Ondas Andinas

De definitie van wereldmuziek is behoorlijk onbestemd, en al proberen we ons wat geografisch te specialiseren, we beseffen maar al te goed dat wat hier in de winkels verschijnt maar een beperkte afspiegeling van de échte tropische vibes. Vandaar dat het de moeite loont af en toe eens ter plaatse te gaan sprokkelen. De meest interessante wetens­waardig­heden willen u natuurlijk niet onthouden. Zo brachten totaal onmuzikale activiteiten me onlangs in Totora, een afgelegen nederzetting in de noord-Peruaanse Andes op een twaalftal uren rijden van Piura.

De weg ernaartoe is niet meer dan een breed pad vol kuilen waar de 4x4 zich met moeite doorheen graaft, en ook het electriciteitsnet houdt zich ver van deze koude en natte uithoek van de bergen. Maar ook hier wordt jaarlijks feestgevierd, en dan wordt geen moeite gespaard. Een generator, een paar aftandse versterkers, en een geimproviseerd podium zijn voldoende om de plaatselijke feestband tot in de vroege uurtjes zoet te houden. Ervoor en erna worden we getrakteerd op een krakende DJ-set op autobatterijen.

Rossy War vertrok naar Europa en liet het thuisland verweesd achter. Zonder haar bezwerende stemgeluid hield de technocumbia het niet lang uit, zeker niet toen de reggaeton onstuitbaar kwam opzetten. Maar waar Don Omar en de zijnen zich niet waagden, bleef de plastieken cumbia verderleven en mengde zich met nog meer lokale stromingen zoals de Sanjuanito, wat uitmondt in de exotische muziekstroming der Cumbia Sanjuanera. Daarvan geeft de Ecuadorianse zanger Bayronn Caicedo een onvergetelijke impressie in bijgaande youtube-video. De titel Pantalon Chicle refereert naar dat verfoeilijke eighties-syndroom dat geslaagd gevisualiseerd wordt in de clip. Door de relatieve schaarste aan plaatjes werden we minstens een 30-tal keer getrakteerd op de dolby surround versie geproduceerd door een afgeleefde megafoon.

En over herhalingen gesproken: we gaan volledig akkoord met onze collega's van La Onda Tropical, dat de laatste MTV Latin Awards wel erg klef smaakten. Mana heeft meer dan verdienstelijke plaatjes gemaakt, maar van veel vernieuwing kan je hen moeilijk beschuldigen. Maar uiteraard hoort hun laatste boreling (peuter ondertussen al), Amar es Combatir, in de platencollectie van de verknochte latin-aficionado. Niet enkel omdat de meisjesbenen op de cover een onweerstaanbare aantrekkingskracht uitoefenen, of omdat het onderwerp altijd een geslaagde opener is bij een knappe latina, maar ook de muziek is best te smaken. Ik heb het openingsnummer Manda Un Señal, aan mijn smoothness test onderworpen. Koptelefoon op, het nummer op repeat, en je aandacht op iets anders. De counter ging vlotjes over de 25 voor ik vertwijfeld naar de versterkerknop greep. Het record blijft echter voor Manu Chao's Rainin' in Paradize, het patchanka-toppunt van easy-listening.

Maar het verknoeit je iTunes statistieken uiteraard.

Tweet

reacties