Liraz - Naz

Liraz Charhi, een telg uit een Perzische familie die naar Israël vluchtte toen eind jaren zeventig van de vorige eeuw de Iraanse Revolutie uitbrak, is een bekend gezicht in eigen land en dat zowel in het theater, in de film (waaronder Doug Liman's Fair Game uit 2010 en Yaron Zilberman's A Late Quartet uit 2012) en als zangeres. Wat dat laatste betreft raakte Liraz tijdens een trip naar Los Angeles, een stad met een grote Perzische gemeenschap (bekend als Tehrangeles), in de ban van de contrarevolutionaire klanken van Iraanse muzieklegendes als Googoosh, Ramesh en Dariush. Voor haar debuutalbum Naz (Perzisch voor "schattig") sloeg ze de handen ineen met de Israëlische producer Rejoicer die de traditionele Iraanse popnummers van Liraz - een mix van zelfgeschreven tracks en covers van voorgenoemde artiesten - aanvulde met elektronische beats. Onze favorieten: het swingende Zendegi ("leven"), een cover van een oud nummer van de Iraanse zangeres Pooran dat je zou kunnen samenvatten als "pluk de dag", het vrij traditioneel klinkende Nozi Nozi, geschreven door de Iraanse veteraan Ali Nazari (en met bijhorende videoclip in vintage jaren zeventig stijl), waarin Liraz speelt met "noz", het Iraanse archetype van de eeuwig glimlachende vrouw die subtiel toch alles van haar echtgenoot weet los te krijgen, en tenslotte Shirin Joon ("ze is zo lief"), een liefdesliedje en een cover van een origineel van de Iraanse singer-songwriter en gitarist Kourosh Yaghmaei. Meer dan geslaagde update van de gouden era van de Iraanse popmuziek.

Lees verder

Jungle By Night - Livingstone

Je zou het Nederlandse Jungle By Night kunnen vergelijken met het Braziliaanse Bixiga 70, want beide bands spelen een louter instrumentaal repertoire en net zoals de sound van de heren uit São Paulo de laatste jaren geëvolueerd is van vrij pure afrobeat naar een gelaagde puzzel van verschillende muzikale invloeden, zijn ook de jongens uit Amsterdam niet blijven stilzitten en hebben ze hun aanvankelijke recept van Ethio-jazz en afrobeat ondertussen bijgekruid met invloeden uit krautrock, elektro en jazz. Die muzikale ontdekkingstocht gaven ze ook al aan op voorganger The Traveller, waarin ook onder andere invloeden uit het oeuvre van artiesten als minimalist Philip Glass en de Turkse rockzanger Barış Manço opdoken, en deze keer trekken ze graag een parallel met de expedities van avonturiers als Stanley en Livingstone, wat meteen ook de titel van het album verklaart én de hoesfoto, want "living stone" is naast "fool's gold" of "klatergoud" één van de bijnamen voor het mineraal pyriet dat vaak verkeerdelijk door goudzoekers aanzien wordt voor echt goud. Muzikaal gezien klinkt dat op Livingstone de ene keer al wat toegankelijker (opener Hangmat, die exact doet wat de titel belooft) dan de andere (het tweeluik Spectacles Pt. 1 & 2), dan weer eerder nijgend naar klassieke afrobeat (Pompette, Love Boat) of Ethio-jazz (het al vernoemde Hangmat, Ja Precis), maar dankzij toetsenist Pyke Pasman steeds met een elektro-ondertoon, en in Stormvogel opnieuw duidelijk geïnspireerd door de Turkse psychedelica van eind jaren zestig en begin jaren zeventig. Dat deze bende nog lang muzikale horizonten mag blijven verkennen!

Jungle By Night komt Livingstone live voorstellen op 8 december in de Brusselse Ancienne Belgique!

www.junglebynight.com | www.rushhour.nl

Minyeshu - Daa Dee

Vijf jaar na Black Ink is de Nederlands-Ethiopische Minyeshu terug met Daa Dee. Die titel laat zich vertalen als "de eerste babystapjes" en is het geluid dat Ethiopische moeders maken om hun spruiten aan te moedigen die eerste stappen te zetten. Het nummer is een zogenaamde tizita, Amhaars voor "verlangen" of "nostalgie", en het Ethiopische equivalent van de Portugese fado of de Amerikaanse blues. Minyeshu die in 1996 via België in Nederland terechtkwam, verhaalt over haar zoektocht naar een nieuwe thuis in Yetal ("waar is het?"): "I was looking for a home, while all the time not realizing I was already home, as home is me! I was inspired by life itself and all it has to offer - love, happiness, sadness, nature, gratefulness and so on - and all these things make up what home is and should be embraced.". Voor wie Ethiopië al eens bezocht heeft zal het onderwerp van Enchet Lekema bekend klinken, want in dit nummer prijst Minyeshu de kracht van de vele vrouwen die dagelijks hun brood verdienen door vanuit de heuvels rond Addis Abeba grote bundels hout op hun rug naar de hoofdstad te verslepen waar ze het als brandhout verkopen. Opnieuw een ode aan de vrouw, maar in dit geval aan zowat de oermoeder van ons allemaal, Dinknesh (in het Westen beter bekend als Lucy, de overblijfselen van een vrouwelijke Australopithecus afarensis in 1974 ontdekt in Noord-Ethiopië), is Azawntua. Het stevig groovende Wolayta is dan weer een eresaluut aan de Welayta, een kleine etnische minderheid in Ethiopië die echter een grote invloed gehad heeft op de ontwikkeling van de muziek en dans van het land. Muzikaal gezien klinkt Daa Dee minder cross-over en iets steviger ook, dan zijn voorgangers. Moderne Ethiopische muziek van een vrouw met ballen!

Lees verder

Sekou Bah - Soukabbè Mali

De uit Bandiagara in de centrale Dogon-regio van Mali afkomstige Sekou Bah mag je gerust een natuurtalent noemen. Hij leerde zichzelf al zeer jong gitaar spelen en vervoegde op elfjarige leeftijd het lokale Nangabanou Jazz orkest. Op zijn achttiende liet Sekou Mali achter zich om muziek te gaan studeren in Guinee, Senegal en Gambia. Daarna ging het snel. Bah trok de aandacht van muzieklegende Salif Keita en speelde drie jaar lang gitaar en bas aan diens zijde. Daarna volgde Oumou Sangare en sinds 2014 is Sekou de vaste bassist van Fatoumata Diawara. Maar nu was de tijd dus rijp voor een eigen soloalbum. Soukabbè Mali ("de kinderen van Mali") is zeker geen wereldschokkend album geworden, vooral niet voor wie al vertrouwd is met de Malinese muziekscene, maar al van bij de energieke opener Dogon Oulon, een ode aan het rijke cultuurpatrimonium van de Dogon, hoor je dat hier een vakman aan het werk is. In het intiemere Kalan Ko, waarvoor Sekou wat vokale bijstand kreeg van rapper Master Soumy, heeft Bah het dan weer over het falende Malinese onderwijssysteem, of hoe Afrika en Europa soms zeer dicht bij elkaar kunnen liggen, en een wijze levensles deelt hij dan weer in Adamadenw: we zijn allemaal mensen, laten we stoppen met steeds de ander met de vinger te wijzen. Met titelnummer Soukabbè Mali probeert Sekou Bah zijn landgenoten ervan te weerhouden hun land te verlaten voor een leven in het verre buitenland dat mogelijk nog moeilijker en gevaarlijker is. Nourou Chi Rory zou je dan weer kunnen vertalen als "geld alleen maakt ook niet gelukkig", en in het instrumentale Planette toont Bah tenslotte zijn virtuositeit op de gitaar. Oerdegelijk debuut van een doorwinterde Malinese artiest.

www.clermontmusic.com | www.xmd.nl

Gaye Su Akyol - Istikrarli Hayal Hakikattir

De Turkse singer-songwriter, producer en audiovisuele conceptuele kunstenares Gaye Su Akyol zette zichzelf met het in 2016 verschenen Hologram Imparatorlugu op de muzikale wereldkaart. Deze opvolger, een coproductie met gitarist Ali Güçlü Şimşek, kreeg Istikrarli Hayal Hakikattir als titel, en dat laat zich dan weer vertalen als "consequente fantasie is realiteit". Akyol licht graag toe: "In terms of its philosophy, lyrics, music and motto, this album is the dream of pure freedom, of showing the courage to be yourself, of looking at the culture I was born into without alienation, a "dreaming practice" propounded into a country and world that is increasingly turning inward and becoming a conservatized prison.". Muzikaal gezien combineert het album invloeden uit de Anatolische psychedelische pop en rock van de jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw, maar ook genres als surf (Laziko) of flamenco (Şahmeran) en de jaren zeventig-achtige synthesizerklanken van Hemşerim Memleket Nire deden ons dan weer aan de door de Italiaanse synth-pioneer Giorgio Moroder gecomponeerde soundtrack van Midnight Expresslink denken, toevallig een film die zich ook in Turkije afspeelde.

Lees verder

Jean-Philippe Rykiel & Lansiné Kouyaté - Kangaba-Paris

Kangaba-Paris mag dan op het eerste gehoor klinken als een simpel instrumentaal album waarop piano en balafon moeiteloos met elkaar in dialoog gaan, maar dat resultaat is dan wel op rekening te schrijven van de virtuositeit van de Franse pianist Jean-Philippe Rykiel en de Malinese balafon-speler Lansiné Kouyaté. De piano is namelijk een chromatisch besnaard percussie-instrument (octaven verdeeld in 12 halve tonen), terwijl de balafon een diatonisch percussie-instrument is (octaven verdeeld in 7 noten). Het resultaat is de ene keer vrij jazzy (Jeux d'Amour, Qu'est-ce Qu'on A Fait Là), dan weer eerder filmisch (La Jeune Fille Et l'Hippopotame, Paroles De Sage) of een combinatie van beide (het meer dan tien minuten durende afsluitende magnum opus 15 Août), maar steeds adembenemend mooi.

www.jeanphilipperykiel.com | www.budamusique.com | www.xmd.nl

Marockin' Brass - Beats & Pieces

Beats & Pieces, de nieuwe langspeler van de Brusselse gnawa- en jazzfanfare Marockin' Brass, is meteen ook het afscheidscadeau van Met-X oprichter Luc Mishalle. De man gaat verdiend van zijn pensioen genieten, maar blijft actief bij een aantal Met-X projecten waaronder dus Marockin' Brass. Voor dit album werkte Marockin' Brass opnieuw samen met drummer Roel Poriau (Think of One, Antwerp Gipsy-Ska Orkestra) en haalden ze er ook de Belgisch-Tunesische producer Sofyann Ben Youssef (Ammar 808, Kel Assouf) bij.

Lees verder

Fanna-Fi-Allah - Muraqaba

Sinds Nusrat Fateh Ali Khan, de koning van de qawwali in 1997 het tijdelijke voor het eeuwige verruilde, verdween de islamitische soefimuziektraditie langzaam maar zeker van het wereldtoneel. Fanna-Fi-Allah, een Amerikaanse band rond de uit Nova Scotia afkomstige harmonium-speler en vocalist Tahir Hussain Faridi (voorheen Geoffrey Lyons) probeert daar al een poos verandering in te brengen en brengt met deze Muraqaba ("soefi-meditatie") nu ook eindelijk een eerst in Europa verdeeld album uit. Fanna-Fi-Allah (de spirituele staat waarin men zichzelf vergeet ter ere van Allah) heeft daarbij trouwens een stevige fan in Coldplay frontman Chris Martin die Muraqaba produceerde in zijn studio in Malibu. Tahir Hussain Faridi studeerde met de grootste qawwali-meesters in Pakistan waaronder Ustad Rahat Fateh Ali Khan, neef van Nusrat.

Lees verder

Vivalda Dula - Dula

De in Houston, Texas gevestigde Vivalda Dula wordt binnengehaald als de nieuwe diva van de Angolese wereldmuziek en is met deze Dula aan haar tweede langspeler toe. Hoewel het er eerst nog op leek dat Vivalda in de wieg gelegd was voor een sportcarrière in het voetbal, waren er gelukkig ook nog haar grootvader António Domingos, een verhalenverteller, en overgrootvader Dia Lobilo, een meester in het bespelen van de madimba (Centraal-Afrikaanse xylofoon) en de kisanji (duimpiano) om haar de noodzakelijke creatieve genen mee te geven. Op Dula wisselt de zangeres en percussioniste af tussen Kimbundu, Portugees en Spaans. De meer pop-getinte tracks op dit album (de funky tracks Mora Em Nos, een nummer over het belang van eigenwaarde, en Kibamba, het Engelstalige rock-getinte Butterfly Soldier) waren minder ons ding, maar als de zangeres echt teruggrijpt naar haar Angolese roots, zoals in opener Monandengue, waarin ze zich uitspreekt over het lot van kinderen die slachtoffer worden van mensenhandel en dwangarbeid, het melancholische Lamento, Guerreira, een mix van klassieke strijkers en felle Angolese percussie (en een nummer over de zeventiende-eeuwse Angolese koningin Njinga Mbande, maar eigenlijk een ode aan Dula's moeder, die net als Mbande uit de provincie Malanje afkomstig was en overleed tijdens het opnameproces van dit album), en tenslotte het aanstekelijke Karolina, onze absolute favoriet uit de tracklist en een duet met de Angolese-Portugees Angelo Boss, kan ze ons dan weer wel bekoren. Angolese traditie in een modern jasje.

Lees verder

Sarazino - Mama Funny Day

Het was ondertussen alweer van in 2012 geleden dat we nog eens van de in Ecuador gevestigde Algerijnse globetrotter Sarazino hoorden. Op Mama Funny Day opnieuw die eclectische mix van genres (reggae, cumbia, hip-hop, rock…) en talen (Frans, Spaans, Engels en Arabisch) die we ook al aantroffen op voorganger Everyday Salama. Ook op dit album maken weer een hele resem gasten hun opwachting (gaande van de New Yorkse Sandflower, over Bomba Estereo-stem Liliana Saumet, de Ivoriaan François Kency en de Colombiaanse muzikant en producer Manuel Gamboa aka. El Alguacil Dubkilla, tot reggaeveteraan Toots Hibbert, die hier opnieuw opduikt in een opgefriste versie van People, een nummer dat al terug te vinden was op Sarazino's eerste album voor Cumbancha Ya Foy!, en de Zuid-Afrikaanse Zolani Mahola, zangeres bij Freshlyground, bekend van hun samenwerking met Shakira voor Waka Waka (This Time For Africa), het officiële themalied van het Fifa-wereldkampioenschap voetbal 2010 in Zuid-Afrika). Een opvallende track op Mama Funny Day is zeker Frente Latina, waarin Sarazino samen met Liliana Saumet het belang van een vrije pers en vrije uitwisseling van informatie onderlijnt en de stem van Julian Assange, de controversiële oprichter van WikiLeaks die nog steeds in de Ecuadoraanse ambassade in Londen verblijft, te horen is. Andere aanraders uit de tracklist zijn onder andere En Zion, een combinatie met de Ecuadoraanse hiphopper Guanaco MC en de Jamaicaanse revelatie Spiritual, de aanstekelijke cumbia van La Cumbia Mala met opnieuw Guanaco MC, het meer intiemere Jugarse La Vida, waarvoor Sarazino samenwerkte met Salman Souini aka. Anwar Maghreb, een in Boston terechtgekomen Marokkaan, en tenslotte Go Johnny met El Alguacil Dubkilla, waarin de geest van mestizo-peetvader Manu Chao doorklinkt. Hoewel het genre de laatste jaren wat van zijn pluimen verloren is blijft Sarazino één van de absolute meesters van de musica mestiza!

Lees verder

Omar Sosa & Yilian Cañizares - Aguas

Na Transparent Water, zijn samenwerking met de Senegalese kora-speler Seckou Keita uit 2017, zocht de Cubaanse pianist Omar Sosa opnieuw inspiratie in het water, waarin vooral ook Oshun de orisha of godin van de liefde, de rivieren (en het levenswater dat daaruit voortvloeit) uit Lucumi of Santeria religie centraal staat. Voor deze Aguas sloeg hij de handen ineen met violiste, vocaliste en landgenote Yilian Cañizares (die vocaal afwissel tussen Spaans, Yoruba en voor Se Van Los Mios een enkele keer op het Frans), aangevuld met de eveneens Cubaanse percussionist Inor Sotolongo. Water staat voor het duo gelijk aan levenskracht, energie en ruimte, en voor de nummers op Aguas lieten ze zich bovendien inspireren door de verschillende vormen die de vloeistof kan aannemen. Daarnaast is water tenslotte ook nog gewoon een fysieke barrière tussen de in Europa gevestigde Sosa (Spanje) en Cañizares (Zwitserland) en hun geboorteland Cuba. Dit heerlijk intieme, bij momenten haast etherische album (opener Duo De Aguas, La Respiracion), waarin onder andere invloeden uit jazz (O Le Le, afsluiter D2 De Africa), Santeria/Lucumi-muziek en zelfs de Argentijnse milonga te horen zijn (Milonga, Dos Benidiciones), is een haast perfecte soundtrack om wat licht en warmte te brengen in deze natte en donkere herfstmaanden.

Lees verder

Bokanté + Metropole Orkest - What Heat

Deze What Heat, een samenwerking tussen Bokanté, een achtkoppig gezelschap rond de Canadees-Guadeloupse vocaliste Malika Tirolien en oprichter van de New Yorkse fusion band Snarky Puppy, Michael League (die voor dit project zijn bas inruilde voor een baritongitaar), en het Nederlandse Metropole Orkest deed ondergetekende onmiddellijk terugdenken aan het gelijkaardige experiment waarbij World Circuit Records het Malinese Trio Da Kali koppelde met het Amerikaanse strijkkwartet Kronos Quartet. Bokanté betekent "uitwisseling" in het Guadeloups Creools, en het is dan ook maar passend dat het collectief is samengesteld uit muzikanten afkomstig uit 5 verschillende landen en 4 continenten. Oprichter Michael League omschrijft de muziek van Bokanté zelf als: "…a weird combination of West African music, Delta blues, Led Zeppelin and caribbean kaladja" (dat laatste één van de zeven ritmes uit de Guadeloupse gwoka muziek). Ook het initiatief om voor dit album samen te werken met het Metropole Orkest kwam van League, die al eerder met de Nederlanders samenwerkte voor het Sylva album van Snarky Puppy, en die geven de nummers op What Heat hier een daar een wat filmische kwaliteit (Réparasyons, waarin zangeres Malika Tirolien het heeft over zogenaamde "reparations" of compensaties voor het leed dat de zwarte bevolking van de Amerika's en de Caraïben werd aangedaan tijdens de slavernij, heeft bij momenten wat weg van de soundtrack voor een James Bond film uit de jaren zestig of zeventig van de vorige eeuw). Apart, maar fascinerend muzikaal experiment!

Lees verder

Lokkhi Terra meets Dele Sosimi - Cubafrobeat

Voor het derde deel in hun reeks Lokkhi Terra meets…, sloeg de Londense fusionband de handen ineen met afrobeatveteraan en ex-Fela Kuti toetsenist Dele Sosimi. Samen creëerden ze een aanstekelijke mix van Cubaanse ritmes en afrobeat; twee muzikale werelden aan weerszijden van de Atlantische Oceaan met wortels in de Yoruba-traditie. Het album kreeg Cubafrobeat als titel maar had net zo goed Havana meets Lagos in London kunnen heten. In pure Fela Kuti stijl leverde de samenwerking een amper vier tracks tellende langspeler op, maar de composities duren naar goede gewoonte stuk voor stuk zowat tien minuten. Het warm water hebben Lokkhi Terra en Dele Sosimi met Cubafrobeat niet heruitgevonden, maar dit album zal moeiteloos liefhebbers van zowel Latin als Afro overtuigen!

www.funkiwala.com | www.xmd.nl

Kiran Ahluwalia - 7 Billion

De sound van de Canadees-Indische Kiran Ahluwalia, die de traditionele muziek uit haar geboorteland India mengt met invloeden uit rock, jazz en wat deze 7 Billion betreft zelfs een snuifje Toearegblues, deed ondergetekende meteen denken aan het werk van de Brits-Indische Susheela Raman. Enige verschil: waar die laatste vooral in het Sanskriet, Hindi en Tamil zingt, is dat bij Ahluwalia het Urdu. Albumtitel 7 Billion laat zich in titelnummer 'Saat' ("zeven"), een nummer over het belang van individuele expressie, samenvatten als: "Seven billion ways of doing things, seven billion winding paths, each with its own peculiar questions, infinite answers, all relevant.", of zoals Kiran het zelf stelt: "Cultural diversity is a theme close to my personal experience. My story is that of an immigrant born in India and raised in Canada. As an immigrant child, the hardships we faced were touted as temporary, (but) the effects were permanent. I developed conflicting etiquettes and ways of doing things that were neither "fully" Indian nor "fully" Canadian. The earth now holds seven billion people; for me this means there are seven billion unique ways of doing things.".

Lees verder

Harouna Samake - Kamale Blues

Harouna Samake is een Malinese kamale ngoni speler uit Dissan bij Sikasso, een stadje in het uiterste zuiden van het land. Al op achtjarige leeftijd raakte hij in de ban van het traditionele instrument dat meer wegheeft van een kora dan van de gewone ngoni. Liever dan zijn broer te vergezellen naar het schooltje in het naburige dorp, werkte Harouna op de velden van zijn ouders, zodat hij meer tijd overhield om zich met zijn muziek bezig te houden. Samake verzamelde de benodigde onderdelen voor het maken van een kamale ngoni en trok naar Amara Bocher, een lokale kamale ngoni speler, om hem om hulp te vragen bij het assembleren van het instrument. Noem Harouna Samake gerust een natuurtalent, want de man diende ondertussen zowat twintig jaar trouw aan de zijde van Salif Keita en speelde en passant ook nog samen met onder andere Blick Bassy, Etienne Mbappé en Bassekou Kouyate. Hoog tijd voor een eigen soloalbum dus, en met deze Kamale Blues bewijst Harouna nogmaals zijn meesterschap. Try Voice, een nummer waarvoor Samake overschakelt op (gebroken) Engels, had voor ondergetekende niet echt gehoeven, maar de overige tracks waarin Harouna in het Bambara en het Frans te horen is en waarin hij onderwerpen als immigratie, ongelijkheid, genderrelaties en mensenrechten behandelt, stuk voor stuk pareltjes, vaak stevig opzwepend (opener Ayé Namè, Lanaya Fouru' of N'tongoli), en een enkele keer mooi intiem (Il Est Temps). Balazan kreeg dan weer een licht reggaetintje, en wie tenslotte 's mans virtuositeit op de kamale ngoni in al zijn eenvoud wil horen moet zeker eens het instrumentale Dissan Konon checken. Heerlijk Malinees schijfje waarop Samake zich de ideale ambassadeur van zijn instrument, de kamale ngoni, toont!

Lees verder

Bixiga 70 - Quebra-Cabeça

Met albumtitel Quebra-Cabeça (Portugees voor "puzzel" of "breinbreker", zie ook de hoesafbeelding van het album), hun tweede langspeler op het Glitterbeat Records label, gaat het Braziliaanse afrobeatgezelschap Bixiga 70 dieper in op de gelaagdheid van hun muziek, die als het ware een puzzel is van uiteenlopende invloeden. Saxofonist en fluitist Cuca Ferreira legt uit: "From the very beginning, what we have always had in common is African-Brazilian music. Some of us come from candomblé (the African-Caribbean religion), others from jazz, reggae, dub, everything. The whole idea of the band has been to take all these different elements that form us, from Africa and Brazil, and create a hybrid from them.". De composities op Quebra-Cabeça klinken ook complexer en soms psychedelischer (Primeiramente, Camelo) dan in het verleden het geval was: "We worked harder on the compositions than in the past, spent more time on them. Each song has a lot of different parts, they can seem like a journey, more complex. We knew we wanted this record to be different. Our other three albums were all recorded live in the studio, because we're more of a live band, the stage is our habitat. This time we decided to use the studio to experiment with arrangements and voicings. We began composing in early 2017. It took us a year to write everything, then we began recording in May (of) this year. And for the first time we used a co-producer, Gustavo Lenza (Céu, Marisa Monte). He was a friend even before we formed the band, but it recent years he's become a very big producer in Brazil.".

Lees verder

Gregor Terror & The Calypso Gigolos - Le Chant De Gregor Terror & The Calypso Gigolos

Le Chant De Gregor Terror & The Calypso Gigolos is het langspelerdebuut van Gregor Terror & The Calypso Gigolos. De band werd in 2010 opgericht als een heus calypso-orkest inclusief blazers- en percussiesectie en marimba. Dat concept is ondertussen noodgedwongen teruggeschroefd naar een zeskoppige bezetting en Gregor Terror & The Calypso Gigolos oorspronkelijk een repertoire van calypso-klassiekers brachten, pennen ze tegenwoordig hun eigen songs in een stijl die Gregor zelf calypso mambo noir doopte en waarvoor hij samenwerkte me ex-Donkey Diesel bandmakker Gunter Nagels. De lyriek van de nummers op Le Chant De Gregor Terror & The Calypso Gigolos klinkt zoals we dat van klassieke calypso gewend zijn, met veel toespelingen, dubbele bodems en satirische humor, maar muzikaal klinkt het hier en daar (Harvey, opener Welfare) wat donkerder en in instrumental Lost gaat het combo zelfs wat de Latin toer op. Hoewel Gregor het in het gros van de nummers op Le Chant De Gregor Terror & The Calypso Gigolos bij de liefde houdt (Feeling Like A Fool, Maria, Spirit Of Love), zijn er hier en daar in tracklist ook reality tunes als opener Welfare (over trachten te overleven op een uitkering en werkloosheid) of Harvey, over de gevolgen van orkaan Harvey, die in 2017 over de Caraïben raasde en een spoor van vernieling achterliet. Het dichtst in de buurt van klassieke calypso komen The Sour And The Sugaree en afsluiter Spirit Of Love, en voor titelnummer Le Chant Des Gigolos schakelt Gregor zelfs even over op het Frans. Le Chant De Gregor Terror & The Calypso Gigolos verschijnt enkel op vinyl en wordt verdeeld door het Franse calypso-label Kaiso Records.

Op 12 oktober stellen Gregor Terror & The Calypso Gigolos hun debuutalbum live voor in de Antwerpse Arenberg tijdens de jaarlijkse Calypso Cavalcade waarvoor deze keer ook het Franse King Huggy & The Calypso Combo werd uitgenodigd!

www.kaisorecords.com

Stella Chiweshe - Kasahwa: Early Recordings

Dat Stella Chiweshe zou uitgroeien tot de grande dame van de Zimbabwaanse mbira-muziek stond zeker niet in de sterren geschreven. "I'm a rebel!", zegt de ondertussen zeventigjarige muzieklegende zelf; al is dat wellicht nog een understatement. Chiweshe groeide op op een muzikaal dieet dat bijna uitsluitend uit Amerikaanse rock-'n-roll en country bestond en toonde aanvankelijk weinig tot geen interesse in de traditionele muziek van haar volk, de Shona. Stella kan haar plotselinge liefde voor de duimpiano dan ook nog steeds moeilijk verklaren en noemt het zelf een overweldigende mystieke gebeurtenis. Maar die plotse passie voor het instrument maakte het niet meteen een logische carrièreoptie voor een jonge vrouw in het toenmalige Rhodesië. Geen enkele van de mannelijke mbira-muzikanten wilde haar lesgeven, en, nog erger, geen enkele instrumentenbouwer wilde een mbira maken voor een vrouw. Voor Stella zat er dan uiteindelijk niets anders op dan haar debuutsingle Kasahwa uit1974 op te nemen met een geleende mbira. Het nummer deed Chiweshe al snel uitgroeien tot een lokale sensatie en nadat Rhodesië in 1980 de onafhankelijkheid verwierf en officieel Zimbabwe werd, begon ze ook internationaal te toeren en groeide ze uit tot één van de allereerste "wereldmuzieksterren".

Lees verder

Afro-Cuban All Stars - A Todo Cuba Le Gusta

Het vinyl van de heruitgave van Cachaito is nog niet koud of daar komt World Circuit alweer aanzetten met een deluxe vinyluitgave van 'A Todo Cuba Le Gusta', in 1996 het langspelerdebuut van Afro-Cuban All Stars. Het was het eerste van drie ondertussen klassiek geworden Cubaanse albums opgenomen in een tijdspanne van amper twee weken in de legendarische EGREM studio in Havana (de twee andere waren Buena Vista Social Club en Introducing… Ruben Gonzalez). Het project was het geesteskind van bandleider Juan de Marcos Gonzalez (voormalig frontman van son-instituut Sierra Maestra), die vocale legendes (José Antonio 'Maceo' Rodríguez, Manuel 'Puntillita' Licea, Pío Leyva, Raúl Planas, Félix Baloy, Ibrahim Ferrer) uit het gouden tijdperk van de Cubaanse muziek wilde laten samenwerken met de jongere generatie Cubaanse muzikanten (al droegen veteranen als Orlando 'Cachaíto' López - bas, Ruben Gonzalez - piano, Manuel 'Guajiro' Mirabal - trompet, en Luis Alemañy - trompet ook hun steentje bij). A Todo Cuba Le Gusta klinkt gevarieerder en vooral feestelijker dan Buena Vista Social Club, maar kan de vergelijking met die überklassieker moeiteloos doorstaan. Cubaanse meesterwerk!

www.worldcircuit.co.uk | www.afrocubanallstarsonline.com

Skarbone 14 - On Partage Un Temps

De Doornikse band Skarbone 14 draait ondertussen alweer mee sinds 2001 en met hun stevige mix van ska en punk met invloeden uit klezmer, funk, hip-hop en meer, zetten ze de afgelopen jaren al menig festivalpodium in vuur en vlam. De naam van de band is een samentrekking van ska en carbone 14 of Koolstof-14, radioactieve isotoop van koolstof dat gebruikt wordt voor de datering van archeologische vondsten. Deze On Partage Un Temps is de zesde langspeler van de band, opnieuw vol maatschappijkritische nummers zoals in Un Vrai Métier, een cynisch nummer over een jongen die ervan droomt om politicus te worden, maar eigenlijk een sneer naar figuren als Bart De Wever en Charles Michel, en het vergelijkbare Quand On A Que L'avoir, over de corruptie van de macht, of La Loi Du Ballon, een aanklacht tegen de wereldwijde geldmachine die het voetbal geworden is, of nog Inégal Est Le Vent, een nummer over de vluchtelingencrisis, vooroordelen en documenten die mensen verdelen in diegene die alles hebben en mogen en zij die niets krijgen. Voor Nei Beogo, over de indrukken die een Europese bezoeker in Burkina Faso opdoet (maar tegelijk een ode aan Thomas Sankara), gaat Skarbone 14 de Afrikaanse toer op, en van eenzelfde orde maar dan in de omgekeerde richting is Exodes Ordinaires…, over een Afrikaan die met grote verwachtingen in Antwerpen aankomt, maar zijn dromen om profvoetballer te worden om zo zijn familie thuis te kunnen helpen al snel in rook ziet opgaan. Eigenlijk vat opener Tenace Est Notre Voix deze Doornikse band nog het best samen: "Tant qu'on aura de la voix, on ne baissera pas les bras!" (vrij vertaald: "Zolang we een stem hebben, zullen we niet zwijgen!"). Het album is prachtig geïllustreerd door Alex Mayo, een jonge Doornikse illustrator en grafisch kunstenaar waarmee de band nu al voor de derde keer samenwerkte. Uitstekende ska-punk van eigen bodem met een ideologisch en revolutionair kantje.

Lees verder