Santana mengt oud met nieuw in het Sportpaleis

Santana (Sportpaleis)De in Mexico geboren Amerikaan Carlos Santana weet al sinds de jaren '60 het publiek te verrassen met melodische blueslijnen met Latijnse percussie en kruidt het resultaat met zwarte magie en levensvreugde zoals alleen echte Latino's dat kunnen. Tot zover oud, want tegen de eeuwwisseling werd Supernatural uitgebracht met meer pop sounds. En ondertussen verscheen zopas ook Guitar Heaven, een compilatie van rockcovers waaraan bekende artiesten meewerkten. Het wordt dus afwachten wat de avond gaat brengen.

Santana (Sportpaleis)Santana (Sportpaleis)
Santana (Sportpaleis)Santana (Sportpaleis)
Santana (Sportpaleis)Santana (Sportpaleis)
Santana (Sportpaleis)Santana (Sportpaleis)
Onder de geur van wierookstokjes begint een er nog goed uitziende Santana aan de set. Het gaat snel de goede richting uit met Maria Maria en bij het daarop volgende Foo Foo staat zowat iedereen in het Sportpaleis recht. Het tij wordt gekeerd, en na Corazón Espinado mogen drummer en percussionisten hun beste solo's afvuren, gevolgd door de bassist. Die laatste brengt een minutenlange solo. Niet zomaar een verplicht nummertje, maar een heus hoogtepunt wanneer hij in zijn eentje op de basgitaar Imagine speelt. Na No one to Depend on, nog ééntje uit de oude doos, volgt er een theatrale intro die overgaat in rock om Whole lotta love aan te zetten.

Dit hele optreden is ondanks de variaties die in de setlist gestopt worden zeer gebalanceerd tussen oud en nieuw, gierende gitaarsolo's en zwoele percussie, zang en instrumentaal werk. Nummers worden in setjes aan elkaar geregen op telkens een andere manier. Benny Rietveld, de bassist van de laatste jaren, vertelde enige tijd geleden nog dat Carlos van het onstage gevoel houdt: inpikken op wat er speelt en echt performen. Zo gaat een haast jamsessie-achtige Oye Como Va chachachá over in Evil Ways met virtuoos gitaarspel waar Carlos aan het eind van dat nummer de zaal tot handgeklap beweegt... om zo naadloos Love Supreme te kunnen inzetten.

Halfweg het optreden krijgen we een kleine speech over hippies en vrede en al wat er bij hoort. En tijdens het laatste nummer Dame tu amor mag Jeff Cressman zij trombonekunsten live laten horen. Op het middenplein zit ondertussen al enige tijd niemand meer op zijn stoel uiteraard. Voor verstokte fans is dit puur genieten. Niet alleen het nieuwe werk wordt gebracht, maar ook oude nummers haalden de setlist. Tenslotte werd hij groot door zijn Mexicaanse roots van Son-Montuno-Chachachá te mixen met blues gitaar en funky basgeluiden. Al kreeg hij er met het commerciële succes van de laatste albums een schare nieuwe fans bij.

Wanneer de groep het podium verlaat, worden er op de videowall live beelden van Woodstock getoond en terwijl Carlos even later terug staat te spelen, loopt af en toe gelijktijdig hetzelfde gitaarspel van weleer op die videowall achter hem. De band wordt nog even uitgebreid voorgesteld bij Love, Peace & Happiness en dan wordt dit magistrale concert in vrede afgesloten. De man staat wat mij betreft terecht in Rolling Stones' top van de beste gitaristen aller tijden. Toch hoor ik na afloop van de jongere fans geluiden dat ze het maar gewoontjes vonden. Het is een moeilijke evenwichtsoefening om twee heren te dienen natuurlijk, en ik moet eerlijk toegeven dat ikzelf het meeste genoten heb van de klassiekers met hun heerlijke percussie, conga's, blazers, ... gekruid met de stem van Carlos: zijn gitaar.

reacties


Reactie
Je kan gebruik maken van Emoticons en Textile-opmaak.
Naam E-mail (wordt niet gepubliceerd) Website (optioneel)
spamquiz: Wat zijn de eerste twee letters van tropicalidad.be?