Bombino - Deran

Het uit 2016 daterende Azel nam de Nigerese Toeareg en gitaarvirtuoos Bombino nog op in Woodstock in de Verenigde Staten, maar voor deze Deran (Tamashek voor "beste wensen") besloot hij terug te keren naar het Afrikaanse continent en trok naar Casablanca waar hij kon beschikken over een studio die zowaar eigendom is van Mohammed VI, de huidige koning van Marokko. Het genre dat Bombino brengt mag dan wel bekendstaan als Toeareg-blues of tichumaren, de nummers op Deran klinken opvallend opgewekt. Het album opent met Imajghane, een aanstekelijke ode aan het Toeareg-volk, meteen gevolgd door het stevigere titelnummer Deran Deran Alkheir, eigenlijk een adaptatie van Toeareg-traditional die vooral tijdens trouwfeesten gespeeld wordt, maar door Bombino getransformeerd werd tot een boodschap van hoop in een tijdperk van grote smart en tumult. Bombino stootte destijds natuurlijk ook door met zijn eigen mix van reggae en Toearegmuziek, een subgenre dat hij zelf "tuareggae" doopte, en ook op Deran duiken enkele van die typische Bombino-nummers op (Tehigren, Tenesse). Onze persoonlijke favoriet op Deran is echter het instrumentale en licht psychedelisch klinkende Takamba, een nummer waarop je heerlijk kunt wegdromen over uitgestrekte woestijnen. Alweer een klein Toeareg-meesterwerkje, zeker als je weet dat Bombino amper tien dagen nodig had om dit uitstekende album af te werken!

Lees verder

Koum Tara - Koum Tara

Koum Tara is een project rond de Franse componist, arrangeur en pianist Karim Maurice waarin chaabi ("populair" in het Arabisch en dus het Algerijnse equivalent van onze popsong), klassieke strijkers (vier leden van het twintigkoppige La Camerata, een strijkersorkest uit Lyon onder leiding van violist Gaël Rassaert) en jazz elkaar moeiteloos vinden. De muzikale ruggengraat van het project wordt gevormd door het repertoire van de Algerijnse chaabi-zanger Sid Ahmed Belksier die op zijn beurt inspiratie putte bij vermaarde chaabi-artiesten als El Hadj M'hamed El Anka (Mazel Khatmi), Hassen Said en Amar Ezzahi.

Lees verder

Cheikh Lô - Né La Thiass

Met deze Né La Thiass ("weg in een flits") zorgt World Circuit Records voor de heruitgave van het uit 1995 daterende door Youssou N'Dour geproduceerde internationale langspelerdebuut van Cheikh Lô. Het album verscheen in 1996 al een eerste keer in op het label, maar voor deze heruitgave werden de originele mixen, die tot nu toe enkel op in Senegal verkochte cassettes te vinden waren, minutieus geremasterd en ook de originele hoesafbeelding gebruikt. Né La Thiass zorgde voor de doorbraak van Lô, die met zijn mix van mbalax-ritmes als dagan en thieboudienne met Latin-invloeden voor een frisse wind zorgde in het Senegalese muzieklandschap. Lô werd geboren in Bobo-Dioulasso, een stad in het westen van Burkina Faso, leerde zichzelf drums en gitaar spelen en trok in 1978 naar de Senegalese hoofdstad in de hoop daar een muzikale carrière te kunnen opbouwen. Hij speelt er een tijdje samen met Ousmane 'Ouza' Diallo, entertaint toeristen in het Savana Hotel en vergezelt in 1984 zelfs Papa Wemba naar Frankrijk, waar hij als sessiemuzikant voor de Congolese superster aan de slag gaat. Zijn ervaringen in Parijs, waar hij enkel de binnenkant van de studio en zijn bed te zien krijgt, verwerkt Cheikh Lô in Doxandeme, een nummer uit 1990 over het leven van Afrikaanse migranten in Europa dat hem in thuisland Senegal meteen een award voor meest veelbelovend nieuw muziektalent oplevert. Lô besluit gebruik te maken van het momentum en neemt een eerste cassette-album Dieuf Dieuf op. Tevergeefs, zo blijkt, want de cassette komt nooit op de markt. Maar na een hiatus van vier jaar is er dan eindelijk deze Né La Thias.

Lees verder

Dobet Gnahore - Miziki

Maar liefst vier jaar werkte de Ivoriaanse Dobet Gnahore aan haar nieuwe album Miziki ("muziek"). Het betekende meteen ook haar afscheid bij Contre Jour, het Belgische label dat tot nu toe haar thuishaven was. Dobet is gek van Afrikaanse artiesten als Yemi Alade, Miriam Makeba of Brenda Fassie, maar kan net zoveel enthousiasme opbrengen voor de westerse sound van Björk of Christine and the Queens. Om die dualiteit weerspiegeld te zien op 'Miziki' werkte Gnahore voor dit album samen met de Franse producer Nicolas Repac, die in het verleden ook al het repertoire van de Malinese Mamani Keita onder handen nam. Waren Dobet's vorige albums nog een vocaal lappendeken van talen als Maninka, Dida, Haïtiaans Creools, Lingala en Bete, dan focuste ze zich voor Miziki vooral op haar moedertaal het Bete, hier en daar aangevuld met een flard Frans en Engels (Éducation).

Lees verder

Catrin Finch & Seckou Keita - Soar

Vijf jaar naar hun eerste samenwerking voor Clychau Dibon, doken de Welshe harpiste Catrin Finch en de Senegalese koraspeler Seckou Keita opnieuw de studio in voor Soar. De titel van dit nieuwe album laat zich vertalen als "zweven" en verwijst naar de majestueuze visarend die na eeuwen afwezigheid recent opnieuw gespot werd in Wales, waar ze jaarlijks komen broeden na een tocht van duizenden kilometers die begint in West-Afrika. Ook opener Clarach verwijst naar de vogelsoort, want is de naam van de eerste visarend die opnieuw haar eieren kwam leggen in het Cors Dyfi Nature Reserve bij Machynlleth in Wales. "I like the bird's freedom to migrate to different places," zegt Seckou: "…they soar their way, and nothing stops them, but they know where they're heading, where they'll find peace and be happy. I've been on the same journey, but in a different way.".

Lees verder

Maruja Limon - Mas De Ti

Wij zijn verre van flamenco-experten en het Spaanse muziek- en dansgenre trekt meestal ook een heel eigen publiek aan, maar voor deze Mas De Ti, het debuutalbum van het vijfkoppige vrouwenensemble Maruja Limon (de term maruja laat zich vertalen als "roddeltante") wilden we graag een uitzondering maken. De dames mengen buleria, de meest feestelijke van alle flamencostijlen, met singer-songwriter pop en invloeden uit Latijns-Amerikaanse genres als bossa nova (Soledad), rumba en son (in 'La Piel' meenden wij echo's te herkennen van Buena Vista Social Club's Chan Chan). In de nummers op Mas De Ti bezingen ze trieste en vrolijke anekdotes uit hun eigen levens, hun twijfels en zekerheden (uitzondering in de tracklist is Adoro een cover van één van de grootste hits van de Mexicaanse componist, pianist, zanger en levende Latijns-Amerikaanse muzieklegende Armando Manzanero Canché, waarin Maruja Limon buleria laat botsen met de klassieke klanken van de cello van Ester Puig). Extra bonus is het mooie samenspel van de stemmen van zangeressen Esther Gonzalez en Sheila Mesas. Voor het ontwerp van Mas De Ti werkte Maruja Limon samen met fotografe Blanca Pia, die bij elk nummer een passende foto verzon (terug te vinden als postkaartjes met op de achterzijde een deel van de tekst van het betreffende nummer). Perfecte soundtrack voor wie deze zomer naar het Iberisch Schiereiland trekt!

Lees verder

Lio - Lio Canta Caymmi

Nooit gedacht dat we de Belgische-Portugese Lio nog eens op deze pagina's zouden tegenkomen. Lio, geboren als Vanda Maria Ribeiro Furtado Tavares de Vasconselos, werd in 1979, toen amper zestien jaar oud, een instant-popster in België en Frankrijk toen haar debuutsingle Le Banana Split het tot in de hoogste regionen van de hitlijsten schopte. Voor deze Lio Canta Caymmi liet de Brusselse singer-songwriter Jacques Duvall, al jarenlang Lio's rechterhand, de zangeres kennismaken met het romantische repertoire van Dorival Caymmi, een wat vergeten Braziliaanse singer-songwriter uit Bahia die zijn hoogdagen beleefde in de jaren dertig van de vorige eeuw en door grote Braziliaanse sterren als Joao Gilberto, Gilberto Gil en Caetano Veloso op handen gedragen werd. Lio mag dan van Portugese komaf zijn, toch is dit het eerste album waarop de zangeres in haar moedertaal te horen is. Om het geheel toch enigszins verteerbaar te houden voor Lio's voornamelijk Franstalige fans, voegde Jacques Duvall een vers in het Frans toe aan elk nummer. Omdat ze allebei fans van zijn werk waren, deden Lio en Jacques voor de hoesillustratie van het album een beroep op de Franse striptekenaar Loustal. Klasse-album dat de carriere van Lio wel eens een heel nieuwe wending zou kunnen geven.

Lees verder

Patrick Ruffino - Agoo

Als telg uit een multiculturele familie - Beninse vader, Burkinese moeder en Ghanese grootmoeder - mixt de Beninse zanger en bassist Patrick Ruffino (eveneens artistiek leider van het Les Amazones d'Afrique project) de muzikale tradities en talen (Dendi, Fon, Mina, Goun en Frans) uit zijn thuisland, met invloeden uit jazz, soul, Afro-Cubaanse ritmes en vooral een stevige dosis funk. Het resultaat is Agoo ("Laat mij door a.u.b.!"), een schijfje vol vintage klinkende funkrock en Afro-groove, waarmee hij tegelijk een ode aan de vodoun-tradities uit zijn thuisland Benin brengt. Speciale gast is vocalist/percussionist Sagbohan Danialou, een Beninse veteraan die er bekendstaat als één van de belangrijkste lokale muzikanten en Patrick's mentor en muzikale bron van inspiratie is. Soms doen de nummers op 'Agoo' denken aan de vodoun-funk van Le Tout-Puissant Orchestre Poly-Rythmo (Adjo Da To, een nummer in het Mina en Frans dat zich laat vertalen als "leugenaar", en het extreem dansbare Mi Djou Ba, Fon voor "respect" waarin de tambin of Fula fluit van Dramane Dembele een belangrijke rol kreeg toebedeeld, of nog afsluiter Se Ma Lon, alweer Fon voor "onze ster waakt over ons"), elders weer even aan Orchestra Baobab (Adjobe), op andere momenten dan weer aan Congolese rumba (Lonlon, Mina voor "de liefde") en in Fou De Toi zijn dan weer duidelijke rockinvloeden te horen. Uiterst geslaagde Afro-groove album dat zeker een plaatsje zal veroveren in ons eindejaarslijstje!

Lees verder

Kiala & The Afroblaster - Money

Het levensverhaal van Kiala Nzavotunga leest als een avonturenroman. De man groeide op in het Kinshasa van Mobutu. Hoewel zijn vader accordeonist was, voelde Kiala meer voor de likembe en de gitaar. Na een periode bij lokale coverbands, kwam hij terecht in de backing band van Joseph 'Le Grand Kallé' Kabasele, algemeen beschouwd als de vader van de moderne Congolese muziek. Maar het repressieve bewind van Mobutu legt muzikanten steeds meer limieten op en dus besluit Kiala begin jaren zeventig van de vorige eeuw zijn thuisland te verlaten. Na wat omzwervingen in Afrika, komt hij uiteindelijk platzak in Nigeria terecht. Vastbesloten om zijn idool Fela Kuti te ontmoeten, verkoopt Kiala zelfs zijn schoenen om Lagos te bereiken. Hij slaagt in zijn missie en weet Fela zelfs 50 niara te ontfutselen, een klein fortuin in die tijd. Kiala zal de volgende jaren doorbrengen bij Nigeriaanse Afro-rock bands als Eyes Of Man, Aktion Funk Ensemble, Black Children en The Stompers, om uiteindelijk Fela's Egypt 80 te vervoegen in 1981.

Lees verder

Choco Y Sus Complices - Buscando La Calma

Het Groothertogdom Luxemburg zal vast enkele associaties oproepen (bankieren, goedkoop tanken…), maar de timba, het Cubaanse antwoord op de Nuyorican salsa, zal daar waarschijnlijk niet bij zijn. Toch is het de thuishaven van vermaard congaspeler Eric 'Choco' Durrer, die met Choco Y Sus Complices aan een nieuw hoofdstuk in zijn muzikale carrière begint. De bijnaam Choco houdt Durrer trouwens nog over van zijn vorige project: Eric Y Su Chocolate. Voor dit project stelde Eric een achttienkoppige band samen en baseerde zich daarbij op de line-up van traditionele charanga-orkesten - viool, cello en fluit - aangevuld met een aantal uitstekende vocalisten (Alberto Caicedo, Tomas Sotolongo Fuentes, Yumarya Grijt, Daniel Lopez Montejo, Lodewijk van Gorp en Durrer zelf), een vier man sterke blazerssectie, een hoop percussionisten en een drummer. In de tracklist10 eigen composities en een opvallende en geslaagde timba-herwerking van George Michael's Freedom! '90. Eric beschouwt zijn twee dochtertjes als zijn muzikale muzen en Nahima en Maya kregen dan ook een prominente plek op de hoes van Buscando La Calma, uitgedost als engeltje en duiveltje. En schud die beentjes nu maar eens goed los. Uitstekende Europese Latin-release!

www.xmd.nl

Cafe con Leche - L'avenir Est À Nous

Tot onze eigen verbazing hebben was de muzikale output van het Gentse mestizo-collectief Cafe con Leche ons eigenlijk wat ontgaan. Nochtans is dit elfkoppige gezelschap al sinds 2005 actief, en met deze L'avenir Est À Nous is de band dan ook al aan zijn derde langspeler toe. Cafe con Leche slaagt er wonderwel in om serieuze onderwerpen te overgieten met een feestelijk dansbare mix van reggae, cumbia, swing en Balkan-invloeden, waarbij vocalisten Gudrun Roos, Nephtali en Mr. Mariachi resoluut voor het Frans als voertaal kiezen (uitzonderingen in de tracklist zijn Danse, en afsluiter Treize Ans, een nummer waarvoor de band zijn inspiratie putte uit de verhalen van legendarische minderjarige muziekgroupies als Josette Caruso, Lori Maddox en Sable Starr, waarin je Nephtali even in het Aalters kunt horen rappen, een erfenis van zijn tijd bij de Aalterse hip-hopband De Predikanten). Als lichtend voorbeeld noemt Cafe con Leche onder andere Les Négresses Vertes en op L'avenir Est À Nous wordt dat nergens meer duidelijk dan in Richard, over de kruisende paden van een clochard en een zakenman, met als onderliggende boodschap: "Geld maakt niet gelukkig!", en La Vallée. Titelnummer L'avenir Est À Moi is een duidelijk aanklacht tegen de kerktorenmentaliteit van veel Vlamingen en de onderhuidse xenofobie die daar vaak mee gepaard gaat: "Refugiés, je m'excuse, l'étranger me fait peur. La vie sous la tour de l'église j'aime trop car l'étranger me fait peur.". Jamais Content ligt in dezelfde lijn en klaagt het typisch westerse individualisme aan, en Révolution is dan weer een schreeuw om vrijheid en gelijkheid. Maar dat het ook lichtzinniger kan bewijst Cafe con Leche met nummers als Dans La Ville, een ode aan het bruisende leven in de stad, Danse of Près De Toi. Zomers dansbare mestizo met een boodschap!

Lees verder

Loxandra Ensemble - In Transition

Acht jaar na hun laatste release, het uit 2011 daterende Meyhane - Kafe Aman, is het Griekse Loxandra Ensemble terug met deze In Transition. De naam van de band is een verwijzing naar het hoofdpersonage uit de gelijknamige roman van Maaria Iordanidou uit 1962. Net zoals Loxandra in het boek geroemd wordt om haar kookkunsten, verzamelen de leden van Loxandra Ensemble een verscheidenheid aan "muzikale ingrediënten" om ze om te vormen tot unieke "gerechten". De titel van dit nieuwe album vat dan weer de recente veranderingen samen die de band onderging, en dat zowel stilistisch als wat de line-up van het ensemble betreft. De mengeling van traditionele Griekse folklore, moderne Griekse muziek en de tradities van de Turkse Grieken in Smyrna/Izmir en Istanboel wordt op In Transition ook nog aangevuld met invloeden uit swing (Karagouna), jazz, Latin ('Balkan Salsa') en zelfs reggae. En in de line-up zijn de enige overgebleven oorspronkelijke leden Loukas Metaxas - bas/vocals en Kyriakos Tapakis - oed. In Transition opent met een update van Ti Se Mellei Esenane, een traditional uit Klein-Azië die er in de jaren twintig van de vorige eeuw vaak werd gezongen in de zogenaamde kafe amans (café chantants in het Ottomaanse rijk waar mensen van alle etnische en geloofsachtergronden samenkwamen om zich te amuseren) door artiesten als Kostas Karipis, Giorgos Vidalis, Madam Pipina en Marika Papagika. Kai Ti Den Kano is dan weer een bekende Griekse popsong van Stratos Dionysiou uit de jaren zestig van de vorige eeuw, door Loxandra Ensemble in de Turkse arabesk stijl gespeeld. Çoban Saz Semaisi is dan weer gebaseerd op de samâi, een instrumentale vorm van Ottomaanse klassieke muziek. In Mikropolis, een muzikale reflectie van de microkosmos waarin de muzikanten van Loxandra Ensemble werken, botsen de tradities uit het Midden-Oosten dan weer met Westerse metal. Onze persoonlijke favoriet uit de tracklist is echter Giati Thes Na Fygeis, voor het eerst vereeuwigd door Giota Lydia in 1961 en uitgegroeid tot een populair nummer op Griekse trouwfeesten, dat door Loxandra Ensemble voor de gelegenheid een reggaejasje wordt aangemeten. Uitstekende Griekse wereldmuziek in de letterlijke zin van het woord!

Lees verder

Diogal - Roadside

Diogal is een naar Frankrijk uitgeweken Senegalese singer-songwriter en geluidstechnicus die zijn teksten in het Wolof brengt over een mix van ritmes uit zijn thuisland (de djembé en talking drum in Nopp) en westerse singer-songwriter pop, nu-folk en klassieke muziek (opener Retiou en Wote, waarin de cello van Chris White een prominente rol kreeg toebedeeld, doen denken aan de samenwerkingen van Ballaké Sissoko en Vincent Segal). Met deze Roadside wilde Diogal zijn meevoelen uitdrukken met: "…the many people left by the roadside. Wars, poverty and exclusion… between peoples, but also within the same society, or in the same family, injustice is often the fruit of individualism. We tend to always want more and stay insatiable. Humanity and the entire planet suffer. Let us rediscover the human values of benevolence, mutual help, sharing and cooperation. Let us learn to live together, take care of one another and open our eyes to all the positive things that life on Earth offers us.". De inhoud van de nummers op Roadside reflecteert diezelfde boodschap. Zo roept Diogal in Fiire op om niet jaloers te zijn op het bezit van anderen, en in het verlengde van dat nummer ligt dan weer Yene, waarin hij ons aanspoort om anderen steeds het beste toe te wensen. Fale gaat dan weer over zelf actief meewerken aan een betere wereld, om uiteindelijk, zoals in Wote, in harmonie met elkaar samen te kunnen leven. De enige uitzondering in de tracklist is afsluiter Hommage À Ali Farka Touré, een eerbetoon aan de grootmeester van de woestijnblues. De intieme nummers op 'Roadside' klinken haast als een klaterend beekje en maken van dit album de perfecte soundtrack voor een zonnige zondagochtend.

www.diogal.fr | www.budamusique.com | www.xmd.nl

Sonido Gallo Negro - Mambo Cosmico

De Mexicaanse zwarte haan heeft weer gekraaid en dat leverde deze Mambo Cosmico op. Lieten de heren van Sonido Gallo Negro zich voor hun vorige albums nog inspireren door Latijns- en Midden-Amerikaanse mythologieën, dan steken ze deze keer de oceaan over en slaan een kosmische brug naar de godenwereld van het Oude Egypte en Mesopotamië (de afbeelding van Toth, de Egyptische god van god van de maan, de magie, de kalender, de schrijfkunst en de wijsheid, op de hoes van Mambo Cosmico, titels van nummers als Mambo Egipcio en Cumbia Ishtar, een verwijzing naar Isjtar of Astarte, de Mesopotamische godin van de vruchtbaarheid, de liefde, oorlog en sex). De cumbia sonidera, huayno, boogaloo en chicha van op voorganger Sendero Mistico wordt aangevuld met genres als mambo, chachacha, porro en danzon, natuurlijk nog steeds overgoten met die psychedelische saus die de band zo eigen is. In de tracklist 9 eigen composities en twee covers: Tolú, een porro van de Colombiaan Lucho Bermudez uit de jaren vijftig van de vorige eeuw, en ¿Quien Sera?, een Mexicaanse mambo van bandleider Pablo Beltran Ruiz. Het opzwepende La Danza De Los Diablos werd door de bandleden opgedragen aan Gaspar Yanga, de Afrikaanse leider van de slavenopstand in 1570 in het gebied van Córdoba en Orizaba in centraal Veracruz in Mexico. Het is trouwens niet de enige verwijzing naar Veracruz op het album, want Catemaco, een Mexicaanse cumbia, is een ode aan het aan een lagune gelegen stadje dat bekendstaat als een verzamelplaats voor tovenaars en sjamanen en waar alle soorten holistische geneeskunde worden toegepast. La Foca Cha Cha is dan weer een eerbetoon aan de koning van de Mexicaanse mambo, Perez Prado, bijgenaamd cara é foca (vrij vertaald: "zeehondengezicht"). Ook afsluiter Danzon Fayuquero, een nummer dat wordt opgedragen aan: "…todos los fayuqueros de Tepito…" verdient nog een woordje uitleg. De term fayuquero kan je vertalen als "smokkelaar" en de barrio in Mexico-City waar al die smokkelwaar samenkomt, is Tepito met de vlakbij gelegen chachacha, mambo en danzon-tempel Salon Los Angeles. Met Mambo Cosmico levert Sonido Gallo Negro opnieuw een uiterst intrigerend trippy album af.

www.glitterbeat.com | www.xmd.nl

Abdul & The Gang - Chibani

Abdul & The Gang, een duidelijke knipoog naar de Amerikaanse funkband Kool & The Gang, is het geesteskind van Abou Ben Salem aka. Abdul. Geboren in Boudnib, een klein dorp in het oosten van Marokko vlakbij de grens met Algerije en het stadje Errachidia, groeide Abou op met de gnawa-rituelen van Merzouga. Ben Salem komt uiteindelijk in Parijs terecht, maar gebeten door het muziekvirus zoekt hij gelijkgestemde zielen en komt zo bij Babeloued Sound, een fusionband die genres als gnawa, seggae (een mix van sega en reggae), ska en jazz tot een funky geheel breit, terecht. Na een poosje besluit Abou echter zijn eigen weg te gaan en Abdul & The Gang is geboren. In dat eigen muzikale universum laat Abdul de ritmes van Maghrebijnse genres als gnawa (Ksar Souk, de bijnaam van Errachidia en dus een ode aan Abdul's geboortegrond, dat ergens halverwege overvloeit in psychedelische rock) en chaabi moeiteloos overvloeien in funk (opener Labesse, vrij vertaald: "Alles gaat goed!", titelnummer Chibani, vrij vertaald "de ouderling", en een eerbetoon aan de ouderlingen in Abou's geboortedorp Boudnib, die hem lieten kennismaken met de krakebs en de bendir), hip-hop (Interlude Ba Sidi, een ode aan Abou's grootvader) of afrobeat (El Cazaoui) en wisselt hij zelf vocaal af tussen Arabisch en Frans. Voor Interlude Kibida schakelde Abdul dan weer zijn dochter Inès in die La Nuit N'est Jamais Complète, een gedicht van de Franse surrealistische dichter Paul Eluard voordraagt, en in Innocent, een hommage aan Nelson Mandela hoor je dan weer de stem van de iconische Zuid-Afrikaanse leider. Geslaagd debuut en concept!

Lees verder

Emir Kusturica And The No Smoking Orchestra - Corps Diplomatique

Hoewel wij de man ondertussen al minstens een half dozijn keren aan het werk gezien hebben op één of ander festival, hebben we de discografie van de Frans-Servische regisseur, acteur en muzikant Emir Kusturica en zijn No Smoking Orchestra niet echt op de voet gevolgd. Op de hoes van deze Corps Diplomatique, de eerste release van de band sinds het uit 2007 daterende Time Of The Gypsies, is het gezelschap uitgedost in Mexicaanse mariachi-kostuums. Mariachi muziek moet u echter niet meteen verwachten, wel de gebruikelijke grensoverschrijdende anarcho-Balkan waar Kusturica ook live het mooie weer mee maakt. De intro van opener Scared Of Dental Drills begint met het geluid van een mondharp en gefluit, en zou dus zo uit één van de spaghettiwesternsoundtracks van Ennio Morricone kunnen komen. Voor het toepasselijk getitelde Tarantella geven Emir Kusturica And The No Smoking Orchestra een Balkan-interpretatie van een Italiaanse tarantella (From Chicago To Milano is van eenzelfde orde), het in het Servisch gezongen Mila Gora is dan weer heerlijke Balkan-jazz. Voor Cerveza, een ode aan het gouden vocht, schakelt Emir zelfs over naar het Spaans, en in Hamburger Versa Kebab, bezingt Kusturica zijn voorliefde voor de kebab. In het feestelijke Fuck You MTV moet de Amerikaanse muziekzender MTV het ontgelden en hoorden we flarden van de Bolero van Maurice Ravel, maar net zo goed een stukje stevige metal. Afsluiten doen Emir Kusturica And The No Smoking Orchestra met hun interpretatie van Maria Cervantes, een nummer van mambo-koning Tito Puente.

www.thenosmokingorchestra.com | www.hyp-label.com

Markku Lepistö - Solos

Wij leerden de Finse accordeonist Markku Lepistö kennen als de ene helft van duo Lepistö & Lehti, maar op deze Solos is alleen 's mans accordeon te horen (enige uitzondering is Kirkkaus, waarin ook vogelgeluiden te horen zijn). Dat klinkt de ene keer filmisch (de steeds meer crescendo gaande opener Minima 1), dan weer bijna sacraal (Silta) of melancholisch (Minima 2) en elders weer licht jazzy (Concerto Diatonique). Markku Lepistö bewijst met 'Solos' dat het accordeon niet het saaie oubollige instrument is waarvoor het vaak versleten wordt.

www.markkulepisto.com | www.xmd.nl

Etenesh Wassie & Mathieu Sourisseau - Yene Alem

Van alle niet westerse genres wordt wellicht nog het felst geëxperimenteerd met de Ethio-jazz, en deze Yene Alem ("mijn wereld") van duo Etenesh Wassie (vocals) en Mathieu Sourisseau (akoestische bas) is zeker geen uitzondering. Het duo combineert de traditionele azmari vocalen van Etenesh met het basgeluid van Mathieu, een Franse muzikant met wortels in de free jazz en alternatieve rock (onder andere bij de jazz en fusion band Le Tigre des Platanes). Voor dit album haalde het duo er bovendien ook nog celliste Julie Läderach bij. Het resulteert in een modernistisch album waarbij de traditie van Wassie botst met naar noise nijgende muziek van Sourisseau en het modern klassiek van Läderach. Origineel maar geen spek voor ieders bek. Eentje voor durvers en fijnproevers dus.

www.budamusique.com | www.eteneshwassie.wixsite.com | www.xmd.nl

Toko Telo - Diavola

Na het plotse overlijden van accordeonist en Malagassisch muziekicoon Régis Gizavo in de zomer van vorig jaar, werd Toko Telo plots gereduceerd van een trio naar een duo. De toenmalige concertenreeks werd afgewerkt als eerbetoon aan Gizavo, en daarna moest er aan een eventuele toekomst gedacht worden. Na rijp beraad besloten gitarist/vocalist D'Gary en vocaliste/percussioniste Monika Njava om Toko Telo als eerbetoon aan Régis toch in leven te houden, maar je kunt jezelf natuurlijk niet "groep van drie" noemen en als duo blijven optreden, dus werd jazzgitarist Joël Rabesolo, eveneens actief bij Malagasy Guitar Masters, aan boord gehaald en het hoeft geen betoog dat de gitaar dus een grotere rol krijgt toebedeeld op dit nieuwe album. Albumtitel Diavola verwijst niet naar de gelijknamige pikante pizza, maar is Malagassisch voor "de maan". In het gelijknamige titelnummer bezingt het trio wat mensen zoal uitspoken eens het nacht wordt en de maan de plaats van de zon inneemt. Een indirect eerbetoon aan Régis Gizavo is er nog met het door de man geschreven Mpembe, een nummer over een traditioneel raadspel dat nog vaak gespeeld wordt in Madagaskar. Oka Niny, dat zich laat vertalen als "ga ervoor meid", zou de lokale hymne van de #MeToo beweging in Madagaskar kunnen zijn en ook in Zaza Somondrara ("jong meisje") heeft Monika Njava het over jonge Malagassische meisjes die tegen de lokale tradities in steeds meer vrijheden beginnen opeisen. Onze persoonlijke favoriet op Diavola is echter de instrumentale afsluiter Ndreto Zahay ("wij zijn hier"), waarin de twee gitaarhelden al hun kunnen bovenhalen in een soort Malagassische versie van Dueling Banjos.

Lees verder

BCUC - Emakhosini

Wie herinnert zich nog de tijd dat er nog vinylplaten verschenen met maar drie of vier nummers op (denk Fela Kuti of in de reggae Ijahman Levi), maar om dat nu nog aan te durven moet je toch lef hebben, maar daar lijkt het het Zuid-Afrikaanse BCUC of Bantu Continua Uhuru Consciousness zeker niet aan te ontbreken. Met als motto: "Music fort he people, by the people, with the people!", mixt de zevenkoppige bende ongeregeld uit Soweto Zuid-Afrikaanse muziek uit de shebeens (bars in de zuid-Afrikaanse townships), de lokale kerktraditie en traditionele rituelen met funk, raps en een rock-'n-roll attitude, een sound die ze zelf "Africangungungu" doopten en waarvoor ze afwisselen tussen Engels, Zoeloe en Sotho. Op Emakhosini, Zoeloe voor "van de koningen", levert het twee minutenlange bezwerende tracks, met echo's uit het werk van voorgangers als Batsumi of Philip 'Malombo' Tabane, op en als toemaatje besluit de Zuid-Afrikaanse band met Nobody Knows, hun Africangungungu-versie van de klassieke negro spiritual Nobody Knows The Trouble I've Seen. Aanrader!

BCUC komt 'Emakhosini' live voorstellen in de Brusselse Botanique op 28 maart!

Lees verder