Think of One's Camping Shaâbi @ Het Depot

Muziekmakerij Think of One is ongemeen creatief & actief. Met omzwervingen langs de Balkan (Naft & Co), Marokko (Marrakech Emballages Ensembles) Brazilië (Chuva em pô & Tráfico) en recentelijk Congo (met hun eenmalig-maar-schot-in-de-roos King Sasha project) zijn ze van vele markten thuis. Camping Shaâbi is hun recentste geesteskind en een vervolg op de Marrakesh-serie. Antwerpse en Noord-Afrikaanse kruis­bestuivingen aldus, die zich afgelopen donderdag ook in het Leuvense Depot mochten voltrekken. Dat we er getuige van van waren zal u wellicht niet verrassen en we presenteren dan ook met graagte en helaas ook met wat vertraging — zelfs frontstage reporters zijn niet geheel immuun voor ziektekiemen, zo bleek — ons verslag.

First things first: het Leuvens collectief Trezmil mocht de zaal voor­verwarmen. We liepen deze sympaticos dit jaar al eerder tegen het lijf — op het Wereldfeest en festival-hekkensluiter Fiesta Mundial om precies te zijn. Ze verdienen wat ons betreft ondertussen wel wat meer dan "support act". In het Depot kregen ze terug een héél krap tijdsslot toebedeeld die ze gelukkig vol propten met pretensieloze en bovenal geestige muziekjes. Te veel wereldse invloeden om op te noemen, maar wat we wel moeten doen is hun eerste full-album Lost in Manchuca eens op onze testbank gooien.

Tijd voor David Bovée en de zijnen. Naast de vaste Think of One familieleden traden ook violist/luit-ist/percussionist Hakim Bounani en de Marrakesh madammen, oftwel Amina Tcherkich en Lalabrouk Loujabe aan. Die laatste twee gingen met hun typerende vraag-antwoord zanglijnen al snel met de titel "publieksfavoriet" lopen. De schwung zat er direct in, al klonk het aanvankelijk toch wat rommelig. Het feit dat die Noord-Afrikaanse 6/8 ritmes behoorlijk verwarrend kunnen overkomen bij de gemiddelde westerling heeft daar natuurlijk ook niet direct een gunstig effect op. Met de veelheid aan stijlen en de dense instrumentatie bleek "eclectisch" het kenwoord van hun set te zijn. Nieuwe genres als R'n'(Shaâ-)B(eat) ontpopten zich spontaan — de een al meer geslaagd (Walz Delire) dan de ander (Oppressor) — en die durven al wel eens toevalligerwijs uitmonden bij dingen als Galvanize. Het nummer dat mij ongetwijfeld het langst zal bijblijven is Où tu vas? dat voor de gelegenheid werd ingezet met een verrassend groovy retro-synth-tje.

Niet direct hapklaar materiaal en misschien best wel moeilijk te verteren voor de muzikale veganist, maar voor de muzikale alleseter des te interessanter. En om verwarring te vermijden: wij behoren wel degelijk tot die laatste categorie.

reacties