Liraz - Zan
Twee jaar geleden maakten we voor het eerst kennis met de Iraans-Israëlische Liraz dankzij Naz, een album waarmee ze naar de wortels van de (voormalige) Iraanse popcultuur van de jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw ging graven. Die invloeden duiken ook nog af en toe op op opvolger Zan (Farsi voor "vrouwen"), een album dat een ode is aan de Iraanse vrouw, maar de sterke vrouwen uit Liraz' eigen familie in het bijzonder: "I sing because of these women, to them, for them. My grandmothers were engaged when they were 11 and 12 and married at 15. They both had many children, but they had so much passion for life. I grew up with so many crazy stories about these women. My mother broke down the walls around women. So did my aunt. I watched them since I was a child. They fought for their freedom, and I’m fighting for mine, telling the stories about them in my songs.".
Maar 'Zan' is veel meer dan dat; dit album is tegelijk een pamflet, tegen de politieke situatie in Israël en nog meer het repressieve beleid van de moellahs en de PAVA of geheime politie in Iran. Dankzij 'Naz' (en het internet) kreeg Liraz namelijk ook in Iran zelf enige naamsbekendheid en algauw werd ze gecontacteerd door verschillende Iraanse artiesten die, zij het anoniem, al te graag met haar wilden samenwerken: "At first the idea seemed like a fantasy, but I had a lot of luck. Some people in Iran had found 'Naz' and got in touch online. Musicians sent me videos; some wrote every day. I posted questions, asking about different players and instruments. Over a year and a half, the songs for 'Zan' took shape. Some were scared, since helping like this was against the law and asked me not to use their names.".
Een van die anonieme muzikanten, een percussioniste uit Teheran, is te horen in opener Zan Bezan ("vrouwen zing!"), electro-pop met stevige knipogen naar popsterren als Googoosh uit het Iran van de jaren zeventig van de vorige eeuw, zoals ook al te horen was op Naz, en ook voor Joon Joon, dat zo uit een Iraanse seventies discotheek lijkt te komen, kreeg Liraz Iraanse hulp: "Joon is my name for my daughter, a nickname that means "my soul". When we talked online, one of the Tehran musicians would see me with my daughter and asked who she was. That was how the song began.". Meteen na dit opzwepend dansnummer kiest Liraz dan weer voor de wondermooie ballade Shab Gerye en afsluiten doet ze met Lalai, van oorsprong een wiegeliedje maar een perfecte samenvatting voor de geest van het hele album: "My grandmother sang it, my mother sang it, and I sing it to my daughter. It's been in our family for generations. I knew I had a mission to do it. It's a song that says you need to fight for your own life, my girl.". Letterlijk grensverleggend werk van een Israëlisch-Iraanse power girl!
www.glitterbeat.com | www.xmd.nl