Ruben Gonzalez - Introducing… Ruben Gonzalez

Twintig (!) jaar na de release van Introducing… Ruben Gonzalez, in 1997 nog het solodebuut van de toen zevenenzeventigjarige Cubaanse pianist die door Ry Cooder nog omschreven werd als: "The greatest piano soloist I have ever heard in my life. He's like a Cuban cross between Thelonious Monk and Felix the Cat.", komt World Circuit met een deluxe heruitgave en dat zowel op CD als vinyl. De tracklist voor deze nieuwe editie werd lichtjes aangepast; zo krijgt u nu extended versions van zowel Cumbanchero, Tres Lindas Cubanas als 'Tumbao' te horen en werd helemaal op het eind nog Descarga Ruben Y Cachaito, een tot nog toe onuitgegeven duet met contrabassist Orlando 'Cachaito' Lopez, toegevoegd. Deze heruitgave moet trouwens min of meer samenvallen met de release van Buena Vista Social Club: Adios, een nieuwe documentaire die meteen ook het definitieve afscheid van de legendarische Cubaanse band inluidt. Meer dan verdiende re-issue van een Cubaanse grootmeester!

www.worldcircuit.co.uk

Sväng - Hauptbahnhof

Op muzikaal vlak heeft Finland ons al meer dan eens verbaasd en met Sväng is dat zeker niet anders. Dit kwartet, bestaande uit Eero GrundStröm, Jouko Kyhälä, Pasi Leino en Eero Turkka (allemaal oud-alumni van de befaamde Sibelius Academy in Helsinki) werd opgericht in 2003 en focust volledig op de mondharmonica in al zijn vormen (waaronder zelfs een Harmonetta, een combinatie van een harmonica en een melodica, en een zware basharmonica). Het leverde het viertal alvast de bijnaam "harmonica-equivalent van het Kronos Quartet" op. Oprichter Jouko Kyhälä beschrijft de muziek van Sväng als volgt: "Our background comes from our country's history. Finland lies between the east and the west. Both melancholic Russians as well as cheerful Swedes used to dominate the country. Hence both aspects are present in Finnish mentality and music alike. We have a deep passion for minor tonality with all its wistfulness. At the same time we also have a lot of joie de vivre.". Op Hauptbahnhof, alweer de zesde langspeler van de band, zowel interpretaties van Finse tangos als Balkanritmes en zelfs harmonicaversies van een wals uit de Japanse animefilm Howl's Moving Castle (Hayao Miyazaki, 2004) en Hedwig's Theme uit Harry Potter. Sväng levert het bewijs dat ook focussen op één enkel instrument allesbehalve saai hoeft te zijn.

www.svang.fi | www.galileo-mc.de

Quantic & Nidia Gongora - Curao

Voor Curao ("geneesmiddel") sloeg de muzikale duizendpoot Will 'Quantic' Holland (The Quantic Soul Orchestra, Combo Barbaro, Flowering Inferno, Ondatropica…) deze keer de handen ineen met Nidia Gongora, frontvrouw bij Grupo Canalon en vooral bekend als de stem van de marimba-muziek uit de zuidelijke Pacifische regio van Colombia. Will leerde Nidia's stem een beetje tegen wil en dank kennen, omdat één van zijn buren in het appartementsgebouw in Cali waar hij een flat betrok, blijkbaar maar niet genoeg kreeg van een nummer van Grupo Canalon en er dan maar niet beter op vond dan het eindeloos op repeat af te spelen. Maar Holland realiseerde zich meteen dat de stem die hij hoorde iets magisch had en ging op zoek naar de zangeres uit Timbiqui, een afgelegen rivierdorp met een Afro-Colombiaanse gemeenschap (waaraan Nidia ode brengt in Un Conto A Mi Terra). Voor Curao mixte Quantic de traditionele nummers van Gongora met moderne elektronica en beats, of zoals Nidia het zelf samenvat: "You have to be very careful to keep a balance, so that this music will not lose its feeling and significance, but by performing songs from the indigenous and ancestral style, and recreating them through modern and dynamic sounds, I feel I can expose this musical proposition to a global space.". Opener E Ye Ye is een ode aan de overvloed aan gewassen en delicatessen die de Pacifische regio voortbrengt en op datzelfde thema wordt voortgeborduurd in Ojos Vicheros, een nummer over de vreugde die gebruikers van de lokale suikerrietbrandewijn viche ervaren. Een stuk spiritueler wordt het met Dios Promete, een lofrede aan God, en Maria No Me Llevo doet hetzelfde voor de Heilige Maagd Maria. Het dubby Dub Del Pacifico is het eerste nummer dat Quantic en Nidia samen opnamen, verschijnt hier in een geremixte versie en vat de mix Katholieke mystiek en inheemse ceremonieën in de Afro-Colombiaanse mooi samen. Bezwerend mooie mix van Afro-Colombiaanse traditie en moderne elektronica!

www.quantic.org | www.tru-thoughts.co.uk

Oté Maloya: The Birth Of Electric Maloya On Réunion Island 1975-1986

Met deze Oté Maloya, de eerste internationale compilatie waarop de elektrische maloya uit de jaren zeventig van de vorige eeuw centraal staat, zorgt het Réunionse DJ-duo La Basse Tropicale voor een opvolger voor het vorig jaar verschenen Soul Sok Séga. Maloya of séga was origineel een verzamelnaam voor de liederen, dansen en de muziek van de slaven op de suikerrietplantages van Réunion. In de maloya-ceremonies (het woord heeft verschillende betekenissen in de vele Oost-Afrikaanse talen: in Mozambique, betekent maloya "bezwering" en "hekserij", in Zimbabwe: "grote tovenaar", en in Madagaskar betekent maloy aho dan weer: "praten, zeggen wat men te zeggen heeft") werden de voorvaderen geëerd en bemiddeld tussen de levenden en de doden. Vanaf de jaren dertig van de vorige eeuw raakt het genre meer en meer ingeburgerd als ook de Frans-Réunionse folklorist Georges Fourcade maloya-nummers begint te spelen. In de jaren zestig werd het genre nog een tijdje gebruikt als protestmuziek, maar in de seventies begon een heel nieuwe generatie met maloya te experimenteren en naast traditionele maloya-instrumenten als de kayamb, de bobre, de sati of de pikèr ook een westers instrumentarium te gebruiken. Een van de bekendste formaties uit die periode was Caméléon, een band die met La Rosée Si Feuilles Songes deze compilatie ook op gang mag trekken. Uitstekende inkijk op een wellicht minder bekend hoofdstuk uit de wereldmuziekgeschiedenis.

www.strut-records.com

Lolomis - Boukane

Bij het beluisteren van Boukane, het tweede album van Lolomis, een kwartet dat zowel wortels in Brussel als in Parijs heeft, moesten we het ene moment aan Zap Mama (Hababa), dan weer aan Amina Annabi (Pourquoi N'es Tu Pas Là?), en af en toe ook aan de Finse folksensatie Värttinä (Margaret) denken. Lolomis slaagt erin om op een ongedwongen manier genres als folk, zigeunermuziek, hip-hop (Paaradi) en zelfs metal (Naka) in elkaar te laten overvloeien. Meer dan hun stem, enkele fluiten, percussie en een Tiroolse harp hebben Romane Claudel Ferragni (die afwisselt tussen Russisch, Bosnisch, Duits, Roemeens, Romani, Tamil, Engels, Portugees en Turks!), Stelios Lazarou, Elodie Messner en Louis Delignon daar niet voor nodig, al nodigden ze voor Boukane toch enkele gasten uit: in Nicht Vergessen is ook de stem van Marie-Pascale Dubé, een specialiste in de vocale technieken van de Inuit te horen, voor Paaradi nodigde de band rapper Mr. E uit, en in afsluiter Toundra wordt het instrumentarium van Lolomis versterkt met de klarinet van Yom. Bezwerend eclectisch album.

www.lolomis.net | www.budamusique.com | www.xmd.nl

Ghalia Benali & Mââk - MwSOUL

De Belgisch-Tunesische Ghalia Benali haalde de inspiratie voor MwSOUL, een album dat ze zelf omschrijft als haar meest spirituele en soefistische tot nog toe, bij de gebeurtenissen tijdens de Arabische Lente van 2010. Mwsoul-in, opener en titelnummer van het album, dat zich laat vertalen als "verbondenheid", is gebaseerd op een gedicht van de Egyptische dichter Abdallah Ghoneem. Naast werk van Ghoneem, zijn op MwSOUL nog pennenvruchten van andere jonge leeuwen en leeuwinnen uit het Midden-Oosten terug te vinden: Mostafa Ibrahim is een ander jong Egyptisch talent (No Anger), Lamia Abass is een jonge Iraakse schrijfster die tegenwoordig in Londen woont (The Fortune Teller), en Hani Nadeem is een in Saudi-Arabië levende Syrische auteur (Here And Beyond). Een uitzondering vormt Antidote, dat gebaseerd is op een gedicht van de twaalfde-eeuwse Perzische filosoof Shahab al-Din Yahya ibn Habash Suhrawardi. Maar de rode draad doorheen al de nummers op MwSOUL is de tijdloze zoektocht naar verbondenheid en liefde. Naast de oud van Moufadhel Adhoum, overheersen op MwSOUL vooral de blazers van Mââk (Laurent Blondiau - trompet, Guillaume Orti - saxofoon, Jeroen Van Herzele - saxofoon, Michel Massot - trombone/tuba). Arabische poëzie overgoten met een mix van jazz en brassband.

www.ghaliabenali.com | www.dewerfrecords.be

They Must Be Crazy - Mother Nature

Mother Nature is het langspelerdebuut van They Must Be Crazy, een zestienkoppige Portugese afrobeat-ensemble samengesteld uit muzikanten dien hun sporen al verdienden bij acts als Tabanka Djaz, Sara Tavares, Selma Uamusse, Voodoo Marmelade en Pás de Problème. Mother Nature werd deels opgenomen in de historische Namouche Studios in Lissabon. Lead vocalist Pacas wisselt af tussen Engels, Portugees en een enkele keer ook wat Angolees Kimbundu (intro Muxima, Catumbela, Jinguba) en A Voz E A Arma opent dan weer met een beetje Frans: "Dans une bande de quinze, tout le monde est fou. Tu dois sentir le beat pour danser avec nous." (een verwijzing naar de tijd dat de band nog uit 15 in plaats van 16 muzikanten bestond). Mother Nature opent met Muxima (Kimbundu voor "hart"), geen afrobeat, maar opzwepende Afrikaanse percussieritmes, maar met Can Not See barst het afrobeat-feestje dan in alle hevigheid los. Onze twee favorieten uit de tracklist zijn Jinguba, waarin een hoofdrol is weggelegd voor de fluit van João Nunes en Pacas het heeft over het klaarmaken van jinguba, Angolese pindabroodjes, en afsluiter Sinnerman, een meer dan tien minuten durend nummer dat eindigt in een betoverende mbira-solo door Iuri Oliveira. Uitstekende aanvulling in de Europese afrobeat-familie!

Jewish Monkeys - High Words

Zelf omschrijven Jewish Monkeys hun sound het liefst als: "Yiddisch music meets The Marx Brothers!". In hun satirische mix van klezmer, punk en rock, waarbij ze in plaats van met anderen te lachen kiezen voor de Joodse traditie van zelfspot. Ook de naam van de band, die in sommige Arabische landen geldt als één van de meest beledigende scheldnamen die men joden toedicht, moet in diezelfde hoek gezocht worden: "We can do that as Jews! It's always been our right to dare to be politically incorrect and mock our own Jewishness. But in the end, we are looking for what unites us rather than what divides us.". Het verhaal achter Jewish Monkeys begint bij Jossi Reich en Ronni Boiko, twee jeugdvrienden die elkaar leerden kennen bij het jongenskoor van de Westend Synagoge in Frankfurt, maar beiden ondertussen al meer dan dertig jaar in Israël vertoeven. Samen met Gael Zaidner (vocals) en Ran Bagno (accordeon, toetsen) begonnen ze hun muzikale ideeën vorm te geven en dat leverde in 2014 al het langspelerdebuut Mania Regressia op. Om het geheel ook live genoeg substantie te geven, werden nog andere muzikanten aan boord gehaald (Henry Vered - drums, Yoii Baum - bas, Omer Hershman - gitaar, Moran Baron - trombone) en ondertussen zijn de Jewish Monkeys een achtkoppig gezelschap. Het titelnummer van dit nieuwe album is een aanklacht tegen het establishment dat het volk opnieuw probeert te sussen met het soort demagogie die we al kennen uit de laatste wereldoorlog in plaats van te focussen op echte problemen zoals ongelijkheid en ecologie. Maar dat het ook luchtiger kan bewijst de band dan weer met Alte Kacker (vrij vertaald: "oude zak"), een cynisch nummer over onwaardig ouder worden. Anarcho klezmer met een knipoog!

www.greedyforbestmusic.com | www.xmd.nl

Elemotho - Beautiful World

Gaalelekwe Richardo Mosimane aka. Elemotho is een singer-songwriter uit Namibië, een nog relatief jonge Afrikaanse natie die pas de onafhankelijkheid verwierf in 1990, nadat het eerst de Duitse kolonie Duits-Zuidwest-Afrika was en later het Zuid-Afrikaanse bewindsgebied Zuidwest-Afrika werd. Over zijn muziek zegt Elemotho zelf het volgende: "I grew up with storytelling around the fire and that has inspired me to create something that could make you dance as well as listen, smile as well as cry, find peace as well as wisdom.". Beautiful World opent met Ga Lo Itse ("we weten het niet"), een gedicht van Elemotho dat voor de gelegenheid vertolkt wordt door Naita Hishoono. Naast eigen nummers zijn op Beautiful World ook twee Namibische traditionals terug te vinden: Sediegi, Tswana voor: "Raak niet van het pad af!" of "Laat je niet afleiden!", een nummer dat in Namibië vaak bij begrafenisplechtigheden te horen is, en Kuruman, een traditional die zowel in Namibië, Botswana als Zuid-Afrika bekend is en gezongen wordt om te waarschuwen voor de gevaren van een tocht door de Kalahari. Voor dat laatste nummer werkte Elemotho samen met het Makgona Ngwao Cultural Group Choir en die gaven Kuruman een beetje het cachet van Nkosi Sikelel' iAfrika, de negentiende-eeuwse hymne van Enoch Sontonga die in de jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw uitgroeide tot een pan-Afrikaans bevrijdingslied en nog steeds een onderdeel van het Zuid-Afrikaanse volkslied uitmaakt. Namibië mag dan één van de dunst bevolkte naties in Afrika zijn en grotendeels uit woestijngebied bestaan, dat wil daarom niet zeggen dat ze er niet met hun tijd meegaan; zoals Elemotho bewijst in het jazzy Remember, waarin hij oproept om de wereld van Facebook en Twitter opnieuw in te ruilen voor de werkelijkheid. Af en toe deed de Namibiër ons wat aan de Zuid-Afrikaanse superster Johnny Clegg denken en dat is nergens meer zo dan in Viva. Elemotho vat Beautiful World graag samen als: "…a soundtrack of hope, optimism, freedom and positivity in a world that is slowly leaning towards cynicism and negativity.". Hij mag het daar dan enkel over het titelnummer hebben, voor ons vat dit citaat dit album perfect samen. Feelgood music uit de zuidwestelijke punt van Afrika!

www.elemotho.com | www.arcmusic.co.uk

Ya Tosiba - Love Party

Ya Tosiba ontstond uit de ontmoeting tussen de Noors-Azerbeidzjaanse Zuzu Zakaria en de Finse skweee-pionier Tatu Metsätähti aka. Mesak. Het repertoire van het duo is gebaseerd op de meykhana, een soort van traditionele spoken word performances die in Azerbeidzjan exclusief voor mannen worden opgevoerd bij feestelijkheden als trouwerijen en dergelijke. Dat die teksten bij Ya Tosiba nu door een vrouw vertolkt worden is dus zeker geen evidentie. Bovendien overgiet het duo de traditionele Arabische en Perzische melodieën met invloeden uit Scandinavische electro en hip-hop. De meykhana-traditie is geworteld in het soefisme en het is naar diezelfde mystieke islamtraditie dat ook, Love Party, de titel van het album verwijst. In het soefisme is liefde een transcendentale band tussen god en de mens, en die connectie komt het gemakkelijkst tot stand tijdens een feest, een evenement dat ons idee van de hemel het best benadert en waar Allah en zijn 14 onfeilbaren (de profeet Mohammed, zijn dochter Fatima Zahra en de Twaalf Imams: Imam Ali, Imam Hassan, Imam Hoessein, Imam Ali Zain al-Abidien, Imam Mohammed al-Baqir, Imam Jafar Sadiq, Imam Moesa al-Kazim, Imam Ali ar-Rida, Imam Mohammed at-Taqi, Imam Ali al-Hadi, Imam Hasan al-Askari en Imam Mohammed al-Mahdi) mee aan tafel zitten en wijn (lees: woorden) schenken. De kern van het soefisme is de zoektocht naar de waarheid door middel van onvoorwaardelijke liefde en devotie. Soefistische poëten als Aliagha Vahid en Imadaddin Nasimi gebruiken daarbij vaak wijn of wijndragers als een symbool voor de liefde omdat de intoxicatie die uit beide voortvloeit heel vergelijkbaar is. Geslaagde electro-folk combinatie, waarin oude tradities botsen met moderne elektronica.

www.asphalt-tango.de

Toko Telo - Toy Raha Toy

Toko Telo, dat zich laat vertalen als "groep van drie", zou je kunnen beschouwen als een Malagassische supergroep, want voor dit project sloegen drie zwaargewichten uit de Malagassische muziekscene de handen ineen. Accordeonist Regis Gizavo behoeft geen introductie meer en hetzelfde geldt voor gitarist D'Gary. Vocaliste Monica Njava was dan weer samen met haar zus Lala het gezicht van de populaire band Njava. Opener Hainao Moa, waarin een dronken man controleert of zijn zeboe wel fatsoenlijk ingespannen werd, zou de soundtrack van een Malagassische ontradingscampagne tegen rijden onder invloed kunnen zijn, in Be Tepotepo heeft het drietal het dan weer over het groeiende probleem van veediefstallen op Madagaskar en natuurlijk blijft ook ontbossing een groot probleem op het eiland (Mikea). Voor de nummers op Toy Raha Toy (vrij vertaald: "hier heb je het" of "hier is het", een uitdrukking die op het album een wat seksuele lading krijgt wanneer een uitdagende vrouw een terughoudende man probeert te verleiden) baseerde het trio zich op Malagassische genres als tsapiky, jihe en beko en dat leverde een heerlijk melancholisch album op.

Wie het trio eens live aan het werk wil zien kan op zaterdag 29 juli terecht op Sfinks Mixed!

www.aniorecords.com | www.xmd.nl

Songhoy Blues - Résistance

Voor de opvolger van hun geprezen debuut uit 2015, Music In Exile, trokken de heren van Songhoy Blues naar de The Pool studio in Londen om er deze Résistance op te nemen. En zoals de titel al aangeeft draait het op deze langspeler allemaal om verzet tegen onrecht; verzet dat verschillende vormen kan aannemen: van gewoon gaan stappen en dansen in de Malinese hoofdstad in Bamako, als een opgestoken middelvinger naar de jihadisten die alle muziek in Mali wilden verbieden, over het metal-achtige Voter, waarin de band duidelijk maakt dat de zogenaamde democratische verkiezingen telkens een maat voor niets zijn, tot Yersi Yadda, dat zich laat vertalen als: "Wij gaan niet akkoord!" en waarin de bandleden zich afzetten tegen nationalisten en separatisten. Het gastenlijstje van Résistance is kort maar opvallend: voor Sahara, een nummer waarmee de band de schoonheid en cultuur van de woestijn wil onderstrepen, haalden ze niemand minder dan punklegende Iggy Pop naar de studio, en voor Mali Nord, over het getroebleerde noorden van Mali waar de bandleden van Songhoy Blues vandaan komen, bundelden ze de krachten met de Britse rapper Elf Kid. Songhoy Blues bewijst met Résistance dat ze zeker geen eendagsvlieg waren; het jonge geweten van Mali levert opnieuw een uitstekend album af!

Op 8 juli komt Songhoy Blues 'Résistance' live voorstellen op het Rambla-podium van Les Ardentes.

www.songhoyblues.com | www.transgressiverecords.com

Kondi Band - Salone

Achter Salone, het langspelerdebuut van de Amerikaans-Sierra Leoonse Kondi Band schuilt een mooi verhaal. Het begon allemaal toen de Amerikaanse DJ Chief Boima (zelf van Sierra Leoonse afkomst) op een dag op een YouTube-video van Sorie Kondi, een blinde kondi- of duimpianospeler stootte. Geroerd door Kondi's sociaal bewogen vocalen en zijn virtuositeit op de kondi, besloot Boima meteen om Without Money, No Family, het nummer van Sorie, te remixen. Die remix - ook terug te vinden op Salone - werd al snel populair in het deejaymilieu en dankzij een vermelding in Fader-magazine bereikte het nummer uiteindelijk ook Sorie's manager in Freetown. Die nam vervolgens contact op met Boima en na een succesvolle Kickstarter-campagne werd Kondi naar de Verenigde Staten overgevlogen voor een korte live-tournee; tijd die het duo ook gebruikte om de basis te leggen voor Belle Wahalla, hun debuut-EP uit 2016. Hoewel misschien niet even opzwepend, riep deze Salone bij ondergetekende af en toe herinneringen op aan Congotronics-acts als Konono N°1 of Kasai Allstars. Uiterst geslaagd huwelijk tussen Afrikaanse traditie en westerse elektronica.

Op 30 september staat Kondi Band samen met The Souljazz Orchestra op het podium van de Brusselse Ancienne Belgique.

www.kondiband.bandcamp.com | www.strut-records.com

Mamadou Kelly - Politiki

Op deze opvolger voor het in 2015 verschenen Djamila is het recept - klassieke Mali-blues - grotendeels onveranderd gebleven, maar wat Politiki toch enigszins doet verschillen is dat Mamadou Kelly zijn band Ban Kai Na voor dit album versterkte met vier Amerikaanse muzikanten: steelgitariste Cindy Cashdollar, percussioniste Susie Ibarra, Daniel Littleton (gitarist bij de indie-rockband Ida) en bassist Jake Silver. De mix van Amerikaanse gitaren met de Malinese gitaar van Kelly zelf en de eensnarige djourkel van Brehim 'Yoro' Cisse werkt wonderwel. Alleen jammer dat er geen vertaling van de songteksten bij het album steekt, zodat u er dus grotendeels het raden naar heeft waar Kelly het in zijn nummers over heeft. Maar wij zijn professionals en dus contacteerden we producer Christopher A Nolan die ons toch het één en ander kon vertellen. Zo maant Kelly verkozen politici in titelnummer Politiki aan om zich niet alleen om hun eigen achterban te bekommeren, gaat Mahin Nime over op je woorden letten, zodat je jezelf niet belachelijk maakt maar ook geen leugenaar wordt, La Vie Ce N'est Que Deux Jours spreekt dan weer bijna voor zichzelf - in het leven zijn er maar twee echt belangrijke dagen, de dag dat je geboren wordt en de dag dat je sterft; geniet zoveel mogelijk van alles wat daartussen valt - en in Nakaam, een nummer waarvoor Mamadou Kelly ook al een clip opnam, bezingt de zanger de onontkoombaarheid van het lot. Meer dan geslaagde intercontinentale kruisbestuiving!

Lees verder

Ifriqiyya Electrique - Rûwâhîne

Voor Ifriqiyya Electricque (Ifriqiya of Ifriqiyah was gedurende de middeleeuwen de naam van het kustgebied van het hedendaagse Libië, Tunesië en oostelijk Algerije) bundelden gitarist François Cambuzat en bassiste Gianna Greco (Putan Club) de krachten met lokale muzikanten - Tarek Sultan, vocals/nagharat/krakebs, Yahia Chouchen, vocals/nagharat/krakebs, Youssef Ghazala, vocals/krakebs - uit de Tunesische Banga-gemeenschap. De Banga zijn de afstammelingen van de vroegere Hausa-slaven in Tunesië en staan bekend om het ritueel van Sidi Marzûq dat ze jaarlijks uitvoeren in Tozeur, een oasestadje aan de rand van het Sjott el-Djerid, een enorm zoutmeer in het oosten van Tunesië. De rûwâhîne waarnaar de titel van het album verwijst, zijn de geesten die tijdens het ritueel bezit nemen van de deelnemers. Ifriqiyya Electrique is echter meer dan een muziekproject, want François Cambuzat liet het ritueel en de opnamesessies van de band ook op film vastleggen en dat leverde een fascinerende documentaire op. Cambuzat vat Ifriqiyya Electrique zelf als volgt samen: "This is, then, most certainly not a "world music" project (still less an ethnomusicological one), but a wild process of improvisation and re-composition that brings traditional instruments face to face with computers and electric guitars… [My work] is driven towards elevation, sweat, blood, poetry and tears - not to some pretty colour postcard". Eeuwenoud tranceritueel naar de eenentwintigste eeuw gekatapulteerd!

Lees verder

Mulatu Astatke - Mulatu Of Ethiopia

Vinylverzamelaars en Ethio-jazz fanaten weten dit natuurlijk al langer, maar zowat het meest iconische album uit de discografie van Mulatu Astatke is het wel het uit 1972 daterende Mulatu Of Ethiopia, destijds verdeeld op het Worthy label van producer Gil Snapper, maar nu in een luxeversie (1 CD of 3 LP's met daarop, naast het originele 7 tracks tellende album, ook 7 mono premixen en een selectie van outtakes die het album niet haalden) heruitgegeven door Strut Records. Het album illustreert het scharniermoment in de muzikale carrière van Astatke waarop hij zijn eigen Ethio-jazz stijl ontwikkelde en is alleen daarom al een stukje muziekgeschiedenis. Maar de tracklist bevat natuurlijk ook een aantal ondertussen klassiek geworden Ethio-jazz composities als Mulatu, Dewel en Kulunmanqueleshi die vaak terugkomen in Mulatu's live-sets. De ultieme Ethio-jazz classic!

www.strut-records.com

Blay Ambolley - Ketan

Ketan, het nieuwe album van de Ghanese muzieklegende Blay Ambolley, is een eerbetoon aan zijn geboortedorp vlakbij Takoradi in het westen van Ghana geworden. Ambolley, zanger, componist en multi-instrumentalist leerde het vak van Ghanese veteranen als Ebo Taylor en Sammy Lartey en, wat Wikipedia ook moge beweren over Rapper's Delight van Sugarhill Gang (1979), Blay's Simigwa-Do uit 1973 wordt door kenners algemeen beschouwd als het eerste rapnummer uit de muziekgeschiedenis. De highlife-koning, die buiten Ghana relatief onbekend bleef tot Soundway Records Simigwa-Do in 2002 opnam in de tracklist van hun eerste compilatie Ghana Soundz, nam het nummer opnieuw op voor Ketan, een album dat een absolute must-have geworden is voor iedereen die ook maar een beetje gevoelig is voor Afro-groove. Ambolley rondt dit jaar de kaap van de zeventig, maar bewijst met Ketan nog steeds op de top van zijn kunnen te zijn. Eentje voor ons eindejaarslijstje!

www.ambolley.com | www.agogo-records.com

Dona Onete - Banzeiro

De voormalige geschiedenislerares, folkloriste, vakbondsafgevaardigde, cultuursecretaris en kinderauteur Dona Onete mag haar muzikale debuut, het uit 2014 daterende Feitiço Caboclo, pas op haar 73ste opgenomen hebben, uitgezongen is de Braziliaanse zangeres blijkbaar nog lang niet. Wat al meteen van bij opener Tipiti opvalt aan Banzeiro (de golfslag die een voorbijvarend schip veroorzaakt) is dat het tempo van sommige van de tracks op het album een stuk hoger ligt dan op Feitiço Caboclo het geval was. Zo is het titelnummer een zogenaamde "banguê", een genre dat ook wel bekendstaat als het Braziliaanse antwoord op ska. Van een zelfde orde is Na Linha Do Arco Iris ("de lijn van de regenboog", een nummer opgedragen aan haar fans in de LGBT-gemeenschap, waarin ze zingt: "…come out of the wardrobe, cross the line of the rainbow and be who you want to be!"). Faceira en No Meio Do Pitiú zijn dan weer de typische carimbos waarvoor Onete bekend staat. In dat laatste nummer bezingt de zangeres het naar vis geurende water dat je ruikt als op de bekende vismarkt van Ver-o-Peso het ijs begint te smelten. In Quiemose E Tremoso, een nummer over de kruidenmengeling die Dona Onete uitvond om de diversiteit van de bewoners van Para te reflecteren ("Quiemoso is a spice from the Africans that burns the mouth, jambu is a spice from the indigenous the makes the mouth tremble, whilst the olive oil is from the Portuguese and holds it together."), zijn dan weer duidelijk invloeden uit de cumbia te horen en wie het tempo echt even naar beneden wil kan terecht bij bolero's als Coração Brechó, waarin de zangeres haar hart vergelijkt met een tweedehandswinkel vol gelukkige en trieste herinneringen, of het licht aangebrande Quando Eu Te Conheci. Braziliaans op zijn best!

www.donaonete.com.br | www.maisumdiscos.bandcamp.com

Newen Afrobeat - Newen Plays Fela EP + Newen Afrobeat

Bij de landen waar er ondertussen ook lekkere afrobeat geproduceerd wordt mag u vanaf nu ook Chili aanduiden. Het vijftienkoppige Newen Afrobeat werd in 2009 opgericht en de band heeft met het twee tracks tellende Newen Plays Fela net een nieuwe EP uit. Maar omdat twee nummers - ook al duren die elk meer dan tien minuten - die dan ook nog eens, weliswaar geslaagde, covers zijn van Fela's Opposite People en Upside Down, wellicht net iets te weinig zeggen over het muzikale potentieel van de band, kunt u ook nog het titelloze debuut van de band uit 2013 eens checken. Inspiratie voor de naam van hun band vond Newen Afrobeat bij de Mapuche (een inheemse minderheid in Zuid-Chili en Zuid-Argentinië), want in het Mapudungun betekent newen "kracht" of "levensenergie". Je moet maar naar de meer dan dertien minuten durende opener Santiago op Newen Afrobeat luisteren om te weten waar Newen voor staat. Het nummer begint met een toespraak van de extreemlinkse ex-president van Uruguay Pepe Mujica die onder andere van leer trekt tegen de steeds verder oprukkende kapitalistische globalisatie (een onderwerp waar de band het ook in P.D.T.N. (Prostitutos De Transnacional) nog over heeft). Een mondje Spaans kunnen is wel een vereiste, want alle nummers op het debuut van de band worden in de taal van Cervantes gezongen (enkel in afsluiter Que Sabemos komen ook enkele lijnen in het Mapudungun voor). Uitstekende Latijns-Amerikaanse afrobeat-ontdekking!

Op 29 juni staat Newen Afrobeat samen met Aboubakar Traoré & Balima Foly in de Brusselse VK in het kader van Mukambo's Afro-Groove Sessions, de eerste editie van wat een samenwerkingsverband moet worden tussen onze eigenste DJ Mukambo en voorgenoemde Brusselse concertzaal.

www.newenafrobeat.com

Arthur Verocai - Encore

Met een heruitgave op vinyl zet Far Out Recordings de tiende verjaardag van Arthur Verocai's meesterwerk Encore in de schijnwerpers. Het verhaal van Encore begon toen Far Out-baas Joe Davis in een stoffige platenzaak in Rio per toeval op Arthur's titelloze debuut uit 1972 stootte. Bij de release werd Arthur Verocai genadeloos neergesabeld door critici en zowel het album als de artiest verdwenen daarna in de obscuriteit. Onterecht zo blijkt ondertussen, want Verocai creëerde zijn eigen unieke sound waarin hij Braziliaanse invloeden vermengde met Amerikaanse soul en cinematografische elementen. Heel wat jaren later legde Davis het album, dat ondertussen tot zijn absolute favorieten was gaan horen, op voor producer-duo Mark 'Troubleman' Pritchard en Dave Brinkworth en al snel werd over een mogelijke opvolger gebrainstormd. Het duo zocht Arthur op in Brazilië en spaarde vervolgens kosten nog moeite om ook zoveel mogelijk van de muzikanten die destijds aan Verocai's debuut meewerkten (Robertinho Silva, Paulinho, Bigorna…) op te sporen. Als kers op de taart werden ook de drie leden van Azymuth aan boord gehaald en het resultaat werd Encore, een moderne Braziliaanse klassieker vol heerlijke samba-soul en cinematografische soundscapes.

www.faroutrecordings.com