Couleur Café 2010 - zaterdag

Het immer kleurrijk en uiterst gezellig festivalterrein van Couleur Café werd ook tijdens de tweede dag volop getrakteerd op tropische temperaturen. In de loop van de namiddag vulde het stoffig terrein in hartje Brussel zich lang­zaam­aan met festivalgangers en vormde uiteindelijk een mensenzee van 27.000 man. Schoon weer, schoon volk en ook een schoon affiche waar oude bekenden en (hopelijk) fijne ontdekkingen broederlijk naast elkaar stonden. Net zoals vrijdag slingerde ons concertspoor onverwoed verder tussen de drie podia in een poging om onze festivalhonger te stillen. Dat het een smakelijk meer­gangen­menu is geworden kunnen we u nu al verklappen.

Geen rustige aftrap deze deer. La Chiva Gantiva zorgde voor een explosief startschot dat goed raak bleek te zijn. De sympathieke en preten­tie­loze bende Colombiaanse Brusselaars versmolten meer genres dan we kunnen opnoemen, maar brachten het met tonnen goesting en dat kon de Fiesta tent appreciëren. Een korte stoffige wandeling verder opende de Franse rapper Fefe zijn set behoorlijk melodieus. Nog voor 'm aan het ruigere hiphop werk kon beginnen waren wij alweer op weg naar de Titan stage — de brandende zon en loslopende dino's trotserend — voor een dubbelconcert van vader en zoon McAnuff. Zowel Matthew als de 53 jarige Winston zetten een energieke en ijzersterke set reggae neer. Geen hits, maar een onvervalste, oerdegelijke groove deed het werk — of de geannuleerde Beenie Man dit had kunnen toppen is nog maar de vraag.

In de Univers tent etaleerde het Venezolaanse Los Amigos Invisibles hun latin disco fusion. Het klonk ons iets te gladjes, dus baanden we ons opnieuw een weg tussen massa's volk, percussionisten en samba-danseressen naar het gigantische boombox podium waarop de kleine Nneka nauwelijks terug te vinden was. De Duits-Nigeriaanse singer-songwriter deelt niet alleen dezelfde roots als Ayo (die vorig jaar op hetzelfde podium stond) maar ook hun sound heeft veel gemeen: de ideale soundtrack voor een chill-out sessie onder een stralende zon. Tijd voor de ons welbekende ghetto superstars van Staff Benda Bilili. In no time hebben deze straatmuzikanten uit Kinsasha het tot op de grote internationale podia geschopt. Ook op Couleur Café brachten ze hun originele sound met een onvervalste schwung waar de gemiddelde artiest die niet op krukken staat of in een rolstoel zit jaloers op mag zijn.

Van Congo naar Colombia is een kleine stap op Couleur Café. Met Tres Coronas slaan de rappers Rocca en P.N.O. de brug tussen Bogota en New York: Latin flow op een traditionele backing band, zonder MC's of laptops. Een origineel concept dat in de Fiesta tent niet altijd even melodieus uit de hoek kwam, maar wel voor de nodige party vibes kon zorgen. Een weinig later serveerde het hoofdpodium een genre dat de hoeveel­heid podium­oppervlakte goed kan gebruiken: afrobeat, en dan nog wel door een van de zonen van Fela Kuti zelf: Femi Kuti. De eerlijkheid gebiedt ons te zeggen dat we liever zijn jongere halfbroer Seun Kuti op de affiche zagen staan, zeker na het lichtjes teleurstellende concert van Femi in Flagey. Onze vrees bleek volledig uit de lucht gegrepen, want wat Femi aan power en overtuiging uit zijn mouwen schudde was behoorlijk fenomenaal. De intensiteit waarmee hij op sax of hammond tekeer ging, zijn bezwerende en soms prevelende zangpartijen, de onvermoeibare funky ritmesectie, de gelaagde blazers­arragementen, de in klassieke afrobeat outfit gehesen danseressen: pure klasse.

Dat het geen eenvoudige klus is om te concurreren met Femi Kuti zal Manou Gallo wel gevoeld hebben. Door de bijzonder uitgebreide bezetting (inclusief twee drums en een cello) liep de soundcheck in de Fiesta tent wat uit. Met wat vertraging begon de veelzijdige bassiste aan haar muzikale wereldreis; een set die wat ons betreft beter tot zijn recht zou komen in een concertzaal. Na het traditionele vuurwerk — dat dit jaar precies wat afgeslankt was — gingen we in een poging om het Snoop Dogg circus te ontlopen nog snel even langs bij het dancehall feestje van Jah Mason om ons aansluitend schrap te zetten voor het laatste concert in de Fiesta tent. Dat bleek geen overbodige luxe want Speed Caravan kwam behoorlijk hevig uit de hoek. De ruige rocker Mehdi Haddab mengt zijn virtuositeit op oud (Arabische luit) met wat electronica tot een origineel, maar explosief geheel. Op weg naar de uitgang werden we nog getrakteerd op de heupwiegende reggae van de twee DJ's in de raggaravane die voor de gelegenheid drie dagen in de Rue de bien manger kampeerden.

reacties