Vieux Farka Touré schittert in Flagey

Zoon van een legende. Je zou maar in zijn schoenen staan. Een zegen én vloek tegelijkertijd, als je het mij vraagt. Al is het rijtje zonen & dochters in het wereldmuziek-landschap die in de voetstappen van hun respectievelijke vaders treden niet bepaald aan de korte kant: Seun en Femi (Fela Kuti), Damian, Stephen en Ziggy (Bob Marley), Anoushka (Ravi Shankar) en uiteraard Vieux Farka Touré, zoon van desert blues pionier Ali Farka Touré. Ondanks de metershoge verwachtingen trekken deze zonen en dochters zich aardig tot fenomenaal goed uit de slag. De naamloze debuutplaat van de jonge Touré deed sterk vermoeden dat hij tot die tweede categorie behoorde.

Voor we Vieux op de zelfde sokkel als pakweg Seun Kuti plaatsen, moesten we hem uiteraard eerst live aan het werk zien. Tot onze grote vreugde nodigde Flagey deze 26 jarige Malinees afgelopen weekend uit tijdens hun "Blues from Mali to Mississippi"-tweedaagse. In allerijl werden we op de guestlist gegooid (waarvoor feestelijk bedankt!) en stonden afgelopen zaterdag in studio 4 klaar voor een stevige hap stoffige desert blues.

Samen met zijn bassist, drummer, percussionist en gitarist besteeg Vieux Farka Touré het podium. Het werd al snel duidelijk dat hij zijn gitaar-talent van geen vreemde had en dat hij ook zonder de special guests uit zijn plaat — waaronder niemand minder dan Toumani Diabaté — geen vermogen te kort komt. Hij bediende zich zowel van een akoestische als elek­trische gitaar, waarvan die laatste het overbekende schelle gitaargeluid voortbracht dat we van Ali Farka kennen.

Vieux klonk rauwer en intenser dan op plaat en wist elk, en daarmee bedoel ik ook echt élk nummer van een dynamiek te voorzien dat menig kippevel-moment opleverde. Uit Ali Farka's meesterlijke Talking Timbuktu coverde Vieux het lome en tegelijkertijd zó gedreven Ai Du, wat mij meermaals naar adem deed happen: pure klasse. We predikten het al eerder en zijn nog steeds overtuigd dat de desert blues in bijzonder goeie handen is. Een nu al memo­rabel concert dus, dat wat mij betreft nog veel langer had mogen duren — en aan het enthousiasme van het publiek te horen was ik niet de enige die die menig was toegedaan.

reacties