Antilliaanse feesten 2008 - zaterdag
Van uitrusten was er weinig sprake na de eerste festivaldag die tot diep in de nacht duurde. Ook de tweede festivaldag op de Antilliaanse feesten was gezegend met een dik gevulde (zij het ietwat gewijzigde) line-up die tot in de kleine uurtjes op onze onverdeelde aandacht kon rekenen. Uw trouwe tropicalidad.be festival-reporter nam post achter de lens, terwijl onze gast-blogger Chapín — de man achter de uitstekende latino-blog La Onda Tropical — zijn kundig oor te luisteren legde. Heupwiegend door de modder baanden we ons een weg langs royale hoeveelheden exotisch muzikaal vertier.
De donkere lucht en de paar dikke regendruppels konden ons niet deren: we waren klaar voor een tweede nacht Caribisch feesten. De rij aan de ingang besliste daar echter anders over: het was een complete overrompeling, zelfs op het festivalterrein. Dus we misten Amarfis y la Banda de Attake bijna volledig (al herinneren we ons van een vorige editie snelle, vurige merengue uit de Dominicaanse Republiek en grappige boysband-achtige dansjes). Bovendien hoorden we van nog maar eens een last-minute annulatie: Coco Band is op mysterieuze wijze verdwenen na hun aankomst in Madrid. Wie weet de zoveelste poging van een artiest om Cuba te ontvluchten? Kortom: we startten de avond met een zwaar gevoel van teleurstelling.
Maar zo gauw Gente D'Zona het podium opklommen, verscheen er al terug een glimlach op ons gezicht. Het Cubaanse reggaeton duo heeft maar een klein repertorium van inwisselbare liedjes, maar de meer exotische en minder aggressieve cubatón deed het goed bij een salsa-minnend publiek. De eerste rij bestond uit een fanatieke horde Cubaanse meisjes die elk woord meebrulden — moest je het nog niet geraden hebben, Gente D'Zona zijn helden in Cuba. De rest van de tent genoot uitgebreid van alle jongeren die op het podium klommen om wulps hun beste dansbewegingen te tonen. Muzikaal viel er niet echt iets te beleven.
Nadien luisterden we met een half oor naar de zeemzoete bachata pop van Monchy y Alexandra uit Puerto Rico, terwijl we genoten van een cocktail en de sfeer van het festival proefden. Het regende wel wat deze zaterdag, maar niemand leek het zich aan te trekken: een menigte van 30.000 bezoekers uit alle landen van de wereld kwam hier om te dansen, mee te zingen, te drinken, plezier te hebben, en dat deden ze met veel overgave. Er hangt hier echt een mulitculturele, positieve sfeer die je zelden op andere festivals tegenkomt. Blijf zeker ook eens op de camping slapen om volledig ondergedompeld te worden: wij waren de enige Belgen in een straal van 250m.
Vandaag kreeg Son de Cali een tweede kans op het Joker podium — vrijdag speelden ze nog op het hoofdpodium ter vervanging van Grupo Gale, maar had de performance wat te lijden onder het late uur en de vermoeidheid van de band. Maar nu zat alles goed: de tent was tot de nok gevuld, de band had er veel zin in en hun sound was indrukwekkend. Een fenomenale drummer en percussionist vuurden de zangers constant aan, met een ritme dat strakker zat dan op CD. Talloze improvisaties maakten het compleet. Veel gedanst werd er niet (daar was geen plaats voor), maar genoten des te meer!
De onbetwiste headliner op zaterdag was het reggaeton-duo Wisin y Yandel, maar die moesten op het laatste moment verstek geven omwille van gezondheidsproblemen in de familie. Hun vervangers, Angel y Khriz, konden ons op voorhand eigenlijk zelfs beter bekoren: hun zachtere Dominicaanse reggaeton met salsa- en merengue-samples is wat origineler dan de bling-bling en de zware beats van Wisin y Yandel. Maar helaas was het optreden een serieuze tegenslag: geen live-muziek, enkel de twee rappers brullend over een baslijn. Als er gezongen moest worden was het vals, en leuke hitjes als "Ven Bailalo" en "La Vecina" werden ongeïnspireerd afgehandeld. Het publiek leek zich te amuseren, al kwamen de meesten voor Wisin y Yandel en was het show-gehalte van hun vervangers toch beduidend minder. Niks voor het hoofdpodium!
Dus op naar het Joker podium voor een onverwachte ontdekking: de Congolees Djunny Claude. In de vroege uurtjes slaagde hij erin onze vermoeide benen aan het dansen en springen te krijgen met zijn aanstekelijke soukous. Het podium was één grote chaos, wat het geheel er alleen maar meer charmant op maakte. Op een gegeven moment vielen alle bandleden op de grond, waarna Djunny om één of andere reden een danswedstrijd begon tussen de verschillende Congelese dansers en danseressen die hij bij had (waarschijnlijk om ons te laten zien dat Belgen hun lichaam nooit zo sensueel en vloeiend zullen kunnen bewegen als Congolezen). Eéntje om in het oog te houden.
De eer om twee dagen grensoverschrijdende, passionele muziek af te sluiten was voor Carimi uit Haïti. Ze stonden al voor de derde keer in Hoogstraten, en hebben ondertussen heel wat opgepikt uit Amerika. Dat kwam de show misschien ten goede, maar wij waren toch gekomen voor de leuke en snelle compas uit hun thuisland, niet voor r&b en hiphop. Wat later leken ze toch hun volle vorm te pakken te krijgen, maar terwijl zij een explosief feestje bouwden aan de main stage sjokten wij toch reeds door de modder richting tent.
[ Antilliaanse feesten 2008 coverage op tropicalidad.be | vrijdag | zaterdag ]
