Manu Chao @ Brixton Academy, London
Onvergeeflijkerwijze is de tussenstop van Manu Chao's nieuwe toer in Brussel afgezegd, en dan zit er voor verknochte fans niet veel anders op dan over de landsgrenzen te gaan kijken. Daarom, en omdat London vanuit mijn nieuwe thuisbasis best een overbrugbare afstand is, geven we een exclusief (in Belgisch blogland toch) verslag van de aftrap van de nieuwe tournee in de Londonse muziektempel Brixton Academy. Onze zoektocht naar een accreditatieformulier liep hopeloos vast in de administratieve mallemolen van het rondreizend circus, en alle camera's groter dan een luciferdoosje werden onherroepelijk in beslag genomen. Geen beeldmateriaal dus, maar des te meer verslag.
Het rockgehalte van La Radiolina beloofde een stevig feestje. Niet dat we ons daar bij Radio Bemba zorgen om moeten maken, want ook het rustige Clandestino en Proxima Estacion Esperanza werden vroeger al tijdens live events drastisch omgebouwd en van een Mano Negra-jasje voorzien. In de line-up viel de afwezigheid op van Roy Paci, de tropicalidad-bekende die in La Radiolina weerom de blazers voor zijn rekening nam. Maar het feit dat de laatste productie van zijn eigen band Aretuska nog geen maand uit is (Suonoglobal ligt hier al even op een review te wachten) en gevolgd wordt door een intensieve tournee is daar natuurlijk niet vreemd aan. In de plaats daarvan kregen we Philippe Garbancito Teboul, de percussionist van Mano Negra die al meermaals in het gezelschap van Radio Bemba gesignaleerd werd.
Een korte intro was voor rekening van Peyoti for president, een Londons Fusion/Latin bandje dat met veel energie en andersglobalistische slogans een aangename soort van overdrive flamenco wist te produceren. Radio Bemba zelf opende met de El Hoyo, één van de meezingers uit La Radiolina op het muzikale onderstel van Rainin' in Paradize. Maar daarna kregen we een reeks Mano Negra materiaal (Peligro, Casa Babylon, the Monkey, Sueño de Solentiname, zelfs Hamburger Fields, aaneengeregen met Merry Blues). Heel wat werk uit Casa Babylon, en nu kan je dat eigenlijk het eerste solo-album van Manu Chao noemen, want veel schoot er van Mano Negra niet meer over tijdens de opnames, ik vroeg me toch af waar La Radiolina bleef.
Uiteindelijk moesten we ons tevreden stellen met twee nummers van La Radiolina. In het rustige tussenstuk, waar Majid Fahem uit zijn bol mocht gaan met knap flamenco-gitaarwerk op Clandestino en Desaparecido, kregen we nog Tristeza Maleza. That was it. Ook al stoomde de Radio-Bemba trein onstuitbaar verder door de bekende afwisseling van trage reggae en punk staccato's (Mr Bobby, El Viento, La Despedida, de obligate afsluiter Mala Vida, ...), het gaf toch een deja vu gevoel.
Radio Bemba weet als geen ander een feestje te bouwen, en elk optreden is een rauwe opstoot van energie en alternatieve rock. (Al blijft Manu Chao - gelukkig - ver verwijderd van sloganeske bindteksten, op eentje na: those crazy politicians that fight violence with violence! You only fight violence with schools and education, en daar kan ik best mee leven). Maar toch is het spijtig dat heelder stukken nagenoeg identiek klonken als de Radio Bemba Sound System live CD uit 2002. De formule werkt en de zaal, inclusief mijzelf, ging behoorlijk uit het dak. Maar zonder vernieuwing klinkt het wat goedkoop, en vroeg of laat komt er ongetwijfeld sleet op de formule. Hopelijk krijgen we dan wat nieuws van het muzikale genie dat er in het kleine mannetje schuilt.