Interview met Red Baraat @ Sfinks Mixed
Ondergetekende is altijd al gefascineerd geweest door de Indische muziek, maar wat de heren van het uit New York afkomstige Red Baraat ons op de recentste editie van het Sfinks Mixed festival lieten horen en zien was ook voor ons nog een ontdekking. We waren er dan ook als de kippen bij om bandleider Sunny Jain na het concert verder aan de tand te voelen. Reis mee naar de wereld van dhol drums, rode stoffen en Indische trouwfeesten!
Sunny, Red Baraat telt heel wat blazers, maar centraal staat toch jouw dhol drum. Is dat een instrument dat in heel India gebruikt wordt of is het eigen aan een bepaalde regio?
Sunny Jain: "De dhol komt oorspronkelijk uit Punjab in het noordwesten van India, een regio die bij de opdeling van India en Pakistan in 1947 in twee gedeeld werd. De ritmes uit Punjab worden ook vaak gebruikt voor de soundtracks van Bollywoodfilms."
Is dit soort muziek eerder gelieerd aan de moslimcultuur of stamt hij uit de hindoetraditie?
Sunny Jain: "Geen van beiden! Dit soort muziek staat eigenlijk los van de verschillende religies of het nu de islam, het hindoeïsme of het sikhisme is. Een van de grote dholmeesters is Papu Sain; hij moet nu ergens in de zestig zijn en speelt nog elke donderdag bij de Tombe van Shah Jamal (de tombe van soefi heilige Baba Shah Jamal bevindt zich in Lahore, de hoofdstad van Pakistaans Punjab, red.). De dhol zelf is waarschijnlijk geëvolueerd uit de Perzische dohol en maakte haar intrede in wat nu Pakistan en India is toen de Mogoldynastie de macht greep (Het Mogolrijk was een rijk in Zuid-Azië dat tussen 1526 en 1758 door de islamitische Mogoldynastie werd geregeerd. Het kerngebied lag in de Indus-Gangesvlakte, maar in zijn bloeiperiode omvatte het Mogolrijk bijna geheel het Indische subcontinent, red.)."
Op het podium hoorde ik je ook die op het scatten in de jazz lijkende geluiden maken die in de Indische muziektraditie gebruikt worden om drumritmes aan te leren.
Sunny Jain: "Juist, wij noemen dat bols, wat, vertaald uit het Hindi, zoveel wil zeggen als 'spreken'. In de klassieke muziek uit noordoost India worden ze gebruikt om de tabla, de traditionele vingerdrums, aan te leren. Bijna alle klassiek geschoolde muzikanten uit die regio kennen dat vocabularium dat, zoals je zelf al aangaf, wat lijkt op het scatten in de jazzmuziek."
Hoe ben jij zelf bij de dhol beland? Werd dat instrument als generaties lang in jouw familie doorgegeven?
Sunny Jain: "Niet echt, neen. Ik ben opgegroeid in New York, maar bij ons thuis was wel vaak Indische en Pakistaanse muziek te horen. Mijn familie migreerde in de jaren zeventig van de vorige eeuw vanuit Punjab naar de Verenigde Staten. Zoals ik neet al zei stond thuis vaak banghra en Bollywoodmuziek op, maar ik kwam natuurlijk ook in aanraking met westerse genres als pop, rock en jazz. Ik ben mijn muzikale carrière dan ook als jazzdrummer, maar een tiental jaar geleden ben ik verliefd geworden op de klank van de dhol toen ik het instrument herontdekte tijdens een reis door India."
Waar heb je Red Baraat, de naam van je band, vandaan?
Sunny Jain: "Een baraat is een processie die in noordoost India traditioneel geassocieerd wordt met trouwfeesten en waarin de dhol gecombineerd wordt met een aantal koperblazers. Die blaasinstrumenten werden in de zeventiende eeuw in India geïntroduceerd toen de Engelsen het gebied koloniseerden. Bij een traditioneel trouwfeest spreekt men van een baraat als de entourage van de bruidegom van zijn huis naar dat van de bruid wandelt. Soms leven de twee families vrij ver uit elkaar en dan kan zo'n baraat zelfs enkele dagen duren. Red staat gewoon voor de kleur rood; traditioneel de kleur die liefde en vreugde symboliseert en, belangrijker, ook mijn favoriete kleur is. (lacht) Rood is traditioneel ook de kleur die tijdens trouwfeesten in India gedragen wordt."
Jullie muziek lijkt ook deels geïnspireerd door de muziek van de marching bands zoals je die wel eens ziet bij het American Football in de Verenigde Staten.
Sunny Jain: "Ik vermoed dat de Amerikaanse invloed in mijn opvoeding daar wel iets mee te maken zal hebben. New York is gewoon een heel diverse stad en geluiden die je overal hoort zullen ongetwijfeld hun invloed hebben, maar ik ben nooit aan dit project begonnen met de intentie om iets nieuws te creëren; Red Baraat is gewoon de volgende evolutionaire stap in mijn muzikale ontwikkeling. In het verleden heb ik me al een tijd lang toegelegd op het mixen van jazz met Indische ritmes, maar voor dit project wilde ik absoluut de akoestische toer op en hoewel de Indische baraat-traditie aan de basis ligt van wat wij doen, blijft onze muziek evolueren door de invloeden die wij tijdens onze internationale tournees opdoen."
Als men het over de Indische of Pakistaanse gemeenschap heeft, zal men in Europa algauw de link leggen met steden als Birmingham of Londen in het Verenigd Koninkrijk. Hoe zou je de Indische gemeenschap in New York omschrijven?
Sunny Jain: "Het Verenigd Koninkrijk heeft historisch gezien natuurlijk een unieke relatie met Pakistan en India die uiteindelijk resulteerde in grote migratiestromen in de jaren vijftig en zestig van de vorige eeuw. De situatie in de Verenigde Staten is helemaal anders; in de tweede helft van de jaren zestig werd in de Verenigde Staten een immigratiebeleid van kracht waarbij men zich ging concentreren op het aantrekken van hoger opgeleide buitenlandse werkkrachten, de zogenaamde braindrain (de grootschalige emigratie van een grote groep mensen met technische vaardigheden of kennis, red.). In het Verenigd Koninkrijk zal je een gemeenschap aantreffen die grotendeels uit Punjab afkomstig is, terwijl het in de Verenigde Staten veeleer een mix van mensen uit Sri Lanka, Bangladesh, Pakistan en India is. Muzikaal gezien heeft dat voor veel meer diversiteit gezorgd dan in het Verenigd Koninkrijk waar de Punjabi-cultuur vrij dominant is."
De muziek die jullie spelen is grotendeels instrumentaal. Hoe belangrijk zijn de spaarzame teksten die jullie gebruiken dan nog?
Sunny Jain: "Ik wilde van Red Baraat zeker geen typische band met een leadzanger maken, maar toch zijn onze teksten wel iets meer dan gewoon improvisatie. Voor mij moet muziek de luisteraar raken op verschillende niveaus; brein, lichaam en geest zijn allemaal even belangrijk. Aanstekelijke ritmes laten het brein je lichaam in beweging zetten en als je daar dan nog interessante teksten aan toevoegt kan je een bijna transcendentaal geestelijk niveau bereiken. Bij Red Baraat is er geen centraal figuur; naast mezelf op dhol heb je Sony Singh die zingt en MiWi La Lupa die rapt. Iedereen krijgt zijn eigen solomoment. Door het op die manier aan te pakken kunnen we ieders kwaliteiten ten volle uitspelen."
Dit soort muziek moet je eigenlijk vooral live meemaken. Hoe moeilijk is het om die sfeer in een opnamestudio op te roepen?
Sunny Jain: "Muziek opnemen is iets compleet anders dan een concert spelen. Zoals je zegt is Red Baraat vooral een live band. Bij ons draait het allemaal om het contact met ons publiek en we doen dan ook ons best om van elk concert een unieke belevenis te maken. Dezelfde sfeer oproepen op een album is niet gemakkelijk, maar waar een wil is, is altijd een weg!"
Sunny Jain: "De dhol komt oorspronkelijk uit Punjab in het noordwesten van India, een regio die bij de opdeling van India en Pakistan in 1947 in twee gedeeld werd. De ritmes uit Punjab worden ook vaak gebruikt voor de soundtracks van Bollywoodfilms."
Is dit soort muziek eerder gelieerd aan de moslimcultuur of stamt hij uit de hindoetraditie?
Sunny Jain: "Geen van beiden! Dit soort muziek staat eigenlijk los van de verschillende religies of het nu de islam, het hindoeïsme of het sikhisme is. Een van de grote dholmeesters is Papu Sain; hij moet nu ergens in de zestig zijn en speelt nog elke donderdag bij de Tombe van Shah Jamal (de tombe van soefi heilige Baba Shah Jamal bevindt zich in Lahore, de hoofdstad van Pakistaans Punjab, red.). De dhol zelf is waarschijnlijk geëvolueerd uit de Perzische dohol en maakte haar intrede in wat nu Pakistan en India is toen de Mogoldynastie de macht greep (Het Mogolrijk was een rijk in Zuid-Azië dat tussen 1526 en 1758 door de islamitische Mogoldynastie werd geregeerd. Het kerngebied lag in de Indus-Gangesvlakte, maar in zijn bloeiperiode omvatte het Mogolrijk bijna geheel het Indische subcontinent, red.)."
Op het podium hoorde ik je ook die op het scatten in de jazz lijkende geluiden maken die in de Indische muziektraditie gebruikt worden om drumritmes aan te leren.
Sunny Jain: "Juist, wij noemen dat bols, wat, vertaald uit het Hindi, zoveel wil zeggen als 'spreken'. In de klassieke muziek uit noordoost India worden ze gebruikt om de tabla, de traditionele vingerdrums, aan te leren. Bijna alle klassiek geschoolde muzikanten uit die regio kennen dat vocabularium dat, zoals je zelf al aangaf, wat lijkt op het scatten in de jazzmuziek."
Hoe ben jij zelf bij de dhol beland? Werd dat instrument als generaties lang in jouw familie doorgegeven?
Sunny Jain: "Niet echt, neen. Ik ben opgegroeid in New York, maar bij ons thuis was wel vaak Indische en Pakistaanse muziek te horen. Mijn familie migreerde in de jaren zeventig van de vorige eeuw vanuit Punjab naar de Verenigde Staten. Zoals ik neet al zei stond thuis vaak banghra en Bollywoodmuziek op, maar ik kwam natuurlijk ook in aanraking met westerse genres als pop, rock en jazz. Ik ben mijn muzikale carrière dan ook als jazzdrummer, maar een tiental jaar geleden ben ik verliefd geworden op de klank van de dhol toen ik het instrument herontdekte tijdens een reis door India."
Waar heb je Red Baraat, de naam van je band, vandaan?
Sunny Jain: "Een baraat is een processie die in noordoost India traditioneel geassocieerd wordt met trouwfeesten en waarin de dhol gecombineerd wordt met een aantal koperblazers. Die blaasinstrumenten werden in de zeventiende eeuw in India geïntroduceerd toen de Engelsen het gebied koloniseerden. Bij een traditioneel trouwfeest spreekt men van een baraat als de entourage van de bruidegom van zijn huis naar dat van de bruid wandelt. Soms leven de twee families vrij ver uit elkaar en dan kan zo'n baraat zelfs enkele dagen duren. Red staat gewoon voor de kleur rood; traditioneel de kleur die liefde en vreugde symboliseert en, belangrijker, ook mijn favoriete kleur is. (lacht) Rood is traditioneel ook de kleur die tijdens trouwfeesten in India gedragen wordt."
Jullie muziek lijkt ook deels geïnspireerd door de muziek van de marching bands zoals je die wel eens ziet bij het American Football in de Verenigde Staten.
Sunny Jain: "Ik vermoed dat de Amerikaanse invloed in mijn opvoeding daar wel iets mee te maken zal hebben. New York is gewoon een heel diverse stad en geluiden die je overal hoort zullen ongetwijfeld hun invloed hebben, maar ik ben nooit aan dit project begonnen met de intentie om iets nieuws te creëren; Red Baraat is gewoon de volgende evolutionaire stap in mijn muzikale ontwikkeling. In het verleden heb ik me al een tijd lang toegelegd op het mixen van jazz met Indische ritmes, maar voor dit project wilde ik absoluut de akoestische toer op en hoewel de Indische baraat-traditie aan de basis ligt van wat wij doen, blijft onze muziek evolueren door de invloeden die wij tijdens onze internationale tournees opdoen."
Als men het over de Indische of Pakistaanse gemeenschap heeft, zal men in Europa algauw de link leggen met steden als Birmingham of Londen in het Verenigd Koninkrijk. Hoe zou je de Indische gemeenschap in New York omschrijven?
Sunny Jain: "Het Verenigd Koninkrijk heeft historisch gezien natuurlijk een unieke relatie met Pakistan en India die uiteindelijk resulteerde in grote migratiestromen in de jaren vijftig en zestig van de vorige eeuw. De situatie in de Verenigde Staten is helemaal anders; in de tweede helft van de jaren zestig werd in de Verenigde Staten een immigratiebeleid van kracht waarbij men zich ging concentreren op het aantrekken van hoger opgeleide buitenlandse werkkrachten, de zogenaamde braindrain (de grootschalige emigratie van een grote groep mensen met technische vaardigheden of kennis, red.). In het Verenigd Koninkrijk zal je een gemeenschap aantreffen die grotendeels uit Punjab afkomstig is, terwijl het in de Verenigde Staten veeleer een mix van mensen uit Sri Lanka, Bangladesh, Pakistan en India is. Muzikaal gezien heeft dat voor veel meer diversiteit gezorgd dan in het Verenigd Koninkrijk waar de Punjabi-cultuur vrij dominant is."
De muziek die jullie spelen is grotendeels instrumentaal. Hoe belangrijk zijn de spaarzame teksten die jullie gebruiken dan nog?
Sunny Jain: "Ik wilde van Red Baraat zeker geen typische band met een leadzanger maken, maar toch zijn onze teksten wel iets meer dan gewoon improvisatie. Voor mij moet muziek de luisteraar raken op verschillende niveaus; brein, lichaam en geest zijn allemaal even belangrijk. Aanstekelijke ritmes laten het brein je lichaam in beweging zetten en als je daar dan nog interessante teksten aan toevoegt kan je een bijna transcendentaal geestelijk niveau bereiken. Bij Red Baraat is er geen centraal figuur; naast mezelf op dhol heb je Sony Singh die zingt en MiWi La Lupa die rapt. Iedereen krijgt zijn eigen solomoment. Door het op die manier aan te pakken kunnen we ieders kwaliteiten ten volle uitspelen."
Dit soort muziek moet je eigenlijk vooral live meemaken. Hoe moeilijk is het om die sfeer in een opnamestudio op te roepen?
Sunny Jain: "Muziek opnemen is iets compleet anders dan een concert spelen. Zoals je zegt is Red Baraat vooral een live band. Bij ons draait het allemaal om het contact met ons publiek en we doen dan ook ons best om van elk concert een unieke belevenis te maken. Dezelfde sfeer oproepen op een album is niet gemakkelijk, maar waar een wil is, is altijd een weg!"