Couleur Café 2007 - zondag

Ontvlambare acts zijn we van Couleur Café nu wel gewoon, maar het incidentje van zaterdag was er wellicht net over. Dankzij de professionele aanpak was er op zondag gelukkig niet veel meer van te merken, en konden we onze volledige aandacht besteden aan het vuurwerk óp de podia. Want ondanks de overdaad aan kraampjes met kleurrijke hebbedingen, de verlokking van spelletjes waarmee je vliegtuigtickets kan winnen of (iets meer kans op succes) de verleiding om je te buiten te gaan aan de gastronomische geneugten van de wereldkeuken, voor de echte fanatiekelingen is er maar één plaats. Frontstage. En daar ging het er ook bijzonder warm aan toe.

Met een beetje reserves stonden we zondag in de schaduw van de Brusselse haven. Of ze zich met The Roots en Sean Paul niet net iets teveel mainstream begeven? We ontkennen niet dat er wat ons betreft wat meer Afro of Latin in had mogen zitten, maar met zo'n breed aanbod klagen we niet. Temeer daar er op de zijpodia altijd wel een en ander te ontdekken is.

We begonnen met Pablo Andres, een Brusselse Mexicaan wiens latin hip-hop via de Wanted wedstrijd het podium gevonden heeft. Leuk, maar we waren vrijdag toch meer onder de indruk van de selectie van de jury toen Skarbone 14 het podium afstofte. De aftrap in de Univers-tent was voor Ayo — "geluk" in Yoruba. De ranke singer-songwritester is geboren in Duitsland, heeft een Nigeriaanse vader en Roemeense moeder en woont in Parijs. Ze kwam wat timide over op het podium en deed me nog het meest aan Tracy Chapman denken. Niet direct de meest uitbundige feestmuziek, wel de ideale soundtrack bij een zwoele zomernacht in de hangmat. Voor de eerste act op het grote Titan podium stonden we goed op tijd klaar. Daar hielden we niet enkel droge voeten aan over, maar ook een fijne portie gezinsvriendelijke, multiculturele pop uit Zuid-Afrika. De tijd is lang voorbij dat blanke Johnny Clegg en zijn zwarte gitarist Sipho Mchunu de politie van het apartheidsregime achter zich kregen. Maar ook nu nog gaat zijn muziek over respect, gelijkheid en samenhorigheid. En dat kregen we, uit zijn laaste CD One Life, zeker toen heel de tent nog eens dicht tegen elkaar schoof om de kletterende stortbui buiten te vermijden.

Ondertussen rapten in de Brusselse streethoppers van Joshua de Fiesta tent bijeen. Groovy, aanstekelijk en met de broek op de knieën. Doorgaan mannen! Spijtig genoeg moesten wij ook door, want een man als Horace Andy laat niet op zich wachten. Hoewel. In de univers-tent deed the Dub Asante Band zijn uiterste best om het rastavolkje in hogere sferen te brengen. Zware bassen en lome riddim's kondigden onze favoriete opa aan, die op zijn gemak het podium opslofte. Vakkundig dirrigeerde hij de dubtrein door zijn laatste, steengoede CD, Livin' it up. Zo'n stoomlocomotief gaat niet zonder horten en stoten, maar zelfs toen de rest van de band een ander spoor opdraaide week die eeuwige grijns amper van zijn gezicht. Van gevestigde waarden naar jong geweld. Konga Vibes is een bende jonge snaken uit Malawi die via de Crossroads muziekwedstrijd opgepikt werden. Oorspronkelijk stortten ze zich onder de naam Hard Metals op de reggae, maar dat bleek niet zo te vlotten. Nu brengen ze met tomeloze energie een aanstekelijke cocktail van Beni, Manganje, Vimbuza and Chitererathe stijlen. Waar dat voor staat? We zouden het niet echt weten, maar meng een stevige portie soukous met een scheut salegy en je zit behoorlijk dicht in de buurt. Een ontdekking.

Op het hoofdpodium brachten The Roots ondertussen hun geschut in stelling. Het meest opvallende stuk daarvan is ongetwijfeld de sousafoon, die de funky hip-hop van de nodige jazzy kruiden voorziet. Alsof dat nog nodig was, want The Roots zijn hot. Na enige interne strubbelingen stonden ze er terug volledig met Game Theory, een donkere, politiek gekleurde plaat. Onstuitbaar walsten ze hun sound over de tent. En die kon er niet genoeg van krijgen. Zijn The Roots een pletwals, dan kan je The Locos vergelijken met een massieve modderstroom. Snoeiharde gitaren, een tronie recht uit Chicken Run, legalize cannabis-t-shirts, rondvliegende combat boots, yes, le nouveau ska punk est arrivé. Verrezen uit de as van Ska-P, schopt het Spaanse collectief je een geweten met een dreunende geluidsbrij, compromisloze, heerlijk anarchistische teksten, de tact van een brontosaurus en het enthousiasme van de tropicalidad.be-crew in een platenwinkel. Ik vrees voor een collectieve identiteitscrisis van het genre zodra Bush het witte huis verlaat, maar voorlopig amuseren ze zich rot, en zo ook het publiek, ergens tussen de nok van de tent en de modderige plankenvloer.

Voor we er in erg in hadden werden de drie allerlaatste Couleur Café concerten ingezet. In de Fiesta tent ging de eer naar de Sierra Leone's Refugee All Stars, een muzikale vriendschap ontsproten in een vluchtelingenkamp. Ondanks hun tragische onstaans-redenen brachten deze Sierraleoners niets anders dan positieve afrikaanse en reggae-klanken met een glimlach comme une banane — zelfs Living like a refugee klonk als een feest en de Fiesta tent hapte gretig toe. De Titan tent zat tijdens de soundcheck al afgeladen vol voor ongetwijfeld de grootste publiekstrekker van de dag: Sean Paul. Hoewel hij de verdienste om de dancehall het verst buiten de grenzen van Jamaica aan de man de brengen op zijn naam mag schrijven, hebben we het toch meer voor pakweg Sizzla of Capleton. Het publiek dacht daar kennelijk anders over en ging lichtelijk tot volledig uit hun dak.

[ Couleur Café 2007 coverage op tropicalidad.be | vrijdag | zaterdag | zondag | beeld & klank ]

reacties