Black Flower - Future Flora

Na hun samenwerking met Dijf Sanders en de vorig jaar verschenen tussen-EP Intermediate State, is Black Flower terug met een nieuwe langspeler. Gevraagd naar de betekenis van albumtitel Future Flora, antwoordt frontman Nathan Daems: "Future Flora verwijst naar de krachten van planten en de belangrijke rol die ze spelen voor onze toekomst, en is een metafoor voor het belang van het voeden en onderhouden van krachtige en revolutionaire ideeën en initiatieven die onze wereld kunnen redden. Je kunt het vergelijken met de planten die tussen de tegels van onze stoep door wurmen, vechtend voor hun toekomst. Die "stadsstrijders" hebben water nodig om te overleven en te groeien. Hun toekomst en de onze hangt volledig af van hoe we de plantenwereld bekijken.", waardoor deze nieuwe productie perfect lijkt aan te sluiten bij de aanhoudende klimaatprotesten van de laatste maanden.

Lees verder

Balaklava Blues - Fly

Fly is het langspelerdebuut van Balaklava Blues bestaande uit het muzikale koppel Mark en Marichka Marczyk: "Our story is that we met during the 2014 Ukrainian revolution on the barricades in Maidan Square in Kiev, and upon realizing our voices were one of our greatest weapons, we soon started singing and performing together. We are both inspired by traditional music from the part of Ukraine currently afflicted by war and entirely dedicated to those who are still fighting for democracy, national sovereignty, and freedom from corruption there and everywhere. It's turning the invisible tattoo of trauma that we all wear, into a source of strength through music, hence Balaklava Blues.". De naam van het project verwijst naar een voorstad van Sebastopol, de belangrijkste havenstad op de Krim, het betwiste schiereiland in het zuiden van Oekraïne. Op Fly experimenteert het duo met het mixen van Oekraïense polyfonische gezangen en andere invloeden uit de lokale folklore met westerse genres als techno, trap (opener Be Like This, Boom Boom, Fire, Sex, titelnummer en afsluiter Fly) en dubstep (Nobody, Bring Him Back).

Lees verder

Filentre - Inou Wali

Filentre is een reggaeartiest uit het Zuid-Franse Montpellier, maar trok voor deze Inou Wali ("bedankt" is het Soussou, een taal die vooral in Guinee-Conakry en Sierra Leone gesproken wordt) naar de Humble Ark studio van Manjul in Bamako waar hij zich liet bijstaan door de muzikanten van het Ivoriaanse Siman Roots. Na een aantal succesvolle tournees in West-Afrika ontwikkelde Filentre een warme band met het Afrikaanse continent en wilde daar nu met deze nieuwe langspeler muzikale uiting aan geven. De zanger doet dat zowel inhoudelijk, met nummers als Là-bas of Seulement Vivre waarin hij het heeft over de motieven en het lot van de Afrikaanse vluchtelingen en de manier waarop wij hen blijven behandelen, als muzikaal, door gebruik te maken van traditionele instrumenten als de kora van Sidiki Diabate in De Là-haut, waarin Filentre droomt van een betere wereld zonder grenzen, of de kalebas-percussie en tama/talking drum van Soungalo Diarra in het al vermelde Seulement Vivre en opnieuw in Inou Wali.

Lees verder

Halva - The Sweetest Klezmer Orchestra

The Sweetest Klezmer Orchestra is het langspelerdebuut van Halva, een zeskoppig klezmerproject rond de Belgische violist Nicolaas Cottenie waarvoor hij op zoek ging naar de muzikale links tussen de traditionele klezmer en de invloeden uit de lokale culturen in landen als Griekenland, Hongarije, Oekraïne en Turkije, gebieden waar de Asjkenazische Joden zich vestigden na hun verbanning uit Israël door de Romeinen en waar klezmer-substijlen als kolomeike, sher en terkish zich ontwikkelden. Voor het project werkte Cottenie onder andere samen met de Amerikaans-Letse accordeonist en pianist Ilya Shneyveys en de ervaren Duitse klarinettist Georg Brinkmann (zie bijvoorbeeld 'Dobriden'). De titel en de hoesafbeelding van The Sweetest Klezmer Orchestra verwijzen naar de naam van de band, een zoete en veganistische lekkernij op basis van tahin, een pasta op basis van sesamzaad, glucose, suiker, vanille en wortelextracten van zeepkruid, die als tahini halvah zeer populair is binnen de Joodse gemeenschap. Op het bijna volledig instrumentale The Sweetest Klezmer Orchestra (enkel in afsluiter Song For A Dance is de stem van klarinettist Georg Brinkmann te horen) die typische mix van melancholie (Doina, Dobriden, A Finny Little Terkish) en feestelijke uitbundigheid (Sirba, Sher Nomer 0, Latviyska) die zo eigen is aan het klezmergenre. Uitstekende stijloefening!

Lees verder

Click Here - Play It Again

De grote Balkan-hype ligt ondertussen al enkele jaren achter ons, maar af en toe blijven enkelingen toch nog hoogst originele dingen doen met het genre. Neem nu de Franse Benjamin Martin, beter bekend als DJ Click bijvoorbeeld, die onder de noemer Click Here deze keer samenwerkte met een hele reeks muzikanten uit Moldavië, Roemenië en Frankrijk (Nadia Potinga - vocals/viool, Anna Mario Iovkova - vocals, David Krupinski - gitaar/toetsen, Viorel Potinga - accordeon/toetsen, Tudorel Mihai - saxofoon/fluit/vocals). Voor deze Play It Again (een titel die zowel verwijst naar het feit dat een nummer zo goed is dat je het onmiddellijk opnieuw wilt horen, maar ook naar Play It Again Sam of PIAS Recordings, het Belgische label dat begin jaren tachtig van de vorige eeuw werd opgericht) liet hij het Balkan-genre botsen met de new wave uit de jaren tachtig van de vorige eeuw; niet meteen een voor de hand liggende combinatie, maar verdomd dit werk. Het meest opvallen doen Meyta, een herwerking van Kim Wilde's Cambodia' en een Balkan-cover van Depeche Mode's Enjoy The Silence en het enigszins van een andere orde zijnde Sanie Cu Zurglai/Johnny Johnny, Balkan-fanfare meets Edith Piaf, maar ook de rest van de tracks op 'Play It Again' kunnen moeiteloos overtuigen. Zoals de uitstekende opener Codrule bijvoorbeeld, de perfecte symbiose tussen de donkere New Wave uit het begin van de jaren tachtig en het Balkan-genre (of hoe de muziek in Oost-Europa zich destijds had kunnen ontwikkelen zonder het IJzeren Gordijn), Heaven, dat ons aan iets van Orchestral Manoeuvres in the Dark deed denken, of Rom & Roland een zigeuner-eerbetoon aan de iconische Roland TR-707 drummachine uit 1985. Meer dan uitstekende stijloefening!

Lees verder

Terra Livre - Seeds, Roots, Flowers And Fruits

Klimaatactivisten die nog op zoek zijn naar de ideale soundtrack bij hun protesten, kunnen we deze Seeds, Roots, Flowers And Fruits van het Portugese Terra Livre warm aanbevelen. De band bestaat uit leden van Terrakota (Gonçalo Sarmento - gitaar, saxofoon, kora en vocals), Chapa Dux/Green Echo (Leonardo Marsh - gitaar en vocals, Rodrigo Marsh - toetsen, gitaar en vocols, en Adriano Pereira - klarinet, dwarsfluit en vocals), Pas De Probleme/They Must Be Crazy (Pedro Pereira - bas) en Opaz (Tiago Santos - drums) die elkaar zowat tien jaar geleden leerden kennen in de Serra De Sintra, een bergstreek ten westen van Lissabon waar ze Terra Livre in het leven riepen, een ecologisch deelproject waarin ze experimenteren met duurzame landbouw, permacultuur, ecologisch bouwen en het minimaliseren van de menselijke ecologische voetafdruk. Seed, Roots, Flowers and Fruits is een hommage aan de natuurlijke cycli, de vier seizoenen, de vier windrichtingen en de vier principes van de permacultuur (produceer geen afval, gebruik alle beschikbare oppervlakte, teel een aantal meerjarige gewassen en hergebruik je water), waarbij de 12 nummers op het album eigenlijk het inhoudelijke en muzikale verlengstuk van het project vormen en symbool staan voor de twaalf maanden van het jaar, de twaalf tekens van de dierenriem. Zo is opener Mãe Terra een ode aan moeder aarde, hebben ze het in Dança Da Semente dan weer over de strijd voor "seed freedom" of het afwijzen van bedrijfsoctrooien op plantenzaden (in de intro van het nummer is dan ook toepasselijk een deel van een redevoering van de Indiase geleerde, milieuactiviste, voorvechtster van voedselsoevereiniteit en auteur over andersglobalisme, Vandana Shiva te horen), in Water gaat het om het steeds schaarser worden blauwe goud dat ons allemaal in leven houdt, en in Greening The Desert wijzen ze ons dan weer net als de klimaatactivisten op het feit dat het ondertussen vijf na twaalf is voor deze planeet: "We're on red alert, Mother Nature getting hurt!".

Lees verder

Rumbaristas - Rumbaristas

Met Rumbaristas, het nieuwe project rond Willy Fuego (Amparanoia, La Kinky Beat), Thomas 'Don Tomasino' Morzewski (Orchestre International du Vetex) en Roel Poriau en Thomas de Smet (Think of One), is Europa een mestizo-supergroep rijker. Rumbaristas (een bandnaam die je trouwens op twee manieren kan lezen: rumbamuzikanten of barista's die in plaats van koffie liever een stevige rum schenken, zie ook de hoes van het album waarop de hoofden van de bandleden vervangen werden door de bovenkant van de typisch Italiaanse Bialetti mokkapot) is eigenlijk het resultaat van een toevallige ontmoeting in de repetitieruimte van La Petite Fabriek in Doornik in het voorjaar van 2016, waar Willy Fuego op dat moment in residentie was met Amparanoia en Roel Poriau en Thomas Morzewski er even binnenvielen om een glas te drinken na een optreden met Orchestre International du Vetex. In de beste underground-latino traditie werd er tot de vroege uurtjes samengespeeld, en, zo vertelt Thomas Morzewski: "We vonden het echt interessant om zien hoe dicht de rumba catalana van Willy Fuego aanleunde bij de meer Centraal-Europese invloeden waar wij vaak uit putten.", en Roel Poriau vult aan: "Die latino leefwereld waarin Willy zit, is voor ons echt interessant, vooral ook wanneer je die linkt aan andere invloeden waar wij de voorbije jaren meer mee bezig waren, zij het met Think of One, Antwerp Gypsy-Ska of mijn percussie- en productiewerk voor Vetex.". In het najaar van 2016 volgden wat eerste caféconcertjes en in december trok het viertal zicht terug in Studio Porino in Borgerhout voor de opnamen van een eerste 5 tracks tellende EP (Azucar De Verano). Fast forward naar 2018 en we treffen het kwartet opnieuw in de studio, deze keer voor de opnames van een eerste album, geproduceerd door Manu Chao's Radio Bemba percussionist en drummer David Bourguignon, waarmee ze hopen een frisse noot te brengen in het vaak al te brave peloton van de Europese wereldmuziek.

Lees verder

Two Tribes

Met de compilatie Two Tribes willen samenstellers Tobi Kirsch en Ubbo Gronewold inzicht geven in hoe Europese muzikanten tegenwoordig muzikale tradities, vooral dan die afkomstig uit het Afrikaanse continent, incorporeren in hun oeuvre. In de tracklist zowel muzikanten die zelf wortels hebben in Afrika als samenwerkingen tussen Europese en Afrikaanse artiesten, enerzijds resulterend in eerder traditioneel getinte tracks waarin instrumenten uit beide continenten met elkaar in dialoog gaan, en anderzijds meer elektronische producties waarbij het muzikale erfgoed uit Afrika geïntegreerd wordt in westerse clubmuziek.

In de tracklist een hoop bekende Agogo-gezichten (openingsnummer Jawa is van Andrea Benini, beter bekend van de formatie Mop Mop, en was al terug te vinden op Drumphilia Vol. 1, Andrea's vorig jaar verschenen solodebuut, Walk For Ground was dan weer terug te vinden op Ketan, het album dat de Ghanese highlife-veteraan Gyedu-Blay Ambolley in 2017 opnam voor Agogo, maar verschijnt hier in een dubby remix van de hand van de Berlijnse producer Aldubb, I Don't Like It, I Don't Hate It is dan weer een nieuw nummer van de Duitse formatie Onom Agemo & The Disco Jumpers, en met Impala Rondabout verkent David Hanke of Renegades Of Jazz, die een groot deel van zijn jeugd in Kenia doorbracht, zijn liefde voor Afrikaanse ritmes en deep house), maar ook namen die bij ondergetekende niet meteen een belletje deden rinkelen, maar daarom geen minder intrigerende tracks afleveren (Zvichapera, waarin de Franse multi-instrumentalist Gary Gritness de mbira-ritmes van Jacob Mafuleni laat botsen met westerse elektronica, Dékondor, van Tiliboo Afrobeat, een Berlijns afrobeatensemble onder leiding van de Senegalese Omar Diop, The Horror, Ethio-jazz meets horrorfilmsoundtrack van het Engelse The Sorcerers, of nog het psychedelische op de percussieritmes en vocalen van de uit Cotonou in Benin afkomstige Noel Saizonou voortgestuwde Titon To van het Finse Trio Toffa). Het meest tot onze verbeelding sprak de meer dan vijftien minuten durende afsluiter Just In A Moment To Find A Way To Sun Day, een compositie van Raoul K, geboren in Agboville in Ivoorkust, maar al sinds jaar en dag actief in Hamburg, die een simpel ritme op balafon langzaam naar een extatische climax leidt.

Deze compilatie brengt invloeden uit Senegal, Kenia, Nigeria, Ivoorkust, Ethiopië, Marokko, Zimbabwe en Zuid-Afrika samen, gebracht door muzikanten uit Finland, Groot-Brittannië, Italië, Frankrijk, Portugal en Duitsland; 'Two Tribes' in perfecte muzikale harmonie!

www.agogo-records.com

Kolonel Djafaar - Forgotten Kingdom

Anderhalf jaar geleden maakten we kennis met de heren van Kolonel Djafaar. In de OPEK aan de Leuvense vaart lieten ze horen dat de toen nog piepjonge band behoorlijk wat in hun mars had. Vorige maand mocht de band niet alleen drie kaarsjes uitblazen maar ook de komst van hun eerste album vieren. Het zes nummers tellende Forgotten Kingdom geeft een mooie staalkaart van hun kunnen: degelijke afrobeat met aanstekelijke riffs en vette blazersarrangementen, maar ook kabbelende ethio-jazz inclusief Astatke-aandoende xylofoon deuntjes. Hoewel Kolonel Djafaar de twee genres qua sound behoorlijk authentiek neerzet, klokken zo goed als alle nummers onder de vier minuten af — wat ons betreft hadden die nog wel even mogen doorgaan. Forgotten Kingdom is een gevarieerd en meer dan prima debuut dat ons gelijk doet watertanden naar meer, zowel live als op plaat.

Het album kun je integraal beluisteren op Spotify of met deze YouTube playlist. Kolonel Djafaar stelt het nieuwe werk live voor met twee album release shows: op 11 april in Het Bos (Antwerpen) en op 12 april in Het Trefpunt (Gent). Warm aanbevolen!

Lees verder

Nubiyan Twist - Jungle Run

Drie jaar na de release van hun Siren Song EP is Nubiyan Twist terug met Jungle Run, de tweede langspeler van de band die zijn tijd verdeelt tussen Londen en Leeds. Nummers vol jazzy soul en hip-hop als opener Tell It To Me Slowly, Brother of Permission voerden ons net als op Siren Song terug naar de hoogdagen van de Britse Acid Jazz, eind jaren tachtig en begin jaren negentig van de vorige eeuw gestalte gegeven door bands als Galliano, Brand New Heavies en Incognito. Maar Nubiyan Twist is meer dan dat, zoals ze bewijzen met de bezwerende Ethio-jazz van Addis To London, zowaar een samenwerking met grootmeester Mulatu Astatke, de aanstekelijke afrobeat van Basa Basa (al duikt afrobeat-pionier Tony Allen vreemd genoeg op in het eerder naar souljazz nijgende Ghosts), de afrobeats van knaller They Talk, of nog de samba-jazz van Borders, met Pilo Adami, de uit Brazilië afkomstige percussionist van de band, op vocalen. Jungle Run is misschien geen wereldmuziek pur sang, maar niettemin een heerlijk schijfje. Of zoals zangeres Nubiya Brandon het zelf samenvat in titelnummer Jungle Run: "Where you from? I'm from wherever I be! On this jungle run we're all the same!".

Lees verder

This Is Frafra Power

Nadat de Nederlandse producer Arnold de Boer met albums als This Is Kologo Power!, Atamina's Sycophantic Friends of Ayuune Sule's We Have One Destiny de wereld liet kennismaken met de sound van de huidige generatie Ghanese kologo-spelers, liet Francis Ayamga (drummer van King Ayisoba) hem in de zomer van 2017 kennismaken met de muziek van de Frafra of Gurensi, een bevolkingsgroep uit het noordoosten van Ghana. De populaire benaming Frafra is trouwens een koloniale term gegeven door de christelijke missionarissen, die, toen ze voor het eerst Frafra boeren tegenkwamen en begroet werden met het populaire: "Ya fare fare", wat betekent: "Hoe gaat het met je werk?". In Bongo, een dorp op een kwartier rijden van de regionale hoofdstad Bolgatanga, runt Ayamga zijn eigen Top Link studio. Francis werkt vooral met lokale artiesten, maar af en toe zakken ook gastmuzikanten ui Kumasi of Accra naar zijn studio af. Op deze This Is Frafra Power kunt u onder andere kennismaken met artiesten als Ragizeer, Awudu Messenger en I Remember Yesterday, die, op een flard pidgin Engels hier en daar, allen in het Frafra rappen. Interessanter zijn echter de vrouwenstemmen op deze compilatie. Vrouwengroepen als Sugri Hajia Zenabu zingen vaak gewoon tijdens de repetitieve arbeid die ze verrichten (vergelijk het met de plantation of work songs van de Afro-Amerikaanse slaven) en komen soms ook tijdens zondagse kerkdiensten samen. Het bijna negen minuten durende Sugri dat deze compilatie afsluit is een mooi voorbeeld van hun muziek die tegelijk doodeenvoudig maar toch ritmisch en meeslepend blijft. Een andere persoonlijke favoriet op deze compilatie is trouwens Ndaana Eera Ymah ("Jezus is op zoek naar jou"), een groovy nummer dat je niet meteen met de kerk zou associëren van Linda Ayupeka, een lokale zangeres die naam maakte tijdens kerkdiensten, op begrafenissen en trouwfeesten en ondertussen al een eigen album uitbracht. Zonder twijfel het meest irritante nummer op 'This Is Frafra Power' is 'Matala Ligiri', waarin Ragizeer in ware gangsterrap-stijl niet genoeg lijkt te kunnen krijgen van de term "niggas". Niet alle tracks op This Is Frafra Power konden ons overtuigen, maar toch geeft Makkum Records met deze compilatie een mooie dwarsdoorsnede van wat de Frafra-muziekscene te bieden heeft.

Lees verder

Chicos Y Mendez - Esencias

Exact drie jaar na de release van hun debuut-EP ¡Siempre De Pie! presenteert Chicos Y Mendez, het project rond de Belgisch-Peruviaanse singer-songwriter David Mendez Yepez en componist/gitarist/toetsenist Thibault Quinet aka. Tito, een eerste langspeler. Albumtitel Esencias laat zich zowel vertalen als "essentiële zaken" en "extracten" of "oplossingen". Elk nummer in de tracklist vertelt een eigen verhaal waarin Chicos Y Mendez vaak proberen datgene wat ontmenselijkt is opnieuw te humaniseren. Zo is Reggaeton Feminista, een nummer waarin Flavia Coelho voor een vrouwelijke en Braziliaanse toets zorgt, bijvoorbeeld een aanklacht tegen de absurditeit van genderongelijkheid. Dat daarbij net voor reggaeton gekozen werd is zeker geen toeval, want dit genre is vaak inherent verbonden met typisch Latijns-Amerikaans machismo. Het nummer werd bovendien voorzien van een behorende clip waarvoor David zich liet inspireren door de klassieke voorstellingen van Het Laatste Avondmaal, maar de Jezusfiguur verving door de Mexicaanse kunstenares Frida Kahlo (een rol die Mendez zelf voor zijn rekening nam), geflankeerd door 12 karaktervolle vrouwelijke apostelen. Opener Mi Ciudad', die ons stilistisch wat aan de mestizo van Manu Chao deed denken, is een nummer waarin David enerzijds zijn liefde betuigt voor zijn thuisstad Brussel, maar ook de mooie en lelijke kantjes van andere wereldsteden bezingt. Van eenzelfde orde is het funky Parte De Mi, een ode aan David's Latijns-Amerikaanse roots. De personages uit het jazzy en hip-hop getinte Ils Dansent (waarvoor Chicos Y Mendez de klassiek geschoolde zangeres Farah El Hour uitnodigde), over twee asielzoekers die verliefd worden, zouden evenzeer kunnen ronddolen in Mi Ciudad, en in het rockgetinte Proliferamos waarschuwt Mendez Yepez het oude Europa: of we nu willen of niet de toekomst zal multicultureel zijn! Lichter van toon is Porque, een nummer dat over passionele liefde, en ook van de pluk-de-dag-boodschap van Respira, een nummer met invloeden uit de musica andina, kan je alleen maar vrolijk worden. Uitstekend langspelerdebuut!

Lees verder

Refugees For Refugees - Amina

Met Amina zorgt het Belgisch-internationale muzikale vluchtelingenproject Refugees For Refugees voor een opvolger voor hun in 2016 verschenen debuut Amerli. Met dit tweede album wil het van twintig tot een tiental muzikanten afgeslankte ensemble vooral focussen op wederopbouw en een nieuwe adem vinden na de ontworteling, en de nummers op Amina klinken dan ook een stuk opgewekter dan de vaak melancholische en nostalgische tracks op Amerli. Titelnummer Amina/Ganou Manaleleh werd geschreven door de Afghaanse dombura-speler Mohammad Aman Yusufi en beschrijft de scheiding van zijn geliefde, die hij noodgedwongen moest achterlaten in zijn thuisland. Ondertussen is het nummer met z'n weemoedige tekst binnen de band echter uitgegroeid tot een symbool van vriendschap en feestelijke samenwerking en Fakhr Madallal, zoon van de legendarische Syrische zanger Sabri Madallal, roept in het tweede deel van het nummer dan ook op om samen te zingen, de percussie boven te halen en te dansen. Het instrumentale Indo-Pakistaans getinte Punarjanm is Hindi voor "reincarnatie", een titel die voor de muzikanten van Refugees For Refugees perfect symboliseert hoe ze zich in een totaal nieuwe context heruitvonden en Tales Of The Mountain is dan weer een medley van opgewekte Tibetaanse volksliedjes die vaak gezongen worden door de nomaden in het Tibetaanse hooggebergte bij het hoeden van hun vee.

Lees verder

Bassekou Kouyate & Ngoni Ba - Miri

Voor Miri ("droom" of "overpeinzing" in het Bambara), een album waarop de ngoni-meester flirt met krachttermen als liefde, vriendschap en familiewaarden, trok Bassekou Kouyate naar Garana, zijn geboortedorp gesitueerd aan de oever van de Niger tussen de hoofdstad Bamako en Segou. Miri is vooral een erg persoonlijk album geworden. Zo gaat afsluiter Yakare over Bassekou's onlangs overleden moeder die de steunpilaar van de familie was: "When your mother dies it is like someone tears out the door of your house." en heeft hij het in Deli dan weer over ware vriendschap, want: "Too many people today sacrifice friendship for money!". Een van de meest in het oor springende tracks op 'Miri' is 'Wele Ni', het verhaal van een koning in Segou koro (het oude Segou, de vroegere zetel van het Bambara-rijk), die meende zo machtig en belangrijk te zijn dat hij het niet langer nodig vond om zijn onderdanen met het nodige respect te behandelen, maar al snel merkte dat hij zonder zijn volk niks te betekenen had. Met het nummer trekt Bassekou een parallel met de huidige verdeeldheid in de Malinese maatschappij. In Wele Ni bespeelt Kouyate zijn ngoni met een flessenhals, wat een sound oplevert vergelijkbaar met die van de Amerikaanse slide gitaar, en is ook de stem van Abdoulayé Diabate te horen.

Lees verder

Nostalgique Kongo: Rumbas Lingala, Swahili, Kikongo & Douala 1950-1960

Voor de eind vorig jaar verschenen compilatie van Ry-Co Jazz op het Belgische Radio Martiko label schetsten we u al kort de geschiedenis en evolutie van de Congolese rumba, en deze Nostalgique Kongo gaat daar nog een stuk dieper op in. Op deze compilatie muziek uit de periode tussen 1950 en 1960, net voor beide Congos hun onafhankelijkheid verwierven en voornamelijk opgenomen voor labels als Opika (een samentrekking van opika pende, Lingala voor "wacht eens even") van de Griekse broers Gabriel Moussa en Joseph Benatar, Esengo van de Griek Dino Antonopoulos en Loningisa van de eveneens uit Griekenland afkomstige neven Athanasius en Basil Papadimitriou. Naast vroege opnames van Congolese artiesten als zanger-gitarist Wendo Kolosoy, accordeonist Camille Feruzi, multi-instrumentalist Léon Bukasa of gitarist Zacharie Elenga (beter bekend als 'Jhimmy de la Hawaïenne'), ook enkele rariteiten zoals Kameroense producties als Djombe Dikwamba of A Muna Iyo Ye Bobe van Ebenie Ebongue Bollaga en Gustave Dalle, rumba in het Douala, of opener Mpenzi Tina ("geliefde Tina") van het Keniaanse duo Isaya Mwinamo en Tom Miti in het Swahili; voorbeelden die moeten aantonen hoe populair de rumba sound destijds was in de hele midden-Afrikaanse regio. Nostalgique Kongo is een interessant archiefstuk maar klinkt bij momenten te oubollig om nog echt tot feesten aan te zetten.

www.budamusique.com | www.xmd.nl

Kel Assouf - Black Tenere

Voor Black Tenere werd het Belgisch-Algerijns-Nigerese Kel Assouf gereduceerd tot een krachtig power trio met Anana Ag Haroun op vocals en kenmerkende Gibson Flying V gitaar, producer en keyboard-genie Sofyann Ben Youssef op toetsen en Oliver Penu op drums. Anana laat er geen twijfel over bestaan: "Black Tenere is a rock album. It's a choice to give a more original touch that builds up the identity of Kel Assouf and differentiates it from the other groups of Ishumar music. For me the music has to travel and it has to be open to other sounds so that everyone can listen to the messages it carries.", en ook Sofyann Ben Youssef treedt bij: "I have been a rocker since my teens. I was trying to translate the Kel Assouf trio into a sound half way between its Nigerien roots and 70s rock, but also stoner rock, which is a music I played for many years. The rhythmic parts and synths show something from my electronic alter-ego AMMAR 808. I tried to tie together my disparate influences: electronic, ambient and rock. It was a natural thing to do after playing with Kel Assouf for all these years. The sound of the album is inspired from the musicians and their personalities, including myself.".

Lees verder

Ustad Saami - God Is Not A Terrorist

Voor dit vijfde deel in hun Hidden Musics reeks trok Glitterbeat Records deze keer naar Karachi, waar ze vijfenzeventigjarige Ustad Saami ontmoetten. Saami wordt algemeen beschouwd als de allerlaatste meester van de khayal (Arabisch voor "verbeelding"), een pre-islamitische voorganger van de bekende Pakistaanse qawwali muziek. Omdat zijn muziek pre-islamitisch van oorsprong is wordt zijn werk in het streng islamitische Pakistan door veel extremisten als haram of onrein beschouwd, maar toch hoopt de meester zijn erfenis alsnog door te geven. Saami, wiens naam zich laat vertalen als "horen" beweert dat het bij zingen vooral om luisteren gaat. Bij het zingen gebruikt hij voortdurend zijn handen bijna alsof hij zijn stembanden bespeelde als een theremin. Saami slaagt erin om daarbij een spectrum van maar liefst 49 verschillende noten te creëren; een serieus verschil met de zeven waarmee wij het in het Westen moeten doen! Het hele album werd opgenomen in één enkele nachtelijke sessie waarbij de aanwezige muzikanten onophoudelijk paan (een preparaat dat betelbladeren combineert met betelnoten en in Zuid-Azië, Zuidoost-Azië en Taiwan op grote schaal wordt gekauwd om zijn stimulerende en psychoactieve effecten) kauwden tot hun tanden vuurrood kleurden. Het leverde 5 tracks op met steeds het harmonium of traporgel (destijds geïntroduceerd in Azië door christelijke missionarissen en lang verboden op de Indische en latere Pakistaanse radio) in de hoofdrol en als absoluut orgelpunt de bijna twintig minuten durende afsluiter Longing. Bezwerend eerbetoon aan een verdwijnende muziektraditie!

Lees verder

Echoes Of Zoo - First Provocations EP

Echoes Of Zoo is het nieuwe project rond saxofonist Nathan Daems (Black Flower, Ragini Trio, Antwerp Gipsy-Ska Orkestra, Nathan Daems Quintet…), die zich voor de gelegenheid laat bijstaan door jazzgitarist Bart Vervaeck (Nathan Daems Quintet, Compro Oro, The Tubs, Paola Marquez…), bassist Lieven Van Pée (Moker, John Ghost, Bardo…) en drummer Falk Schrauwen (Wolf in the Wood, Sysmo, Sylvie Kreusch…). Daems liet zich voor de sound van Echoes Of Zoo, waarin hij psychedelische jazz combineert met een punkattitude, Arabische rock en West-Afrikaanse drumpatronen, inspireren door Rage Against The Machine, één van zijn favoriete bands uit zijn jeugdjaren. De vier nummers op deze toepasselijk getitelde First Provocations EP mogen dan een louter instrumentaal karakter hebben, met titels als Gorilla Guerilla, Killer Whale Show of Cricket Sabotage wil Daems naar eigen zeggen opkomen voor diegenen die geen stem krijgen in de huidige samenleving. Echoes Of Zoo is zeker geen spek naar ieders bek, maar weet op zijn minst genoeg te intrigeren zodat je blijft luisteren. Vakwerk dus, zoals we dat ondertussen van Daems en de zijnen gewend zijn. Wordt ongetwijfeld vervolgd!

Lees verder

De 10 strafste wereldmuziek albums van 2018

Er gaat hier geen jaar voorbij zonder dat karre­vrachten albums de weg naar de genadeloze tropicalidad.be testbank vinden. Uit die massa nieuwe muziekjes visten we net zoals vorig jaar de tien strafste plaatjes. Hier zijn ze dan, in geheel willekeurige volgorde:



Lees verder

Jaune Toujours - Europeana

Sommige bands en artiesten zijn in het huidige politieke en sociale klimaat haast een anachronisme geworden en dat zowel muzikaal als inhoudelijk. Neem nu het Brusselse Jaune Toujours, dat al ruim twintig jaar een eigenzinnige koers blijft varen en met 'Europeana' na meer dan vijf jaar nog eens een nieuwe langspeler presenteert (collector's box '20sth' uit 2017 even buiten beschouwing gelaten). De titel van dit album verwijst naar de Europese actualiteit van de afgelopen tijd (van het dagelijkse fileleed op de Brusselse ring in 'Veiculo Longo', over het politieke circus in ons land in 'Cinema Politika' en 'Refugees Welcome', een muzikaal hart onder de riem voor Burgerplatform ter Ondersteuning van Vluchtelingen/Plateforme Citoyenne de Soutien aux Réfugiés, de honderden vrijwilligers die nu al maanden de gestrande "transmigranten" aan het Brusselse noordstation opvangen, tot 'Funky Brussels', een eerbetoon aan de thuisbasis van de band en een muzikaal antwoord op de befaamde "hellhole" opmerking van de Amerikaanse president Trump of de uithaal over dansende moslims van Jan Jambon na de aanslagen in Brussel en Zaventem, en 'Même Pas Peur', een reactie op de geleidelijke normalisatie van terreurniveaus 1, 2, 3 en 4 en de voortdurende aanwezigheid van gewapende militairen in de straten, of nog 'Alles Normaal', met een stuk tekst die in het licht van de huidige klimaatmarsen toch mag tellen: "We kijken gewoon recht voor ons uit. De helft van de wereld verzuipt. Voor de rest is alles normaal."), waar Jaune Toujours in de tracks op 'Europeana' veelvuldig naar verwijst, maar is tegelijk een gevolg van de Canadese tournees van de band waarbij de lokale bevolking in de muziek van deze band uit "The Old Continent" zowel iets vertrouwds als exotisch herkende. In analogie met de americana uit de Verenigde Staten kwam Jaune Toujours dus op de proppen met een eigen muziekgenre dat ze europeana doopten en waarin ze vlotjes genres als Balkan-fanfare (het instrumentale 'Balkan Khan'), ska ('Ska-Man'), reggae ('Alles Normaal'), rock, jazz ('Même Pas Peur'), zydeco ('Cinema Politika'), funk ('Funky Brussel') en Afrikaanse invloeden ('Refugees Welcome') door elkaar mixen en voortdurend afwisselen tussen Engels, Frans en Nederlands. Wat de visuele presentatie van 'Europeana' betreft pakt de band deze keer serieus uit, want het album wordt verspreid met bijhorend fotoboek op LP-formaat vol werk van drummer Théophane Raballand. Eigenzinnige wereldmuziek recht uit het hart van Europa maar zonder taal- of andere grenzen!

Lees verder