Olcay Bayir - Rüya: Dream For Anatolia

Dankzij het vernieuwende geluid van artiesten als BaBa ZuLa, Gaye Su Akyol of Altin Gün is Turkse muziek de nieuwe hype op wereldmuziekgebied. Zo rebels en eigenzinnig als voorgaande voorbeelden klinkt de uit Gaziantep in het Anatolische deel van Turkije afkomstige Olcay Bayir nooit, maar toch verenigt ze in haar muziek elementen uit de Koerdische en Turkse folklore met invloeden uit westerse genres (Dolama Dolamayi, dat bijna klinkt als Ierse folk). Rüya werd geproduceerd door Al MacSween en Guiliano Modarelli, beide leden van het world-jazz ensemble Kefaya en zei drukten mee hun muzikale stempel op de songs van Bayir. Op haar zestiende kwam Olcay samen met haar ouders in Londen terecht en de lokale taal onmachtig focuste ze zich op haar muziek om toch enige uitdrukking te kunnen geven aan haar gevoelens.

Lees verder

Seikos - Viaje Al Centro

Seikos is een negenkoppige band in 2014 opgericht in Sant Feliu de Llobregat, een gemeente vlakbij Barcelona. Afwisselend tussen Spaans en Catalaans brengt de band een stevig feestelijke mix van ska-punk en reggae (en een enkele keer zelfs wat dubstep voor Es Flipante). Zelf omschrijven ze hun muzikale missie dan ook als: "…to get people to take a moment to think only of themselves and disconnect from the frantic and non-empathic society surrounding us, by making them dance and have a good time.". In 2017 was er met Estrictament Personal al een eerste EP, nu gevolgd door dit debuutalbum Viaje Al Centro ("reis naar het binnenste"), waarvoor de band een imaginaire kabouter of gnoom verzon die de luisteraar in 11 songs meer inzicht in zichzelf zou moeten geven, gaande van titelnummer en opener Viaje Al Centro, over je bewust zijn van je eigen innerlijk en het zoveel mogelijk te vullen met magische momenten, over ¿Quienes Somos?, waarin de band aanstipt dat het soms niet slecht is om even stil te staan bij de weg die we in ons leven bewandelen en of de richting die we daarbij inslaan wel de juiste is, tot het belang van altijd jezelf te zijn in afsluiter A La Que Cuente Tres.

Lees verder

Hoodna Orchestra - Ofel

Hoodna Orchestra is een twaalfkoppige Israëlische formatie rond gitarist Ilan Smilan vernoemd naar Hoodna, een bar in Tel Aviv waar ze destijds begonnen te repeteren en hun eerste concerten gaven. Uit het Arabisch laat "hoodna" zich bovendien vertalen als staakt-het-vuren, wat als naam voor een Israëlische band natuurlijk al een statement op zich is. Met Ofel, Hebreeuws voor "duisternis", hun tweede langspeler, wilde de band naar eigen zeggen: "…to "illuminate" the harsh aspect of everyday reality that prevails in Israel and in many parts of the world; feelings of alienation and disconnection, the rupture of the social fabric, intergenerational and socio-economic gaps, the clash of nations and religions, and the strengthening of various political forces that undermine global stability.".

Lees verder

Ifriqiyya Electrique - Laylet El Booree

Helemaal ons ding zal Ifriqiyya Electrique wel nooit worden, want daarvoor klinkt hun sound, een mix van de tranceritmes uit het Banga-ritueel van de afstammelingen van Afrikaanse slaven in de oases van het Sjott el-Djerid in Zuid-Tunesië en Westerse electro-punkrock ons toch iets te stevig in de oren. Dat neemt natuurlijk niet weg dat dit een uiterst fascinerend muzikaal experiment blijft. Op deze tweede langspeler, Laylet El Booree (wat zich uit het Ajami, de originele taal van de Hausa-slaven, laat vertalen als "nacht van de waanzin"), focust de band op het afsluitende deel van het Banga-ritueel; het moment waarop de geesten bezit nemen van de lichamen van de aanwezigen. Net zoals dat deel van het ritueel zelf, klinkt dit album dan ook nog rauwer en hectischer dan zijn voorganger. Nieuwkomer in de band is Fatma Chebbi die met haar vocals een vrouwelijke toets toevoegt en, en passant, ook nog vaar wat extra krakeb-percussie zorgt. Zelf omschrijven ze hun muziek als een "postindustrieel ritueel", en dat zouden wij zeker niet beter kunnen samenvatten.

Lees verder

Chiki Lora - Ura

De naam Chiki Lora zegt u wellicht niet onmiddellijk iets, maar als we erbij vertellen dat de man in het verleden frontman was bij de formatie Canteca De Macao, gaat er bij liefhebbers van de Spaanse mestizo waarschijnlijk wel een lichtje branden. Met Ura is Lora ondertussen alweer aan zijn tweede soloalbum toe en in de tracklist wisselt hij vlot af tussen reggae (Consuelo, Cantame), funk (opener Caminando, Los Chuchos), salsa (Por Hablar, een duet met Alejandro Gutierrez, frontman van timba-ensemble Habana Abierta), flamenco (titelnummer Tanguillo Del Ura, een samenwerking met Maria Garcia, helft van flamenco-duo Aitor y Maria) en natuurlijk rumba catalana (afsluiter Alai waarin ook wat Baskisch te horen is). Chiki woont ondertussen al enkele jaren in Amurrio, een dorpje ten zuiden van de Baskische hoofdstad Bilbao en albumtitel Ura is dan ook Baskisch voor "water", water dat de dorst lest, kristalhelder, en hoe zuiverder, hoe beter. De mooi geïllustreerde hoesafbeelding van het album, een zogenaamd antropomorf landschap, is het werk van de Spaanse illustrator Maguma en doet wat denken aan het werk van de Italiaanse renaissanceschilder Giuseppe Arcimboldo. Vederlichte poëtische mestizo van een doorwinterde Spaanse singer-songwriter.

Lees verder

Tita Nzebi - From Kolkata

Ondergetekende laat al eens graag een licht schijnen op muziek uit naties die tot nog toe een vrijwel blinde vlek gebleven zijn op de wereldmuziekkaart. Het werk van Tita Nzebi, afkomstig uit het kleine maar olierijke Gabon in Midden-Afrika voldoet zeker aan die omschrijving, maar zoals u wellicht uit albumtitel From Kolkata al kon afleiden, voegt de Gabonese op dit album ook nog een Indische dimensie toe. Tita is afkomstig uit Mbigou, een stadje in het zuiden van Gabon, vlakbij de grens met Congo-Brazzaville, maar begon pas volop op een muzikale carrière te focussen toen ze eind jaren negentig van de vorige eeuw in Parijs terechtkwam. Stilistisch zou u de muziek van Nzebi kunnen vergelijken met die van vrouwelijke collega's als Dobet Gnahore, Fatoumata Diawara of Rokia Traore, maar Tita zingt in het Nzebi, een taal enkel gebruikt door de gelijknamige bevolkingsgroep op het grensgebied tussen Gabon en Congo-Brazzaville. Enkel voor het sociokritische Dictature Inavoué, waarin ze zich uitlaat over de politieke situatie in haar thuisland Gabon, waar "president-voor-het-leven" Omar Bongo meer dan 40 (!) jaar onafgebroken aan de macht was en met de talrijke oliedollars die het land binnenstroomden en zichzelf en zijn getrouwe beloonde, schakelt de zangeres even over op het Frans.

Lees verder

Kanazoé Orkestra - Tolonso

Met deze Tolonso (vrij vertaald: "daar waar men feest viert") zorgt Kanazoé Orkestra, de band rond de Burkinese balafonmeester Seydou Diabaté voor een opvolger voor Miriya, hun zeer gesmaakte debuut uit 2016. Tolonso, een rechtstreekse verwijzing naar het geboortedorp van Seydou in Burkina Faso (maar met wat goede wil ook een knipoog naar Toulouse, de Franse thuisbasis van de band) klinkt wellicht iets minder verrassend dan zijn voorganger, maar afwisselend tussen Sambla, Mandingo en Bambara zorgt de band opnieuw voor een stomend West-Afrikaans feestje. De ene keer klinkt dat enigszins jazzy, zoals in opener Dounia, dan weer stevig opzwepend (Tama, een pleidooi tegen het ontvluchten van het Afrikaanse continent zonder hoop of plannen om ooit terug te keren, Nafiguiya, een waarschuwing tegen roddels of "fake news", of nog Bembaliya, een aanklacht tegen de talrijke interne geschillen die veel Afrikaanse naties teisteren) of zelfs een enkele keer met een Latin toets in Tounga.

Lees verder

Coladera - La Dôtu Lado

Met La Dôtu Lado ("daar aan de andere kant") stipt het duo Coladera, bestaande uit de uit Belo Horizonte in Brazilië afkomstige zanger en gitarist Vitor Santana en de Portugese vocalist/gitarist Joao Pires, nogmaals aan hoe hip en tegelijk weinig verkend de Kaapverdische muziek wel is. De naam van de band verwijst naar de coladeira, een Kaapverdisch muziekgenre met invloeden uit de Portugese fado en ritmes uit Brazilië en Angola, maar ook batuque en funana komen aan bod en het duo afwisselt tussen Portugees en Kaapverdisch Creools. Voor 'La Dôtu Lado' kregen Vitor en Joao bovendien versterking van percussionisten Marcos Suzano, een Braziliaanse pandeiro-meester (een Braziliaanse versie van de tamboerijn) en de Kaapverdische toeverlaat van de betreurde Cesaria Evora, Miroca Paris die in 2017 zelf al een stevige indruk achterliet met zijn solodebuut D'Alma.

Lees verder

Pixvae - Cali

Ondergetekende leerde het Colombiaans-Franse combo Pixvae, samengesteld uit leden van de Franse mathrockformatie Kouma en het Colombiaanse Bambazu, gespecialiseerd in traditionele muziek uit de Pacifische regio van Colombia, in 2016 kennen dankzij hun titelloze debuut waarop ze Colombiaanse currulao-ritmes lieten botsen met jazzcore. Deze Cali is het logische vervolg op dat eerste album, en dat zowel muzikaal als visueel. Was op de hoes van het vorige album nog de perzikpalm, waarnaar de band vernoemd werd, zelf afgebeeld, dan prijkt deze keer een gestileerde foto van een tros palmperziken op de voorkant van Cali. De titel van het album verwijst dan weer naar de gelijknamige stad in het zuidwesten van Colombia, de regio waar zowel currulao als salsa grote populariteit genieten. Cali klinkt een stuk minder rock-getint dan debuut Pixvae, maar in acht lange nummers brengt de band de luisteraar langzaam maar zeker opnieuw in een heerlijke trance!

Pixvae komt Cali live voorstellen in de Brusselse Ancienne Belgique op 9 oktober!

www.budamusique.com | www.xmd.nl

Eumir Deodato - Os Catedráticos 73

Met deze Os Catedráticos 73 blijft Far Out Recordings doorgaan op de weg die ze al insloegen met de heruitgave van Ataque, en blijven ze focussen op het werk van Os Catedráticos, het zijproject van de Braziliaanse componist, arrangeur, producer en toetsenist Eumir Deodato. Zoals de titel al suggereert, werd Os Catedráticos 73 in 1973 opgenomen tussen Rio de Janeiro en New York. In Rio werkte Deodato samen met een Braziliaanse ritmesectie bestaande uit Azymuth-drummer Ivan 'Mamão' Conti, percussiemeester Orlandivo en bassist Sergio Barroso, terwijl in New York de blazers werden toegevoegd. Het resultaat is een pareltje van een album waarin Braziliaanse post-bossanova jazz geïnfuseerd wordt met invloeden uit de Amerikaanse soul en funk. Dat klinkt de ene keer wat als een Hollywoodsoundtrack uit dezelfde periode (opener Arranha Ceu/Skyscrapers zou zo bij een achtervolgingsscene gepast hebben, en elders weer eerder als gezapige Braziliaanse bossanova (het speelse O Jogo/Soccer Game, het dromerige Puma Branco/White Puma), steeds met het briljante toetsenwerk van Deodato in de hoofdrol. Uitstekend bewaard tijdsdocument om van te blijven genieten!

www.eumirdeodato.com.br | www.faroutrecordings.com

Blick Bassy - 1958

In 2016 bracht de Kameroense singer-songwriter Blick Bassy met Le Moabi Cinéma ook een eerste grotendeels autobiografisch boek op markt waarin hij onder andere opzoek ging naar hoe hij de controle over zijn lot terug kon krijgen, hoe te ontkomen aan het cultuurimperialisme van het Westen dat vooral in Afrika zeer voelbaar is, en hoe de draad van zijn eigen geschiedenis weer op te pikken. De antwoorden op die prangende vragen levert hij nu op 1958, een conceptalbum waarmee hij enerzijds een hommage brengt aan de helden van de Kameroense onafhankelijkheidsbeweging en Ruben Um Nyobè in het bijzonder. Die laatste (zie ook de hoesafbeelding van het album), bijgenaamd 'Mpodol' (Bassa voor: "de woordvoerder van de zijnen") was de eerste Kameroense politieke activist die streed voor de onafhankelijkheid van zijn land en werd op 13 september 1958 zonder proces geëxecuteerd door het Franse leger.

Lees verder

Black Flower - Future Flora

Na hun samenwerking met Dijf Sanders en de vorig jaar verschenen tussen-EP Intermediate State, is Black Flower terug met een nieuwe langspeler. Gevraagd naar de betekenis van albumtitel Future Flora, antwoordt frontman Nathan Daems: "Future Flora verwijst naar de krachten van planten en de belangrijke rol die ze spelen voor onze toekomst, en is een metafoor voor het belang van het voeden en onderhouden van krachtige en revolutionaire ideeën en initiatieven die onze wereld kunnen redden. Je kunt het vergelijken met de planten die tussen de tegels van onze stoep door wurmen, vechtend voor hun toekomst. Die "stadsstrijders" hebben water nodig om te overleven en te groeien. Hun toekomst en de onze hangt volledig af van hoe we de plantenwereld bekijken.", waardoor deze nieuwe productie perfect lijkt aan te sluiten bij de aanhoudende klimaatprotesten van de laatste maanden.

Lees verder

Balaklava Blues - Fly

Fly is het langspelerdebuut van Balaklava Blues bestaande uit het muzikale koppel Mark en Marichka Marczyk: "Our story is that we met during the 2014 Ukrainian revolution on the barricades in Maidan Square in Kiev, and upon realizing our voices were one of our greatest weapons, we soon started singing and performing together. We are both inspired by traditional music from the part of Ukraine currently afflicted by war and entirely dedicated to those who are still fighting for democracy, national sovereignty, and freedom from corruption there and everywhere. It's turning the invisible tattoo of trauma that we all wear, into a source of strength through music, hence Balaklava Blues.". De naam van het project verwijst naar een voorstad van Sebastopol, de belangrijkste havenstad op de Krim, het betwiste schiereiland in het zuiden van Oekraïne. Op Fly experimenteert het duo met het mixen van Oekraïense polyfonische gezangen en andere invloeden uit de lokale folklore met westerse genres als techno, trap (opener Be Like This, Boom Boom, Fire, Sex, titelnummer en afsluiter Fly) en dubstep (Nobody, Bring Him Back).

Lees verder

Filentre - Inou Wali

Filentre is een reggaeartiest uit het Zuid-Franse Montpellier, maar trok voor deze Inou Wali ("bedankt" in het Soussou, een taal die vooral in Guinee-Conakry en Sierra Leone gesproken wordt) naar de Humble Ark studio van Manjul in Bamako waar hij zich liet bijstaan door de muzikanten van het Ivoriaanse Siman Roots. Na een aantal succesvolle tournees in West-Afrika ontwikkelde Filentre een warme band met het Afrikaanse continent en wilde daar nu met deze nieuwe langspeler muzikale uiting aan geven. De zanger doet dat zowel inhoudelijk, met nummers als Là-bas of Seulement Vivre waarin hij het heeft over de motieven en het lot van de Afrikaanse vluchtelingen en de manier waarop wij hen blijven behandelen, als muzikaal, door gebruik te maken van traditionele instrumenten als de kora van Sidiki Diabate in De Là-haut, waarin Filentre droomt van een betere wereld zonder grenzen, of de kalebas-percussie en tama/talking drum van Soungalo Diarra in het al vermelde Seulement Vivre en opnieuw in Inou Wali.

Lees verder

Halva - The Sweetest Klezmer Orchestra

The Sweetest Klezmer Orchestra is het langspelerdebuut van Halva, een zeskoppig klezmerproject rond de Belgische violist Nicolaas Cottenie waarvoor hij op zoek ging naar de muzikale links tussen de traditionele klezmer en de invloeden uit de lokale culturen in landen als Griekenland, Hongarije, Oekraïne en Turkije, gebieden waar de Asjkenazische Joden zich vestigden na hun verbanning uit Israël door de Romeinen en waar klezmer-substijlen als kolomeike, sher en terkish zich ontwikkelden. Voor het project werkte Cottenie onder andere samen met de Amerikaans-Letse accordeonist en pianist Ilya Shneyveys en de ervaren Duitse klarinettist Georg Brinkmann (zie bijvoorbeeld 'Dobriden'). De titel en de hoesafbeelding van The Sweetest Klezmer Orchestra verwijzen naar de naam van de band, een zoete en veganistische lekkernij op basis van tahin, een pasta op basis van sesamzaad, glucose, suiker, vanille en wortelextracten van zeepkruid, die als tahini halvah zeer populair is binnen de Joodse gemeenschap. Op het bijna volledig instrumentale The Sweetest Klezmer Orchestra (enkel in afsluiter Song For A Dance is de stem van klarinettist Georg Brinkmann te horen) die typische mix van melancholie (Doina, Dobriden, A Finny Little Terkish) en feestelijke uitbundigheid (Sirba, Sher Nomer 0, Latviyska) die zo eigen is aan het klezmergenre. Uitstekende stijloefening!

Lees verder

Click Here - Play It Again

De grote Balkan-hype ligt ondertussen al enkele jaren achter ons, maar af en toe blijven enkelingen toch nog hoogst originele dingen doen met het genre. Neem nu de Franse Benjamin Martin, beter bekend als DJ Click bijvoorbeeld, die onder de noemer Click Here deze keer samenwerkte met een hele reeks muzikanten uit Moldavië, Roemenië en Frankrijk (Nadia Potinga - vocals/viool, Anna Mario Iovkova - vocals, David Krupinski - gitaar/toetsen, Viorel Potinga - accordeon/toetsen, Tudorel Mihai - saxofoon/fluit/vocals). Voor deze Play It Again (een titel die zowel verwijst naar het feit dat een nummer zo goed is dat je het onmiddellijk opnieuw wilt horen, maar ook naar Play It Again Sam of PIAS Recordings, het Belgische label dat begin jaren tachtig van de vorige eeuw werd opgericht) liet hij het Balkan-genre botsen met de new wave uit de jaren tachtig van de vorige eeuw; niet meteen een voor de hand liggende combinatie, maar verdomd dit werk. Het meest opvallen doen Meyta, een herwerking van Kim Wilde's Cambodia' en een Balkan-cover van Depeche Mode's Enjoy The Silence en het enigszins van een andere orde zijnde Sanie Cu Zurglai/Johnny Johnny, Balkan-fanfare meets Edith Piaf, maar ook de rest van de tracks op 'Play It Again' kunnen moeiteloos overtuigen. Zoals de uitstekende opener Codrule bijvoorbeeld, de perfecte symbiose tussen de donkere New Wave uit het begin van de jaren tachtig en het Balkan-genre (of hoe de muziek in Oost-Europa zich destijds had kunnen ontwikkelen zonder het IJzeren Gordijn), Heaven, dat ons aan iets van Orchestral Manoeuvres in the Dark deed denken, of Rom & Roland een zigeuner-eerbetoon aan de iconische Roland TR-707 drummachine uit 1985. Meer dan uitstekende stijloefening!

Lees verder

Terra Livre - Seeds, Roots, Flowers And Fruits

Klimaatactivisten die nog op zoek zijn naar de ideale soundtrack bij hun protesten, kunnen we deze Seeds, Roots, Flowers And Fruits van het Portugese Terra Livre warm aanbevelen. De band bestaat uit leden van Terrakota (Gonçalo Sarmento - gitaar, saxofoon, kora en vocals), Chapa Dux/Green Echo (Leonardo Marsh - gitaar en vocals, Rodrigo Marsh - toetsen, gitaar en vocals, en Adriano Pereira - klarinet, dwarsfluit en vocals), Pas De Probleme/They Must Be Crazy (Pedro Pereira - bas) en Opaz (Tiago Santos - drums) die elkaar zowat tien jaar geleden leerden kennen in de Serra De Sintra, een bergstreek ten westen van Lissabon waar ze Terra Livre in het leven riepen, een ecologisch deelproject waarin ze experimenteren met duurzame landbouw, permacultuur, ecologisch bouwen en het minimaliseren van de menselijke ecologische voetafdruk. Seeds, Roots, Flowers and Fruits is een hommage aan de natuurlijke cycli, de vier seizoenen, de vier windrichtingen en de vier principes van de permacultuur (produceer geen afval, gebruik alle beschikbare oppervlakte, teel een aantal meerjarige gewassen en hergebruik je water), waarbij de 12 nummers op het album eigenlijk het inhoudelijke en muzikale verlengstuk van het project vormen en symbool staan voor de twaalf maanden van het jaar, de twaalf tekens van de dierenriem. Zo is opener Mãe Terra een ode aan moeder aarde, hebben ze het in Dança Da Semente dan weer over de strijd voor "seed freedom" of het afwijzen van bedrijfsoctrooien op plantenzaden (in de intro van het nummer is dan ook toepasselijk een deel van een redevoering van de Indiase geleerde, milieuactiviste, voorvechtster van voedselsoevereiniteit en auteur over andersglobalisme, Vandana Shiva te horen), in Water gaat het om het steeds schaarser worden blauwe goud dat ons allemaal in leven houdt, en in Greening The Desert wijzen ze ons dan weer net als de klimaatactivisten op het feit dat het ondertussen vijf na twaalf is voor deze planeet: "We're on red alert, Mother Nature getting hurt!".

Lees verder

Rumbaristas - Rumbaristas

Met Rumbaristas, het nieuwe project rond Willy Fuego (Amparanoia, La Kinky Beat), Thomas 'Don Tomasino' Morzewski (Orchestre International du Vetex) en Roel Poriau en Thomas de Smet (Think of One), is Europa een mestizo-supergroep rijker. Rumbaristas (een bandnaam die je trouwens op twee manieren kan lezen: rumbamuzikanten of barista's die in plaats van koffie liever een stevige rum schenken, zie ook de hoes van het album waarop de hoofden van de bandleden vervangen werden door de bovenkant van de typisch Italiaanse Bialetti mokkapot) is eigenlijk het resultaat van een toevallige ontmoeting in de repetitieruimte van La Petite Fabriek in Doornik in het voorjaar van 2016, waar Willy Fuego op dat moment in residentie was met Amparanoia en Roel Poriau en Thomas Morzewski er even binnenvielen om een glas te drinken na een optreden met Orchestre International du Vetex. In de beste underground-latino traditie werd er tot de vroege uurtjes samengespeeld, en, zo vertelt Thomas Morzewski: "We vonden het echt interessant om zien hoe dicht de rumba catalana van Willy Fuego aanleunde bij de meer Centraal-Europese invloeden waar wij vaak uit putten.", en Roel Poriau vult aan: "Die latino leefwereld waarin Willy zit, is voor ons echt interessant, vooral ook wanneer je die linkt aan andere invloeden waar wij de voorbije jaren meer mee bezig waren, zij het met Think of One, Antwerp Gypsy-Ska of mijn percussie- en productiewerk voor Vetex.". In het najaar van 2016 volgden wat eerste caféconcertjes en in december trok het viertal zicht terug in Studio Porino in Borgerhout voor de opnamen van een eerste 5 tracks tellende EP (Azucar De Verano). Fast forward naar 2018 en we treffen het kwartet opnieuw in de studio, deze keer voor de opnames van een eerste album, geproduceerd door Manu Chao's Radio Bemba percussionist en drummer David Bourguignon, waarmee ze hopen een frisse noot te brengen in het vaak al te brave peloton van de Europese wereldmuziek.

Lees verder

Two Tribes

Met de compilatie Two Tribes willen samenstellers Tobi Kirsch en Ubbo Gronewold inzicht geven in hoe Europese muzikanten tegenwoordig muzikale tradities, vooral dan die afkomstig uit het Afrikaanse continent, incorporeren in hun oeuvre. In de tracklist zowel muzikanten die zelf wortels hebben in Afrika als samenwerkingen tussen Europese en Afrikaanse artiesten, enerzijds resulterend in eerder traditioneel getinte tracks waarin instrumenten uit beide continenten met elkaar in dialoog gaan, en anderzijds meer elektronische producties waarbij het muzikale erfgoed uit Afrika geïntegreerd wordt in westerse clubmuziek.

Op Two Tribes een hoop bekende Agogo-gezichten (openingsnummer Jawa is van Andrea Benini, beter bekend van de formatie Mop Mop, en was al terug te vinden op Drumphilia Vol. 1, Andrea's vorig jaar verschenen solodebuut, Walk For Ground was dan weer terug te vinden op Ketan, het album dat de Ghanese highlife-veteraan Gyedu-Blay Ambolley in 2017 opnam voor Agogo, maar verschijnt hier in een dubby remix van de hand van de Berlijnse producer Aldubb, I Don't Like It, I Don't Hate It is dan weer een nieuw nummer van de Duitse formatie Onom Agemo & The Disco Jumpers, en met Impala Rondabout verkent David Hanke of Renegades Of Jazz, die een groot deel van zijn jeugd in Kenia doorbracht, zijn liefde voor Afrikaanse ritmes en deep house), maar ook namen die bij ondergetekende niet meteen een belletje deden rinkelen, maar daarom geen minder intrigerende tracks afleveren (Zvichapera, waarin de Franse multi-instrumentalist Gary Gritness de mbira-ritmes van Jacob Mafuleni laat botsen met westerse elektronica, Dékondor, van Tiliboo Afrobeat, een Berlijns afrobeatensemble onder leiding van de Senegalese Omar Diop, The Horror, Ethio-jazz meets horrorfilmsoundtrack van het Engelse The Sorcerers, of nog het psychedelische op de percussieritmes en vocalen van de uit Cotonou in Benin afkomstige Noel Saizonou voortgestuwde Titon To van het Finse Trio Toffa). Het meest tot onze verbeelding sprak de meer dan vijftien minuten durende afsluiter Just In A Moment To Find A Way To Sun Day, een compositie van Raoul K, geboren in Agboville in Ivoorkust, maar al sinds jaar en dag actief in Hamburg, die een simpel ritme op balafon langzaam naar een extatische climax leidt.

Deze compilatie brengt invloeden uit Senegal, Kenia, Nigeria, Ivoorkust, Ethiopië, Marokko, Zimbabwe en Zuid-Afrika samen, gebracht door muzikanten uit Finland, Groot-Brittannië, Italië, Frankrijk, Portugal en Duitsland; 'Two Tribes' in perfecte muzikale harmonie!

www.agogo-records.com

Kolonel Djafaar - Forgotten Kingdom

Anderhalf jaar geleden maakten we kennis met de heren van Kolonel Djafaar. In de OPEK aan de Leuvense vaart lieten ze horen dat de toen nog piepjonge band behoorlijk wat in hun mars had. Vorige maand mocht de band niet alleen drie kaarsjes uitblazen maar ook de komst van hun eerste album vieren. Het zes nummers tellende Forgotten Kingdom geeft een mooie staalkaart van hun kunnen: degelijke afrobeat met aanstekelijke riffs en vette blazersarrangementen, maar ook kabbelende ethio-jazz inclusief Astatke-aandoende xylofoon deuntjes. Hoewel Kolonel Djafaar de twee genres qua sound behoorlijk authentiek neerzet, klokken zo goed als alle nummers onder de vier minuten af — wat ons betreft hadden die nog wel even mogen doorgaan. Forgotten Kingdom is een gevarieerd en meer dan prima debuut dat ons gelijk doet watertanden naar meer, zowel live als op plaat.

Het album kun je integraal beluisteren op Spotify of met deze YouTube playlist. Kolonel Djafaar stelt het nieuwe werk live voor met twee album release shows: op 11 april in Het Bos (Antwerpen) en op 12 april in Het Trefpunt (Gent). Warm aanbevolen!

Lees verder