Los de Abajo - Latin Ska Force
Voor het Mexicaanse collectief Los De Abajo mogen we bijna een aparte rubriek oprichten op onze weblog. 't is immers al de tiende keer dat ze hier verschijnen. Ze zijn dan ook ongemeen actief, zowel in de studio als op het podium. Deze keer werpen we een blik op hun onafhankelijke productie Latin Ska Force. Hier spijtig genoeg niet in de winkel (zelfs in Mexico City zocht onze reporter ter plaatse vruchteloos) maar in het kielzog van hun doortocht door Gent kon Pieter een exemplaar op de kop tikken. Een exclusieve review dus.
Voor trouwe LDA-fans is de CD eigenlijk geen echte verrassing, want veel van de nummers zijn ook te horen op hun live-CD, die we een tijdje geleden reviewden: het energieke ska-nummer Skapate, de losgeslagen polka Polka Pelazon, de snelle merengue Voy Buscando, het knappe, theatrale en provocerende War 4 Peace waar ze rap en ska naadloos versmelten, en meer. Maar de CD bevat nog veel meer pareltjes. Neem Este no es una siegle, een crossover van rap, son, salsa-pianorifjes en ska, knap gezongen door Odisea Valenzuela. Of de cover van de jazz-klassieker Summertime van George Gershwin uit 1935. Hiermee roepen we deze versie meteen uit tot de 2601ste cover, althans toch volgens deze grappige website, en mogen ze mee op het lijstje, samen met Miles Davis, de Beatles, Frank Zappa en talloze anderen. Voor Jerico nodigden ze de Mexicaanse diva Iriada Noriega uit, die zwoel de negro spiritual klassieker op een ska-onderstel monteerde.
Bij elk nieuw materiaal van Los De Abajo wordt de link met Mano Negra sterker. Deze keer hebben ze op de typische Mano Negra manier hun nummers gelardeerd met allerlei fragmenten: modem-blieps (internet), oude opnames (Raggtime, Matancara), radio-fragmenten (Gruperismo), ambetante tropische beestjes (Mosca) (als inleiding op El Insecto, uiteraard), en, hoe kan het ook anders, een Zuidamerikaanse socialistische held. Deze keer is het de beurt aan Salvador Allende. Ook de frequente wissel van lead-vocals en het ragga-DJing tussendoor doen denken aan Mano Negra's Casa Babylon. Alleen de decibels houden ze wat lager en de punkgitaar (Un lejano lujar) ruilen ze gemakkelijker in voor een stevige scheut salsa, merengue en andere latino-ritmes. Toch zeker in de studio. Technisch staan ze bijzonder sterk, maar af en toe klinken ze wat braafjes. 't Is dat Manu Chao zijn wilde haren kwijt is, anders kreeg ie van mij meteen een ticket richting Mexico City
.Desalniettemin, weerom een geweldige plaat, en voor LDA een ster in de crossover walk of fame!