Domingo en Couleur Café
Ook zondag waren we uiteraard van de partij op CC. Mooi op tijd om N’Faly Kouyaté uit Guinea aan het werk te zien. In een vroeger leven nog lid van Afro Celt Sound System, en een begenadigd kora speler. Desondanks vonden we het toch niet echt overtuigend. Maar goed, als opener mocht hij er best wezen.Daara J is een grootmeester van de sene-rap, een mix van hiphop, rap en meer traditionele senegalese klanken. Best leuke deuntjes, maar ik ben nogal kritisch in hiphop crossovers, en ook deze doorstond de test maar matig. Wat later kwamen we echter een leuke verrassing tegen: Mahala Raï Banda. De Roemeense groep bracht swingende oosteuropese folk met ballen. Hebben ze goed naar Goran Bregovitz geluisterd of zit het gewoon in het bloed van die Oosteuropeanen? Jane Birkin gaf ons de nodige tijd voor een uitgebreide pauze. Blijkbaar horen dergelijke acts erbij (wie herinnert er zich I Muvrini van 2 jaar geleden?), en getuige ook deze keer het enthousiasme van het vrouwelijk gezelschap hebben ze er hun plaats en hun publiek
. Niet veel tijd echter voor etherische gevoelens, want meteen volgden de dreunende bassen van Sly en Robbie. Moddervette dub en slome reggae. Ze zorgen niet voor verrassingen (zien ze er zo uit?) maar het blijven grootmeesters. Soms krijg je wel het gevoel dat ze in slaap aan het vallen zijn, maar dat hoort nu eenmaal bij reggae...Bij De Standaard waren ze precies onder de indruk van de charmes van Miry Matahari, het knappe zangeresje van La Kinky Beat, maar ik vind het net iets teveel een mengelmoes, die cross over van rock steady, funk, ska, reggae, punk, hip hop en wat is het nog allemaal. Geef mij maar onversneden salsa. Oscar D’Leon mag dan bijna 62 zijn, hij blijft een icoon. De maestro had niet op een muzikant gekeken en bracht salsa pur sang, maar ook rumba, merengue, en zelfs een sentimentele bolero kwam aan bod tijdens zijn trip door Latijns Amerika. Een geniale muzikant, een uitstekende begeleidingsploeg en grootse muziek. Het hoeft niet altijd vernieuwend te zijn!
En tenslotte waren we nog net op tijd om Le Peuple de l'Herbe een shakend eerbetoon te brengen. We hebben ze al meningmaal voorbij zien komen, maar het is dan ook muziek die gemaakt is voor festivals. Opzwepende bassen, felle beats en die venijnige drummer ook, het blijft nazinderen...
Geen fotootjes van mij
, misschien zet pieter er nog wel een paar bij... en inderdaad:
