Antilliaanse feesten 2008 - vrijdag
In het uitgestrekte festivallandschap nemen de Antilliaanse feesten sinds jaar en dag een toch wel bijzondere plaats in, zelfs binnen het selecte clubje wereldmuziekfestivals die we hier op de voet volgen. Het Caraïbisch festijn in de Noorderkempen doet allerminst mee aan de tendens om meer en meer Westers getinte acts op de bühne te zetten, maar kiest resoluut voor het betere muzikale werk uit de Antillen. Het weer bleek dit jaar een stuk minder tropisch dan de line-up, maar ondanks de modder, nattigheid en kou blijven de Antilliaanse feesten ongetwijfeld het festival met de hoogste graad hoge hakken onder het kleurrijke en uiterst enthousiast publiek. Wij prefereerden steviger schoeisel en trokken over het zompig terrein van concert tot concert. De foto's krijgt u van uw trouwe frontstage reporter, de tekst en uitleg zijn deze keer van de hand van Chapín, latino-aficionado én de man achter La Onda Tropical.
Een prachtige zonsondergang boven de Blauwbossen in Hoogstraten luidde het begin in van twee exotische nachten Antilliaanse Feesten. Noch de modder, noch de vele annulaties (Wisin y Yandel, Magia Caribeña, Maravilla de Florida, Grupo Gale en Coco Band) konden de sfeer drukken op het grootste Caraïbische muziekfestival van Europa. Het multiculturele publiek was klaar voor een nacht feesten, dansen, springen en genieten op muziek uit de vier hoeken van de wereld.
Voor ons ging het festival explosief van start met Rocola Bacalao, een energieke (ik zou zelfs zeggen: hyperactieve) ska-groep uit Ecuador. De negen bandleden sprongen fanatiek rond op en rond het podium terwijl ze met hart en ziel het maximum uit hun trompetten en gitaren haalden. Wat overigens zeer aanstekelijk werkte op het publiek in de Cahier Club. De beste liedjes vervlochten ska met latijnse ritmes als cumbia en merengue. Grappige teksten en een ongeloofelijk positieve attitude maakten het plaatje compleet — deze bende wou gewoon zoveel mogelijk pret maken. Enig puntje van kritiek: wanneer de gitaren opengedraaid werden ging de subtiliteit een beetje verloren.
Later op de main stage hield merengue-ster Chichi Peralta ons een tijdje zoet met een vreemde bijbelse video over de apocalyps — niet meteen een smaakmaker voor een sexy potje merengue zou je zo denken. Chichi zelf (ooit nog bandlid van Juan Luis Guerra) was overigens zelden achter zijn percussie-set te vinden, maar stond vooraan zijn fans op te jutten — niet dat die aanmoediging nodig hadden. Het grootste deel van de zang liet hij over aan twee niet erg getalenteerde jongelingen, met als gevolg dat er weinig vuur in de performance zat. De gewoonlijk opzwepende merengue klonk flauw, en Chichi zag er niet uit alsof hij zich aan het amuseren was. De verschillende elektriciteitspannes hielpen ook niet. Gelukkig waren er nog de uitzinnige fans, die gewillig op het podium klommen (ondanks bedreigingen van een eenzame security-verantwoordelijke) en hun beste dansmoves lieten zien.
Ondertussen zetten Manolito y su Trabuco het Joker podium in vuur en vlam met salsa en timba uit Cuba. Het blijft me verbazen hoe natuurlijk Cubaanse artiesten hun muziek brengen — het lijkt hen echt in het bloed te zitten. Manolito en zijn band improviseerden 15 minuten lange versies van hun vele timba-hits, Manolito Simonet breed
glimlachend achter zijn piano terwijl drie zangers en een hoop percussionisten en blazers het beste van zichzelf gaven. Manolito verving zijn landgenoten Maravilla de Florida — zeer toepasselijk overigens, aangezien hij er ooit piano speelde — maar ik kan me niet voorstellen dat La Maravilla er zo'n immens feest van gemaakt zou hebben.
Machel Montano was de headliner op de eerste dag Antilliaanse Feesten. In zijn thuisland Trinidad & Tobago is hij een halve god, dankzij een uitstekende live-reputatie en enkele memorabele edities van het carnaval waar hij met de prijzen ging lopen. Dat moesten aan den lijve ondervinden — zelfs al is onze ervaring met zijn genre, de soca, zo goed als onbestaande. Na twee uur aan een stuk springen, dansen, roepen en vlaggezwaaien was er maar één conclusie mogelijk: Machel Montano is de onbetwiste king of soca. Hij maakte er een echte show van, met gastzangers, dansers, en stukjes van bekende dancehall- en r&b-liedjes om wat variatie te brengen. "Anybody horny?" vroeg Machel halfweg, een uitermate overbodige vraag: de main stage barstte bijna uit zijn voegen onder zoveel enthousiast gespring en geschreeuw.
We eindigden de eerste nacht met Son de Cali (uit Colombia), die hun landgenoten Grupo Gale vervingen op het hoofdpodium. Misschien lag het aan het ontieglijk late beginuur (anderhalf uur vertraging is zelfs naar latino-normen toch echt veel), maar zangers Willy Garcia en Javier Vasquez zagen er moe uit. Al hadden ze er duidelijk veel zin in en was het publiek dankbaar dat ze die avond eindelijk salsa op het hoofdpodium kregen. Gelukkig kreeg de groep zaterdag een tweede kans — waarover binnenkort meer!
[ Antilliaanse feesten 2008 coverage op tropicalidad.be | vrijdag | zaterdag ]
groetjes Walter & Carry Borsje