Ismaël Lo - Senegal
De wereldmuziek-tak van Universal is gekend als uitgever of verdeler van oerdegelijke westafrikaanse producties (Salif Keita, Angelique Kidjo, Femi Kuti, ...). Met de eindejaarskerstbomen in zicht brengen ze altijd wel een paar CDtjes uit die wel eens in de smaak zouden kunnen vallen van een groter publiek. Zo werden er onlangs al eentje uit het woestijnzand overgevlogen: Senegal, de nieuwste van Ismaël Lo.
Qua bekendheid staat Ismaël Lo misschien wat in de schaduw van zijn landgenoten Youssou N'Dour en Baaba Maal, maar muzikaal hoeft hij daar absoluut niet voor onder te doen. Is Habib Koité de Eric Clapton van Mali dan mogen we de Senegalees-Nigeriaanse Ismaël Lo gerust de Bob Dylan van Senegal noemen. Hij begon zijn carriere als gitarist van een mbalax-blues groepje, maar heeft als solo-artiest zijn eigen stijl gedefinieerd. Je herkent meteen de Senegalese mix van traditionele wolof ritmes met Cubaanse en westerse invloeden, maar waar Youssou N'Dour kiest voor een energetische en rauwe versie, staat Ismaël Lo voor een veel ingetogener en melancholischere aanpak. Wat mij betreft leidt dat soms tot net iets te sentimentele ballads, maar wie dat kan wel kan smaken, komt ongetwijfeld aan zijn trekken. Denk aan die andere grondleggers van de afropop, Toure Kunda, en je weet waar je aan toe bent.Ook qua westerse aandacht kan Ismael Lo niet klagen. Waar Youssou N'Dour het doet met Neneh Cherry (Seven seconds), koos Ismaël Lo voor Marianne Faithfull (Without Blame). En wie Todo Sobre Mi Madre gezien heeft, herkent wellicht Tajabone. Verder zijn songs als Tajabone, Jammu Africa en Dibi Dibi Rek (te beluisteren op zijn site) zijn klassiekers. Zijn laaste CD Dabah viel me eerlijk gezegd wat tegen, maar toch benieuwd hoe hij het er in Senegal vanaf brengt...
