Los de Abajo Live
Naar aanleiding van de vermelding van de nieuwe album van Los de Abajo in de e-mail van Krakrock, ben ik op het net eens gaan graven naar info over dat nieuwe album. Niets te vinden, helaas. Waar ik wel op stuitte was een ijzersterk live album, dat ergens in het begin van het jaar uitgekomen is op een klein labeltje uit LA dat enkel live optredens op CD zet, Kufala recordings. Meteen hun CD gekocht en de speler op repeat. Lees verder voor een review.
Jaren geleden, toen ze net hun eerste CD uit hadden, heb ik de Mexicanen aan het werk gezien op Open Tropen. Ik was meteen verkocht. Ze waren toen nog een beetje wereldvreemd, want toen ik ze na hun optreden op de weide aansprak en vroeg of ze nog optraden in België, antwoorde de zanger: nee, maar binnen enkele maanden zitten we hier wel ergens in de buurt. Waarop de gitarist beaamde: ja, Australië denk ik. Maar ondertussen hebben ze met hun explosieve mix van Latin, ska en punk de wereld gezien. Tropipunk, noemen ze het op hun website. Wat braafjes in de studio, zeker op hun eerste, titelloze album, maar live zetten ze alle registers open. De salsa-pianorifjes, kopersblazers en conga's worden geschraagd op een stevige distortion-gitaar en de nodige electronica.De live dubbelCD begint met de één van hun beste songs uit hun 2e album, Sr. Judas, gratis te beluisteren op de website van Kufala. In de intro hoor je trouwens dat hun passage door België zijn sporen nagelaten heeft. Het hele optreden door slingeren ze gezwind tussen energieke ska ('Skapate''), opgevoerde salsa ('Matame Amor'), zelfs Mariachi ('Vuelvo a Comenzar') en Mexicaanse traditionals (La persecucion de Villa, een ode aan Pancho Villa). In 'Polka Pelazon' gaan de blazers in overdrive op een gepeperde latino polka, en naar het einde toe smeert de freewheelende ritmesectie 'Nada' breed uit. In 'Voy Buscando' laten ze duidelijk horen waar ze de mosterd haalden met een ode aan Mano Negra's Pachanka. En terecht. Waar nogal wat crossovers naar mijn mening ontaarden in een ontontwarbare brij, slagen ze er meesterlijk in om een knappe mozaiek op te bouwen. In goede Mano Negra traditie (en later Manu Chao) veranderen ze binnen hun songs geregeld van versnelling en gaan ze naadloos over van trage salsa naar energieke punk. Daartussen gooien ze nog een scratch-sessie of een electronisch effectje. En overal tussendoor kronkelen die dekselse salsa-piano en de accordeon.
De sociale boodschap is nooit ver weg, maar gelukkig heeft de zanger, in tegenstelling tot anderen, geen behoefte om al te sterk te gaan preken. Groot gelijk. Hun muziek spreekt voor zich. Topkwaliteit! En smachten naar een optreden in België.