De affiche van Made in Jamaica deed ons vorige maand flink watertanden en het feit dat dit mini-lente-festival doorging op de vertrouwde Couleur Café plaza's haalde ons makkelijk over de streep. Dat laatste viel evenwel wat tegen: het reggae-minnend volk werd ondanks de stralene zon binnengeloodst in de ongezellige grote hal die het terrein van Tour & Taxis netjes in twee verdeeld. De zaal in kwestie bleek ook twee, drie maten te groot berekend, al heeft de magere opkomst waarschijnlijk meer te maken met de vrij dure tickets — €35 à €40 voor één avond hoest je niet zomaar op.
Toch kon de ongelukkige keuze van de zaal de pret niet bederven. Een indrukwekkende line-up met Mystic Revelation of Rastafari, Third World, Capleton & Bunny Wailer zie je niet elke dag passeren, dus trokken we gisterenavond naar Brussel met de vibe-o-meter op zak en zagen hoe die meermaals in in 't rood uitsloeg.
Er bestaan weinig betere keuzes om de Mystic Revelation of Rastafari als opener te programmeren. Een, jawel, mystiek onderonsje van enkele hoogbejaarde rastafari opgericht door Sam Clayton, die in 1961 eigenhandig naar Ethiopië trok om niemand minder dan Selassie I een bezoekje te brengen. Hun muziek is misschien wat ondergeschikt aan hun spirituele boodschap, al mocht hun rasta-percussie gedreven acoustische set er best wezen — de schijnbaar onuitputtelijke energie en overgave van de stokoude man achter de grootste trom was op zich al de moeite.
Vorig jaar op CC liet ik Third World wegens een snoeiharde P.A. noodgedwongen aan mij voorbij gaan. Gelukkig hanteerden zondagavond de mannen achter de knoppen een aangenamer volume. Ondanks ik geen enkele Third World plaat ken, kon ik toch vrolijk meezingen op het gladde poppy Now that we found love en een verassend aangename XL-versie van Reggae Ambassador. Hun relatief korte set kabbelde verder op hun bekende gladde sound, maar blaasde mij niet direct van mijn sokken.
Van gladde reggae naar rauwe dancehall in een duidelijk hogere versnelling. Clifton George Bailey III ofte Capleton wist binnen en buiten Jamaica een hele horde fans achter zich scharen, en is dan ook niet vies van een theatrale entree. Hij liet podium en publiek voorverwarmen middels twee jongere toasters, waarna hij het podium opstoof toen zijn begeleidingsband het magistrale That day will come had ingezet. Zijn overdosis aan energie kwam het nummer niet echt ten goede, maar vond gaandeweg een betere dosering. Het werd duimen en vingers aflikken met hits als Jah Jah City waarbij de aanwezige fans lichtelijk tot compleet uit hun dak gingen.
Bunny Wailer, original Wailer én headliner van de avond kreeg desondanks een korte set toebedeeld. Samen met Bob Marley en Peter Tosh stampte hij in 1963 The Wailers (niet de verwarren met de latere backing band van Bob) uit de grond — de bakermat van het latere succes van Bob Marley. De man voelt zich dan ook niet geheel onterecht geroepen als hoeder van de het muzikale Marley-erfgoed.
Een veel te korte set, maar steengoed. De man stráált de authenticiteit uit en bracht onvervalste roots, rocksteady en ska waaronder de overbekende Simmer down, Keep on movin' en all-time reggae anthem One love. Zijn mannelijke backing vocals deden hun plicht met evenveel goesting als Bunny zelve, die met zijn 60 jaar nog steeds niet verlegen is om zijn schattige danskunsten te etaleren. Een magistraal concert, maar nét iets te kort .
De affiche van Made in Jamaica deed ons vorige maand flink watertanden en het feit dat dit mini-lente-festival doorging op de vertrouwde Couleur Café plaza's haalde ons makkelijk over de streep. Dat laatste viel evenwel wat tegen: het reggae-minnend volk werd ondanks de stralene zon binnengeloodst in de ongezellige grote hal die het terrein van Tour & Taxis netjes in twee verdeeld. De zaal in kwestie bleek ook twee, drie maten te groot berekend, al heeft de magere opkomst waarschijnlijk meer te maken met de vrij dure tickets — €35 à €40 voor één avond hoest je niet zomaar op. 
.