | 20 September 2017 |
Plaatjes |
Voor deze nieuwe langspeler trokken de Canadezen van
The Souljazz Orchestra resoluut de kaart van de eighties. Het begint al met het wat kitscherig ogende hoesontwerp van Souljazzer Pierre Chrétien (toetsen, percussie en vocals), maar door gebruik te maken van vintage synthesizers en oude drummachines creëerden ze ook een auditieve retro ervaring.
Under Burning Skies opent met het excellente
Dog Eat Dog, afrobeat meets funky disco om uw vingers bij af te likken. Het fascinerende
Lufunki doet dan weer denken aan een ontmoeting tussen de Ethio-jazz van
Mulatu Astatke en de elektronische B-Boy beats van
Afrika Bambaataa. Richting Caraïben gaat het met
Sorrow Fly Away, een streepje calypso, en zouk met
Tambour A Deux Peaux en het heerlijke
Oublier Pour Un Jour. De instrumentale titeltrack deed ons vanwege de dominerende blazers dan weer denken aan het Amerikaanse
Hypnotic Brass Ensemble.
Holla Holla is gewoon lekker stevige stomende afrobeat met psychedelische eighties synths en
Is Yeelyel is dan weer een fantastische cover van de Somalische funk- en discoband
Dur-Dur Band. De uitstekende afsluiter
Aduna Jarul Naawo, met Elage Mbaye op vocals, dompelt de luisteraar tenslotte nog even onder in een heerlijk
Orchestra Baobab sfeertje. Een van de absolute wereldtoppers van het afgelopen jaar!
Lees verder
door | 20 September 2017 |
Plaatjes |
Voor deze
Ladilakan (Bambara voor "woorden van advies") bracht
World Circuit het West-Afrikaanse
Trio Da Kali samen met het Amerikaanse Kronos Quartet. Trio Da Kali ontstond als een initiatief van
Dr. Lucy Duran, die voor het
Aga Khan Music Initiative een griot-supergroep wilde oprichten. Ze deed daarvoor beroep op Fodé Lassana Diabaté, bandleider en een begenadigde Guineese balafonspeler die onder andere al deel uitmaakte van het Malinees-Cubaanse kruisbestuivingsproject
AfroCubism. Voor het vocale gedeelte werd Hawa Kasse Mady Diabaté, dochter van de bekende Malinese griot Kasse Made Diabaté, aangezocht en de Malinese ngoni-bassist Mamadou Kouyaté, zoon van ngoni-virtuoos
Bassekou Kouyaté vervolledigd het trio. Het
Kronos Quartet (David Harrington - viool, John Sherba - viool, Hank Dutt - altviool, Sunny Yang - cello), dat zich ondertussen al sinds 1973 toelegt op het herwerken van composities van twintigste-eeuwse meesters als
Bartók en
Schnittke, moderne componisten als
Osvaldo Golijov,
Vladimir Martynov of
Aleksandra Vrebalov, en jazzlegendes en rockhelden als
Charles Mingus,
Thelonious Monk en
Jimi Hendrix, behoeft eigenlijk geen introductie meer. Voor
Ladilikan liet het kwartet zich bijstaan door de Amerikaanse componist Jacob Garchik, die het repertoire van Trio Da Kali vertaalde naar viool en cello. Voor er sprake was van dit album, traden het trio en het kwartet eerst een aantal keer samen op en
Ladilikan werd uiteindelijk in amper vier dagen opgenomen in een studio in Zwitserland. Daarbij werd zoveel mogelijk getracht om de live-ervaring te benaderen en overdubs tot een minimum te beperken. Het resultaat is een wondermooi album dat ons zowel aan Rokia Traoré's
Bowmboï als de kora/cello experimenten van
Ballaké Sissoko en Vincent Segal deed denken.
Trio Da Kali staat (weliswaar zonder het Kronos Quartet) op 24 januari in
30CC in Leuven, op 25 januari in
CC Lokeren, op 26 januari in
CC Zwaneberg in Heist-op-den-Berg en op 27 januari in
CC Ter Vesten in Beveren!
www.triodakali-kronosquartet.com |
www.worldcircuit.co.uk
door | 14 September 2017 |
Plaatjes |
De Togolese muziekscene mag dan voor velen nog steeds een blinde vlek zijn in het West-Afrikaanse muzieklandschap, het land ligt wel gesandwicht tussen Ghana, Benin en Nigeria en voor hun sound putten de Togo All Stars dan ook rijkelijk uit highlife, vodoun en afrobeat. Eigenlijk zijn de Togo All Stars een samenraapsel van jonge leeuwen en een aantal veteranen uit het Togolese muziekcircuit en de bezieler van het project is de Franse producer Serge Amiano, ook al bekend van zijn werk met de Franse afrobeat-formatie
Fanga. In slechts een handvol van de tracks op dit titelloze debuut (
Trouble Trouble,
Way Out Of Sadness) wordt in het pidgin Engels gezongen en naar de lyrics van de rest van de nummers hebben wij dus het raden, maar grooven doet dit schijfje in ieder geval als de beesten!
www.excelsior-recordings.com
door | 4 September 2017 |
Plaatjes |
Met deze
Kansas City zorgt
Soundway Records voor de heruitgave van een haast onvindbaar geworden stukje Zuid-Afrikaans vinyl uit 1979. The Movers werden eind jaren zestig van de vorige eeuw opgericht in Alexandra, een township bij Johannesburg, en verwierven faam met hun mix van disco en funk met elementen uit
marabi jazz en township jive of
jaiva. De tracklist van
Kansas City mag dan slechts 6 nummers bevatten, het zijn stuk voor stuk disco-pareltjes, en hoewel titelnummer
Kansas City de band destijds een dikke hit bezorgde, hadden wij het nog meer voor instrumentals als
Shanana,
Beat of nog
Take It. Disco fever South-African style!
www.soundwayrecords.com
door | 4 September 2017 |
Plaatjes |
Deze
Uhamiaji onstond uit de samenwerking van producer Sam Jones met
Msafiri Zawose, zoon van
Hukwe Zawose, icoon van de Tanzaniaanse
Wagogo muziek.
Uhamiaji roept herinneringen op aan Hukwe Zawose's
Assembly, een album uit 2002 waarvoor hij samenwerkte met producer
Michael Brook en experimenteerde met ambient en elektronica, en de sound van dit album laat zich dan ook nog best omschrijven als een haast hypnotiserende mix van traditionele Wagogo muziek met westerse elektronica en de
ilimba, een flink uit de kluiten gewassen dubbele duimpiano in de hoofdrol.
Soundway Records omschrijft
Uhamiaji als: "…an afro-futurist journey that takes in dub, Balearic ambient and electronic vibrations alongside Zawose's hypnotic playing and emotive plaintive vocals." en daar willen wij ons graag bij aansluiten. Betoverende en bezwerende Tanzaniaanse soundscape!
www.msafirizawose.bandcamp.com |
www.soundwayrecords.com
door | 4 September 2017 |
Plaatjes |
Meridian Brothers, de muzikale speeltuin van de Colombiaanse zanger en gitarist Eblis Alvarez is terug met deze
¿Donde Estas Maria?. Zelf vat Eblis Meridian Brothers liefst als volgt samen: "Met Meridian Brothers blijven we experimenteren met stijlen, formats en timbres, en je zou zelfs kunnen stellen dat dat voortdurende proces van verandering mettertijd de bestaansreden van het project geworden is. Meer dan een band is Meridian Brothers dan ook gewoon een groep muzikanten die hun persoonlijke interpretatie geven aan bepaalde stukken.". Titelnummer en opener
¿Donde Estas Maria?, een lofzang aan Maria, is een
huayno, Peruviaanse dansmuziek waarin ook meteen het gebruik van de cello opvalt, een instrument dat niet eerder in het repertoire van Meridian Brothers te horen was en op dit album een prominente plaats kreeg toebedeeld. Het is meteen ook het minst experimenteel klinkende nummer in de tracklist al is
¿Donde Estas Maria? wellicht het meest toegankelijke album van Meridian Brothers tot noch toe.
Meridian Brothers maakt deel uit van de programmatie van Global Street Sounds een gratis minifestival in de
Ancienne Belgique in Brussel op 17 september.
www.meridianbrothers.com |
www.soundwayrecords.com
door | 4 September 2017 |
Plaatjes |
Het net geen 40 minuten durende
Seekers And Finders mag dan het eerste
Gogol Bordello album in zowat vier jaar zijn, het is meteen ook het elfde album van de band rond charismatische frontman Eugene Hütz. De sound van de band is doorheen de jaren echter weinig geëvolueerd. Tijdens hun energieke liveshows heb je daar weinig last van, maar op een album dreigt het op den duur wel enigszins te gaan vervelen. Wat niet wil zeggen dat er op
Seekers And Finders totaal geen hoogtepunten te rapen vallen:
Familia Bonfireball kreeg een lichte Tex-Mex frontera vibe, voor wie van het stevigere werk houdt is er het uitstekende
Saboteur Blues, en ook titelnummer
Seekers And Finders, waarvoor de band
Regina Spektor uitnodigde, kon ondergetekende wel bekoren.
Gogol Bordello komt
Seekers And Finders op vrijdag 8 december live voorstellen in
De Roma in Antwerpen!
www.gogolbordello.com |
www.cookingvinyl.com
door | 4 September 2017 |
Plaatjes |
Voor
Ennanga Vision trok de Londense producer
Jesse Hackett (
Owiny Sigoma Band, Gorillaz) naar Oeganda, waar hij de handen ineensloeg met zanger en multi-instrumentalist
Albert Ssempeke en een aantal andere lokale artiesten (Otim Alpha, een muzikale legende uit Noord-Oegandese
Acholi-cultuur - vocals/adongo, Twongweno, de koning van het trouwfeestencircuit bij de Acholi en een Oegandese elektronicapionier). Voor dit titelloze debuut mixte Hackett traditionele Oegandese muziek gespeeld op lokale instrumenten als de amadinda, een meterslange mega-xylofoon die door meerdere muzikanten tegelijk wordt bespeeld, de ngindidi, een éénsnarige viool (opener
New Sunshine), de
endongo, een lokale harp, en natuurlijk de
enanga uit de bandnaam, een Oegandese citer, met westerse elektronica. Experimentele duik in het muzikale verleden van het
koninkrijk Boeganda.
www.ennangavision.bandcamp.com |
www.soundwayrecords.com
door | 4 September 2017 |
Plaatjes |
Na de release van zijn
Destiny album in 2007, zorgt
Far Out Recordings nu ook voor een heruitgave van
Viralata, het debuutalbum van componist, arrangeur en pianist
Antonio Adolfo uit 1979. Het album is een pareltje uit de hoogdagen van de Braziliaanse jazzfunk dat Adolfo zelf omschrijft als: "…a product of my hybrid musical influences that joins together flavours of
marchinhas de carnaval,
frevo, toada, classical,
baião, mp band jazz.". Opener
Cascavel werd een klassieker in de Londense jazz-dance scene van de jaren negentig van de vorige eeuw nadat Far Out baas Joe Davis een handvol exemplaren, die hij had teruggevonden in een tweedehandswinkeltje in São Paulo, verkocht aan deejays als Gilles Peterson en Patrick Forge. Het was ook het allerlaatste nummer dat gespeelde werd vooraleer de populaire Londense club
Plastic People voorgoed zijn deuren sloot in 2015. Als
Viralata wat doet denken aan
Azymuth's
Light As A Feather of
João Donato's
Quem É Quem, dan is dat waarschijnlijk geen toeval want achter de drie albums school de hand van dezelfde geluidstechnicus, Toniniho, ook wel eens de Braziliaanse
Rudy Van Gelder genoemd. Klassieker uit de Braziliaanse jazzfunk die zeker niet uit uw collectie mag ontbreken!
www.antonioadolfomusic.com |
www.faroutrecordings.com
door | 23 Augustus 2017 |
Plaatjes |
Aälma Dili (Romani voor "de ziel van de dwaas") is een kwartet uit Parijs (Emilio Castiello - vocals/viool/mandoline, Clément Oury - vocals/viool, Benoit Vincent - vocals/gitaar en Johnny Montreuil - vocals/bas) dat voor
Pour Une Poignée De Dinars, een knipoog naar
Sergio Leone's
Pour Une Poignée De Dollars (originele titel
Per Un Pugno Di Dollari of
A Fistful Of Dollars'), op een meer dan geslaagde manier de spaghettiwestern-sound van
Ennio Morricone mixen met invloeden uit de Balkan, Griekenland (
Mon Amour) en Spanje (
Mi Patria met de Franse flamencozangeres
Paloma Pradal op vocals). Aanstekelijke soundtrack voor een vreemde onbestaande Oost-Europese western!
www.aalmadili.com |
vladproductions.fr | www.xmd.nl
www.xmd.nl
door | 14 Augustus 2017 |
Plaatjes |
Het ngoni-spel van de Malinese griot
Makan Badjé Tounkara (zoon van Baba Sissoko) mag dan stukken traditioneler klinken dan dat van collega en landgenoot
Bassekou Kouyate, toch leverde ook Makan zijn bijdrage aan de innovatie van dit eeuwenoude instrument door met zeven in plaats van de reguliere vier snaren te spelen.
Daba, de titel van het album, verwijst naar een Afrikaanse handploeg die onontbeerlijk is in de Afrikaanse landbouw en is eigenlijk een bedankje aan alle Afrikaanse landbouwers die het continent van voedsel voorzien. In
Guésséré doet Makan hetzelfde voor de uitvinders van de ngoni. Een stuk actueler is
Océan, opgedragen aan de vele Afrikanen die het leven lieten op het water, en ook
San Sene gaat door op het migrantenthema, want is een oproep om terug te keren naar het thuisland. Oerdegelijk traditioneel Malinees griot-album.
www.budamusique.com |
www.xmd.nl
