Toumani Diabaté's Symmetric Orchestra
In het land van de wereldmuziek is World Circuit een grote naam. Artiesten als Buena Vista Social Club (en spinoffs), Afro Cuban All Stars, Ali Farka Touré, Orchestra Baobab, Cheikh Lô en anderen vinden (of vonden) vlotjes hun weg naar onze contreien, en ook het minder wereldse muziekpubliek laat zich al eens betrappen op een World Circuit plaatje in de CD-collectie. Ze vieren dit jaar hun 20e verjaardag, en dat zullen we geweten hebben. Niet door excentrieke stunts, maar door een reeks oerdegelijke producties. Zoals Boulevard de l'Indépendence, van Toumani Diabaté en zijn Symmetric Orchestra bij voorbeeld, recht uit Bamako, zonder twijfel het Graceland van de Afrikaanse muziek...
Toumani Diatabé is een bezige bij. Enkele maanden geleden bracht hij nog samen met zijn land- en zielsgenoot Ali Farka Touré In the Heart of The Moon uit, amper 2 World Circuit producties staat hij er weer met een knoert van een plaat. Hij scharrelde zijn volledige entourage bij elkaar, gaf hen voor de gelegenheid ook ineens maar een naam, dook met heel de bende zijn huiskamer in, waar toevallig een draagbare studio opgesteld stond, en kwam een week later naar buiten met een meesterwerk: Boulevard de l'indépendance.Waar the Heart of the Moon een eerder minimalistische en rustig kabbelende desert blues plaat is, gaat deze een veel funkier toer op. Boulevard de l'Indépendence ligt bijzonder goed in het gehoor. Het feit dat Diabaté meer dan pakweg Ali Farka Touré, een synthese zoekt tussen de authentieke griot traditie en westerse pop zal daar niet vreemd aan zijn, maar uiteraard gaan de meeste credits naar de man zijn muzikaal talent. Hij is naar het schijnt een directe afstammeling (de 71e) van de middeleeuwse keizer Sundjata Keita (was Salif Keita dat ook niet?) en bespeelt van kleins af aan de 21 snarige kora. Op het bijhorende DVD'tje (ter ere van de 20e verjaardag van World Circuit), geeft hij een mooi staaltje van hoe hij zijn muziek opbouwt. Baslijn, leitmotif en daarover voortdurende improvisatie; adembenemend. Verder bouwt hij voort op de fundamenten van de westafrikaanse muziek, uiteraard dat andere grote instituut uit Bamako, de Super Rail Band, maar ook minder voor de hand liggende groepen, zoals de Guinese Bembeya Jazz en uiteraard westerse monumenten (think Jimi Hendrix). Voeg daarbij een 50 koppig orkest, met kleppers als saxofonist Pee Wee Ellis (James Brown alumnus) en het recept kan niet meer mislukken.
Het resultaat is een adembenemde plaat. Na het doorbladeren van het mooi afgewerkt boekje met een grote dosis leesvoer, en het bekijken van het DVDtje dat in 12tal minuten een kleurrijk beeld schept van de muziekscene van Bamako, en ik zat al achter mijn computer te zoeken naar vliegtuigtickets. Maar voorlopig blijven we beter even hier, want Toumani Diabaté zullen we de eerstvolgende tijd niet veel thuis treffen. Zijn drukke tournee brengt hem ondermeer op 2 juni in het Zuiderpershuis in Antwerpen, en op 30 juni op Couleur Café. Maar toch, zo'n muzikale expeditie naar het hart van de woestijn, wie weet komt het er nog wel eens van...