25 jaar Afro-Latino: Manu Chao laat de Limburghal daveren!

Afgelopen zondag stond Genk in vuur en vlam: niemand minder dan Manu Chao kwam langs om het 25-jarig jubileum van het Afro-Latino Festival te vieren. En hoe! De Limburghal trilde op haar grondvesten onder het energieke geweld van een show die zonder twijfel de geschiedenisboeken ingaat.

Vanaf het moment dat je de zaal binnenstapte, werd je ondergedompeld in de typische, opzwepende sfeer die alleen Manu Chao kan creëren. De zanger werd bijgestaan door zijn vaste kompanen: gitarist Lucky Salvadori en percussionist Miguel Rumbao, die vooral met zijn virtuoze djembéwerk een stevige indruk naliet. Met z'n drieën brachten ze het publiek al bij de eerste tonen in extase.

De zaal zat stampvol, maar dankzij een slimme opstelling was het zicht op het podium best goed. De spanning hing in de lucht tot Manu Chao het podium betrad en de regie volledig overnam – op zijn manier, met tomeloze energie en een glimlach die tot achterin de zaal reikte.

Wat volgde, was simpelweg verbluffend. Manu Chao's charisma werkt nog altijd als een magneet, maar zijn kompanen Lucky en Miguel bewezen dat ze even goed hun mannetje staan. Lucky's gitaarspel was inventief en sprankelend, terwijl Miguel het publiek meesleurde met een percussieve kracht die door merg en been ging. Hun synergie maakte elk nummer tot een explosieve belevenis – pure chemie op het podium die oversloeg op het publiek.

De grote hits passeerden de revue, maar altijd in een verrassend nieuw jasje. Me Llama Calle bracht de zaal unisono aan het zingen, en bij Me Gustas Tú werd het dak eraf geblazen. Verrassend was ook de naadloze mix met Je Ne T'aime Plus, en de nieuwe track Viva Tu bewees meteen z'n potentieel als publieksfavoriet.

Wat het optreden écht uniek maakte, was de manier waarop Manu Chao zijn bekendste nummers herinterpreteerde. Geen routinematige set, maar live remixen vol onverwachte wendingen en improvisaties. De energie spatte ervan af en gaf zijn klassiekers een nieuw, rauw en krachtig leven. Het publiek ging volledig op in deze muzikale rollercoaster.

Halverwege de set kwam er nog een verrassing van formaat: drie trompettisten betraden het podium en voegden een stevige laag koper toe aan het geluid. De dynamiek werd nog intenser, het geluid voller, en het publiek — dat al uitzinnig was — ging helemaal los.

Meer dan anderhalf uur lang werd er gedanst, gezongen en gefeest. En dan moest de toegift nog komen. En wat voor een! Een dertig minuten durende apotheose, waarin Bongo Bong en Clandestino in een zinderende mash-up door de zaal knalden. Het publiek sprong, schreeuwde, danste — pure muzikale euforie.

Toch waren er ook enkele werkpuntjes op te merken. De toegangscontrole verliep wat chaotisch en er waren geen zitplaatsen, wat het voor sommigen fysiek lastig maakte om het hele concert vol te houden. Vooral de beperkte toegankelijkheid voor mensen met een beperking sprong in het oog: er waren weinig aangepaste ruimtes en de drukte maakte verplaatsen erg moeilijk. Voor een festival dat inzet op inclusie en diversiteit, is dit iets om in de toekomst serieus te bekijken.

Verder waren de voorzieningen goed geregeld: drankstanden, enkele hoge tafels, een rookzone en foodtrucks met frietcaravans. Ook het ticketbetalingssysteem werkte vlot en zorgde voor korte wachttijden.

De passage van Manu Chao was meer dan een concert — het was een belevenis, een viering van 25 jaar muzikale kruisbestuiving. Zijn optreden vatte de geest van Afro-Latino perfect samen: grensverleggend, verbindend en vooral één grote wereldwijde feestvreugde. De Limburghal zinderde na van de energie, en voor wie erbij was, is dit zonder twijfel een herinnering om te koesteren.

Afro-Latino bewees nogmaals waarom het een vaste waarde is op de wereldmuziekkalender. En Manu Chao? Die blijft een levende legende — onnavolgbaar, ontwapenend, en onvermoeibaar.

reacties