Interview met Che Sudaka @ Festival Mundial
Als Zuid-Amerikaanse inwijkelingen bewezen de bandleden van Che Sudaka letterlijk dat als je iets maar hard genoeg wilt, alles mogelijk is. En laat dat nu net de titel van hun laatste album zijn (Tudo é Possible) dat ze in juni kwamen voorstellen op Festival Mundial in Tilburg. Wij hadden achteraf een gesprek met accordeonist Cheko. Binnenkort is Che Sudaka terug in eigen land te bewonderen en dat op 25 september tijdens Fiesta Mundial in Balen.
Cheko, de meeste bandleden van Che Sudaka zijn van Zuid-Amerikaanse origine. Waren jullie allemaal al bezig met muziek voor jullie naar Europa kwamen?
Cheko (accordeon, keyboard, samples): "Ja, we speelden allemaal bij verschillende bandjes in Argentinië en Colombia, maar we hebben elkaar pas leren kannen toen we in Barcelona woonden. Alleen onze drummer (Anthrax, red.) is Catalaans, de andere bandleden zijn allemaal Argentijns of Colombiaans."
Een van de plaatsen waar jullie in het begin samenkwamen was de Plaza del Trippi.
Cheko: "Ja, dat was een soort ontmoetingsplek waar verschillende muzikanten samenkwamen om te jammen. Spijtig genoeg zijn de wetten in Spanje ondertussen een stuk strenger geworden en is het niet langer toegelaten om muziek te spelen op publieke plaatsen zonder een schriftelijke toelating. Zoals overal elders in Europa is alles een stuk restrictiever geworden, soms zelfs op het fascistische af. Heel jammer, want wij hebben een pak opgestoken in de periode dat we nog op straat spelden."
Is jullie leven als straatmuzikant dan ondertussen voltooid verleden tijd of zijn jullie toch nog af en toe op de een of andere straathoek terug te vinden?
Cheko: "Neen, dat hoofdstuk is afgesloten. We hebben wel een aanvraag voor een officiële vergunning als straatmuzikant ingediend, maar we wachten nu al enkele jaren op een definitieve goedkeuring. Op basis van een soort loterijsysteem worden elk jaar een handvol acts uitgeloot en je moet dus veel geluk hebben om zo’n vergunning vast te krijgen. Maar hoewel we niet langer op straat spelen, gebruiken we die manier van spelen nog wel als we bijvoorbeeld een akoestische set moeten spelen tijdens een radio-interview of in een klein cafeetje of zo."
Wanneer werd het voor jullie duidelijk dat Che Sudaka de straat ontgroeid was en jullie de band naar een professioneel niveau konden tillen?
Cheko: "Dat was en is nog steeds een kwestie van veel en hard werken. De muziekindustrie doet het de laatste jaren niet echt goed en het is niet gemakkelijk om als band in dat klimaat te overleven. Voor Che Sudaka betekent het eigenlijk dat we, mat gemiddeld 120 concerten per jaar, zowat continu op tournee zijn. Geen grote geheime formule dus, maar veel zweet en toewijding. Geen enkel bandlid van Che Sudaka is betrokken bij andere projecten; we geven de band allemaal onze volle 100% en doen alles zelf, van het boeken van onze concerten tot het produceren van onze albums."
Waar staat de naam 'Che Sudaka' eigenlijk voor?
Cheko: "Sudaka is een scheldwoord dat in Spanje gebruikt wordt om mensen van Zuid-Amerikaanse origine aan te duiden. In dat woord zit eigenlijk een deel van ons leven vervat, want we hebben allemaal een tijdlang illegaal in Spanje verbleven, met alle spanningen en angsten om opgepakt en uitgezet te worden die daarbij horen. Uiteindelijk zat er niets anders op dan proberen onze papieren in orde te krijgen, een thema dat ook vaak in onze muziek aan bod komt. 'Che' betekent natuurlijk 'vriend' of 'kerel' in Argentinië, maar in het Mapudungun (De Mapuche -Mapudungun: Che = Mensen + Mapu = van het land - zijn een inheems volk van Centraal- en Zuid-Chili en Zuid-Argentinië. Bij de Spaanse bezetters waren ze bekend als Araucanos, naar de oude Spaanse naam Araucanía voor het deel van Chili dat door de Mapuche werd bewoond, maar tegenwoordig wordt dit als pejoratief beschouwd, red) betekent het 'het volk' of 'de mensen' en vrij vertaald is onze bandnaam dan iets als 'die gasten uit Zuid-Amerika'."
In Europa is Che Sudaka één van de bekendste groepen uit de zogenaamde musica mestiza scene, maar kennen ze jullie ondertussen ook al in jullie thuislanden Colombia en Argentinië?
Cheko: "We hebben ondertussen al tweemaal in Argentinië getoerd. Beide trips hebben we volledig uit eigen zak betaald, maar we wilden absoluut iets teruggeven aan ons geboorteland, dus dat hadden we er wel voor over. We wilden absoluut terugkeren om de fantastische dingen die we in Europa geleerd hadden te tonen. Ons recentste album heet ‘Tudo E Possible’ (alles is mogelijk, red.) en dat is exact de hoopgevende boodschap die we daar zeker wilden meegeven. Onze teksten zijn als een GPS voor het leven: we zingen over de wereld zoals wij hem het liefst zouden zien en we moeten blijven geloven dat die wereld ooit werkelijkheid zal worden. Een van onze sleutelwoorden is 'netwerken'; we moeten proberen op zoveel mogelijk niveaus met elkaar samen te werken en zo kunnen zelfs de allerarmsten en machtelozen een kracht worden waar de machthebbers rekening mee moeten houden. Het is hoog tijd dat we 'Power to the people!', die bekende slogan uit de jaren zestig, terug vanonder het stof halen!"
Slotvraagje: Elke vier jaar wordt de wereld collectief voetbalgek. Het is weer wereldbekertijd en als rechtgeaarde Zuid-Amerikanen moeten jullie gewoon voetbalfanaten zijn?
Cheko: "(lacht) Ja, ik moet helaas schuldig pleiten! Zelf ben ik geen grote voetballiefhebber, maar sommige andere bandleden zijn echte fanaten. We hebben binnen de band ook onze eigen pronostiek lopen: Elk bandlid zet twintig euro in en wie de juiste score gokt en het winnende team aanduidt krijgt drie punten. Enkel het winnende team aanduiden levert één punt op en diegene die uiteindelijk het meeste punten verzamelt gaat lopen met de pot van honderdtachtig euro! (lacht)"
Cheko (accordeon, keyboard, samples): "Ja, we speelden allemaal bij verschillende bandjes in Argentinië en Colombia, maar we hebben elkaar pas leren kannen toen we in Barcelona woonden. Alleen onze drummer (Anthrax, red.) is Catalaans, de andere bandleden zijn allemaal Argentijns of Colombiaans."
Een van de plaatsen waar jullie in het begin samenkwamen was de Plaza del Trippi.
Cheko: "Ja, dat was een soort ontmoetingsplek waar verschillende muzikanten samenkwamen om te jammen. Spijtig genoeg zijn de wetten in Spanje ondertussen een stuk strenger geworden en is het niet langer toegelaten om muziek te spelen op publieke plaatsen zonder een schriftelijke toelating. Zoals overal elders in Europa is alles een stuk restrictiever geworden, soms zelfs op het fascistische af. Heel jammer, want wij hebben een pak opgestoken in de periode dat we nog op straat spelden."
Is jullie leven als straatmuzikant dan ondertussen voltooid verleden tijd of zijn jullie toch nog af en toe op de een of andere straathoek terug te vinden?
Cheko: "Neen, dat hoofdstuk is afgesloten. We hebben wel een aanvraag voor een officiële vergunning als straatmuzikant ingediend, maar we wachten nu al enkele jaren op een definitieve goedkeuring. Op basis van een soort loterijsysteem worden elk jaar een handvol acts uitgeloot en je moet dus veel geluk hebben om zo’n vergunning vast te krijgen. Maar hoewel we niet langer op straat spelen, gebruiken we die manier van spelen nog wel als we bijvoorbeeld een akoestische set moeten spelen tijdens een radio-interview of in een klein cafeetje of zo."
Wanneer werd het voor jullie duidelijk dat Che Sudaka de straat ontgroeid was en jullie de band naar een professioneel niveau konden tillen?
Cheko: "Dat was en is nog steeds een kwestie van veel en hard werken. De muziekindustrie doet het de laatste jaren niet echt goed en het is niet gemakkelijk om als band in dat klimaat te overleven. Voor Che Sudaka betekent het eigenlijk dat we, mat gemiddeld 120 concerten per jaar, zowat continu op tournee zijn. Geen grote geheime formule dus, maar veel zweet en toewijding. Geen enkel bandlid van Che Sudaka is betrokken bij andere projecten; we geven de band allemaal onze volle 100% en doen alles zelf, van het boeken van onze concerten tot het produceren van onze albums."
Waar staat de naam 'Che Sudaka' eigenlijk voor?
Cheko: "Sudaka is een scheldwoord dat in Spanje gebruikt wordt om mensen van Zuid-Amerikaanse origine aan te duiden. In dat woord zit eigenlijk een deel van ons leven vervat, want we hebben allemaal een tijdlang illegaal in Spanje verbleven, met alle spanningen en angsten om opgepakt en uitgezet te worden die daarbij horen. Uiteindelijk zat er niets anders op dan proberen onze papieren in orde te krijgen, een thema dat ook vaak in onze muziek aan bod komt. 'Che' betekent natuurlijk 'vriend' of 'kerel' in Argentinië, maar in het Mapudungun (De Mapuche -Mapudungun: Che = Mensen + Mapu = van het land - zijn een inheems volk van Centraal- en Zuid-Chili en Zuid-Argentinië. Bij de Spaanse bezetters waren ze bekend als Araucanos, naar de oude Spaanse naam Araucanía voor het deel van Chili dat door de Mapuche werd bewoond, maar tegenwoordig wordt dit als pejoratief beschouwd, red) betekent het 'het volk' of 'de mensen' en vrij vertaald is onze bandnaam dan iets als 'die gasten uit Zuid-Amerika'."
In Europa is Che Sudaka één van de bekendste groepen uit de zogenaamde musica mestiza scene, maar kennen ze jullie ondertussen ook al in jullie thuislanden Colombia en Argentinië?
Cheko: "We hebben ondertussen al tweemaal in Argentinië getoerd. Beide trips hebben we volledig uit eigen zak betaald, maar we wilden absoluut iets teruggeven aan ons geboorteland, dus dat hadden we er wel voor over. We wilden absoluut terugkeren om de fantastische dingen die we in Europa geleerd hadden te tonen. Ons recentste album heet ‘Tudo E Possible’ (alles is mogelijk, red.) en dat is exact de hoopgevende boodschap die we daar zeker wilden meegeven. Onze teksten zijn als een GPS voor het leven: we zingen over de wereld zoals wij hem het liefst zouden zien en we moeten blijven geloven dat die wereld ooit werkelijkheid zal worden. Een van onze sleutelwoorden is 'netwerken'; we moeten proberen op zoveel mogelijk niveaus met elkaar samen te werken en zo kunnen zelfs de allerarmsten en machtelozen een kracht worden waar de machthebbers rekening mee moeten houden. Het is hoog tijd dat we 'Power to the people!', die bekende slogan uit de jaren zestig, terug vanonder het stof halen!"
Slotvraagje: Elke vier jaar wordt de wereld collectief voetbalgek. Het is weer wereldbekertijd en als rechtgeaarde Zuid-Amerikanen moeten jullie gewoon voetbalfanaten zijn?
Cheko: "(lacht) Ja, ik moet helaas schuldig pleiten! Zelf ben ik geen grote voetballiefhebber, maar sommige andere bandleden zijn echte fanaten. We hebben binnen de band ook onze eigen pronostiek lopen: Elk bandlid zet twintig euro in en wie de juiste score gokt en het winnende team aanduidt krijgt drie punten. Enkel het winnende team aanduiden levert één punt op en diegene die uiteindelijk het meeste punten verzamelt gaat lopen met de pot van honderdtachtig euro! (lacht)"