Interview met Speed Caravan @ Couleur Café
De oud (Arabische luit) zoals u hem nog nooit zag gebruiken, dat is kort samengevat waar het bij Speed Caravan rond draait. Wij hadden een kort gesprek met oudspeler en bandleider Mehdi Haddab na een stomende set op het Couleur Café festival.
Mehdi, Speed Caravan is eigenlijk vooral jij en je oud. Het instrument dat je bespeelt ziet er vrij imposant uit en ik kan me dan ook moeilijk voorstellen dat dat type oud zomaar in eender welke muziekinstrumentenzaak te koop zou zijn.
Mehdi Haddab: "Toch wel, want dit type elektrische ouds wordt geproduceerd in Turkije. Bij de elektrische oud blijft de hals van het instrument hetzelfde als bij een klassieke oud, maar is de klankkast niet meer dan een stuk hout. Ik heb mijn instrument natuurlijk nog wat gepersonaliseerd nadat ik het had aangeschaft."
Hoe ben je op het idee gekomen om de oud te gaan gebruiken als een soort Arabische versie van de elektrische gitaar? Was het niet simpeler geweest om gewoon voor de elektrische gitaar te kiezen?
Mehdi Haddab: "Neen, want het resultaat klinkt toch een stuk verschillend. De stukken die ik op mijn oud speel zou ik ook alleen maar op een oud kunnen spelen. Het zou natuurlijk ook stukken minder origineel geweest zijn om het op elektrische gitaar te doen. Ik speel ook klassieke akoestische oud en ik wou dat instrument absoluut de eenentwintigste eeuw binnenloodsen."
De oud is een instrument van oosterse Arabische origine, maar jij gebruikt het om er muziek op te spelen die duidelijk door rock en zelfs metal beïnvloed is. De islamitische wereld en westerse muziek, gaat dat wel samen?
Mehdi Haddab: "(lacht) In plaats van de islamitische wereld is het misschien beter om te praten over de Maghrebijnse of Arabische wereld. In die landen is er een steeds groter wordende groep jongeren die absoluut openstaat voor dit soort muziek en die naar dezelfde genres luisteren die populair zijn in Europa. Om je een voorbeeld te geven: mijn jongere zus, die is opgegroeid in Algerije en daar nog steeds woont, doet niets liever dan bij de afwas naar stevige death metal luisteren. Toen wij laatst zelf in Algerije speelden stonden er meisjes in het publiek die wel gesluierd gingen, maar daaronder net zo leuk een Black Sabbath T-shirt droegen. Wat daar gebeurd, is een pak complexer dan men hier denkt. De westerse media hangen maar al te graag een plaatje op van een vastgeroeste islamitische samenleving, afkerig van alles wat westers is. Dat is volledig fout, want dat deel van de wereld is een stuk verbazingwekkender dan je wel zou denken."
Zou het je wat zeggen om op een echt metalfestival als Graspop Metal Meeting te spelen?
Mehdi Haddab: "Absoluut, maar ik denk dat we ons repertoire dan toch wat moeten aanpassen, want ik ben niet zeker hoe een hardcore metalpubliek op onze show zal reageren. Het idee om eens samen te werken met een metalband heeft al eens door mijn hoofd geflitst. Het zit er dik in dat dat er in de nabije toekomst wel eens van komt."
De andere kant van je muziek is vrij trance, beïnvloed door gnawa (Gnawa is een mix van religieuze ritmes uit Sub-Saharisch Afrika en de Arabische en de Berber cultuur, waarbij muziek en acrobatisch dansen vaak gecombineerd worden. Gnawa muziek is tegelijk een gebed en een ode aan het leven, red.) misschien. Op het podium ga je soms zo in je spel dat je wel in een andere wereld lijkt.
Mehdi Haddab: "Dit soort muziek spelen vergt een pak energie en het is net dat trachten om het maximale uit jezelf te halen die ik het interessantst vind aan live spelen. Na het concert van daarnet ben ik dan ook helemaal leeg gespeeld. Oud spelen vergt een vrij intensieve fysieke inspanning; het zijn niet alleen mijn vingers die bewegen, mar mijn hele lichaam."
De titel van het album, Kalashnik Love, en de hoesillustratie ademen de sfeer van het Sovjettijdperk uit. Waar komen die invloeden vandaan?
Mehdi Haddab: "We hebben de hoes die wat Russische look gegeven vanwege de titel Kalashnik Love, die verwijst naar het door een rus uitgevonden wapen (Michail Kalasjnikov, red.), maar wij hebben het veranderd van een moordwapen in een instrument van liefde. Ik ben opgegroeid in Algerije, dat deel uitmaakte van de niet geallieerde landen en een Ba’athistisch regime had zoals dat ook bestond in Irak bijvoorbeeld. Het was een communistisch geïnspireerd lekenbestuur dat tegelijk diepgeworteld was in de islamitische cultuur. Voor mij is het dus zeker geen toeval dat het album er zo is komen uit te zien, want op de een of andere manier is het zelfs een reflectie van mijn jeugd."
Op het album staat ook een Speed Caravan versie van een nummer van Udi Hrant.
Mehdi Haddab: "Ja, ik bespeel de oud op een heel futuristische manier, maar tegelijk voel ik me ook nog steeds heel verbonden met het verleden en dus ook met de oude meesters van dit instrument. Dankzij oude opnames kunnen we hun muziek vandaag nog steeds beluisteren, want zelf zijn ze ondertussen allemaal overleden. Udi Hrant was een blinde oudspeler van Armeense origine die carrière maakte in Istanboel tot in Turkije de genocide tegen de Armeniërs (De Armeense genocide vond plaats tussen april 1915 en juli 1916 en kostte het leven aan zowat tweederde van de Armeense bevolking op Turks grondgebied. De hele actie werd keurig gepland en uitgevoerd door de toenmalige machtspartij in het Ottomaanse Rijk, het Comité voor Eenheid en Vooruitgang, die ook bekend stond onder de naam "Jonge Turken". Naar schatting een miljoen tweehonderdduizend Armeniërs zouden bij deze zuiveringsacties om het leven gekomen zijn, red.) begon en hij besloot om naar de Verenigde Staten uit te wijken waar hij zijn muziek later nog verder ontwikkelde."
We moeten het natuurlijk ook even hebben over het nummer op het album dat iedereen wel zal kennen, Killing An Arab van The Cure. Heb je dat nummer louter als een knipoog opgenomen of was je al langer fan van de muziek van The Cure?
Mehdi Haddab: "Wel, enkele jaren geleden speelde ik nog bij een band die Ekova heette en met hen hebben we op een bepaald moment het voorprogramma verzorgd voor enkele concerten van The Cure in Frankrijk. Ik heb Robert Smith persoonlijk ontmoet en hij toonde zich heel enthousiast over onze muziek. Later heb ik dan dit nummer herontdekt op een oude cassette en eigenlijk is geen enkele band geschikter om het te coveren dan wij. Bovendien verwijst het nummer naar Albert Camus (Frans schrijver, dramaturg, essayist en filosoof, geboren op 7 november 1913 in Mondovi, Frans Algerije, en gestorven op 4 april 1960 in Villeblevin in de Yonne. Camus was ook actief als journalist in het verzet tijdens de Tweede Wereldoorlog en bij het oplossen van de morele vraagstukken die restten in het naoorlogse Europa, red.) een in Algerije geboren schrijver en Nobelprijswinnaar. Er zit een intellectueel kantje aan de nummers van The Cure dat me wel boeit. Letterlijk gaat het nummer over "het doden van een Arabier", maar eigenlijk is het een algemene reflectie over de mens die niet aarzelt om zijn eigen soort uit te moorden. Het is gewoon een schitterend geschreven nummer."
Mehdi Haddab: "Toch wel, want dit type elektrische ouds wordt geproduceerd in Turkije. Bij de elektrische oud blijft de hals van het instrument hetzelfde als bij een klassieke oud, maar is de klankkast niet meer dan een stuk hout. Ik heb mijn instrument natuurlijk nog wat gepersonaliseerd nadat ik het had aangeschaft."
Hoe ben je op het idee gekomen om de oud te gaan gebruiken als een soort Arabische versie van de elektrische gitaar? Was het niet simpeler geweest om gewoon voor de elektrische gitaar te kiezen?
Mehdi Haddab: "Neen, want het resultaat klinkt toch een stuk verschillend. De stukken die ik op mijn oud speel zou ik ook alleen maar op een oud kunnen spelen. Het zou natuurlijk ook stukken minder origineel geweest zijn om het op elektrische gitaar te doen. Ik speel ook klassieke akoestische oud en ik wou dat instrument absoluut de eenentwintigste eeuw binnenloodsen."
De oud is een instrument van oosterse Arabische origine, maar jij gebruikt het om er muziek op te spelen die duidelijk door rock en zelfs metal beïnvloed is. De islamitische wereld en westerse muziek, gaat dat wel samen?
Mehdi Haddab: "(lacht) In plaats van de islamitische wereld is het misschien beter om te praten over de Maghrebijnse of Arabische wereld. In die landen is er een steeds groter wordende groep jongeren die absoluut openstaat voor dit soort muziek en die naar dezelfde genres luisteren die populair zijn in Europa. Om je een voorbeeld te geven: mijn jongere zus, die is opgegroeid in Algerije en daar nog steeds woont, doet niets liever dan bij de afwas naar stevige death metal luisteren. Toen wij laatst zelf in Algerije speelden stonden er meisjes in het publiek die wel gesluierd gingen, maar daaronder net zo leuk een Black Sabbath T-shirt droegen. Wat daar gebeurd, is een pak complexer dan men hier denkt. De westerse media hangen maar al te graag een plaatje op van een vastgeroeste islamitische samenleving, afkerig van alles wat westers is. Dat is volledig fout, want dat deel van de wereld is een stuk verbazingwekkender dan je wel zou denken."
Zou het je wat zeggen om op een echt metalfestival als Graspop Metal Meeting te spelen?
Mehdi Haddab: "Absoluut, maar ik denk dat we ons repertoire dan toch wat moeten aanpassen, want ik ben niet zeker hoe een hardcore metalpubliek op onze show zal reageren. Het idee om eens samen te werken met een metalband heeft al eens door mijn hoofd geflitst. Het zit er dik in dat dat er in de nabije toekomst wel eens van komt."
De andere kant van je muziek is vrij trance, beïnvloed door gnawa (Gnawa is een mix van religieuze ritmes uit Sub-Saharisch Afrika en de Arabische en de Berber cultuur, waarbij muziek en acrobatisch dansen vaak gecombineerd worden. Gnawa muziek is tegelijk een gebed en een ode aan het leven, red.) misschien. Op het podium ga je soms zo in je spel dat je wel in een andere wereld lijkt.
Mehdi Haddab: "Dit soort muziek spelen vergt een pak energie en het is net dat trachten om het maximale uit jezelf te halen die ik het interessantst vind aan live spelen. Na het concert van daarnet ben ik dan ook helemaal leeg gespeeld. Oud spelen vergt een vrij intensieve fysieke inspanning; het zijn niet alleen mijn vingers die bewegen, mar mijn hele lichaam."
De titel van het album, Kalashnik Love, en de hoesillustratie ademen de sfeer van het Sovjettijdperk uit. Waar komen die invloeden vandaan?
Mehdi Haddab: "We hebben de hoes die wat Russische look gegeven vanwege de titel Kalashnik Love, die verwijst naar het door een rus uitgevonden wapen (Michail Kalasjnikov, red.), maar wij hebben het veranderd van een moordwapen in een instrument van liefde. Ik ben opgegroeid in Algerije, dat deel uitmaakte van de niet geallieerde landen en een Ba’athistisch regime had zoals dat ook bestond in Irak bijvoorbeeld. Het was een communistisch geïnspireerd lekenbestuur dat tegelijk diepgeworteld was in de islamitische cultuur. Voor mij is het dus zeker geen toeval dat het album er zo is komen uit te zien, want op de een of andere manier is het zelfs een reflectie van mijn jeugd."
Op het album staat ook een Speed Caravan versie van een nummer van Udi Hrant.
Mehdi Haddab: "Ja, ik bespeel de oud op een heel futuristische manier, maar tegelijk voel ik me ook nog steeds heel verbonden met het verleden en dus ook met de oude meesters van dit instrument. Dankzij oude opnames kunnen we hun muziek vandaag nog steeds beluisteren, want zelf zijn ze ondertussen allemaal overleden. Udi Hrant was een blinde oudspeler van Armeense origine die carrière maakte in Istanboel tot in Turkije de genocide tegen de Armeniërs (De Armeense genocide vond plaats tussen april 1915 en juli 1916 en kostte het leven aan zowat tweederde van de Armeense bevolking op Turks grondgebied. De hele actie werd keurig gepland en uitgevoerd door de toenmalige machtspartij in het Ottomaanse Rijk, het Comité voor Eenheid en Vooruitgang, die ook bekend stond onder de naam "Jonge Turken". Naar schatting een miljoen tweehonderdduizend Armeniërs zouden bij deze zuiveringsacties om het leven gekomen zijn, red.) begon en hij besloot om naar de Verenigde Staten uit te wijken waar hij zijn muziek later nog verder ontwikkelde."
We moeten het natuurlijk ook even hebben over het nummer op het album dat iedereen wel zal kennen, Killing An Arab van The Cure. Heb je dat nummer louter als een knipoog opgenomen of was je al langer fan van de muziek van The Cure?
Mehdi Haddab: "Wel, enkele jaren geleden speelde ik nog bij een band die Ekova heette en met hen hebben we op een bepaald moment het voorprogramma verzorgd voor enkele concerten van The Cure in Frankrijk. Ik heb Robert Smith persoonlijk ontmoet en hij toonde zich heel enthousiast over onze muziek. Later heb ik dan dit nummer herontdekt op een oude cassette en eigenlijk is geen enkele band geschikter om het te coveren dan wij. Bovendien verwijst het nummer naar Albert Camus (Frans schrijver, dramaturg, essayist en filosoof, geboren op 7 november 1913 in Mondovi, Frans Algerije, en gestorven op 4 april 1960 in Villeblevin in de Yonne. Camus was ook actief als journalist in het verzet tijdens de Tweede Wereldoorlog en bij het oplossen van de morele vraagstukken die restten in het naoorlogse Europa, red.) een in Algerije geboren schrijver en Nobelprijswinnaar. Er zit een intellectueel kantje aan de nummers van The Cure dat me wel boeit. Letterlijk gaat het nummer over "het doden van een Arabier", maar eigenlijk is het een algemene reflectie over de mens die niet aarzelt om zijn eigen soort uit te moorden. Het is gewoon een schitterend geschreven nummer."
