Wereldfeest Leuven 2015

Naar jaarlijkse gewoonte ondergaat park De Bruul in hartje Leuven ergens eind mei een exotische transformatie: tussen de speeltuigen, halfpipes en grasperken rijzen standjes, winkeltjes, dranktenten, een DJ stal en een heus podium uit de grond en de achterliggende Pereboomstraat heeft nadien veel weg van de "Rue du bien manger" van Couleur Café. Het Leuvense Wereldfeest (dat traditiegetrouw op een straffe wereld­muziek­affiche kan rekenen) had dit jaar iets minder bekende namen in de line-up staan maar wist onze interesse alleszins te prikkelen — en we bleken gelukkig niet de enige te zijn. Vorig jaar konden we enkel de hoofdact meepikken, dit jaar namen we drie vierde van de line-up voor onze rekening.

De aftrap van Jaune Toujours in de vroege namiddag lieten we aan onze neus voorbij gaan, maar voor de jonge snaken van Mocambo waren we tijdig op post. Hun debuut­album Aruanda kon ondergetekende best wel bekoren; benieuwd dus wat dat live zou geven. Onder leiding van de Westvlaamse Braziliaan Alessandro Vlerick aka. "Le Tagarel" stak Mocambo van wal en het werd al snel duidelijk dat hun Bra­zili­aans gekruide Franstalige hip-hop live net iets meer pit had dan op plaat. Het aanvankelijk aarzelend publiek liet zich meer en meer overmeesteren door de aan­stekelijke groove — die in de instrumentale inter­mezzo's van songs als Mexe Tudo bijzonder goed in de smaak viel. De heerlijke gitaarriedeltjes, snedige rap, melodieuze arrangementen en de brede glimlach: alles viel harmonieus in de plooi. Van het feit dat deze heren nog niet al te veel concertkilometers op de teller hebben staan was niets te merken. Sympa!

Na een uurtje wachten — gelukkig was er DJ Mukambo om de ether te vullen met de live variant van Radio Mukambo — waren de jongens van La Sra. Tomasa aan zet. "Sra." staat voor señora oftwel mevrouw, ondanks de vrouwelijke afwezigheid in hun bezet­ting. Eerlijk gezegd hebben we de afgelopen jaren die talloze mestizo-bands uit Barcelona wat gemeden, maar het was intussen tijd voor een herkansing. Uitgeslapen waren ze wel, die Barcelo­nezen. Vanaf de eerste minuut trokken ze alle registers open met hun met punk gepimpte salsa. Nog veel andere genres passeerden de revue, maar de latin touch keerde op tijd en stond terug. Tegen het einde van hun set maakten ze er electro-mestizo van: menig salsa, son en boogaloo klassieker werd genadeloos in de electro-mixer gegooid — zelfs enkele samples van Skrillex moesten er aan geloven. Aimabele feestvierders, dat zeker.

Voor de hoofdact terug naar Brazilië met Metá Metá, een van de prominente bands uit de underground scene van São Paulo. Dat dit geen hapklaar concertje zou worden werd met de experimentele opener snel duidelijk: de gitarist, saxofonist en zangeres leken wel een verschillend nummer te spelen. Hier en daar zocht een minder avontuurlijke muziek­lief­hebber met gefronste wenkbrauwen prompt andere oorden op. Maar de aanhouder wint. De onmiskenbaar Brazili­aanse vocalen van Juçara Marçal werden geflankeerd door een (bij wijlen loodzware) gitaar en de jazzy insteek van de saxofonist. Een niet altijd even goed verteerbaar recept, maar hun groove leek op den duur toch vuur te vatten bij het Wereldfeest­publiek. Toen de saxofonist naar zijn dwarsfluit greep nam de band even gas terug met wat kabbelende en bijzonder smakelijke bossa nova. Gedurft om een band als deze te programmeren, maar dat maakte de jongste line-up van het Wereldfeest eens zo boeiend.

reacties