Nostalgique Kongo: Rumbas Lingala, Swahili, Kikongo & Douala 1950-1960

Voor de eind vorig jaar verschenen compilatie van Ry-Co Jazz op het Belgische Radio Martiko label schetsten we u al kort de geschiedenis en evolutie van de Congolese rumba, en deze Nostalgique Kongo gaat daar nog een stuk dieper op in. Op deze compilatie muziek uit de periode tussen 1950 en 1960, net voor beide Congos hun onafhankelijkheid verwierven en voornamelijk opgenomen voor labels als Opika (een samentrekking van opika pende, Lingala voor "wacht eens even") van de Griekse broers Gabriel Moussa en Joseph Benatar, Esengo van de Griek Dino Antonopoulos en Loningisa van de eveneens uit Griekenland afkomstige neven Athanasius en Basil Papadimitriou. Naast vroege opnames van Congolese artiesten als zanger-gitarist Wendo Kolosoy, accordeonist Camille Feruzi, multi-instrumentalist Léon Bukasa of gitarist Zacharie Elenga (beter bekend als 'Jhimmy de la Hawaïenne'), ook enkele rariteiten zoals Kameroense producties als Djombe Dikwamba of A Muna Iyo Ye Bobe van Ebenie Ebongue Bollaga en Gustave Dalle, rumba in het Douala, of opener Mpenzi Tina ("geliefde Tina") van het Keniaanse duo Isaya Mwinamo en Tom Miti in het Swahili; voorbeelden die moeten aantonen hoe populair de rumba sound destijds was in de hele midden-Afrikaanse regio. Nostalgique Kongo is een interessant archiefstuk maar klinkt bij momenten te oubollig om nog echt tot feesten aan te zetten.

www.budamusique.com | www.xmd.nl

Kel Assouf - Black Tenere

Voor Black Tenere werd het Belgisch-Algerijns-Nigerese Kel Assouf gereduceerd tot een krachtig power trio met Anana Ag Haroun op vocals en kenmerkende Gibson Flying V gitaar, producer en keyboard-genie Sofyann Ben Youssef op toetsen en Oliver Penu op drums. Anana laat er geen twijfel over bestaan: "Black Tenere is a rock album. It's a choice to give a more original touch that builds up the identity of Kel Assouf and differentiates it from the other groups of Ishumar music. For me the music has to travel and it has to be open to other sounds so that everyone can listen to the messages it carries.", en ook Sofyann Ben Youssef treedt bij: "I have a been rocker since my teens. I was trying to translate the Kel Assouf trio into a sound half way between its Nigerien roots and 70s rock, but also stoner rock, which is a music I played for many years. The rhythmic parts and synths show something from my electronic alter-ego AMMAR 808. I tried to tie together my disparate influences: electronic, ambient and rock. It was a natural thing to do after playing with Kel Assouf for all these years. The sound of the album is inspired from the musicians and their personalities, including myself.".

Lees verder

Ustad Saami - God Is Not A Terrorist

Voor dit vijfde deel in hun Hidden Musics reeks trok Glitterbeat Records deze keer naar Karachi, waar ze vijfenzeventigjarige Ustad Saami ontmoetten. Saami wordt algemeen beschouwd als de allerlaatste meester van de khayal (Arabisch voor "verbeelding"), een pre-islamitische voorganger van de bekende Pakistaanse qawwali muziek. Omdat zijn muziek pre-islamitisch van oorsprong is wordt zijn werk in het streng islamitische Pakistan door veel extremisten als haram of onrein beschouwd, maar toch hoopt de meester zijn erfenis alsnog door te geven. Saami, wiens naam zich laat vertalen als "horen" beweert dat het bij zingen vooral om luisteren gaat. Bij het zingen gebruikt hij voortdurend zijn handen bijna alsof hij zijn stembanden bespeelde als een theremin. Saami slaagt erin om daarbij een spectrum van maar liefst 49 verschillende noten te creëren; een serieus verschil met de zeven waarmee wij het in het Westen moeten doen! Het hele album werd opgenomen in één enkele nachtelijke sessie waarbij de aanwezige muzikanten onophoudelijk paan (een preparaat dat betelbladeren combineert met betelnoten en in Zuid-Azië, Zuidoost-Azië en Taiwan op grote schaal wordt gekauwd om zijn stimulerende en psychoactieve effecten) kauwden tot hun tanden vuurrood kleurden. Het leverde 5 tracks op met steeds het harmonium of traporgel (destijds geïntroduceerd in Azië door christelijke missionarissen en lang verboden op de Indische en latere Pakistaanse radio) in de hoofdrol en als absoluut orgelpunt de bijna twintig minuten durende afsluiter Longing. Bezwerend eerbetoon aan een verdwijnende muziektraditie!

Lees verder

Echoes Of Zoo - First Provocations EP

Echoes Of Zoo is het nieuwe project rond saxofonist Nathan Daems (Black Flower, Ragini Trio, Antwerp Gipsy-Ska Orkestra, Nathan Daems Quintet…), die zich voor de gelegenheid laat bijstaan door jazzgitarist Bart Vervaeck (Nathan Daems Quintet, Compro Oro, The Tubs, Paola Marquez…), bassist Lieven Van Pée (Moker, John Ghost, Bardo…) en drummer Falk Schrauwen (Wolf in the Wood, Sysmo, Sylvie Kreusch…). Daems liet zich voor de sound van Echoes Of Zoo, waarin hij psychedelische jazz combineert met een punkattitude, Arabische rock en West-Afrikaanse drumpatronen, inspireren door Rage Against The Machine, één van zijn favoriete bands uit zijn jeugdjaren. De vier nummers op deze toepasselijk getitelde First Provocations EP mogen dan een louter instrumentaal karakter hebben, met titels als Gorilla Guerilla, Killer Whale Show of Cricket Sabotage wil Daems naar eigen zeggen opkomen voor diegenen die geen stem krijgen in de huidige samenleving. Echoes Of Zoo is zeker geen spek naar ieders bek, maar weet op zijn minst genoeg te intrigeren zodat je blijft luisteren. Vakwerk dus, zoals we dat ondertussen van Daems en de zijnen gewend zijn. Wordt ongetwijfeld vervolgd!

Lees verder

De 10 strafste wereldmuziek albums van 2018

Er gaat hier geen jaar voorbij zonder dat karre­vrachten albums de weg naar de genadeloze tropicalidad.be testbank vinden. Uit die massa nieuwe muziekjes visten we net zoals vorig jaar de tien strafste plaatjes. Hier zijn ze dan, in geheel willekeurige volgorde:



Lees verder

Jaune Toujours - Europeana

Sommige bands en artiesten zijn in het huidige politieke en sociale klimaat haast een anachronisme geworden en dat zowel muzikaal als inhoudelijk. Neem nu het Brusselse Jaune Toujours, dat al ruim twintig jaar een eigenzinnige koers blijft varen en met 'Europeana' na meer dan vijf jaar nog eens een nieuwe langspeler presenteert (collector's box '20sth' uit 2017 even buiten beschouwing gelaten). De titel van dit album verwijst naar de Europese actualiteit van de afgelopen tijd (van het dagelijkse fileleed op de Brusselse ring in 'Veiculo Longo', over het politieke circus in ons land in 'Cinema Politika' en 'Refugees Welcome', een muzikaal hart onder de riem voor Burgerplatform ter Ondersteuning van Vluchtelingen/Plateforme Citoyenne de Soutien aux Réfugiés, de honderden vrijwilligers die nu al maanden de gestrande "transmigranten" aan het Brusselse noordstation opvangen, tot 'Funky Brussels', een eerbetoon aan de thuisbasis van de band en een muzikaal antwoord op de befaamde "hellhole" opmerking van de Amerikaanse president Trump of de uithaal over dansende moslims van Jan Jambon na de aanslagen in Brussel en Zaventem, en 'Même Pas Peur', een reactie op de geleidelijke normalisatie van terreurniveaus 1, 2, 3 en 4 en de voortdurende aanwezigheid van gewapende militairen in de straten, of nog 'Alles Normaal', met een tuk tekst die in het licht van de huidige klimaatmarsen toch mag tellen: "We kijken gewoon recht voor ons uit. De helft van de wereld verzuipt. Voor de rest is alles normaal."), waar Jaune Toujours in de tracks op 'Europeana' veelvuldig naar verwijst, maar is tegelijk een gevolg van de Canadese tournees van de band waarbij de lokale bevolking in de muziek van deze band uit "The Old Continent" zowel iets vertrouwds als exotisch herkende. In analogie met de americana uit de Verenigde Statenkwam Jaune Toujours dus op de proppen met een eigen muziekgenre dat ze europeana doopten en waarin ze vlotjes genres als Balkan-fanfare (het instrumentale 'Balkan Khan'), ska ('Ska-Man'), reggae ('Alles Normaal'), rock, jazz ('Même Pas Peur'), zydeco ('Cinema Politika'), funk ('Funky Brussel')en Afrikaanse invloeden ('Refugees Welcome') door elkaar mixen en voortdurend afwisselen tussen Engels, Frans en Nederlands. Wat de visuele presentatie van 'Europeana' betreft pakt de band deze keer serieus uit, want het album wordt verspreid met bijhorend fotoboek op LP-formaat vol werk van drummer Théophane Raballand. Eigenzinnige wereldmuziek recht uit het hart van Europa maar zonder taal- of andere grenzen!

Lees verder

ERROR 404 Band Not Found - Schmetterling

Qua originaliteit kan bandnaam ERROR 404 Band Not Found alvast tellen. De tienkoppige Zwitserse brassband uit Basel verwijst ermee naar de fameuze ERROR 404 die je te zien krijgt als een ingegeven URL geen resultaat oplevert. Op Fish Dich, het debuut van de band die in 2012 werd opgericht door sousafoonspeler Victor Hege, waren al een aantal nummers terug te vinden waarin de Dominicaanse rapster Jennifer Perez aka. La Nefera ("Nefer" is een oud Egyptisch woord dat "innerlijke en uiterlijke schoonheid" betekent, en werd vaak gebruikt in namen voor vrouwen. De naam "Nefera" is waarschijnlijk een verwijzing naar Nefertiti, de beroemdste Egyptische koningin na Cleopatra.) te horen was, en die lijn trekt de band op opvolger Schmetterling, Duits voor "vlinder" en een verwijzing naar de metamorfose die ERROR 404 Band Not Found de afgelopen jaren onderging. Op Schmetterling een aanstekelijke mix van Amerikaanse brass band muziek, Balkan-fanfare (Tennis Contest), hip-hop (ADHS, de Duitse afkorting voor ADHD, waarin ook sousafoonspeler Victor Hege kort in het Frans te horen is) en funk (No Parara), die ons het ene moment wat aan het Amerikaanse Hypnotic Brass Ensemble deed denken (Tennis Contest, dat ergens halverwege wel overvloeit in Balkan-hoempa, 'Popstar' en vooral afsluiter 'Aaah') en elders weer eerder aan het Colombiaanse Choq Quib Town (Gualalepo, Alerta en titelnummer Schmetterling). Zeer aanstekelijke Duitse feestfanfare met een exotisch Latin-kantje!

Lees verder

Ry-Co Jazz - Dansons... avec le Ry-Co Jazz

Nadat Radio Martiko eerder al naar het Cairo van de jaren zestig van de vorige eeuw afzakte, moeten we voor Dansons… avec le Ry-Co Jazz naar het Congo-Brazzaville van net na de onafhankelijkheid. Al in de jaren dertig en veertig werd de Cubaanse son enorm populair in Belgisch-Congo en het aangrenzende Frans-Equatoriaal-Afrika dankzij radiostations als Radio Congo Belge, Radio Brazzaville, Radio Leo en Congolia. Aan beide oevers van de Congostroom pikten lokale muzikanten de ritmes op, gaven er een eigen draai aan en creëerden zo wat we vandaag kennen als Congolese rumba. Van bands als OK Jazz, Les Bantous de la Capitale, Rock-a-Mambo en African Jazz verschenen talloze singles op labels als Olympia, Ngoma, Opika, en Loningisa, en ook Ry-Co Jazz (Ry-Co staat voor "rythmes congolais") hoorde tot het beste wat Congo in die periode op muzikaal vlak te bieden had.

Lees verder

La Banda del Panda - Rumba Bastarda

Rumba Bastarda is de derde langspeler van La Banda del Panda, een zeskoppige mestizo-band uit Barcelona. De titel van dit album, waarvoor ze onder andere samenwerkten met Che Sudaka, Oriol Barri, Trast en Las Migas, vat de sound van de band perfect samen, want zoals ze zelf aangeven: "Onze muziek ontstond in de volkswijken uit een mix van Catalaanse rumba met populaire straatritmes als cumbia, hip-hop en zelfs wat reggaeton.". Rumba Bastarda opent met Alma Cumbia, een feestelijke cumbia waarvoor ze versterking kregen van de veteranen van Che Sudaka. Titelnummer 'Rumba Bastarda' begint als een moderne update van de Catalaanse rumba en vloeit dan over in reggae. Iets klassieker klinkt Manifest, een samenwerking met Oriol Barri, maar voor Que Es Lo Que Quieres kruiden de Barcelonezen hun rumba dan weer bij met invloeden uit de disco en funk, en voor de "cumbia rumbera" in Primavera, een ode aan de lente nodigden ze dan weer zangeres Laura Pagès van Trast uit. In El Barri Es Viu ("de buurt leeft") krijgt de viool van Roser Loscos, lid van vrouwenkwartet Las Migas, de hoofdrol, en Que Sabras Tu De La Vida opent met dezelfde gitaarriff als wereldhit Bamboleo van Gipsy Kings. Stevig afsluiten doen de heren van La Banda del Panda met de punkrock van Foc ("vuur"), een combinatie met Xeic!-frontman Aitor Cugat waarin ook de gralles (een typisch Catalaans aan de hobo verwant blaasinstrument) van Elena Barea en Cristina Curto te horen zijn. Uitstekend mestizo-album dat weer maar eens bewijst dat het genre nog lang niet dood en begraven is!

Lees verder

Gypsy Hill - Producing

Voor de opvolger van hun uit 2014 daterende debuut Our Routes en remixversie Their Routes (2017), koos Gypsy Hill, het Israëlische duo DJ Kobayashi en Herbert Newbert, ervoor om voor elke track op Producing een muzikale gast uit te nodigen. Dat gaat van de Israëlisch-Engelse multi-instrumentalist Koby Israelite (opener Special Brew die het feestje meteen op gang trekt en Rural Ghost) over gnawa-muzikant Simo Lagnawi (Gzeyel Meyel) tot het Italiaanse electro swing-gezelschap Swingrowers (Sugar) en de Engelse klezmer- en zigeunerband The Turbans (Funtashlikh met de viool van Darius Luke Thompson in de hoofdrol). Het resultaat is een album met een sound die zowat de hele Middellandse Zee omspant en garant staat voor een stevig feestje ook al is er geen DJ voorhanden!

Lees verder

Zamaan Ya Sukkar: Exotic Love Songs And Instrumentals From The Egyptian 60's + Abderrahman El Khamissi - Music From The Soundtrack 'Respectable Families' EP

Net zoals labels als Analog Africa, Strut Records en Soundway Records, graaft ook het Gentse Radio Martiko nu al een aantal jaren in het vinylverleden van het Midden-Oosten en Afrika. Onze eerste kennismaking met het label is deze Zamaan Ya Sukkar: Exotic Love Songs And Instrumentals From The Egyptian 60's, een verzamelaar vol uit oude singles gedistilleerde exotica-klassiekers die in de jaren zestig van de vorige eeuw verschenen op het Egyptische Sono Cairo label, in de jaren vijftig opgericht door Mohamed Fawzy, maar tijdens het Nasr-regime plots genationaliseerd. In de tracklist fascinerende Egyptische interpretaties van onder andere Salim El Baroudi, Sayed Salamah en Soad Mohamed die ondergetekende het ene moment herinnerden aan de "piano oriental" van Maurice El Mediouni (Musiqaa Nahr El Hob van Taha Al-Ugayl), het volgende dan weer eerder aan een nummer uit een vergeten Bollywood-soundtrack (Musiqaa Dhahab Ellayl, Nafourak Ya Ghazal) en elders dan weer aan een Egyptische versie van surfrock (opener Fatouma).

Lees verder

Shiran - Shiran

Het Israëlische Batov Records label liet ons eerder al kennismaken met het erg gesmaakte Sandman Project en stelt nu ook dit titelloze debuut van Shiran voor. Shiran Avraham komt uit een Iraaks-Jemenitische familie en verkent op haar debuut vooral haar Jemenitische erfenis. Ons deed dit album wat denken aan een moderne update van het oeuvre van de Israëlisch-Jemenitische popprinses Ofra Haza, maar zelf ziet Shiran zichzelf eerder als de erfgename van de Israëlisch-Jemenitische diva Ahuva Ozeri, met wie ze nog een tijd lang het podium deelde voor de zangeres in 2016 de strijd tegen kanker verloor. Voor Shiran werkte Shiran samen met beatmaker en producer Ron Bakal, en dat leverde uiteindelijk 6 tracks op waarin Jemenitische traditie mixt met invloeden uit dance en r&b/soul (de mooie ballad Yatim) en reggae (Zehere). Omdat Shiran in Jeminitisch zingt en in haar nummers politieke thema's schuwt, weet ze zowel een Joods als Arabisch publiek aan te spreken. Kers op de taart zijn twee remixen, enerzijds door DJ Kobayashi, de ene helft van het Israëlische duo Gypsy Hill, en anderzijds door de Israëlische DJ en producer Obas Nenor. Meer dan geslaagde moderne interpretatie van de Jemenitische muziektraditie.

Lees verder

uKanDanZ - Yeketelale

Na Yechelal uit 2012 en Awo uit 2016, kreeg het derde album van het Franse Ethio-crunch ensemble uKanDanZ de toepasselijke titel Yeketelale, Amhaars voor "het gaat verder". De line-up van het Franse kwartet aangevuld met de Ethiopische vocalist Asnake Guebreyes is ondertussen wat gewijzigd want bassist Benoit Lecomte en drummer Guilhem Meier haakten af en werden respectievelijk vervangen door Adrien Spirli en Yann Lemeunier, en ook de Ethiopische rock die uKanDanz op hun vorige albums serveerde, lijkt wat meer toegankelijker geworden, maar daarom niet minder stevig. Adrien Spirli speelt synth bas en dat geluid domineert samen met de sax van Lionel Martin en het stemgeluid van Guebreyes de sound op Yeketelale. Opener Gesse zet meteen de toon en is een nummer waar je heerlijk de eskista of Ethiopische schouderdans op kunt dansen. Stukken intiemer is Enken Yelelebesh een heerlijk nostalgische tizita over een eighties-achtige synthesizermelodie waarin Asnake lijkt te mijmeren over zijn thuisland Ethiopië. Het stomende orgelpunt van het album is het meer dan negen minuten durende Fetsum Deng Ledj Nesh/Asnake's Bet waarin saxofonist Lionel Martin zich helemaal mag uitleven. Dijk van een plaat die liefhebbers van Ethiopische muziek zeker niet aan zich voorbij mogen laten gaan!

www.budamusique.com | www.xmd.nl

Baba Commandant & The Mandingo Band - Siri Ba Kele

Voor de opvolger van Juguya, zijn langspelerdebuut vol stomende afrobeat en Afro-funk, koos de Burkinese Baba Commandant (Mamadou Sanou) voor een meer traditionele aanpak waarbij de Mandingo-gitaar een centrale rol kreeg toebedeeld. Maar geen nood, op Siri Ba Kele ("de lange/grote weg") nog steeds 6 stevig dansbare tracks ergens tussen Afro-funk en Mali-blues, waaronder Keleya, een cover van Moussa Doumbia (een Malinese saxofonist, componist en arrangeur die in de jaren zeventig van de vorige eeuw succes oogstte in Ivoorkust met zijn mix van West-Afrikaanse muziek en Amerikaanse funk); nummers waarin vooral de donso ngoni van Baba Commandant, de gitaar van Issouf Diabate en de balafon van Sami Kimpe de boventoon voeren en de luisteraar langzaam maar zeker in trance brengen en met het bijna tien minuten durende Siguisso ("thuisblijven") als absoluut hoogtepunt. Baba Commandant & The Mandingo Band zorgen met Siri Ba Kele wederom voor een stomend West-Afrikaans feestje!

www.sublimefrequencies.com | www.xmd.nl

Julio Montoro Y Alma Latina - Black Roots

Julio Montoro is een Cubaans multi-instrumentalist die in het verleden onder andere met Orchesta Reve en La Charanga Habanera toerde en een tijdlang samenwerkte met Afro-Cuban All Stars stem Felix Baloy. In 2014 presenteerde Julio al zijn solodebuut Alma Latina en die albumtitel blijkt op opvolger Black Roots zowel geëvolueerd tot de naam van Montoro's begeleidingsband als van zijn eigen studio in Havana. De voornaamste stem op dit album, waarvoor Julio ging graven het zwarte muzikale verleden, is die van zangeres Dayana Rosa Botello, die haar tijd verdeelt tussen het nachtleven in Varadero en haar samenwerking met Montoro. Op Black Roots alles van de jazzy Afrikaans getinte ritmes in opener Sambembere, over eerder Cubaans aandoende naar son neigende tracks als Romance of Mulata Rumbera, tot zelfs ska (het aanstekelijke Guitarra Bohemia) en reggae (afsluiter Somos Hermanos die ons aan Amparanoia deed denken) en funk (Funky Loco/Funky Crazy). Jammer genoeg klonk Black Roots ons hier en daar net iets te commercieel in de oren (het Disney-achtige titelnummer Black Roots (Raices Negras) dat zo uit de soundtrack van The Lion King had kunnen komen, het naar een jazzy versie van Santana overhellende Mozambique…) om echt te overtuigen.

www.tumimusic.com | www.xmd.nl

Os Catedráticos - Ataque

Componist, arrangeur, producer en toetseniste Eumir Deodato wordt algemeen beschouwd als één van Brazilië's meest productieve muzikanten. Deodato is te horen op meer dan 500 albums waaronder releases van onder andere Aretha Franklin, Earth Wind & Fire, Frank Sinatra, Kool & The Gang, George Benson, Tom Jobim en Björk, maar voor hij eind jaren zestig naar New York verhuisde had hij in eigen land al een hele muzikale reputatie opgebouwd en samengewerkt met onder andere Roberto Menescal, João Donato en Marcos Valle. Daarnaast naam hij een aantal albums op met zijn eigen minder bekende samba jazz en bossanova ensemble Os Catedráticos. Uit die periode is het vooral deze Ataque die de magische groove van het Rio van de jaren zestig van de vorige eeuw perfect weet te vatten. In de tracklist naast eigen composities ook covers van bekende nummers als Os Grilos (Marcos Valle) en Tristeza (origineel van Haroldo Lobo & Niltinho, maar bekender in de versies van Sergio Mendes en Astrud Gilberto), allemaal gearrangeerd voor een uitgebreide blazerssectie waarvan onder andere trombonist Edson Maciel deel uitmaakte en met Wilson Das Neves op drums en Ruebens Bassini op percussie. Ataque wordt ondertussen beschouwd als een absoluut meesterwerk uit de Braziliaanse swing. De originele LP's zijn gewilde verzamelobjecten geworden bij vinylverzamelaars en een degelijke heruitgave drong zich dan ook op. Braziliaans pareltje!

www.faroutrecordings.com | www.eumirdeodato.com.br

Feeling Kréyol - Las Palé

Las Palé is de eerste internationale en volledig geremasterde heruitgave van het debuutalbum van Feeling Kréyol, een Guadeloupse meidengroep uit de jaren tachtig van de vorige eeuw. Producer Darius Denon, zelf bekend van de zouk-hit Je t'emmène licht toe: "This was 1988 and bands like Zouk Machine and Kassav' were huge. I had met producer Frankie Brumier when I was performing at festivals and parties and he wanted to record a girl group so we began scouting venues, mainly around the Grande-Terre district in the island's capital, Pointe-à-Pitre. I ran auditions and picked out the best three voices: Fabienne, Leïla and Yolande. One was singing in a choir and none of them had met each other previously.". Op Las Palé licht verteerbare zouk met een discotintje die onmiddellijk herinneringen oproept aan het al vermelde Zouk Machine, een gelijkaardige meidengroep rond Joëlle Ursull die met Maldòn een dikke nummer één hit scoorden in Frankrijk die ook in de rest van Europa werd opgepikt. Voor Feeling Kréyol liep het allemaal zo'n vaart niet… Titelnummer en eerste single Las Palé was nog een lokaal succes in de Franse Antillen, maar het album was een flop. Nu, vele jaren later, is het echter een gewild collectors item geworden en drong een degelijke heruitgave zich dus op. Heropgevist zouk-pareltje dat destijds niet de aandacht kreeg dat het verdiende!

www.strut-records.com

Onom Agemo And The Disco Jumpers - Magic Polaroid

Het Duitse kwintet Onom Agemo And The Disco Jumpers blijft evolueren, steeds verder weg van de instrumentale band die ze op Cranes And Carpets, hun langspelerdebuut uit 2015 nog waren. Magic Polaroid werd in amper drie dagen opgenomen in de Butterama Studio van Daniel Nentwig en Sebastian Maschat in Berlijn. De hoesfoto van het album, artwork van Nicholas Henderson reflecteert natuurlijk naar albumtitel Magic Polaroid, maar is ook een knipoog naar de caleidoscoop van genres die de band tot één bezwerend geheel weet te weven. In opener Trumpets Of Denmark klinken de vocals van Natalie Greffel bij wijlen als een schreeuwerig politiek manifest. Voor het psychedelische Bonne Trance liet de band zich dan weer duidelijk inspireren door de Maghrebijnse gnawa-traditie, krakebs incluis (met dank aan gast-percussioniste Maria Schneider), terwijl in Welcome Eko dan weer duidelijke echo's uit de Indonesische gamelan-traditie te horen zijn. Broken Silences opent heel fragiel maar evolueert dan naar een soort Braziliaanse Afro-jazz waarin vooral toetsenist Jörg Hochapfel en saxofonist Johannes Schleiermacher zich volledig kunnen uitleven. De sound van Onom Agemo And The Disco Jumpers klinkt op 'Magic Polaroid' zeker nog meer geflipt dan op zijn voorgangers al het geval was, maar blijft fascineren.

www.discojumpers.de | www.agogo-records.com

Me And My Friends - Look Up

De sound van het Engelse Me And My Friends riep bij ondergetekende herinneringen op aan het eveneens Britse Oi Va Voi, en ook Paul Simon ten tijde van Graceland is nooit ver weg. Waar Oi Va Voi poëtische pop koppelt aan de klezmer-klarinet van Steve Levi, gaat Me And My Friends het eerder zoeken in afrobeat (Look Up), Ethio-jazz (afsluiter Sometime) en highlife (You Read My Mind), en koppelen ze die invloeden met pop en nu-folk (All Of This I Know), waarbij ook hier de klarinet (Sam Murray) aangevuld met de cello van Emma Coleman een prominente rol kreeg toebedeeld. Inhoudelijk hebben de leden van Me And My Friends het in hun nummers over vrij universele thema's als vriendschap (Another Lifetime), toewijding (Promise Me This Much) en nostalgie (High As The Sun), maar voor het reggaegetinte Good Life liet vocalist/gitarist Nick Rasle zich inspireren door de dingen die hij hoorde en zag toe hij een tijd lang als vrijwilliger werkte op het eiland Lesbos toen de vluchtelingencrisis op zijn hoogtepunt was, en het nummer is dan ook een oproep tot empathie en begrip in een steeds intolerantere samenleving. Tussen poëtische pop, jazz en wereldmuziek, maar breekbaar mooi.

Lees verder

Jaro Milko & The Cubalkanics - Zivot

Op Cigaros Explosivos, het langspelerdebuut van Jaro Milko & The Cubalkanics uit 2014, bracht de Zwitserse band een verfrissende mix van Balkan-invloeden met Cubaanse ritmes. Telkens hij niet aan het toeren was, reisde Jaro Milko de afgelopen jaren naar landen als Griekenland, Turkije en Israël, en ook die muzikale invloeden zijn op Zivot in de muzikale mix opgenomen. Albumtitel Zivot is Tsjechisch voor "het leven", want, zo stelt Milko zelf: "Life is all about change. This album reflects the changes the Cubalkanics have undergone since the last album, as well as the crazy things that are currently happening around the globe.". Milko werkte voor 'Zivot' samen met producer Tod A (Firewater, Cop Shoot Cop), en ook in de line-up van de band werden een aantal veranderingen doorgevoerd. Jaro kreeg vocale versterking van zijn echtgenote Jana Kouril en de Israëlische zangeres Kama Kamila, en bassist Lukas Briggen werd dan weer vervangen door Figli Di Madre Ignota-bassist William Nicastro, zodat hij zich volledig aan de trombone kon wijden. Om de blazerssectie compleet te maken werden ook Figli Di Madre Ignota-trompettist Stefano Iascone en Firewater-trombonist Nimrod Talman aan boord gehaald, en Roma-percussionist Onur Nar, een Turkse kennis van Tod A, moest dan weer voor wat oriëntaalse grooves zorgen.

Lees verder