Sfinks Mixed 2011 - zondag
De schuchtere festivalzon samen met een kleurrijke multidisciplinaire line-up lokte op zondag een pak meer kijk-, hoor- en proeflustigen naar het Boechoutse Molenveld. Niet enkel het weer zat mee, ook muzikaal leek het beter snor te zitten dan op zaterdag, al lopen we nu wat op de zaken vooruit. Op de laatste Sfinks Mixed dag kon u ons zoals gewoonlijk vooral in de concerttent vinden alwaar naar goede gewoonte een gevarieerde stoet acts de revue passeerde. Met veel plezier namen we daarvan akte en of de 36ste Sfinks Mixed als een memorabele editie de boeken mag ingaan doen we in ons verslag graag uit de doeken.
Geen aarzelende opener op zondag. Zelfs de vastgeroeste heupen ging spontaan aan het wiegen op de merengue, bachata en cumbia van Joaquin Diaz. De maître-de-trekzak uit de Dominicaanse Republiek heeft van niemand lessen te krijgen en hoewel zijn ritmes minder complex zijn dan die van mede-accordeonist Anibal Velasquez zette hij een uiterst dansbare set tropische muziekjes neer. Geen Sfinks line-up zonder een vrouwelijke gezant uit Mali en dit jaar viel de keuze op Khaira Arby. Verrassend genoeg had ze een klassieke 4 piece rock band meegebracht met bassist, drummer, lead & rhythm gitarist. Geen wonder dus dat deze diva behoorlijk rockend uit hoek kwam. Op haar gitarist worden al gauw labels als "een in de woestijn herrezen Jimi Hendrix" geplakt en hoewel dat misschien een brug te ver is, is de combinatie van het traditionele stemgeluid van de duidelijk doorgewinterde Khaira en desert-rock wel bijzonder aanstekelijk.
Net zoals op zaterdag stond er ook op zondag een portie Colombiaanse electro-fusion op het Sfinks-menu. Op papier en op YouTube zag Bomba Estéreo er veelbelovend uit, maar op Sfinks kregen we vooral veel bomba en bitter weinig cumbia te horen. Aan het enthousiasme van de kleine Liliana Saumet zal het alvast niet gelegen hebben. Misschien hadden we meer geluk met de drie Poolse madammen van Dikanda in de Clubtent. De drie diva's hadden duidelijk hun hart verloren aan zigeunermuziekjes en ander Oost-Europees lekkers. En het werkte wonderwel: zelden hebben we de Clubtent zó zien swingen — misschien hadden ze nog meer tot hun recht gekomen in de grote concerttent?
Voor de Sfinks finale werd ingezet hielden we nog even halt bij Marokkaanse nachtegaal Hindi Zahra. In haar zwoele bluesy sound is weinig plaats voor wereldse roots en kan het best geconsumeerd worden in een hangmat — al was dat voorrecht enkel weggelegd voor de vroege vogels die de felbegeerde ruimte tussen de wilgen konden inpalmen. Met een beetje vertraging (de kora van Toumani Diabaté was even spoorloos) kreeg AfroCubism de eer om de 36ste Sfinks af te sluiten. Bandleider Eliades Ochoa leek er aanvankelijk niet veel zin in te hebben, al duurde het niet lang voor de hemelsbrede glimlach op zijn gezicht verscheen, alsook op die van de duizenden festivalgangers. De crème onder de Malinese en Cubaanse muzikanten — waaronder Eliades Ochoa (gitaar), Toumani Diabaté (kora), Bassekou Kouyaté (ngoni), Djelimady Tounkara (gitaar) en Kassé Mady Diabaté (zang) — leken nu beter op elkaar ingespeeld dan eind vorig jaar in de Bozar en zoiets kan enkel muzikaal vuurwerk opleveren. Eliades polste onnodig met de woorden "bueno, regulor o malo?" naar de appreciatie bij het Sfinkspubliek dat zichtbaar met volle teugen genoot van dit slotstuk.
