Interview met Oi Va Voi in Fnac Brussel

Oi Va Voi heeft een Jiddische naam en jullie muziek bulkt van de joodse invloeden. Hoe joods is Oi Va Voi?
Stephen Levi (klarinet, zang): "Toen we met de band startten in 2000, zijn we begonnen met ons een aantal klezmer- en zigeunertunes eigen te maken en we hebben ons nog een hele poos op die muziek geconcentreerd. Voor het Laughter Through Tears album zijn we dan met KT Tunstall beginnen samenwerken en meer eigen songs beginnen schrijven. Maar onze roots liggen wel degelijk in de klezmer- en zigeunermuziek."
Bridgette Amofah (zang): "Het heeft wel niets te maken met de religie hoor; het was gewoon een goed vertrekpunt voor de band en ik denk zelfs dat de focus tegenwoordig eerder op Oost Europa ligt."

Nog een vervolgvraagje dan. Jullie leven en wonen allemaal in Londen. Hoe groot is de invloed van die metropool op wat jullie doen?
Stephen: "Wij zijn op en top Londens! We zijn allemaal in Londen opgegroeid of hebben er toch op zijn minst het grootste deel van ons leven doorgebracht. Muzikaal gezien zijn wij opgegroeid met een mix van hiphop, rock, dance en drum & bass. Je kan de plek waar je leeft niet wegcijferen omdat het zo'n grote impact heeft op wat je als artiest maakt."
Bridgette: "Londen is een smeltkroes van culturen en dat maakt ons ook typisch Londens; wij houden niet van labels of classificaties."
Stephen: "Immigrantengemeenschappen uit de hele wereld hebben in Londen een thuis gevonden en dat zie je ook in onze band; bijna al onze ouders of grootouders waren immigranten. Je afvragen waar je vandaan komt, de zoektocht naar een identiteit is ook heel erg aanwezig in onze muziek."
Bridgette: "Je kan de titel van ons nieuwe album, Travelling The Face Of The Globe letterlijk nemen, maar hij slaat ook op het feit dat de mensen en culturen die wij onderweg leren kennen langzaam onze muziek beïnvloed hebben."

Het feit dat jullie verschillende muzieksoorten mixen, betekent dat jullie de ene week op een rockfestival kunnen spelen en de volgende op een wereldmuziekfestival uitgenodigd worden. Passen jullie je set daaraan aan?
Stephen: "Nee, niet echt. We doen gewoon ons ding. Ik wil niet arrogant overkomen, maar wij spelen onze nummers zoals wij ze willen spelen. Ik zie het feit dat wij heel verscheiden muziek spelen eerder als een geschenk. Wij kunnen de ene week op een rockfestival staan en de volgende op een wereldmuziekpodium, veel andere bands kunnen dat niet."
Bridgette: "Het zorgt er ook voor dat wij een veel breder publiek kunnen bereiken. Wij spelen waar ze ons maar hebben willen! (lacht)"

Alhoewel klezmer- en zigeunermuziek nauw verwant zijn, is de zigeunermuziek ondertussen razend populair terwijl klezmer eerder een nichepubliek blijft aanspreken. Waar ligt dat aan volgens jullie?
Stephen: "De geschiedenis van de Joodse en zigeunergemeenschappen in Europa is inderdaad vrij gelijklopend. Beide gemeenschappen werden gedwongen te verhuizen en onderweg pikten ze allerhande cultuurelementen op die ze verwerkten in hun muziek. Dat de zigeunermuziek nu populairder is ligt eerder aan het feit dat de zigeunergemeenschap groter en wijder verspreid is. Bij Klezmer hangt het er van af waar je gaat kijken; in New York is het bijvoorbeeld razend populair, maar in Israel dan weer vreemd genoeg totaal niet. Veel muzikanten in het milieu zullen trouwens moeiteloos van het ene naar het andere genre overschakelen."

Voor het nummer Photograph hebben jullie samengewerkt met de Franse legende Dick Rivers. Hoe kwamen jullie bij hem terecht?
Stephen: "Wij hebben ons album opgenomen met Jonathan Quarmby en Kevin Bacon, die net klaar waren met het album van Dick Rivers. Zij maanden ons aan om er eens naar te luisteren en wij waren onmiddellijk onder de indruk van Dick's diepe fluwelen baritonstem. Voor Photograph zochten we nog een wat oudere doorleefde stem en Dick paste precies in dat plaatje."

In het nummer citeert hij een stuk uit Emile Zola's J'Accuse…! geschreven in reactie op de zogenaamde Affaire Dreyfuss eind 19de eeuw, een van de meest ophefmakende gevallen van antisemitisme in Frankrijk. Waarom hebben jullie dat in het nummer opgenomen?
Stephen: "Ik was ergens op die tekst gestoten en wat me er onmiddellijk aan opviel was dat hoewel die feiten dateren van lang geleden, ze nog steeds brandend actueel zijn. Zo hebben we dan het idee opgevat om Emile Zola in het nummer op te voeren als een oude man die terugkijkt op zijn leven en meer specifiek op het moment waarop hij zijn verantwoordelijkheid nam en opkwam tegen het heersende racisme en antisemitisme in Frankrijk. Het is het soort nummer dat goed samenvat waarvoor wij staan in de band. Niet at al onze nummers even serieus van aard zijn, maar het is toch leuk om er een aantal tracks te hebben tussenzitten met wat meer gewicht."

Jullie hebben voor dit album alweer samengewerkt met Agi Szaloki, die prachtig in het Jiddisch zingt. Waarom is zij eigenlijk nog geen vast bandlid?
Stephen: "Agi woont in Boedapest, dus zorgt ten eerste al voor een aantal logistieke problemen (lacht), maar ze heeft ook haar eigen solocarrière. Het is een geweldige zangeres en in Oost Europa is ze heel populair. Wij speelden een aantal jaren geleden op het Sziget festival in Boedapest en daar zagen we haar aan het werk met de groep Besh O Drom. Het eerste nummer dat we met haar opnamen was Dissident, dat op het Oi Va Voi album staat en wij vonden dat nummer zo goed dat we besloten om haar opnieuw uit te nodigen voor dit album. Een andere reden daarvoor is het feit dat haar stem volledige anders klinkt dan die van Bridgette of die van mij. Het geeft onze songs telkens weer een andere klankkleur."
Bridgette: "Als we haar voor elk nummer gebruikt zouden hebben, zou het album wat te etnisch gekleurd geworden zijn. Wij worden soms omschreven als wereldmuziekartiesten, maar eigenlijk zien we onszelf veeleer als een gewone pop/rock band. Ik denk dat dat ook het element is dat ik aan de band toevoeg; dat soort urban Londens tintje."

Bridgette, jij hebt zelf een Afrikaanse achtergrond. Zag je jezelf onmiddellijk in dat wat Joodse plaatje, dat Oi Va Voi toch is, passen?
Bridgette: "Toen Josh (Breslaw, drums, red.) me een cd met muziek van de band gaf, had ik nog nooit van Oi Va Voi gehoord. Maar die Joodse elementen hebben voor mij nooit een probleem gevormd. KT Tunstall, die ook bij de band zong, is half Schots, dus ik denk niet dat het er echt toe doet. Ik kende eigenlijk niets van Oost Europese of Joodse muziek voor ik hieraan begon, dus wat dat betreft is er voor mij wel een heel fascinerende wereld opengegaan."

Oi Va Voi betekent zoiets als "Mijn God!"…
Stephen: "Ja, het is een soort uitroep en kan vertaald worden als "Mijn God" of "Ongelooflijk!". Het is eigenlijk begonnen als een grap, maar voor we er erg in hadden was het de naam waarmee we bekend stonden bij het publiek en we hebben dat dan maar zo gelaten. Die naam is een beetje een zegen en een vloek geworden. Veel mensen hebben moeite met de spelling en de uitspraak, maar eens je het beet hebt vergeet je het nooit meer!"