Jah9, Ken Boothe & Horace Andy @ Vooruit

Muziekclub Democrazy pakte afgelopen zondag uit met een Jamaicaans drieluik in de Gentse Vooruit. De affiche blokletterde Horace Andy, Ken Boothe en Jah9: niet minder dan twee reggae legendes én een jonge leeuwin. Veel meer hebben we niet nodig om op een druilerige herfstavond af te zakken naar Gent voor een portie tropische muziek. En of u er óók had bij moeten zijn doen we met plezier uit de doeken.

Eerder deze zomer hadden we Jah9 al aan het werk gezien op Smile! Antwerp Reggae Festival en onder­tussen ligt de langverwachte langspeler 9 in de (virtuele) rekken. Terwijl de zaal langzaam volliep stak de jonge Jamaicaanse van wal, maar de rommelige sound stond een aangename concert­ervaring in de weg. Geleidelijk aan raakte alles meer in balans en was het opnieuw genieten van een innemende performance van Janine Cunningham. Haar set — met uiteraard veel bekend werk — ging er bij de Gentenaars goed in, al werd die vrij abrupt afgebroken, zonder bisnummers. Jammer. Wat ons betreft verdiende Jah9 een betere soundcheck en misschien ook een betere plaats in de line-up.

Jah9's backing band bleef op het podium en voor we het goed door hadden trad Ken Boothe aan — al had hij zijn ingestudeerde entree wat gemist met een microfoon die het liet afweten. De tweede poging verliep vlekkeloos en Boothe liet prompt zijn betere moves zien. De rocksteady veteraan heeft al 68 lentes op de teller staan, maar hij is nog behoorlijk kwiek. Met veel bezieling bracht Ken Boothe bekende nummers als Everything I own en You keep me hanging on en werd als een rockster onthaald in de Vooruit — inclusief een bestorming van het podium door twee uitgelaten dames. Bij momenten was het smartlappen-gehalte wat aan de hoge kant, maar dat kon de pret niet drukken.

Na enkele wissels in de backing band mocht Horace Andy het drieluik afsluiten. Na de lichtvoetige sound van Ken Boothe kregen we een diepe en degelijke roots reggae sound voorgeschoteld. Het is onder­tussen van 2007 geleden dat we deze oud­gediende aan het werk zagen, maar zijn typische stemgeluid waren we allerminst vergeten. Uit zijn rijk gevuld oeuvre selecteerde hij nummers als Money Money, Skylarking, en zijn eigen favoriet Oh what a day. Het werd een degelijke en doorleefde set die hij — als enige van de avond — mocht afsluiten met enkele bisnummers waaronder Ain't no sunshine. Van sunshine was er ook niet direct sprake op weg naar huis.

reacties