Mexican Institute of Sound - Soy Sauce

Camilo Lara klaagt dat zijn gigantische platencollectie zijn liefdesleven fnuikt. Wat er ook van zij, aan zijn gevoel van humor zal het alvast niet liggen. Van de titel, die burrito- en tacofielen wellicht oprispingen bezorgt, tot de knotsgekke pastiche van the Verve's Bittersweet Symphony, de nieuwste van M.I.S. zit vol met tong-in-cheek verwijzingen. Naar muziek, uiteraard, van britpop tot cumbia, films, van Garcia Bernal tot Karate Kid, literatuur, en wellicht heb ik er nog niet de helft van mee.

Hacemos una banda que no suena a Pink Floyd zingt Lara op Alocatel, en dat is een understatement dat kan tellen. Veel Pink Floyd horen we inderdaad niet, maar wel honderden samples uit die beruchte collectie, professioneel verweven tot het karakteristieke MIS-geluid. Wie het geduld heeft om de laagjes electro, cumbia, bolero, mariachi en hip-hop af te pellen kan rekenen op een uiterst smakelijk tijdverdrijf. Voor mensen met een minder sterke maag, duft het brouwsel wellicht wat zwaar op de maag te liggen. Lara's lijzige zang is dan ook niet erg behulpzaam om te voorkomen dat de verveling wel eens toeslaat.

Nochtans steekt Lara zijn songs tsjokvol dubbele bodems. De titel alleen al kan op drie manieren geïnterpreteerd worden. Uiteraard is er die saus die je liever niet op je tortilla terugvindt. Maar in het Spaans betekent het ook "ik ben een wilg" en in het Mexicaans ook iets als "opgefokte salsa". Maak ervan wat je wilt, de leefwereld van Lara houdt niet altijd even steek, en uitleg moet je nog minder verwachten.

Al vind je hier en daar wel wat rode draden. Een cumbia uit de oude doos als voorgerecht bij voorbeeld. Of mariachi, deze keer vermomd als de Verve (of de Rolling Stones?). Ook de White Stripes moeten eraan geloven, al is het gelijknamige nummer vooral een fijnzinnige (I am too drunk to dance, and my head is kind of spinning) beschrijving van een uit de hand gelopen feestje, op een bedje van minimalistische beats en accordeon samples.

Een tripje over de grens dan, met Hiedra Venenosa dat Californische surfrock ademt. Alleen spijtig van Lara's vocals, die je soms het gevoel geven verdwaald te zijn in een slaperige B-roadmovie. En daar hebben wel meer nummers last van, ook al zijn de lyrics zelf dikwijls hilarisch. Daarom kunnen we Lara alleen maar aanraden om de deuren van zijn eenmansproject open te zetten voor wat meer vocaal talent. Als vroegere manager van EMI-Mexico kan het hem niet aan contacten ontbreken. En wie weet komt het zelfs zijn liefdesleven ten goede.

Voorproefjes op fairtilizer.

reacties